Każdy chce mieć przyjaciela - scenariusz zajęć

Scenariusz zajęcia dydaktycznego dla 5-latków
Data: 7.06.2016r.
Temat kompleksowy: Dziecięce przyjaźnie.
Temat zajęcia: Każdy chce mieć przyjaciela.
Cele główne:
• Doskonalenie poczucia rytmu,
• Rozwijanie umiejętności słuchania,
• Wdrażanie do kolejnego wypowiadania się,
• kształtowanie umiejętności podziału zachowania na pozytywne i negatywne
• Rozwijanie sprawności manualnej i inwencji twórczej.

Cele operacyjne:
Dziecko:
• Umie zaśpiewać poznaną piosenkę, wycisza się przed zajęciami,
• Potrafi uważnie słuchać opowiadania,
• Umie odpowiedzieć na pytania związane z wysłuchanym tekstem,
• Umie wykonywać zadania według słownych poleceń nauczyciela,
• kształtowanie umiejętności podziału zachowania na pozytywne i negatywne,
• potrafi samodzielne wykonać pracę plastyczną,
• Wymienia cechy przyjaciela;
• Wykonuje prezent dla przyjaciela, ozdabiając go według własnych pomysłów,
• Umie zadbać o estetykę swojej pracy.
Metody pracy:
• czynne: zadań stawianych dziecku,
• oglądowe: pokaz,
• słowne: polecenia, objaśnienia.
Formy pracy: indywidualna, grupowa
Środki dydaktyczne: Nagranie opowiadania D. Wawiłow Chcę mieć przyjaciela na CD, ilustracje do opowiadania, piłka, kolorowy papier, nożyczki, kawałki cienkiego sznurka, karton z hasłem: Dobry przyjaciel jest..., obrazki z pozytywnymi i negatywnymi zachowaniami, napisy: tak i nie, kubeczki po jogurcie, plastelina.
Przebieg zajęć:
1. Wspólne śpiewanie piosenki pt. „Cicho-sza”

Siedzimy cicho w tej ciszy,
Siedzimy cicho w tej ciszy,
Nikt nas tutaj, nikt nas tutaj,
Nikt nas tutaj nie słyszy.

2. Wypowiedzi na temat Kto to jest przyjaciel?

3. Słuchanie opowiadania z płyty CD z wykorzystaniem ilustracji.

W piątek Julka obudziła się jakaś smutna. Aż do obiadu nie chciała się bawić ani rysować, ani biegać z Ciapkiem, tylko stała przy oknie i myślała. A przy obiedzie powiedziała do mamy:
– Wam to dobrze! Ty masz tatę, tata ma ciebie, Wojtek ma Ciapka, Ciapek ma Wojtka, a ja? Nic!
– Masz mnie i tatę, Wojtka i Ciapka – powiedziała mama. – To mało?
– Mało! – potrząsnęła głową Julka. – Ja chcę mieć przyjaciela!
I nie czekając na deser, chociaż miała być szarlotka z kremem, poszła na podwórko. Na podwórku było prawie pusto. Tylko na ławce siedziała Ania, z którą nikt się nigdy nie bawił, a na trzepaku wisiały głowami do dołu Kasia i Dominika. Julka podeszła do nich i powiedziała:
– Cześć! Chcecie być moimi przyjaciółkami?
– Ja nie – powiedziała Kasia. – Ja jestem przyjaciółką Dominiki.
– Ja też nie – powiedziała Dominika. – Ja jestem przyjaciółką Kasi. Chyba że... że coś nam przyniesiesz!
– Co? – spytała Julka.
– Lalkę – odpowiedziała Kasia. – Taką z długimi włosami. – I wózek dla lalki – dodała Dominika. – I ubranka.
– I wtedy będziecie się ze mną bawić? – ucieszyła się Julka. – To już idę!
Pobiegła do domu, wzięła wózek z Petronelą i ubrankami, a na wszelki wypadek irysy miętowe. Kasia i Dominika już czekały przed drzwiami. Zaczęła się zabawa. Najpierw poszły z Petronelą na spacer. Kasia była mamą, Dominika tatą, a Julka sąsiadką. Potem poszły z Petronelą do doktora. Kasia była panią doktor, Dominika pielęgniarką, a Julka sprzątaczką. Potem poszły z Petronelą do teatru i Kasia była tancerką, Dominika piosenkarką, a Julka nikim.
– Ja się tak nie bawię! – powiedziała Julka. – Miałyście być moimi przyjaciółkami! Jak tak, to sobie pójdę razem z Petronelą!
– A weź sobie tę swoją pokrakę! – Dominika rzuciła Petronelę daleko na dróżkę. – Mam sto razy ładniejszą w domu! – I te swoje irysy! – dodała Kasia i rzuciła na ziemię torebkę po cukierkach. – Wcale nie były dobre! – Fora ze dwora! – zawołały obie.
Julka pokazała im język, poszła do piaskownicy i zaczęła grzebać patykiem w piasku. „Wstrętne dziewczyny! Nie chcą się ze mną przyjaźnić. Dlaczego? Wezmę ucieknę do Afryki! – myślała. – Kupię sobie małpkę i wszyscy mi będą zazdrościć!”.
– Masz, to twoje – rozległ się cichy głosik. Koło piaskownicy stała Ania, z którą nikt nigdy nie chciał się bawić. Julka wzięła od niej Petronelę i ubranka i rzuciła na ziemię. Ania postała jeszcze chwilkę i odeszła. „Jak przyjadę z Afryki z moją przyjaciółką małpką – pomyślała Julka – to zbuduję dla nas piękny pałac – i zbudowała z piasku pałac – i posadzę dookoła niego piękny ogród – i posadziła ogród z trawy i mleczy – i będziemy tam mieszkać, i wszyscy będą nam zazdrościć!”.
– Fiuu! – gwizdnęło jej coś nagle nad uchem i Julka ze strachu jak struś schowała głowę w piasek. To znaczy wcale tego nie chciała, ale tak wyszło. Kiedy się podniosła, wypluwając piasek i wytrząsając go z nosa i uszu, zamiast pałacu był dół, a przy piaskownicy stał wstrętny Duży Grzesiek ze swoją wstrętną procą i rechotał na cały głos. (...) Julka zamknęła oczy, otworzyła usta i już miała rozpłakać się tak głośno, żeby wszyscy ją usłyszeli (...), kiedy nagle usłyszała „Łup!”, a potem „Ciach!”, a potem „Łubudubu! O rany!”. Zamknęła więc szybko usta, otworzyła oczy i zobaczyła, że po Grześku nie zostało nawet śladu, a przed piaskownicą, na wspaniałym odrapanym rowerze siedzi Rudy Mikołaj i rękawem wspaniałej kurtki wyciera wspaniały podrapany nos.
– Jak cię kiedyś zaczepi – powiedział Mikołaj – to mnie zawołaj! Zrobię go na szaro w malinowe ciapki!
– Dobra! – obiecała Julka. – Chcesz być moim przyjacielem? Mikołaj zastanowił się i powiedział:
– Czemu nie.
– I będziesz się ze mną bawił?
– Czemu nie.
I powozisz mnie na rowerze?
– Czemu nie. Wsiadaj.
Przejechali się dwa razy dookoła piaskownicy, jeden raz dookoła trzepaka i dwa razy dookoła śmietnika. Mikołaj właśnie chciał pokazać Julce, jak się jedzie bez trzymanki z nogami na kierownicy, kiedy z okna na pierwszym piętrze wychyliła się głowa Dużego Grześka i rozległ się wrzask: – Rudy, do budy! Rudy ożenił się z Julką! Mąż i żona, mąż i żona, mąż i żona, bez ogona! Od razu w oknie na trzecim piętrze pokazała się jeszcze jedna głowa, na piątym piętrze jeszcze jedna, a na parterze – trzy. Uszy Mikołaja zrobiły się czerwone jak lizaki. – Zejdź z roweru – powiedział cicho do Julki. – Muszę poprawić łańcuch. Julka zeszła, a Mikołaj nacisnął pedały i w jednej chwili zniknął z podwórka (...).
– Mikołaj! Mikołaj! – zawołała Julka i spróbowała go dogonić, ale upadła tylko i stłukła sobie kolano. (...)
– Masz, przyłóż sobie babkę – usłyszała nagle. – Od razu krew ci przestanie lecieć. To Ania, z którą nikt nie chciał się bawić, stała przed nią i podawała jej listek.
– Odczep się ode mnie, słyszysz?! – wrzasnęła Julka. – Czego za mną łazisz!
Ania skuliła się i powoli, ze spuszczoną głową, odeszła.
– Poczekaj! – zawołała za nią Julka. – Ja tylko tak powiedziałam! Wstała i, kulejąc, podeszła do Ani. – Dlaczego właściwie nikt się z tobą nigdy nie bawi? – zapytała.
– Nie wiem – westchnęła Ania. – Może dlatego, że noszę okulary.
– Agata też nosi.
– To może dlatego, że nie umiem grać w gumy. Zawsze mi się nogi plączą.
– Joaśce też się plączą.
– No to może dlatego, że mam brzydkie imię: Ania, bania, proszek do prania...
– A mnie się podoba: Anka – sasanka – krakowianka! Ania uśmiechnęła się.
– Mam gumę z motylkiem. Chcesz połowę?
– Aha. Tylko chodźmy na trzepak. Najlepiej jest żuć gumę na trzepaku. Usiadły na trzepaku, machały nogami i żuły gumę. Potem robiły z gumy balony (...). Potem pobiegły na huśtawkę i huśtały się (...). Potem grały w klasy i rzucały patykami (...). A potem umówiły się na jutro i poszły do domu. I następnego dnia, w sobotę, Julka obudziła się wesoła.

4. Rozmowa na temat opowiadania.
– Dlaczego Julka obudziła się pewnego dnia smutna?
– Jak miały na imię dziewczynki, z którymi chciała się zaprzyjaźnić?
– Kiedy Kasia i Dominika miały zostać przyjaciółkami Julki?
– Jak wyglądały zabawy dziewczynek? Dlaczego Julka się zbuntowała?
– W jaki sposób zareagowały Kasia i Dominika? Kto przyniósł Julce rozrzucone zabawki?
– W jaki sposób Julka zachowała się w stosunku do Ani? Co zbudowała Julka w piaskownicy?
– Kto i w jaki sposób zepsuł pałac z piasku? Jak miał na imię chłopiec, który stanął w obronie Julki?
– Czy został jej przyjacielem? W jaki sposób się bawili? Co spowodowało, że Mikołaj uciekł
z podwórka?
– Kto przyszedł Julce z pomocą, kiedy stłukła kolano? W jaki sposób dziewczynka zachowała się w stosunku do Ani?
– Dlaczego nikt nigdy nie bawił się z Anią?
– Czy, waszym zdaniem, to są wystarczające powody, aby kogoś nie lubić?
– Co robiły Julka z Anią? Dlaczego następnego dnia Julka obudziła się wesoła?

5. Wypowiedzi na temat Kogo nazywamy przyjacielem?

6. Wyszukiwanie jak największej liczby określeń dobrego przyjaciela; zapisywanie ich przez nauczyciela wokół hasła: Dobry przyjaciel jest...

7. Wskazanie dzieciom dwóch napisów TAK i NIE oraz obrazków dotyczących złego i dobrego zachowania. Zadaniem dzieci jest posegregowanie właściwych obrazków do właściwych napisów.
NIE – obrazki ze złym zachowaniem;
TAK – obrazki z dobrym zachowaniem.

8. Zabawa dowartościowująca – Powiedz coś miłego.

Dzieci kolejno podają sobie piłkę i mówią osobie siedzącej obok coś miłego, np. Masz ładne kucyki; Lubię cię; Podoba mi się twoja bluzka itp.

9. Wykonanie pracy plastycznej.

Zaproponowanie wykonania zabawki do ćwiczenia zręczności. Pokaz i omówienie sposobu wykonania zabawki przez nauczyciela.
• Samodzielne działania dzieci: ozdabianie kubeczka po jogurcie elementami wyciętymi z kolorowego papieru; wykonanie z pomocą nauczyciela niewielkiego otworu w dnie kubeczka; przewleczenie przez otwór cienkiego sznurka długości około 20 cm; przyklejenie końca sznurka wewnątrz kubeczka kawałkiem folii samoprzylepnej wielkości nieco mniejszej niż średnica denka; przyklejenie do drugiego końca sznurka kulki z plasteliny o średnicy około 2 cm, oklejonej z zewnątrz folią aluminiową (koniec sznurka wkładamy do środka kulki).
• Oglądanie zabawek; zwrócenie uwagi na ich różnorodne zdobnictwo.
• Wypróbowanie zabawki – trzymanie kubka w ręce i wykonywanie niezbyt gwałtownych ruchów zmierzających do wprowadzenia kulki do środka kubka.

10. Podarowanie zabawki swojemu przyjacielowi.
Opracowała:
Beata Krużycka