Przykłady konspektów dla pedagoga szkolnego do pracy z młodzieżą IV etapu edukacyjnego

Konspekty zajęć
Jedną z form pracy pedagoga szkolnego jest wspomaganie wychowawcy w przeprowadzeniu zajęć integracyjno-adaptacyjnych dla uczniów. Prowadzący zajęcia –wychowawca i asystujący mu pedagog mają możliwość poznać wychowanków oraz zaprezentować siebie jako osoby gotowe do udzielania wsparcia. Poniżej prezentuję propozycje zajęć związanych z integracją. Zajęcia w oparciu o przedstawione scenariusze można prowadzić z dziećmi i młodzieżą w różnym wieku- praktycznie na wszystkich etapach edukacyjnych.


Temat zajęć: Jesteśmy grupą, poznajemy siebie cz. I

Cele główne:
- Integracja grupy

Cele operacyjne:
- Potrafi wymienić imiona 10 osób z grupy
- Wskazuje cechy 5 osób z grupy
Metody i formy pracy:
- Praca w grupach
- Dyskusja
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa I

1. Część organizacyjna:
Przywitanie uczestników/uczestniczek warsztatu. Wyjaśnienie iż celem spotkania jest poznanie siebie nawzajem i integracja grupy
2. Część zasadnicza:
a) kontrakt grupowy – uczestnicy na arkuszu papieru zapisują proponowane przez siebie zasady, które będą obowiązywać podczas całego spotkania, a następnie wszyscy się pod nimi podpisują, np. szanujemy wypowiedź innej osoby.
b) prowadzący prosi, aby grupa usiadła w kręgu. Na podłodze rozkłada widokówki lub wycinki z gazety. Prosi, aby każdy podniósł widokówkę/wycinek/zdjęcie, które jest mu najbliższe. Prosi o uzasadnienie wyboru każdego uczestnika spotkania, np. wybrałam zdjęcie psa, ponieważ kocham zwierzęta.
c) “Miejsce obok mnie jest puste zapraszam tu...” – uczestnicy siadają w kręgu, jedno miejsce pozostawiając puste. Osoba, która ma po swojej prawej stronie puste miejsce zaczyna zabawę mówiąc: “Miejsce obok mnie jest puste zapraszam tu (wymienia imię zapraszanej osoby)”. Osoba zaproszona siada obok osoby zapraszającej, następnie zaproszenie wystosowuje ten kto teraz ma wolne miejsce po swojej prawej stronie.
d) Data urodzenia: Uczestnicy wraz z prowadzącymi ustawiają się datami urodzenia nie używając słów, tylko pokazując na palcach dzień, miesiąc, rok. Po ustawieniu każdy uczestnik głośno wypowiada swoją datę urodzenia. W razie pomyłki poprawiamy ustawienie.
3. Zakończenie lekcji:
Podsumowanie spotkania: “Iskierka” - uczestnicy stoją w kręgu trzymając się za dłonie przy splecionych rękach. Prowadzący mówi: „Iskierkę przyjaźni puszczam w krąg, niech powróci do mych rąk” i lekko ściska rękę osoby stojącej po prawej stronie. Osoba ta przekazuje iskierkę dalej. Można to połączyć z wypowiadaniem imienia osoby, której przekazuje iskierkę.


Temat zajęć: Jesteśmy grupą, poznajemy siebie cz. II

Cele główne:
- Integracja grupy

Cele operacyjne:
- wymienia imiona osób w grupie,
- otwarcie mówi o sobie,

Metody i formy pracy:
- praca w grupie
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa I

1. Część organizacyjna:
Przywitanie uczestników/uczestniczek warsztatu. Wyjaśnienie iż celem spotkania jest poznanie siebie nawzajem i integracja grupy. Przypominany podpisany kontrakt i umieszczone w nim zasady.
2. Część zasadnicza:
a) „Węzeł gordyjski” - zabawa rozpoczyna się od zebrania wszystkich osób w jak największym ścisku. Następnie wszyscy podnoszą ręce do góry i na słowo "start" zamykają oczy oraz okręcają ok. 10 razy wokół własnej osi. Po dziesięciu obrotach, mając dalej zamknięte oczy, wszyscy na chybił trafił chwytają się za ręce. Następnie otwierają oczy i w gąszczu skrzyżowanych rąk próbują się odplątać na nowo tworząc krąg. Zasada, która zdecydowanie utrudnia i zabawę jest taka, że nie wolno odrywać rąk z uścisków. Należy więc główkować, przechodzić nad sobą, kłaść się na ziemię itp.
g) “Lustro” – uczestnicy warsztatów dobierają się w pary i stają naprzeciw siebie. Jedna osoba pokazuje różne gesty/miny a druga osoba naśladuje jej ruchy odgrywając rolę lustra. Po dwóch minutach następuje zmiana ról.
h) “Wędrująca kartka” - każdy z uczestników zabawy integracyjnej pisze na kartce jedną literę. Wszyscy przekazują kartkę dopisując kolejną literę ( mając na myśli wyraz) osobie po swojej prawej stronie, która dopisuje swoją literę i podaje dalej. Odpada osoba, która nie dopisze litery i nie wymyśli wyrazu.
i) “Mapa Myśli” – prowadzący na środku tablicy zapisuje jedno słowo-klucz związane z jakimś problemem, którego rozwiązanie pragniemy wymyślić. Grupa zaczyna poszukiwać skojarzenia do słowa- klucza, prowadzący zapisuje je lub przedstawia w formie prostych rysunków, łącząc z hasłem w centrum za pomocą linii lub strzałek.
j) “Super-Bohaterowie” – prowadzący prosi grupę, aby wyobraziła sobie jak wybrany problem rozwiązaliby różni super-bohaterowie przy użyciu swoich super-zdolności.
3. Część podsumowująca: “Iskierka” - uczestnicy stoją w kręgu trzymając się za dłonie przy splecionych rękach. Prowadzący mówi: „Iskierkę przyjaźni puszczam w krąg, niech powróci do mych rąk” i lekko ściska rękę osoby stojącej po prawej stronie. Osoba ta przekazuje iskierkę dalej. Można to połączyć z wypowiadaniem imienia osoby, której przekazuje iskierkę.

Do zadań pedagoga szkolnego należy również prowadzenie działań diagnostycznych uczniów, m.in. w celu określenia przyczyn niepowodzeń edukacyjnych oraz wspierania mocnych stron uczniów. Poniżej prezentuję konspekt zajęć mających na celu zwiększenie efektywności nauki, poznania swoich słabych i mocnych stron.


Temat zajęć: Efektywność nauki

Cele główne:

- zwiększenie efektywności zapamiętywania treści
Cele operacyjne:
- zna skuteczne metody uczenia się
- potrafi wskazać techniki twórczego myślenia.
Metody i formy pracy:
- praca indywidualna
- prezentacja multimedialna
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa II

1. Część organizacyjna:
Przywitanie uczestników zajęć. Wyjaśnienie iż celem spotkania jest poznanie metod zwiększających umiejętność zapamiętywania informacji.
2. Część zasadnicza:
a) Wyjaśnienie różnicy pomiędzy pamięcią krótkotrwałą a długotrwałą
b) Wyświetlenie na slajdach listę słów (ok. 20), uczniowie próbują odtworzyć listę na kartce po zakończonej prezentacji
c) Prowadzący omawia wyniki (efekt pierwszeństwa, efekt świeżości, możliwości pamięci krótkotrwałej), a następnie podaje i omawia kanały uczenia się (dialog wewnętrzny, kinestetyka+ emocje, wzrokowy zewnętrzny i wewnętrzny, doświadczenie, wizualizacja)
d) Ćwiczenie polegające na opowiedzeniu historii i poproszeniu uczniów o zapamiętanie słów, podczas wypowiadania których prowadzący uniesie do góry rękę (są to słowa z ćwiczenia z p.b) Należy wytłumaczyć uczniom, ze podczas zapamiętywania powinni starać się wykorzystać kanały uczenia się, np. emocji czy wizualizacji. Uczniowie zapisują zapamiętane słowa.
e) Oczekuje się, że podczas wykonywania ćwiczenia uczniowie zapamiętali więcej słów niż podczas ćwiczenia z p.b
3. Część podsumowująca:: Podsumowanie spotkania:
Podczas używania kanałów uczenia się efekt nauki jest lepszy. Propozycja tworzenia fiszek emocji, wizualizacji podczas nauki. Spostrzeżenia uczniów. Refleksja.


Temat zajęć: Autoprezentacja

Cele główne:
- Kreowanie własnego wizerunku
Cele operacyjne :
- rozumie znaczenie pierwszego wrażenia i wie co składa się na jego efekt,
- zna techniki twórczego myślenia.
Metody i formy pracy:
- praca w grupie
- praktyczna (praca w grupach z elementami pracy indywidualnej)
- pogadanka
- burza mózgu
- fotoekspresja
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa I, II
1. Część organizacyjna:
Przywitanie uczestników zajęć. Projekcja filmu pt. Autoprezentacja- 5 minut. Omówienie filmu: Co wpływa na nasze myślenie o nowopoznanych osobach ? Czy słowa, które inni wypowiadają są najważniejsze ? Prowadzący odpowiedzi notuje na tablicy. Podkreśla, że ludzie najpierw odbierają komunikaty niewerbalne, później treść słowa.
2. Część zasadnicza:
a) Fotoekspresja- uczniowie w parach losują wcześniej przygotowane karteczki z nazwą zawodu
b) Z przygotowanych przez prowadzącego materiałów (kolorowe czasopisma, klej, nożyczki) na arkuszach przyklejają elementy ważne w wyglądzie zewnętrznym osoby reprezentującej wylosowany zawód. Prowadzący zwraca uwagę na to, że proporcje nie są ważne. Pary prezentują swoje prace na forum.
c) Autoprezentacja na rozmowie kwalifikacyjnej- 4 minuty
d) Drzewo decyzyjne- czego należy unikać? (Nie podtrzymuj kontaktu wzrokowego, nie wierć się na krześle, unikaj zamkniętej pozycji ciała, ziewania, poprawiania kołnierzyka itp.)
3. Zakończenie lekcji:
Rybi szkielet- zasady właściwej autoprezentacji


Temat zajęć: Mój przyjaciel mózg

Cele główne:
- skłonienie uczniów do zastanowienia się nad ich stylem życia, zaszczepienie w nich potrzeby dbania o własne zdrowie
Cele operacyjne :
- zna budowę mózgu, jego funkcje,
- zna metody poprawy jakości funkcjonowania mózgu,
Metody i formy pracy:
- praca w grupach
- potrzebne do przeprowadzenia zajęć będą komputer z czytnikiem prezentacji multimedialnych, zeszyt, projektor multimedialny, brystole, markery, mazaki, kredki
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa I,II,III
1. Część organizacyjna:
Przywitanie uczestników/uczestniczek warsztatu.
Przeprowadzenie ankiety sprawdzającej poziom wiedzy uczniów na dany temat (można zrobić to wcześniej, by móc przygotować prezentację
2. Część zasadnicza
Zapoznanie uczniów z prezentacją multimedialną
•Zapoznanie uczniów z budową mózgu.
•Omówienie funkcji mózgu.
•Uświadomienie, ze to co jemy ma ogromne znaczenie dla wydajności naszego mózgu.
•Omówienie sposobów odżywiania mózgu, tak żeby dostarczyć mu substancji, których rzeczywiście potrzebuje.
•Uwzględnienie ogromnej roli witamin oraz poinformowanie jaka dawka jest konieczna do prawidłowej pracy mózgu.
•Omówienie zagrożeń, które czyhają na nasz mózg.
•Omówienie wpływu stresu, alkoholu i papierosów na mózg człowieka
Podział klasy na 5-osobowe grupy
Omówienie zasad pracy w grupie (Zał. nr 2).
Przydzielenie uczniom zadań do wykonania (Zał. nr 3)
Uczniowie wykonują plakaty lub tworzą scenki na zadany temat.
Zakończenie lekcji.
Uczniowie oceniają swoje prace na podstawie wcześniej przyjętych zasad. Grupa, która otrzyma największa liczbę punktów otrzymuje nagrodę w postaci np. nieprzygotowania do zajęć lekcyjnych wybranego dnia (do ustalenia na Radzie Pedagogicznej)

ZAŁĄCZNIKI

Załącznik nr 1
ANKIETA DOTYCZACA ŚWIADOMOŚCI N.T. MÓZGU
1. Czy to co jemy i jak żyjemy ma wpływ na nasz mózg?
a) Tak
b) Nie
2. Za co odpowiada móżdżek?
a) Reguluje napięcie mięśniowe i odpowiada za utrzymanie równowagi ciała.
b) Pośredniczy w przepływie sygnałów miedzy mózgiem, móżdżkiem i rdzeniem przedłużonym.
c) Znajdują się tu ośrodki nerwowe kontrolujące odruchowe funkcje życiowe, takie jak: ruchy oddechowe i częściowo pracę serca, połykanie, żucie oraz ssanie.
3. Ile procent energii zużywa mózg?
a) 10%
b) 20%
c) 30%
4. Jakich tłuszczów dostarczają nam ryby?
a) n-3
b) n-6
c) żadnych
5. Czy witaminy i sole mineralne mają wpływ na nasz mózg?
a) Nie
b) Tak. Zażywanie witamin i soli mineralnych jako dodatków do diety może usprawnić pracę mózgu, podwyższyć iloraz inteligencji, polepszyć samopoczucie, poprawić pamięć i zwolnić proces starzenia się mózgu.
6. Ile wynosi dzienna dawka witaminy C?
a) Od 0,5 do 1 grama
b) 25 miligramów
c) 400 mikrogramów
7. Wytwarzanie jakich neuroprzekaźników pobudza wysiłek fizyczny?
a) Serotoniny i dopaminy
b) Acetylocholiny
c) GABA i glicyny
8. Czy długotrwały stres prowadzi do zaburzeń czynności organizmu?
a) Tak
b) Nie
9. Na niedobór jakiej witaminy cierpią alkoholicy?
a) Tokoferol
b) Ryboflawina
c) Tiamina
10. Oceń prawdziwość zdania: Zmiany wywołane przez działanie alkoholu i papierosów razem są większe niż zmiany wywołane przez każdy czynnik osobno.
a) Prawda
b) Fałsz

Załącznik nr 2
Uczniowie wykonują plakaty lub przygotowują scenki tematyczne w grupach pięcioosobowych. Po upływie 10 minut prezentują je na forum klasy. Następnie reszta klasy przydziela grupie prezentującej dowolną ilość punktów w skali od 1 do 10. Po zaprezentowaniu scenki lub plakatu przez każdą z grup, nauczyciel podlicza punkty oraz informuje klasę, która grupa wygrała.

Załącznik nr 3
Zadania dla uczniów:
1. Sposoby odżywiania mózgu i dostarczania mu substancji, których rzeczywiście potrzebuje.
2. Wpływ wysiłku fizycznego na mózg.
3. Czynniki wpływające niekorzystnie na nasz mózg.
4. Budowa mózgu.
5. Przedstawienie w formie komiksu 10 zasad dbania o mózg.

Pedagog powinien wspomagać wychowawcę w przygotowaniu młodego człowieka do dorosłego życia. Konspekty prezentowane poniżej dotyczą zajęć mających na celu poznanie tajników mózgu, różnic pomiędzy mózgiem kobiety i mężczyzny. Uczniowie dowiedzą się na czym polega rodzicielstwo i jak wygląda szczęśliwy dom, szczęśliwa rodzina. Poznają również zagrożenia będące skutkiem nieodpowiedzialnych decyzji i konsekwencje z nich wynikające. Mam nadzieję, że pozwoli to uchronić młodego człowieka przed błędami popełnionymi bardzo często wskutek niewiedzy.


Temat zajęć: Płciowość- dar czy zadanie?

Cele główne:

- uzyskanie odpowiedzi na pytanie czym jest płciowość człowieka i jaką pełni wartość w naszym życiu
Cele operacyjne :
- zna techniki twórczego myślenia.
- umiejętność komunikacji
- zna pojęcia związane z płciowością człowieka: męskość, kobiecość, miłość, rodzina, rodzicielstwo
- wskazuje znaczenie odpowiedzialności w przeżywaniu własnej płciowości i budowaniu emocjonalnych więzi

Metody i formy pracy:
- praca w grupie
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa I, II, III

1. Część organizacyjna :
­ sformułowanie tematu i określenie celów lekcji,
­ wyjaśnienie na czym będzie polegała praca na lekcji metodą WebQuest,
­ podział uczniów na cztery grupy i wybór liderów grup,
­ przedstawienie sposobu oceniania- proponuje nagrodę dla najwyżej ocenionej grupy: bilety do kina zafundowane przez Radę Rodziców;

2. Część zasadnicza:
­ grupy udają się do stolików, liderzy pobierają zadania,
­ uczniowie w grupach rozwiązują kolejne zadania z poszczególnych stacji (według instrukcji),
­ liderzy grup przedstawiają nauczycielowi wyniki wykonanych zadań.

3. Część podsumowująca:
­ prezentacja wyników pracy poszczególnych grup,
­ omówienie pracy grup i uzyskanych wyników,
- odpowiedź na pytanie „ płciowość to dar czy zadanie?” – burza mózgów, element refleksji.
Zadania dla grup:
Grupa 1
TEMAT "Dzieci pouczają dorośli. Nastolatków rówieśnicy. Dorosłych dzieci."
- Andrzej Majewski
CELE - analizuje i interpretuje cytat, zna wartość pojęcia rodziny i rodzicielstwa, rozumie rolę rodzica w wychowaniu dziecka, rozumie i akceptuje kryteria dojrzałości biologicznej, wie, na czym polega rola matki i ojca;
DZIAŁANIA
- praca w zespołach, analiza cytatu, interpretacja cytatu, wyszukiwanie informacji ( mogą być zdjęcia) w internecie pozwalające na obrazową interpretację cytatu, przygotowanie prezentacji multimedialnej lub e-mapy myślowej na pulpicie komputera, z przykładami zachowań przedstawionych w cytacie i ich skutkami;
PREZENTACJA - prezentacja na forum klasy,
Grupa 2
TEMAT "Każdy młody człowiek wcześniej czy później dokonuje zdumiewającego odkrycia, że także rodzice mają niekiedy rację."- Andre Malraux
CELE - analizuje i interpretuje cytat, zna wartość pojęcia rodziny i rodzicielstwa, rozumie rolę rodzica w wychowaniu dziecka, rozumie i akceptuje kryteria dojrzałości biologicznej, wie, na czym polega rola matki i ojca;
DZIAŁANIA
- praca w zespołach, analiza cytatu, interpretacja cytatu, wyszukiwanie informacji ( mogą być zdjęcia) w internecie pozwalające na obrazową interpretację cytatu, przygotowanie prezentacji multimedialnej lub e-mapy myślowej na pulpicie komputera, z przykładami zachowań przedstawionych w cytacie i ich skutkami;
PREZENTACJA - prezentacja na forum klasy,

Grupa 2
TEMAT "Związek matki z dzieckiem jest paradoksalny i w pewnym sensie tragiczny. Wymaga jak najintensywniejszej miłości ze strony kobiety, a miłość ta ma dziecku pomóc wyswobodzić się od niej, aby stać się w pełni niezależnym osobnikiem."- Erich Fromm
CELE - analizuje i interpretuje cytat, zna wartość pojęcia rodziny i rodzicielstwa, rozumie rolę rodzica w wychowaniu dziecka, rozumie i akceptuje kryteria dojrzałości biologicznej, wie, na czym polega rola matki i ojca;
DZIAŁANIA
- praca w zespołach, analiza cytatu, interpretacja cytatu, wyszukiwanie informacji ( mogą być zdjęcia) w internecie pozwalające na obrazową interpretację cytatu, przygotowanie prezentacji multimedialnej lub e-mapy myślowej na pulpicie komputera, z przykładami zachowań przedstawionych w cytacie i ich skutkami;
PREZENTACJA - prezentacja na forum klasy,

Grupa 2
TEMAT "Ojcem zostać łatwo, znacznie trudniej nim być."
- Erns Busch
CELE - analizuje i interpretuje cytat, zna wartość pojęcia rodziny i rodzicielstwa, rozumie rolę rodzica w wychowaniu dziecka, rozumie i akceptuje kryteria dojrzałości biologicznej, wie, na czym polega rola matki i ojca;
DZIAŁANIA
- praca w zespołach, analiza cytatu, interpretacja cytatu, wyszukiwanie informacji ( mogą być zdjęcia) w internecie pozwalające na obrazową interpretację cytatu, przygotowanie prezentacji multimedialnej lub e-mapy myślowej na pulpicie komputera, z przykładami zachowań przedstawionych w cytacie i ich skutkami;
PREZENTACJA - prezentacja na forum klasy,


Temat zajęć: Czym jest FAS?

Cele główne:
- zapoznanie się higieną ciąży
Cele operacyjne – uczeń
- zna wpływ alkoholu na rozwój płodu,
- potrafi wymienić etapy powstawania układu nerwowego człowieka,
- zna przyczyny i rozpoznaje objawy FAS
Metody i formy pracy:
- praca w grupie
- praktyczna (praca w grupach z elementami pracy indywidualnej)
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa II, III
1. Część organizacyjna:
Przywitanie uczestników zajęć. Wyjaśnienie iż celem spotkania jest poznanie metod zwiększających umiejętność zapamiętywania informacji.
2. Część zasadnicza:
a) Wyjaśnienie na czym polega zapłodnienie (animacja „Od poczęcia dziecka do narodzin”- 4min)
b) Prowadzący przedstawia schematycznie powstawanie układu nerwowego człowieka
- powstanie płytki nerwowej
- namnażanie komórek nerwowych (proliferacja nerwowa)
- migracja i agregacja
- wzrastanie aksonów i tworzenie się synaps
- śmierć neuronów i reorganizacja synaps
c) Prowadzący wyjaśnia na czym polegają zaburzenia fizyczne i neurologiczne będące konsekwencją picia przez kobietę alkoholu w ciąży, uszkodzenia płata czołowego,
d) Objawy FAS (Płodowy Zespół Alkoholowy)-graficzne przedstawienie objawów z omówieniem
e) Wtórne objawy FAS
f) projekcja filmu „Wieczne dziecko”- wybrane fragmenty
3. Zakończenie lekcji:
Dyskusja, burza mózgów, refleksje uczniów. Ewaluacja- kosz i walizeczka


Temat zajęć: Moja rodzina, mój dom.

Cele główne:
- poznanie roli rodziny, rodzicielstwa,
Cele operacyjne:
- umie porozumiewać się w grupie,
- potrafi współpracować z zespołem,
- zna techniki twórczego myślenia.
- wymienia funkcje rodziny, ze szczególnym uwzględnieniem wychowania dzieci w rodzinie,
- zna prawidłowe postawy rodzicielskie dla rozwoju dziecka,
- omawia pojęcia związane z płciowością człowieka: męskość, kobiecość, miłość, rodzina, rodzicielstwo
Metody i formy pracy:
- praca w grupie
- praktyczna (praca w grupach z elementami pracy indywidualnej)
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa I, II, III

1. Część organizacyjna:
Przywitanie uczestników zajęć. Wypisanie na tablicy określeń, które kojarzą się uczniom z rodziną. (Bezpieczeństwo, wychowanie, pożywienie, opieka, dom, miłość, życie, bycie potrzebnym, schronienie, ciepło, szczęście, pokój, zapomnienie, szacunek, zabawa, pomoc, zaufanie, niespodzianki, radość, prezenty, święta, zwierzęta, przyjaźń, przynależność do społeczności, posiłek, troska, pomoc, ochrona) Mogą pojawić się również inne określenia np. agresja, kłótnie, strach.
Każda rodzina jest inna, ale każdy znajduje w rodzinie wymienione wyżej uczucia
2. Część zasadnicza:
a) Zdania niedokończone
Lubię gdy moja mama........................................
Lubię, gdy mój tata........................................
Moja mama cieszy się kiedy jestem..........................
Mój tata cieszy się kiedy jestem...............................
Lubię z moimi rodzicami........................................
Moja mama martwi się kiedy.....................................
Mój tata martwi się kiedy........................................
Złoszczę się kiedy........................................
Moja mama złości kiedy........................................
Mój tata złości się kiedy........................................
Najważniejsze zasada w mojej rodzinie to................
Szczęśliwy jestem kiedy........................................
Moja mama jest szczęśliwa kiedy............................
Mój tato jest szczęśliwy kiedy...................................
b) Prowadzący rozwija odpowiedzi uczniów zadając pytania, np. dlaczego tak się dzieje? Czy masz na to wpływ?
c) Uczeń wykonuje mapę myślową ukazującą członków rodziny, ich wzajemne relacje i obowiązki
d) Uczniowie siadają w parach i metodą rozmowy z sąsiadem próbują odpowiedzieć na pytania: co mogę zrobić dla mojej rodziny, dla mamy, dla taty, czy jestem odpowiedzialny za atmosferę w rodzinie?
Co mogę zrobić dla mojej rodziny – wypełniam swoje obowiązki.
3. Zakończenie lekcji:
Dyskusja, burza mózgów, refleksje uczniów. Ewaluacja- kosz i walizeczka


Temat: Depresja jako choroba cywilizacyjna XXI wieku - depresja wśród nastolatków.
Cele ogólne:
- Poszerzenie wiedzy dotyczącej, tego jaki wpływ mają używki, środowisko i styl życia na zdrowie psychiczne człowieka,
Cele operacyjne:
- Zapoznanie uczniów ze skutkami nieleczonej depresji,
- Poinformowanie w jaki sposób i gdzie można uzyskać pomoc.

Metoda: wykład z prezentacją, praca indywidualna
Grupa: IV etap edukacyjny, klasa II, III

Część organizacyjna:
1. Krótkie zapoznanie uczniów z tematem lekcji.
2. Sporządzenie przez uczniów rysunku ,,Jak wygląda depresja?”
Część zasadnicza :
1. Wypełnianie przez uczniów ankiet ( załącznik nr 1)
2. Wykład (prezentacja)
3. Wykonanie ćwiczenia nr 1 - Uczniowie zasiadają w kółku, każdy z nich na kartce wpisuje swoje imię i nazwisko. Podaje kartkę osobie siedzącej obok, której zadaniem jest wpisanie na niej czegoś miłego na temat osoby, do której należy kartka. Kartki krążą w kole dopóki nie dojdą do właściciela.
4. Wykonanie ćwiczenia nr 2 - Uczniowie na karcie (załącznik nr 2) wpisują informacje na temat ich stylu życia – co sprawia im radość, co lubią robić, co jest dla nich ważne, co ich pasjonuje, itd.
Podsumowanie:
1. Ponowne rozwiązanie ankiet
2. Zadanie domowe: propozycja dla uczniów chętnych: przygotowanie ulotek informacyjnych/ artykułu podsumowującego temat lekcji.

Załącznik nr 1
ANKIETA
Depresja jako choroba cywilizacyjna XXI wieku.
1. Czym, według Ciebie jest depresja?
........................................
2. Czy spotkałaś/eś się już kiedyś z tą chorobą?
A. TAK, KTOŚ Z MOICH BLISKICH/ ZNAJOMYCH NA NIĄ CHOROWAŁ,
B. TAK, SŁYSZAŁEM/AM LUB CZYTAŁEM/AM O NIEJ,
C. NIE
3. Które z objawów wymienionych poniżej obserwujemy u osoby cierpiącej na depresję? (możesz zaznaczyć kilka odpowiedzi!)
A. Brak apetytu,
B. Nadmierny apetyt,
C. Obniżenie nastroju,
D. Lęki, np. przed pójściem do pracy, szkoły, wyjściem z domu,
E. Bóle głowy, brzucha, mdłości,
F. Chwilowe odczuwanie smutku, przygnębienia,
G. Trudności z podejmowaniem nawet najprostszych decyzji,
H. Podwyższona samoocena,
I. Znacznie obniżona samoocena,
J. Myśli samobójcze, samookaleczanie,
K. Przesadne dbanie o higienę,
L. Zaniedbywanie higieny,
M. Nadmierna senność, spanie znacznie dłużej niż zwykle lub bezsenność,
N. Utrata zainteresowań seksualnych.
O. Inne: ........................................
4. Według Ciebie, co jest przyczyną depresji?
........................................
5. Czy wiedział/abyś w jaki sposób możesz pomóc osobie chorej na depresję? Jeśli tak, w jaki sposób?
........................................
6. Czy wiesz w jaki sposób leczy się depresję?
A. Psychoterapia i farmakoterapia,
B. Zażywanie leków,
C. Leczenie szpitalne,
D. Odpowiedzi A,B,C są poprawne.
E. Nie wiem
7. Czy depresja zawsze wymaga leczenia?
A. TAK
B. NIE
C. NIE WIEM
8. Na depresję chorują częściej mężczyźni czy kobiety?
A. MĘŻCZYŹNI,
B. KOBIETY,
C. NIE WIEM
9. Objawy depresji wśród młodzieży są rzeczą normalną i przejściową – są skutkiem dorastania i po pewnym czasie miną.
A. PRAWDA
B. FAŁSZ, DEPRESJA JEST CHOROBĄ NIEZALEŻNIE OD WIEKU,
C. NIE WIEM
10. Czy pozytywne relacje w rodzinie są w stanie zapobiec depresji u dziecka?
A. TAK, MA TO POZYTYWNY WPŁYW NA ZDROWIE PSYCHICZNE DZIECKA
B. NIE, TO NIE MA ZNACZENIA,
C. NIE WIEM
11. Ludzie, którzy cierpią na depresję są niebezpieczni i należy się od nich izolować.
A. PRAWDA, WSZYSCY CHORZY NA TĘ CHOROBĄ SĄ NIEBEZPIECZNI,
B. FAŁSZ, ZDARZAJĄ SIĘ PRZYPADKI OSÓB AGRESYWNYCH, JEDNAK WIĘKSZOŚĆ OSÓB NIE JEST NIEBEZPIECZNA,
C. NIE WIEM
Załącznik nr 2

4. Sposoby osiągania celów ( proponowane metody/ techniki prowadzenia zajęć

To w jaki sposób zaplanuję i przeprowadzę zajęcia ma ogromne znaczenie, aby uczniowie mogli nauczyć się tego, co zostało przeze mnie założone. Ważne jest, aby osoby z różnymi typami inteligencji były aktywne i chętne do współpracy. Należy umożliwić im realizację własnych pomysłów, uwzględniając zainteresowania, typy inteligencji, wywołując poczucie sensu tego co robią. Pozwalamy aby uczeń planował, organizował, podejmował decyzje, prezentował wyniki swojej pracy. Zwraca się szczególną uwagę na wkład pracy ucznia (nie zawsze efekty są tu najważniejsze). Do metod i technik jakie można wykorzystać podczas zajęć należą: metoda projektu, WebQuest’u, portfolio, e-portfolio, dyskusja (różne rodzaje), burza mózgów, praca w grupach, wywiad z partnerem, otwarte ucho, rybi szkielet, linia czasu, metaplan, drzewko decyzyjne, mapa mentalna, łańcuch skojarzeń, debata i wiele innych, których charakterystykę prezentuję w dalszej części.
Pedagog pracując z młodzieżą w głównej mierze powinien pracować metodami wywołującymi aktywność ucznia. Przedstawiam rekomendowane metody i techniki.

Metoda projektu[9] uczeń lub grupa uczniów zdobywa wiadomości teoretyczne lub umiejętności praktyczne podczas wykonywania projektu pod opieką nauczyciela. Projekt może być realizowany w czasie kilku dni, tygodni, a nawet miesięcy i może obejmować bardzo szeroki zakres zagadnień. Projekt daje możliwość zwiększenia aktywności uczniów, muszą oni zaplanować swoją pracę, wyszukać potrzebne informacje, rozwiązać problem i zaprezentować wyniki swojej pracy. Projektem może być model, referat, wystawa, film, audycja itd. Na zakończenie uczniowie przedstawiają rezultaty swojej pracy na forum klasy. Projekt powinien być zadany w formie pisemnego kontraktu, który powinien zawierać: temat projektu, plan pracy, zadania dla poszczególnych członków grupy, określony sposób realizacji, pomoce fachowe np. literaturę, ustalony termin ukończenia, sposób prezentacji, kryteria oceny projektu. Podczas pracy nad projektem uczniowie mogą, a nawet powinni kontaktować się z nauczycielem, celem wyjaśnienia swoich wątpliwości, czy też korekty ewentualnych pomyłek. Konsultacje zwiększają u uczniów świadomość ich wiedzy, a także ich braków i dają nauczycielowi wgląd w proces nauki. Nauczyciel powinien być elastyczny i musi umieć dostosować wymagania do zdolności uczniów oraz do konkretnych warunków w klasie.

WebQuest[8] to nowatorska metoda pracy z uczniami wykorzystująca technologię informacyjną. Celem podstawowym tej metody jest przedstawienie nowego sposobu pracy wykorzystującego elementy uczenia się zespołowego opartego na idei konstruktywizmu, czyli budowania własnej wiedzy w oparciu o Internet. WebQuesty są również znakomitym sposobem, aby zaangażować wyobraźnię uczniów oraz pozwolić im na poszukiwanie informacji w sposób przemyślany i kontrolowany.
Komunikacja, praca w grupie, rozwiązywanie problemów, krytyczne i twórcze myślenie stają się o wiele ważniejsze w dzisiejszym świecie, niż zadawanie uczniom materiału do zapamiętania.
Struktura WebQest:
- Wprowadzenie - spełnia funkcję informującą oraz motywującą uczniów.
- Zadania - opisuje oczekiwania nauczyciela w stosunku do formy pracy z uczniem
- Procedura – zawiera głównie szczegółowy opis kolejnych kroków prowadzących do pełnej realizacji projektu oraz zasady podziału ról oraz zadań dla poszczególnych członków zespołu.
- Źródła – zawierają listę zasobów i źródeł informacji pozwalającym uczniom na wykonanie zadania
- Ewaluacja – zaprojektowana w Webquestach pozwala mierzyć osiągnięcia uczniów
- Konkluzja – przynosi uczniom zamknięcie poszukiwań, przypomnienie tego czego się nauczyli

E-learning - to ogólna nazwa techniki nauczania, w której wykorzystuje się wszystkie dostępne media elektroniczne, takie jak Internet, elementy audio/wideo, oraz CD-ROMy. Rozwój technik komputerowych i wyposażenie w nowoczesny sprzęt stwarza możliwości do korzystania z tej formy w szkołach. Komunikowanie się za pomocą poczty elektronicznej daje nauczycielowi ogromne możliwości przesyłania wielu informacji uczniom, które następnie mogą być umieszczane na forach dyskusyjnych, blogach itp. Narzędziem, które w znaczący sposób ułatwia pracę metodą e-learningu jest portal edukacyjny Scholaris, który gromadzi wiele materiałów dydaktycznych z których można korzystać podczas prowadzenia lekcji.

Portfolio[6]- metoda ta polega na tworzeniu teczki dokumentującej pracę uczniów na dany temat; mogą to być różne dokumenty: przedmioty, fotografie, notatki, różne pomysły, wywiady z ciekawymi ludźmi itp. Najnowszą odmianą portfolio jest e-portfolio wykonane w formie elektronicznej przy użyciu źródeł Internetowych.

Dyskusja[1] – wymiana poglądów na dany temat, polegająca na rozmowie, wymianie argumentów, opinii i ocen. Przebiega w kilku fazach: sprecyzowanie tematu i celu, określenie ram czasowych i reguł, następnie dopuszczenie swobodnego toku dyskusji, zaproponowanie cząstkowych tematów i cząstkowych kroków, „rzucanie piłeczki” i podawanie jej dalej, pilnowanie głównego wątku, podsumowywanie kolejnych etapów dyskusji. Faza końcowa – wyliczenie i powiązanie spraw nie zakończonych, zreasumowanie, podsumowanie przebiegu rozmowy.

Dyskusja związana z wykładem[1] – odmiana dyskusji odnosząca się do wykładu, mająca na celu wyjaśnienie wątpliwości uczących się, co do tez i sformułowań zawartych w wykładzie oraz uzyskiwanie od nich informacji zwrotnej dotyczącej zrozumienia treści.

Dyskusja piramidowa[1] - inne nazwy: dyskusja szczeblowa, śnieżna kula od indywidualnej pracy do stanowiska całej klasy. Problem podany przez nauczyciela każdy uczeń rozważa indywidualnie i formułuje odpowiedź pisemną. Następnie uczniowie siadają dwójkami i ustalają wspólne stanowisko. Potem dwójki dobierają się w czwórki, czwórki w ósemki itd. za każdym razem uzgadniane jest wspólne zdanie. Na koniec wypracowuje się jedno wspólne stanowisko całej klasy.

Dyskusja panelowa (dyskusja obserwowana)[1] Charakteryzuje ją istnienie dwóch ciał: dyskutujących ekspertów (panel) oraz uczących się słuchaczy (audytorium). Najpierw wypowiadają się eksperci, wprowadzając w temat, potem dyskutują między sobą, a następnie głos może zabierać każda osoba z audytorium.

Dyskusja punktowa[1] - zamiast tradycyjnego odpytywania, po wcześniejszym zapoznaniu uczniów z tematem dyskusji oraz zasadami punktacji (tak aby uczniowie mogli się do niej przygotować), można zastosować metodę dyskusji punktowanej. Nauczyciel wybiera grupę kilku uczniów. Siadają oni tak, aby widzieć się wzajemnie, pozostałe osoby mogą otoczyć je kręgiem. Uczniowie dyskutują na dany temat, a nauczyciel oceniając ich wiadomości oraz sposób dyskusji przyznaje im punkty dodatnie i ujemne.
Korzystając z tej metody pozwalamy uczniom przejąć inicjatywę i odpowiedzialność za proces uczenia się wzbudzając równocześnie zainteresowanie danym tematem. Jest to szczególnie korzystne dla uczniów, którzy wolą wypowiedzi ustne. Nauczyciel jest tutaj tylko organizatorem stwarzającym sytuację do dyskusji. Dyskusja punktowana ćwiczy także umiejętność sprawnego i kulturalnego porozumiewania się.

Burza mózgów[1] – metoda polega na podaniu w krótkim czasie dużej liczby różnych skojarzeń, rozwiązań, które niesie wyobraźnia. Metoda ma przebieg etapowy.

Pogadanka heurystyczna (heureza)[1] - dochodzenie do prawd przez znajdywanie nowych rozwiązań danych zagadnień i ich weryfikację. Opiera się na kierowaniu aktywnością ucznia dzięki kolejno zadawanym pytaniom lub stawianiem przed nim zadań. Nauczyciel wyznacza kierunek rozmowy i prowadzi ucznia przez kolejne etapy. W większości przypadków każdy z tych etapów da się określić dwoma, trzema prostymi pytaniami, na które właściwie można oczekiwać jednoznacznej odpowiedzi. Kiedy ustali się taki zestaw pytań, pozostaje tylko umiejętnie je zadać. Skuteczność pogadanki heurystycznej opiera się na samodzielnym docieraniu ucznia do wiedzy, zgodnie z zasadą „doszedłem do tego sam, więc to musi być prawda”.

Wywiad z partnerem[1]– uczniowie dobierają się w pary. Partner A przeprowadza wywiad z partnerem B według wcześniej przygotowanych pytań, które mogą być zapisane na plakacie przez nauczyciela lub przygotowane przez samych uczniów. Następnie partner B przeprowadza wywiad z partnerem A. Po zebraniu wszystkich interesujących informacji uczniowie przedstawiają swoich rozmówców. Wywiad może służyć poznaniu opinii partnera w jakiejś sprawie i przedstawieniu jej później na forum klasy.

Otwarte ucho[1] – na znany wszystkim temat wypowiadają się wszyscy po kolei. Każdy ma na wypowiedź wyznaczony limit czasu. Regułą obowiązującą wszystkich uczestników jest słuchanie osoby, która ma głos. Można pytać tylko wtedy, gdy wypowiedz jest niezrozumiała. Po zakończonej rundzie następuje wymiana wrażeń, komentarzy, opinii.

Rybi szkielet[1] - nazwa techniki pochodzi od kształtu przypominającego rybi szkielet. Znana też jako "schemat przyczyn i skutków". Służy do identyfikacji czynników odpowiadających za powstanie problemu.

Linia czasu – metoda wizualnego przedstawienia problemu w ujęciu chronologicznym. Ukazuje rozwój zjawisk w wymiarze linearnym, pokazuje następstwo czasu.
Łańcuch skojarzeń – uczniowie otrzymują łańcuch, składający się z pustych ogniw, który wypełniają poznanymi na lekcji terminami a także skojarzeniami łączącymi się z tematem zajęć.

Mapa mentalna (pojęciowa) zwana "mapą mózgu", "mapą pamięci" - jest to graficzny sposób zapisu informacji, który porządkuje wiadomości i pomaga w znalezieniu związków między nimi. Przy opracowaniu pojęcia można wykorzystać rysunki, symbole, wycinki, krótkie zwroty, hasła. Dzięki tej metodzie możemy uzyskać informacje o dotychczasowych wyobrażeniach i wiedzy na dany temat, sprawdzić opanowaną wiedzę i umiejętności, rozwiązywać problemy, zaplanować działanie, definiować pojęcia.
Okienko informacyjne – forma twórczej notatki. Arkusz papieru dzielimy na 4 części (poziom, pion lub po przekątnej). W pierwsze okienko wpisujemy hasło, które nas interesuje. W drugim okienku podajemy definicje danego terminu (z różnych źródeł, np. słownikowa, uczniowska itp.). W trzecie okienko wpisujemy metaforyczne znaczenie wyrazu np. rebus itp. Ostanie może mieć formę scenki komiksowej, dialogu, karykatury z zastosowaniem interesującego nas terminu.

Piramida priorytetów – celem tej metody jest ułożenie listy priorytetów według ustalonych wcześniej kryteriów, np. ważności, kolejności itp. Uczniowie zbierają pomysły, zagadnienia do danego tematu, problemu. Pracują w grupach. Każda grupa otrzymuje kartki samoprzylepne i plakat z narysowaną piramidą. Spośród zebranych haseł wybierają 10 najważniejszych i zapisują je na kartkach samoprzylepnych. Naklejają je w odpowiednich miejscach piramidy priorytetów, kierując się podanym kryterium. Po zakończeniu pracy tworzą jedna wspólna piramidę dla całej klasy.

Myślące kapelusze[1] – Metoda szczególnie przydatna tam, gdzie uczniowie muszą współpracować ze sobą i zgodnie ze swoimi predyspozycjami brać udział w rozwiązywaniu problemów. Nauczyciel przygotowuje kapelusze w 6 kolorach. Informuje uczniów, jaki sposób myślenia przypisany jest każdemu z kapeluszy.
• Kapelusz biały – fakty, liczby, to co zbadane, zmierzone, zestaw informacji z dokumentów, analiz, statystyk.
• Kapelusz czarny – pesymista, widzi zagrożenia, braki i niebezpieczeństwa w proponowanym rozwiązaniu, krytyka, ostrożność, widzenie sprawy w „czarnych okularach”.
• Kapelusz czerwony – emocje, przekazywanie odczuć „na gorąco”.
• Kapelusz niebieski – analiza procesu, dyrygent, przewodniczący dyskusji, kontroluje spotkanie, przyznaje głos mówiącym, podsumowuje dyskusje.
• Kapelusz zielony – możliwości, innowator, osoba myśląca twórczo.
• Kapelusz żółty – optymizm, widzi wszystko w „różowych okularach”, dostrzega zalety i korzyści danego rozwiązania, bardzo pozytywnie nastawiony.

Niedokończona historia – uczniowie oglądają film. W trakcie prezentacji otrzymują zadania do wykonania albo polecenie skoncentrowania się na oglądanym filmie bez żadnych zadań. Po obejrzeniu filmu następuje analiza samodzielna lub zespołowa na podstawie kart pracy, przygotowanych przez nauczyciela. Inny wariant to np. przerwanie filmu w kulminacyjnym momencie i uczniowie w grupach wymyślają zakończenie.

Drama[6] - jest uczeniem się przez doświadczenie i przeżywanie. W dramie nie wykorzystuje się scenariuszy charakterystycznych dla teatru. Uczniowie stosując dramę działają zgodnie ze swoją wyobraźnią i „na gorąco" ustalają kierunki rozwoju fikcyjnych zdarzeń, w których uczestniczą. W tej metodzie nie ma typowego dla teatru podziału na aktorów i publiczność. Wszyscy są aktywnymi uczestnikami zajęć.

Metoda gier dydaktycznych[1] - Jest to metoda oparta na grze, która jest zabawą prowadzoną według ściśle określonych reguł postępowania, prowadzących do konkurowania grających ze sobą, uczących się w ten sposób osób. Wśród gier dydaktycznych można wyróżnić: quizowo – turniejowe, planszowe, sytuacyjne, decyzyjne, inscenizacyjne. Metody te sprawdzają się na lekcjach powtórzeniowych np. popularne statki, albo wzorując się na teleturniejach: Jeden z dziesięciu lub Milionerzy.

Metaplan - jest to metoda graficznego przedstawiania przebiegu dyskusji, w trakcie której uczniowie analizują dane zagadnienie i poszukują wspólnego, optymalnego rozwiązania przed podjęciem decyzji. Metoda ta sprzyja rozwojowi umiejętności analizy, oceniania faktów, sądów i propozycji rozwiązań strony przeciwnej. Metaplan przygotowuje do prezentacji własnego punktu widzenia, argumentowania i obrony własnego zdania. Daje możliwość wysłuchania i brania pod uwagę poglądów innych osób, aktywizuje wszystkich uczniów, pozwala na wymianę myśli.

Drzewo decyzyjne - stanowi graficzny obraz procesu podejmowania decyzji w określonej sprawie. Po zdefiniowaniu problemu uczniowie pracując w grupach określają cele i wartości istotne dla osób podejmujących decyzję. Następnie znajdują różne możliwości rozwiązań. Określają pozytywne i negatywne skutki każdego możliwego rozwiązania, by na koniec podjąć ostateczną decyzję.

Układanka/puzzle jest przykładem uczenia się poprzez współpracę. Wykorzystujemy ją wtedy, gdy należy poznać i przyswoić daną partię materiału dającą się podzielić na spójne fragmenty tworzące całą układankę. Jej celem jest aby każdy uczeń opanował całość materiału. Praca tą metodą przebiega według następującego schematu; I ETAP - klasa zostaje podzielona na tyle grup na ile fragmentów dzielimy dany materiał. Każdy członek grupy otrzymuje swoją część do nauczenia się,
a grupa wspólnie opanowuje całość materiału.

II ETAP - następuje spotkanie w grupach ekspertów uczniów opracowujących to samo zagadnienie. Pozwala to uporządkować zdobytą wiedzę, wyjaśnić powstałe wątpliwości i wybrać najlepszą formę przekazu.

III ETAP - uczniowie powracają do macierzystych grup i wzajemnie uczą się aby opanować całość materiału.

IV ETAP - poprzez np. zadawanie pytań przygotowanych przez nauczyciela lub uczniów sprawdza się stopień opanowania całości materiału. Metoda "układankowa" angażuje i wciąga do pracy zarówno słabych jak i lepszych uczniów. Wyrabia u uczniów poczucie odpowiedzialności za całą grupę, uczy współdziałania i pracy w zespole.

Debata - dzielimy klasę na grupy, np. zwolenników i przeciwników Do rozwiązania wybieramy problem, który można rozwiązać na różne sposoby. Każda z grup przedstawia swoje rozwiązanie pamiętając o korzyściach i problemach wynikających z zastosowanej metody. Uczymy w ten sposób szacunku, tolerancji i sztuki argumentowania.

Fotoekspresja - metoda ta nadaje się do podsumowania materiału. Uczniowie otrzymują różnorodne pomoce (ilustracje, przedmioty). Wybierają z nich tylko te, które – ich zdaniem – najbardziej pasują do omawianego zagadnienia.

Metoda symulacyjna - umożliwia uczniom stworzenie modelu pewnej rzeczywistości. Odgrywając w niej określone role, starają się oni osiągnąć wytyczony cel. Symulacja upraszcza w znacznym stopniu przedstawioną rzeczywistość. Uczniowie odgrywają bohaterów symulowanego wydarzenia. Dzięki tej metodzie uczniowie rozwijają swoją inwencją twórczą, umiejętności społeczne i poznawcze. Kształtuje się ich system wartości. Metoda rozwija wrażliwość na problemy innych ludzi i przygotowuje do rozwiązywania trudnych problemów w realnym świecie.

Zwróć się do sąsiada – nauczyciel prosi uczniów, aby zwrócili się do swego sąsiada w ławce i spytali go o coś, co dotyczy lekcji, a czego nie rozumieją. Uczniowie mogą również opowiadać sobie nawzajem, zagadnienie spośród omawianych na zajęciach, które uznali za najważniejsze. Uczniowie dyskutują używając odpowiednich argumentów.

Dywanik pomysłów[1] – dyskusja w grupach nad postawionym problemem. Uczniowie zapisują propozycje rozwiązań. Kolejno odczytują je głośno i zapisują na tablicy. Poszczególne pomysły zebrane są w odpowiednie grupy. Kolejnym etapem jest ocena. Każdy uczeń dysponuje jednym punktem, który może przyznać za najlepszą jego zdaniem propozycję rozwiązania problemu. Wygrywa to, które zdobędzie najwięcej punktów.

5.Ewaluacja (przewidywane osiągnięcia)
Podstawowym zadaniem ewaluacji jest opisanie rezultatów końcowych i oceny faktów. Pod uwagę należy wziąć zarówno stronę pozytywną, jak i negatywną. W wyniku ewaluacji powinno się uzyskać dogłębną diagnozę sytuacji, co pozwoli na korektę działań i podejmowanie decyzji.
Każda ewaluacja powinna dostarczyć szeregu informacji, które pozwolą oszacować efektywność i jakość badanego przedsięwzięcia. W tym wypadku konspekty zajęć, w kategoriach poprawy jakości i zmiany postaw. Nauczyciele w trakcie realizacji lekcji dowiadują się, jakie potrzeby i oczekiwania mają uczniowie odnośnie proponowanych zajęć.
Przedmiotem ewaluacji będzie:
- osiąganie celów wychowawczych ,
- skuteczność metod i form aktywności,
- kształtowanie umiejętności i postaw.
Ewaluacja umożliwia podjęcie decyzji o modyfikacji, kontynuacji lub zmianach w konspektach. Cenne uwagi i wnioski są formułowane i wykorzystane jako wstęp do poprawek. W tym celu wykorzystać można ankiety zarówno dla uczniów jak i rodziców ( zajęcia otwarte) uczestniczących w zajęciach. Sugestie i wnioski płynące z ankiet wykorzystujemy w toku dalszej pracy. Sugeruje się indywidualne rozmowy z uczniami i ich rodzicami. W celu uzyskania informacji można użyć metod ewaluacyjnych np. „kosz i walizeczka”, „informacja zwrotna”, : zwróć się do sąsiada” oraz „oceniamy naszą współpracę”.
Wskazane jest aby nauczyciel prowadzący interesował się ogłaszanymi konkursami o tematyce poruszanej na zajęciach, informował i zachęcał uczniów do wzięcia udziału w tej formie aktywności.

6.Zakończenie
Celem mojej pracy jest przedstawienie kilku propozycji zajęć, które można wykorzystać podczas spotkań z młodzieżą szczególnie ponadgimnazjalną. Wybierając tematykę zajęć sugerowałam się głównie zadaniami powierzonymi pedagogowi szkolnemu. Podczas realizacji prowadzący z pewnością będzie modyfikował metody nauczania w sposób najbardziej odpowiadający grupie odbiorców. W celu ułatwienia zadania w dziale 4. Sposoby osiągania celów ( proponowane metody/ techniki prowadzenia zajęć umieściłam propozycje innych metod i technik, które w równie ciekawy sposób pomogą zaangażować i zaciekawić młodego człowieka. Mam nadzieję, że zajęcia prowadzone na podstawie tych konspektów pozwolą zapoznać uczniów z podstawowymi funkcjami rodziny, uświadomić, czym jest więź rodzinna, na czym polegają relacje rodzinne. Pomogą w zrozumieniu konfliktów i sposobów ich rozwiązywania. Mają również nauczyć młodego człowieka czym jest macierzyństwo i ojcostwo. Szereg tematów dotyczy zmian fizycznych i psychicznych zmian okresu dojrzewania, praw człowieka do intymności, istoty koleżeństwa, przyjaźni, miłości, odpowiedzialności za własny rozwój. Swoją pracę rozpoczęłam cytatem, chciałabym ją również cytatem zakończyć: „Szkoła powinna dążyć do tego, by młody człowiek opuszczał ją jako harmonijna osobowość, a nie jako specjalista.” Albert Einstein.