Uczymy się patrzeć na świat bez lęku - scenariusz zajęć

Prowadzący: Anna Czernecka – Mac
Grupa: 5, 6 – latki

Temat kompleksowy: By świat poznać i rozumieć, ćwiczyć zmysły trzeba umieć.

Temat:
1. Nazywanie i rozumienie uczuć własnych i bohaterów bajeczki terapeutycznej „Smutki Ady”. „Kostka emocji” - zabawa pantomimiczna. „Podróż do Krainy złości, smutku i radości” - wyrażanie stanów emocjonalnych za pomocą charakterystycznych dla dziecka form wyrazu. „Każdy czegoś się boi” - oswajanie z lękami, próby radzenia sobie z nimi.
2. Zabawa ruchowa „Smok”. Wykonanie „Bajkowego smoka” z wytłoczek po jajkach. Zamykanie trudnych emocji lękowych w plastycznej formie wyrazu.

Cele:

- zrozumienie własnych stanów emocjonalnych oraz uczuć innych osób.
- wywołanie chęci działania i podjęcia działania,
- współdziałanie z innymi uczestnikami grupy,
- rozpoznawanie i nazywanie własnych emocji,
- wskazywanie skutecznych sposobów radzenia sobie z lękiem,
- próby rozumienia emocji innych, uczenie empatii,

Metody aktywizujące np.:

- praca z tekstem: słuchanie, wypowiedzi kierowane pytaniami,
- pantomima angażująca jednocześnie ruch i gest,
- praca plastyczna,
- zabawy ruchowe,
- słuchanie odgłosów – wykorzystanie multimediów.

Formy pracy:
- praca z całą grupą,
- praca w zespołach,

Środki dydaktyczne:
bajeczka terapeutyczna „Smutki Ady”; gazety; kosz; kostka z emocjami; ilustracje z wyobrażeniem emocji u dzieci; wytłoczki; papier kolorowy; gazety; włóczka; klej; kredki; laptop;

PODSTAWA PROGRAMOWA:

I. Fizyczny obszar rozwoju dziecka. Dziecko przygotowane do podjęcia nauki
w szkole:
7) wykonuje czynności, takie jak: sprzątanie, pakowanie, trzymanie przedmiotów jedną ręką i oburącz, małych przedmiotów z wykorzystaniem odpowiednio ukształtowanych chwytów dłoni, używa chwytu pisarskiego podczas rysowania, kreślenia i pierwszych prób pisania;
II. Emocjonalny obszar rozwoju dziecka. Dziecko przygotowane do podjęcia nauki
w szkole:
1) rozpoznaje i nazywa podstawowe emocje, próbuje radzić sobie z ich przeżywaniem;
2) szanuje emocje swoje i innych osób;
3) przeżywa emocje w sposób umożliwiający mu adaptację w nowym otoczeniu,
np. w nowej grupie dzieci, nowej grupie starszych dzieci, a także w nowej grupie dzieci
i osób dorosłych;
4) przedstawia swoje emocje i uczucia, używając charakterystycznych dla dziecka form wyrazu;
6) rozróżnia emocje i uczucia przyjemne i nieprzyjemne, ma świadomość, że odczuwają
i przeżywają je wszyscy ludzie;
7) szuka wsparcia w sytuacjach trudnych dla niego emocjonalnie; wdraża swoje własne strategie, wspierane przez osoby dorosłe lub rówieśników;
8) zauważa, że nie wszystkie przeżywane emocje i uczucia mogą być podstawą
do podejmowania natychmiastowego działania, panuje nad nieprzyjemną emocją,
np. podczas czekania na własną kolej w zabawie lub innej sytuacji;
9) wczuwa się w emocje i uczucia osób z najbliższego otoczenia;
III. Społeczny obszar rozwoju dziecka. Dziecko przygotowane do podjęcia nauki
w szkole:
8) obdarza uwagą inne dzieci i osoby dorosłe;
IV. Poznawczy obszar rozwoju dziecka. Dziecko przygotowane do podjęcia nauki
w szkole:
1) wyraża swoje rozumienie świata, zjawisk i rzeczy znajdujących się w bliskim otoczeniu za pomocą komunikatów pozawerbalnych: tańca, intencjonalnego ruchu, gestów, impresji plastycznych, technicznych, teatralnych, mimicznych, konstrukcji i modeli z tworzyw
i materiału naturalnego;

PRZEBIEG ZAJĘĆ:

1. Zabawa pantomimiczna „Kostka emocji”.

Dzieci siedzą w kole na dywanie. Każde z nich rzuca kostką do kolegi po drugiej stronie dywanu. Na kostce przedstawione są piktogramy emocji. Każda para dzieci stara się nazwać emocje, które wyturlało i przedstawić je za pomocą mimiki twarzy lub gestu.

2. Podróż do „Krainy złości, smutku i radości” - zabawa ruchowa.

Dzieci ustawiają się w pociąg i wyruszają w podróż. Na początek wyruszają do „Krainy złości”. Szukają ilustracji przedstawiającej złość w sali. Ustawiają się przy nim. Robią minki złe, chodzą obrażone, zagniewane, tupią nogami, zaciskają dłonie w pięści, krzyżują ręce na piersi, nawet krzyczą.

Dalej wyruszają w drogę do „Krainy smutku”. Ustawiają się przy obrazku. Tutaj chodzą smutne, markotne i popłakują.

Następnie wyruszają do „Krainy radości”. Wyszukują obrazek przedstawiający radosne dziecko. W tej krainie chodzą uśmiechnięte, są zawsze życzliwe, pomagają sobie wzajemnie i witają się uśmiechem.

Omówienie i wyjaśnienie, która kraina podobała im się najbardziej. Dlaczego najciekawiej było w „Krainie radości”? Której nie chciałyby już odwiedzić?

3. Słuchanie bajeczki terapeutycznej „Smutki Ady” - tekst własny

Ada i Jacek przyszli rano razem do przedszkola.
„Ciekawe, co dzisiaj poznamy?” - zastanawiał się wesoło Jacek. - „Pani tak ciekawie opowiadała wczoraj o samolocie, który robił pętle w powietrzu.” Jacek lubił rysować kółeczka.
Ada nic nie mówiła. Była smutna i milcząca. Cichutko bawiła się laleczką. Ostrożnie zapinała jej guziczki, delikatnie gładziła włosy.
Jacek zastanawiał się, co się stało? Przecież Ada zawsze miała tyle do powiedzenia. Zawsze się uśmiechała. A dziś wygląda jakoś inaczej, jakoś tak dziwnie cicho.
„Co się stało? Czy może coś cię boli?” - zainteresował się kolega.
„Nie, nic” - ponuro odpowiedziała dziewczynka.
„Może trzeba ci w czymś pomóc?” - nie dawał za wygraną Jacek.
Ada, nie wiadomo dlaczego, rozpłakała się. Jacek poszedł po panią.
„Proszę pani, Ada płacze. Nie wiem dlaczego. Nie chce powiedzieć.”
Pani uśmiechnęła się, podziękowała chłopcu za dobre serce i podeszła do dziewczynki. Chwilę rozmawiały, a potem zaczęły się zajęcia. Pani objaśniała, jak narysować postać. Dziewczynki rysowały lale, a chłopcy pajacyki. Wiadomo, najtrudniej narysować głowę, bo to ma być takie ładne kółeczko.
„No cóż...” - Jacek przyjrzał się swojej pracy i skrzywił buzię. - „Trochę krzywo” - pomyślał - „eee tam, następne będzie ładniejsze”.
W pewnym momencie zauważył Adę, która z kącika zabaw zabrała coś niewielkiego i z uśmiechem wróciła do stoliczka.
„Aha!” - zawołał Jacek - „teraz rozumiem”.
Wczoraj Ada też była smutna, kiedy nie wychodziły jej pętelki. Zapewne bała się, że sobie nie poradzi. Dzisiaj pani pokazała jej, że w klockach są takie figury, dzięki którym może odrysować kształt głowy lalki i sukienkę i nóżki. I teraz Ada znowu jest tą samą dziewczynką, co zawsze. Znowu się uśmiecha.

4. Omówienie treści bajeczki „Smutki Ady”.

- Kim są Ada i Jacek?
- Co Jacek lubi rysować?
- Dlaczego Ada była smutna? Czego się bała?
- Jak pani pomogła dziewczynce?
- Czy wy też czegoś się boicie?

5. „Każdy czegoś się boi” - prezentacja multimedialna strasznych odgłosów.

Dzieci kładą się na dywanie i wsłuchują się w nagrania różnych dziwnych i strasznych odgłosów.
Odpowiedź na pytanie, co najbardziej przeraża dzieci? Jak sobie z tym radzić? Do kogo mogą się zwrócić? (straszne odgłosy chomikuj.pl – odgłosy w nocy 1. mp3)

Czego boją się dzieci?

- obcych ludzi,
- zwierząt,
- rozstania z mamą,
- ciemności,
- burzy oraz głośnych odgłosów,
- masek i przebrań,
- postaci z bajek oraz potworów,
- fryzjera i lekarza.

6. Zabawa z gazetami „Wyrzuć do kosza to, czego się boisz”

Aby strach był mniejszy, dzieci wyrzucają go do kosza. W tym celu zabierają kawałek gazety lub innego papieru, wyobrażają sobie własny lęk i zgniatają go w kulkę. Następnie wrzucają „strachy” do kosza.

7. Zabawa ruchowa w kole „Smok” (nie znalazłam autora)

„W smoczej jamie siedzi smok,
my chodzimy krok, krok, skok.
Cicho Jasiu, cicho Olu,
smok się zbudzi dziś w przedszkolu.
Będzie bardzo zły!
Teraz smokiem będziesz ty.”

8. Praca plastyczna „Bajkowy smok” - wykonanie pracy w grupach z wytłoczek po jajkach, resztek gazet i papierów z zabawy (6) oraz innych materiałów plastycznych.

Przedstawienie emocji w sposób plastyczny w postaci bajkowego smoka.

9. Ewaluacja:

Jeśli zajęcia ci się podobały, narysuj wesołą buźkę obok smoka. Jeśli nie – smutną.