Kodowanie offline na lekcjach języka polskiego

Każdy z nas, kto jest czynnym nauczycielem, doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że trudno jest zainteresować współczesną młodzież. Ciągle poszukujemy nowych metod i form pracy z dziećmi. Dobrym rozwiązaniem jest tablica interaktywna, lecz co zrobić, jeśli nie mamy do niej dostępu? Na jednym z kursów eTwinningu dowiedziałam się o zapomnianej i chyba słabo wykorzystywanej w szkole metodzie kodowania offline. Postanowiłam spróbować, możliwości jest naprawdę wiele, a uczniowie bardzo to lubią (nawet ci, którzy nudzą się na j. polskim, podejmują się trudu myślenia).
Oczywiście szyfrowanie zdań wymaga od nas trochę czasu,ale uwierzcie, że procentuje.
Co polecam? W zależności od wieku uczniów można stosować różnorodne sposoby szyfrowania. Podzielę się sposobami, które już przetestowałam.
GA-DE-RY-PO-LU-KI-
Zaszyfrowana wiadomość wygląda tak: OGN TGEELSZ
PAN TADEUSZ
Ciekawy jest szyfr Polibiusza oraz Cezara.Polecaną prostą formą dla młodszych jest np. liczbowa forma kodowania. Każdej literze odpowiadają cyfry. Koduję w ten sposób uczniom listę lektur na początku roku.

W sieci możemy bez trudu znaleźć mnóstwo różnych szyfrów: harcerskich, przestawnych, liczbowych. Niedawno stosowałam do zakodowania poleceń z lektury szyfr zegarowy, był dla młodszych uczniów sporą frajdą. W ostatniej klasie gimnazjalnej zastosowałam szyfrowanie ułamkowe, czyli było matematycznie na j. polskim.
Uważam, że takie urozmaicenie na lekcji jest potrzebne, przełamuje monotonię. Uczniowie lubią, jeśli mogą później sami zakodować swoim kolegom, koleżankom wiadomość.