"Byłeś jak wielkie, stare drzewo, narodzie mój, jak dąb zuchwały...". Scenariusz uroczystości zasadzenia Dębu Niepodległości

„Byłeś jak wielkie stare drzewo, narodzie mój jak dąb zuchwały...”
Scenariusz uroczystości zasadzenia Dębu Niepodległości dla Szkoły Podstawowej

Uczeń 1
Baczność ! Do odśpiewania Hymnu!
Jeszcze Polska

Uczeń 1
Serdecznie witamy wszystkich obecnych na dzisiejszej wyjątkowej uroczystości: (wymiana funkcji oraz imion i nazwisk)
Spotykamy się by posadzić Dąb Niepodległości i uczcić w ten sposób 100-lecie odzyskania niepodległości przez Polskę. Pomysł sadzenia Dębów Niepodległości zainicjowany został w województwie lubelskim przez pana wojewodę Przemysława Czarnka, który powiedział: „Robimy to po to, żeby zaświadczyć, że jesteśmy przywiązani do niepodległej Rzeczypospolitej, do wartości patriotycznych i chcemy je przekazywać przyszłym pokoleniom".

Uczeń 2
Dąb to drzewo szczególne. Jest żywym pomnikiem ubiegłych czasów. Wyróżnia się spośród innych drzew długowiecznością, wielkością, potęgą, majestatem. Skutecznie opiera się przeciwnościom losu, jak czytamy w bajce Ezopa: „Dąb opiera się wiatrowi, trzcina mu się kłania”.

Uczeń 3
Podobnie jest z naszym polskim narodem, którego przeszło 1000- letnie dzieje są równie długowieczne jak nasze najstarsze polskie dęby 800, 700-letnie pamiętające naszą najstarszą dynastię piastowską, która dała początek Polsce. To w konarach dębu miał legendarny Lech dostrzec gniazdo i Białego Orła.

Uczeń 4
Nasz polski naród miał w swej historii lata wielkości i potęgi a majestat Rzeczypospolitej olśniewał zwycięstwami polskiego oręża, nowoczesnością polskiej myśli politycznej pielęgnującej demokrację i tolerancję, zachwycał osiągnięciami polskiej kultury i nauki. A gdy nastały przeciwności losu nasz naród uparcie nie chciał podlegać innym narodom, skutecznie opierał się wichrom historii. Wychodząc zwycięsko z czasów zaborów i wojen, które miały go zniszczyć, trwa nadal silny poczuciem polskiej tożsamości narodowej zakorzeniony we własnej tradycji i wierze przodków.
Krzysztof Kamil Baczyński pisał:
Uczeń 5
Byłeś jak wielkie, stare drzewo,
narodzie mój jak dąb zuchwały,
wezbrany ogniem soków źrałych
jak drzewo wiary, mocy, gniewu.
[...]
Uczeń 2
Dziś sadząc ten dąb kontynuujemy tradycję naszych przodków, którzy w latach 1918-1928 spontanicznie sadzili Dęby Niepodległości . Obywatele Drugiej Rzeczpospolitej dawali w ten sposób wyraz radości z odzyskanej wolności i początku budowania niepodległej ojczyzny. Składali też w ten sposób hołd poprzednim pokoleniem, którym honor nie pozwalał pogodzić się z niewolą narodową, a męstwo dodawało sił w walkach o niepodległość. Dziś idziemy ich śladem sadząc kolejny żywy pomnik historii.

Uczeń 3
Sadząc to drzewo ogarniamy wdzięczną pamięcią naszych przodków, którzy przyczynili się do odzyskania niepodległości 100 lat temu. Życzymy też sobie, by nasze wolne państwo rozwijało się jak ten dąb: w państwo wielkie, potężne, majestatyczne i długowieczne, które skutecznie, z naszą pomocą, przeciwstawiać się będzie przeciwnościom losu.

Uczeń 5
Spośród słów używanych nieczęsto,
tłumnie dzisiaj na plac [ ten ]wybiegło
słowo piękne, jak honor i męstwo,
słowo, które brzmi – niepodległość.
[...]
Ono znaczy – bez strachu spać.
Ono znaczy – spokojnie się budzić,
kochać, śmiać się i pewnie [ jak dąb ]trwać
– w wolnym kraju wśród wolnych ludzi.
(adaptacja wiersza Marcina Wolskiego „Niepodległość”)

(Pokłony występujących)

Uczeń 1
Czy ktoś chciałby zabrać głos?

Uczeń 1
Prosimy obecnego tu pana wójta/burmistrza/prezydenta, panią dyrektor, przewodniczącą rady rodziców , przewodniczących samorządu uczniowskiego o zasadzenie dębu – żywego pomnika historii.
(sadzenie dębu)

Uczeń 1
Dziękujemy. Brawa
(brawa)

Uczeń 1
Do odśpiewania Roty
Nie rzucim ziemi skąd nasz ród...

Anna Pardyka

Nauczycielka historii w Szkole Podstawowej
w Zespole Szkolno – Przedszkolnym w Wąwolnicy