Scenariusz akademii z okazji czwartej rocznicy śmierci Papieża Jana Pawła II

Kl. IV-VI

Uroczystość odbyła się 3 kwietnia 2009r.

Na scenie półmrok, występujący trzymają niewielkie znicze, zabierając głos kolejno zapalają lampkę. Można rozstawić ekran i rzutnik, przez występ przewijają się adekwatne zdjęcia Jana Pawła II, tekst piosenki „Barka”, DVD utworów muzycznych, cytaty papieża ( w zależności od uznania).

Pieśń „Tu Es Petrus” z oratorium „Tu Es Petrus” Zbigniewa Książka i Piotra Rubika.

I uczeń (w półmroku)
2 kwietnia obchodzimy czwartą rocznicę śmierci papieża Jana Pawła II.
Pamięć o największym Polaku naszych czasów uczcijmy wspomnieniem i poezją, która choć trudna porusza wiele serc. Zacznijmy od kilku dat z niezwykle bogatego życiorysu Karola Wojtyły – Papieża Jana Pawła II.

II uczeń (zapala lampkę)
18 maja 1920r. w Wadowicach przyszedł na świat Karol Józef Wojtyła, syn Karola i Emilii, a miesiąc później został ochrzczony w wadowickiej parafii. W wieku 6 lat małego Karola rodzice zapisali do miejscowej szkoły powszechnej. Trzy lata później, kiedy miał zaledwie 9 lat z powodu choroby serca i nerek, umarła jego matka. W 1932r. miała miejsce kolejna tragedia w domu Wojtyłów. Zarażony szkarlatyną, w wieku 26 lat umarł brat Karola Edmund. Od tej pory Karolem opiekował się tylko ojciec. W czasie wybuchu II wojny światowej w 1939r. przyszły papież rozpoczął II rok studiów. Po aresztowaniu uniwersyteckich wykładowców przez Gestapo, młody Wojtyła działał w podziemnym ruchu oporu, kontynuował studia w konspiracji i grał w podziemnym teatrze. Był też świadkiem prześladowań Żydów, wśród których miał wielu kolegów i przyjaciół.

III uczeń (zapala lampkę itd.)
W 1941r. Karol został sam gdyż umarł jego ojciec. Rok później po wielu rozważaniach i ku zdziwieniu znajomych Wojtyła postanowił zostać księdzem i wstąpił do konspiracyjnego seminarium duchownego w Krakowie. Po pięciu latach, z rąk Kardynała Sapiehy, otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie kontynuował studia teologiczne w Rzymie. Po powrocie Polski objął funkcję wikarego w pierwszej w swoim duszpasterstwie parafii w Niegowici. Rok później został przeniesiony do parafii w Krakowie, gdzie organizował duszpasterstwo akademickie i nawiązał wspaniałą współpracę z młodzieżą studencką. Na prośbę Kardynała Sapiehy od 1951r. rozpoczął wykłady z etyki społecznej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego praca naukowa rozwijała się w zawrotnym tempie. W krótkim czasie otrzymał tytuł doktora habilitowanego, a następnie został docentem. Równie szybko wspinał się na szczeble hierarchii kościelnej. W 1958r. uzyskał nominację na biskupa sufragana Archidiecezji Krakowskiej, w 1964r. na arcybiskupa, a w 1967 został kardynałem. Przez wszystkie lata studiów, pracy naukowej i duszpasterstwa nie rezygnuje z młodzieńczych pasji: teatru i literatury.

IV uczeń
Nadszedł wreszcie 16 października 1978roku. To data szczególna dla Karola Wojtyły, dla wszystkich Polaków i dla całego Świata. To dzień, w którym Polak, człowiek z dalekiego kraju, został Papieżem.

„Panie, to Ty na mnie spojrzałeś” – brzmią słowa ulubionej pieśni religijnej Jana Pawła II. I te słowa, jak często wspominał papież, brzmiały Mu w uszach, kiedy jechał na pamiętne konklawe, z którego już miał nie wrócić do swego ukochanego Krakowa i Tatr, przynajmniej nie jako kardynał.”

Pieśń „Barka”(tekst na ekranie, mogą śpiewać i występujący i widzowie).

„Wadowice, Kraków, mała parafia w Niegowici, Katolicki Uniwersytet w Lublinie, metropolia krakowska. To szlak niezwykły, który zaprowadził Karola Wojtyłę aż na Piotrowy Tron. Niezwykły również dlatego, że naznaczony cierpieniem, pracą i wielkim sercem.”

V uczeń
Wiersz „Pieśń o Bogu ukrytym”, Karol Wojtyła „Poezje wybrane”.

VI uczeń
16 października Karol Wojtyła został następcą św. Piotra i obrał imię
Jan Paweł II. „Jego pontyfikat był prawdziwym darem Opatrzności dla Polski i świata, pełen zrozumienia i głębokiej miłości do ludzi, zaangażowany w dzieło budowania jedności.”
„Jan Paweł II był Pasterzem. Papieska tiara oznaczała dla niego nie tylko godność, ale przede wszystkim służbę drugiemu człowiekowi. Ojciec święty swój pontyfikat i siebie samego powierzył Matce Najświętszej i zdał się całkowicie na łaskę Boga, który mu zaufał.”

VII uczeń
Wiersz „Uwielbiam cię, siano...”, Karol Wojtyła „ Poezje wybrane”

VIII uczeń
„Pontyfikat Jana Pawła II bardzo różnił się od wcześniejszych.
Nigdy dotąd żaden papież:
- nie był Słowianinem,
- nie przyjechał do Polski,
- nie podróżował tyle po świecie,
- nie władał tyloma językami,
- nie był celem zamachu,
- nie odwiedził Ziemi Świętej i Jerozolimy,
- nie gościł rabinów w Watykanie,
- nie przekroczył progu meczetu,
- nie przykładał takiej wagi do kontaktów z młodzieżą.”

Papież zrezygnował z lektyki i poruszał się jak zwykły człowiek. Szeroko otworzył drzwi Watykanu dla wiernych i turystów. Oprócz niedzielnej modlitwy na Anioł Pański zapraszał wiernych na środowe audiencje. Dla nich też kazał zbudować wielką aulę Pawła VI, aby pielgrzymów nie nękała zła pogoda. Jako pierwszy organizował spotkania z młodzieżą, których było blisko 20.

IX uczeń
Górskie wędrówki były jedną z ulubionych form wypoczynku papieża. „Najukochańsze góry to oczywiście Tatry, gdzie Karol Wojtyła poznał niemal wszystkie szlaki. Kiedy już jako Jan Paweł II wybrał się w Alpy, wywołało to sensację – tak przecież nie zachowywał się żaden papież.”
Ojciec św. wiedział, że zgodnie z prawem boskim człowiek musi odpoczywać. Dlatego tak chętnie uciekał w góry, do przyrody, do ciszy, gdzie można nawiązać kontakt z Bogiem.

Pieśń „Strumień” z oratorium „Tu Es Petrus” Piotra Rubika i Zbigniewa
Książka w wykonaniu Olgi Szomańskiej.

Jak wspomnieliśmy żaden papież wcześniej nie odbywał tak wielu, tak dalekich i tak długich pielgrzymek. Osłabiony chorobami, od wielu lat już nie klękał i nie całował ziemi, na którą przybył, jak robił to wcześniej, tylko ją błogosławił. Jego podróże miały służyć dwóm celom: nowej ewangelizacji krajów katolickich i ekumenizmowi – pojednaniu religii.

X uczeń
Wiersz „Ur w ziemi chaldejskiej”, Jan Paweł II „Tryptyk Rzymski”.

XI uczeń
„Pielgrzymki papieskie do Polski nieodmiennie były wydarzeniami religijnymi, społecznymi, ale i politycznymi. Nawet bez czytelnej intencji Ojca św. wpisały się w konkretny układ sił, konfliktów i dramatów.” Jan Paweł II w czasie pontyfikatu odbył osiem pielgrzymek do Polski. W czasie ostatniej z nich, tuż przed odlotem, zwrócił się do nas słowami z Dzienniczka św. siostry Faustyny: „Ojczyzno moja kochana, Polsko. Bóg Cię wywyższa i wyszczególnia, ale umiej być wdzięczna Tymi słowami pragnę Was pożegnać, drodzy bracia i siostry, moi rodacy”. „A na końcu cóż powiedzieć: żal odjeżdżać”. W taki to sposób Jan Paweł II pożegnał swoją Ojczyznę i rodaków.

„Papież nieustannie nauczał czym jest wolność i odpowiedzialność za innych. Wzywał ludzi, aby otworzyli serca dla Boga bogatego w miłosierdzie. Pokazywał, że jedyną drogą pokoju jest przebaczenie, a miłość do tych, którzy nas skrzywdzili, może przemienić nawet pole bitwy w miejsce solidarnej współpracy.”

Pieśń „Ubi caritas et amor,
ubi caritas Deus ibi est”.

XII uczeń
Pontyfikat Jana Pawła II był naznaczony cierpieniem, które zapoczątkował zamach na życie Ojca Św. Będąc w szpitalu Papież tak powiedział:
„Zwracam się w szczególny sposób do chorych. Sam cierpiący jak oni, przynoszę im sowa pokrzepienia i nadziei”. Po raz pierwszy w historii Kościoła następca św. Piotra przyznał się do słabości, po raz pierwszy jego choroba stała się sprawą publiczną. Jan Paweł II szczególną troską otaczał chorych i niepełnosprawnych, powierzając w modlitwie ich cierpienie Bogu i prosząc o miłość, odwagę i zrozumienie bliskich.
„Wielką tajemnicą Boga jest cierpienie. Choroba lub jakakolwiek inna ułomność jest doświadczeniem trudno wyobrażalnym dla tych, którzy go nie przeżyli. Gdy byłem młodzieńcem, ludzkie cierpienie przede wszystkim mnie onieśmielało. Doświadczałem lęku, odczuwałem coś w rodzaju wyrzutów sumienia w obliczu cierpienia, które mnie zostało oszczędzone. To inni cierpieli, nie ja”
Jan Paweł II

W ostatnich dniach życia Ojca Świętego cały świat płakał i modlił się o cud.
Jan Paweł II do końca wypełniał swoją misję. Był gotowy do odejścia i gasł pełen wiary. Pokazał nam, że w cierpieniu jest wielka godność, że cierpienie ma głęboki sens.

Pieśń „Zdumienie” z oratorium „Tu Es Petrus” Piotra Rubika i Zbigniewa
Książka w wykonaniu Janusza Radka.

XIII uczeń
30 marca 2005roku nadludzkim wysiłkiem papież Jan Paweł II udzielił wiernym ostatniego błogosławieństwa. Było to pożegnanie na zawsze.

„W miarę, jak zbliża się kres mego ziemskiego życia, wracam pamięcią do początku, do moich Rodziców, Brata i Siostry (której nie znałem, bo Zmarła przed moim narodzeniem), do wadowickiej parafii, gdzie zostałem ochrzczony, do tego miasta mojej młodości, do rówieśników, koleżanek i kolegów ze szkoły podstawowej, z gimnazjum, z uniwersytetu, do czasów okupacji, gdy pracowałem jako robotnik, a potem do parafii w Niegowici, i krakowskiej św. Floriana, do duszpasterstwa akademickiego, do środowiska... do wielu środowisk... w Krakowie, w Rzymie... do osób, które Pan mi szczególnie powierzył – wszystkim pragnę powiedzieć jedno: „Bóg Wam zapłać”!
Jan Paweł II

(gasną wszystkie znicze)

Wykorzystane materiały: Jan Paweł II „Tryptyk rzymski”, Karol Wojtyła „Poezje wybrane”, utwory z oratorium „Tu es Petrus”, pieśni religijne „Barka”,
„Ubi Caritas”, gazety z kwietnia 2005r. (Gazeta Wyborcza, Naj, Rewia).