Jak pomóc dziecku pokonać stres szkolny?

Czy wiecie, że nieodporność dziecka na stres jest przyczyną wielu niepowodzeń szkolnych?

Stres (stan silnego napięcia) jest nieodłącznym towarzyszem naszego życia. Optymalny stres zwiększa nasze możliwości i powoduje, że jesteśmy bardziej efektywni. Stres staje się jednak szkodliwy, gdy jest zbyt silny i długotrwały. Wtedy prowadzi do utraty motywacji i mobilizacji do pracy, co wpływa na zmniejszenie efektywności uczenia się i zapamiętywania.

UWAGA! Nadmierne chronienie dziecka przed stresem nie może być drogą wiodącą do ukształtowania jednostki psychicznie odpornej, prowadzi raczej do powstania zespołu wyuczonej bezradności. Zaś odporność na stres dziecko osiąga stykając się właśnie z trudnościami i zdobywając doświadczenie w ich pokonywaniu.
I w tym ostatnim rodzice mogą dziecku pomóc!

Co wywołuje stres u dzieci?

• brak systematycznej opieki rodziców
• konfliktowa sytuacja rodzinna
• wszelkie zmiany, których szybki przebieg uniemożliwia dostosowanie się dziecka do nowej sytuacji, np. śmierć w rodzinie, wypadek, rozwód
• utrata miłości
• problemy z nauką
• nadmiar obowiązków narzuconych na dzieci
• nadmierne oczekiwania rodziców względem dzieci, ciągła krytyka, krzyk, przemoc
• możliwość krytyki przez innych, kompromitacji
• obawa przed utratą pozycji w grupie rówieśniczej
• oczekiwanie na egzamin, wyniki egzaminu
• przekraczanie kolejnych etapów edukacji
• zbyt duża ilość zajęć pozalekcyjnych

Jakie objawy stresu u dziecka powinny rodzica zaniepokoić?

• częste przeżywanie niepokoju, lęku
• bóle i zwroty głowy
• dolegliwości żołądkowe
• problemy z oddychaniem
• napad paniki, histerii, płaczu, drżenie ciała
• pocenie się dłoni, oblewanie się potem
• moczenie nocne, wypadanie włosów, jąkanie, tiki, itp.

Te objawy mogą świadczyć o poważnych problemach! Jeśli działania rodzica nie przynoszą oczekiwanych efektów, należy zwrócić się o pomoc do psychologa!

Jak pomóc dziecku pokonać stres?

•zawsze okazywać dziecku troskę, udzielać wsparcia w sytuacjach trudnych, rozmawiać na temat sytuacji, które wywołują strach, złość i negatywne uczucia z tym związane, wspólnie szukać z dzieckiem drogi wyjścia z trudnej sytuacji

•pomóc w nauce- wyjaśnić, przepytać, poćwiczyć

•podnosić samoocenę dziecka, chwalić za to, co się udało, nie krytykować i nie wyśmiewać dziecka z powodu porażki

•pomóc dziecku zorganizować codzienne życie-zaplanować czas i pracę, nie spieszyć się, pracować z przerwami, ustalić hierarchię zadań i celów (wybrać co jest najważniejsze, z czego można zrezygnować lub zostawić na koniec)

•regularnie organizować zabawy relaksacyjne, także ruchowe na świeżym powietrzu, a jeden dzień w tygodniu przeznaczyć na odpoczynek, przyjemności i indywidualne formy relaksu

•wyrabiać pozytywne nastawienie, pomóc przeprogramować negatywne myśli na pozytywne, np. nie muszę lecz chcę; uda mi się, bo jestem dobrze przygotowany

•nie zachęcać do przesadnego współzawodnictwa, nie porównywać z innymi, nie przypisywać nadmiernej rangi dobrej ocenie i nie rozliczać z ocen, a raczej cieszyć się z sukcesów i pomagać w trudnościach, mobilizować do pracy

•nie obciążać dziecka nadmiernie obowiązkami, zajęciami pozalekcyjnymi (wskazany umiar)

•uczyć wyładowywania złości, np. boksując poduszkę, deptając kartkę papieru, itp.

•umożliwić dziecku realizowanie pasji, marzeń

•stworzyć bezpieczny i ciepły dom, nie wciągać dzieci w konflikty i kłótnie rodzinne, nie obarczać swoimi kłopotami

•zadbać o właściwe odżywianie, higienę snu (regularne pory zasypiania i wstawania, odpowiednia ilość godzin snu do wieku dziecka)

•stopniowo przygotowywać dziecko do samodzielnego rozwiązywania problemów, uczyć różnicowania tego, co jest naprawdę ważne, od tego, co nie jest warte uwagi.