Inscenizacja "Maria Skłodowska-Curie - nasza polska noblistka"

Kim była Maria? Czy to wiecie?
Jedyna taka kobieta na świecie.
Słynna badaczka i uczona
Ale też matka no i żona.

Einstaina bardzo doceniała
Choć niezbyt często go spotykała.
On również bardzo ją poważał
Co w listach do niej wiele razy pokazał.

Piotr Curier? Dla nas mąż swojej żony
A przecież to też był wielki uczony.
Wspólnie badania przeprowadzali
Za co nagrodę Nobla dostali.
O drugą już sama się postarała
Może tylko dla siebie nagrodę mieć chciała.

Scenki z jej życia zaraz zobaczycie
A może czegoś się też nauczycie?
Skupcie się teraz i spróbujcie z nami
Przejść Marii życia krętymi ścieżkami.

SCENA I
Na scenie siedzi Bronisława (matka Marii) z dzieckiem (lalką w beciku na rękach). Na scenę wchodzi Władysław (ojciec)

Narrator:
Maria urodziła się pod koniec roku 1867 w rodzinie nauczycielskiej. Polska żyła wtedy w sercach Polaków ale na mapach jej nie było. Czy wiecie, że rodzice uczonej już od najmłodszych lat widzieli w niej wielkiego człowieka?

Bronisława
- Witaj Władysławie! Jak dziś układały się zajęcia w Twojej szkole? Czy uczniowie należycie przykładali się do nauki?

Władysław
- Tak. Matematyka i fizyka idzie im znakomicie! Ale wykładanie tych przedmiotów po rosyjsku to bluźnierstwo. Ale ja czuję i wiem Bronisławo, że kiedyś Polska będzie prawdziwie wolnym krajem

Bronisława
- Przecież mieszkamy w Warszawie a to jest część Królestwa Polskiego?

Władysław
-Królestwo Polskie! Jakaś namiastka wolnej ojczyzny poddana Imperium Rosyjskiemu.
A jak się dziś miewa nasza mała córeczka? Popatrz Bronisławo w tych oczach prawdziwie widać inteligencję. Kiedy dorośnie pięknie wyuczę ją matematyki i fizyki.

Bronisława
- Oboje jesteśmy nauczycielami więc może Marysia pójdzie w nasze ślady?

Władysław
-Myślę, że czekają na nią ważniejsze zadania.

SCENAII
Na scenie na łące siedzi Maria i jej siostra Bronisława

Narrator:
-Maria już w młodości była bardzo wykształconą dziewczyną. Znała kilka języków: polski, rosyjski, niemiecki, angielski, francuski. Świetnie rozumiała matematykę i fizykę. Ciekawe o czym marzyła?

Maria
- Broniu. Moja kochana siostro. Jak bardzo chciałabym się dalej uczyć. Studiować na Uniwersytecie – to moje wielkie marzenie.

Bronisława
- Dobrze wiesz Marysiu, że żadna uczelnia w tym kraju nas nie przyjmie, bo przecież tutaj nie uczy się kobiet.

Maria
-Wiesz! Myślę, że mogłybyśmy studiować we Francji. Tam podobno nie robią takich ceregieli i przyjmują kobiety.

Bronisława
- Ale przecież nie mamy pieniędzy! Mama nie żyje, ojciec cienko przędzie. Skąd weźmiemy fundusze?

Maria
-Mam pomysł! Najpierw ty pojedziesz do Paryża a ja w tym czasie będę pracować na twoje utrzymanie. Kiedy skończysz studia, wtedy ty mnie będziesz utrzymywała a ja będę się uczyć matematyki i fizyki.

Bronisława
-Niech i tak będzie Marysiu.

SCENAIII
Sala laboratoryjna. Na scenę wchodzi Maria i Piotr Curie.

Narrator:
Po ukończeniu studiów na Sorbonie Maria Skłodowska prowadziła badania nad pierwiastkami radioaktywnymi razem ze swoim mężem Piotrem Curie. Cóż, dach szopy, w której pracowali przeciekał w czasie deszczu a praca nad uranem była naprawdę bardzo ciężka.

Maria
- No patrz znowu pada i zaleje nam wszystkie probówki. A widziałeś moją łopatę? Jest wyszczerbiona. Nie nadaje się już do niczego.

Piotr
-Wiem, wiem. Jutro kupię nową. Przerzucanie tej rudy uranowej to ciężka robota. Cóż, praca chemików wymaga i światłych umysłów i siły fizycznej. Ale w końcu odkryliśmy nowe pierwiastki o bardzo ciekawych właściwościach: świecą w nocy i wydzielają ciepło.

Maria
-Ten pierwiastek, który odkryliśmy jako pierwszy nazwiemy polon na cześć Polski.

Piotr
- A ten drugi to będzie rad.

Maria
-Polon i rad. Brzmi nieźle

SCENA IV

Narrator: Maria całe swoje życie przyjaźniła się z jednym z największych uczonych naszych czasów: Albertem Einsteinem. Przez 25 lat napisali do siebie mnóstwo listów chociaż nigdy nie mówili do siebie po imieniu.

Maria
-Witaj Panie Albercie. Cieszę się, że znowu się spotykamy.

Albert
-Droga Pani Mario. Już tyle lat się znamy ale spotykamy się przecież rzadko. Tylko na konferencjach, wykładach. Podziwiam jednak ogromnie Twoją pracę. Myślę, że oboje jesteśmy wyjątkowi w swoich dziedzinach Ty w chemii a ja w fizyce.

Maria
-A nad czym teraz pracujesz Einstainie?

Albert
-Nad ogólną teorią względności. E=mc² ten wzór kiedyś będzie znany na całym świecie.

SCENA V
Pracownia chemiczna. Maria przelewa coś w probówkach.
Wchodzi jej córka Irena

Narrator:
Maria całe swoje życie poświęciła nauce. Chciała aby jej praca była też ważna dla zwykłych ludzi dlatego kiedy wybuchła I wojna światowa nie zawahała się pomagać żołnierzom na froncie jeżdżąc furgonetką z aparatem rentgenowskim. W wolnym czasie robiła żołnierzom skarpety na drutach.

Irena
-Witaj mamo. Ty to zawsze jesteś w pracy. Wiecznie przy tych swoich probówkach.
Wiem, wiem. Dostałaś dwie nagrody Nobla, wykładasz na uniwersytecie, to zobowiązuje.

Maria
-Wiesz Irenko! Ja po prostu robię to co kocham.
Ale teraz mam zamiar i Ciebie zaangażować do pomocy. Jest wojna i żołnierze giną na froncie bez odpowiedniej diagnozy.

Irena
- Już to słyszałam i oczywiście się zgadzam. Będziemy jeździć z rentgenem i robić im zdjęcia na kliszy. Boję się tylko czy to nie będzie niebezpieczne. Przecież nie poznaliśmy dobrze skutków działania pierwiastków promieniotwórczych na człowieka.

Maria
-Ty Irenko będziesz mi tylko towarzyszyć. Ale zdjęcia rentgenowskie będę wykonywać sama.

Narrator:
I rzeczywiście, Maria Skłodowska-Curie sama wykonywała zdjęcia. Dzisiaj taki rentgen wykonuje się w sekundę ale wtedy zaczernienie kliszy trwało aż godzinę. Niestety nasza uczona nabawiła się choroby popromiennej i zmarła w 1934 roku. Córka Irena poszła w ślady matki i też mogła poszczycić się otrzymaniem nagrody Nobla w dziedzinie chemii. Nastąpiło to jednak już po śmierci matki.

KONIEC