Konspekt do zajęć wychowawczych - Ratujemy i uczymy ratować

Cele;
- uczeń zna zasady udzielania I pomocy,
- potrafi zmierzyć tętno i oddech,
- uczeń zna pojęcie reanimacja, resuscytacja,
- pamięta numery alarmowe,
- potrafi właściwie się zachować, gdy ktoś potrzebuje pomocy,
- umie współdziałać w grupie.

Matody pracy;
pogadanka, dyskusja, prezentacja, ćwiczenia praktyczne.

Formy pracy:
indywidualna, grupowa.

Czas zajęć; 45 min.

Środki dydaktyczne;
Podręcznik do nauki I pomocy, fantom, płyta CD – pomoce z programu
RATUJEMY I UCZYMY RATOWAĆ, zegarek, koc.

Przebieg zajęć:
1.Powitanie uczniów, zapoznanie z tematem zajęć. Nauczycielka pyta dzieci co wiedzą o I pomocy przedmedycznej. Wyjaśnienie pojęć reanimacja i resuscytacja.
Reanimacja (ożywianie, resuscytacja) oznacza połączone zabiegi, które stosuje się w celu przywrócenia lub skutecznego zastąpienia podstawowych funkcji życiowych (oddychania i akcji serca) oraz przywrócenia świadomości. Należy podkreślić, że o ile w stosunku do zabiegów używa się zamiennie wszystkich wymienionych powyżej określeń, to w opisie stanu chorego odróżnia się stan "zresuscytowania" i stan "zreanimowania". Określenie "chory zresuscytuowany" oznacza osobę, której przywrócono (lub skutecznie zastąpiono) podstawowe funkcje życiowe, ale która nie odzyskała przytomności. ,,Chory zreanimowany\\", to osoba, u której oprócz resuscytacji nastąpił też powrót świadomości.

2.Część właściwa:
Zapoznanie uczniów ze sposobem pomiaru oddechu i tętna- ćwiczenia praktyczne w parach.
Puls jest zjawiskiem rytmicznego wypełniania się naczyń krwionośnych pod wpływem pracy serca. Jest najprostszym sposobem kontroli pracy serca i pośrednio - całego układu krążenia. Najczęściej pomiar tętna jest wykonywany w okolicach nadgarstka w końcowej części tętnicy promieniowej. Badanie powinno być wykonane dwoma lub trzema palcami, ułożonymi prostopadle do osi długiej przedramienia.
Jeśli wykonujemy badanie w warunkach zagrożenia życia lepiej to robić korzystając z tętnicy szyjnej lub udowej. Mierzymy ilość uderzeń prze 30 sek.i mnożymy przez dwa. Prawidłowy wynik pomiaru tętna zależy od wieku i stanu ogólnego organizmu. W przypadku tętna spoczynkowego (czyli przynajmniej po upływie 10 minut od ostatniego wysiłku fizycznego) prawidłową wartość podaje poniższa tabelka:
Wiek/Tętno
(liczba uderzeń/minutę)
Niemowlęta (do ukończenia 1 roku życia)
100 - 160
Dzieci poniżej 10 roku życia
60 - 140
Dzieci starsze i dorośli
60 - 100
Częstość oddechów w stanie spoczynkowym wynosi 16-20 na minutę. U dzieci jest większa. Mierzymy obserwując klatkę piersiową i słuchając oddechów.
Schemat udzielania I pomocy ( pogadanka, pokaz):
- bezpieczeństwo,
- sprawdzenie przytomności,
- wezwanie pomocy,
- sprawdzenie oddechu,
- pozycja boczna,
- oddech ratowniczy,
uciskanie klatki piersiowej.
Zawsze pamiętamy o bezpieczeństwie własnym i osoby poszkodowanej, sprawdzamy czy nie ma szkieł, kabli z prądem czy nie nadjeżdża samochód. Mówimy do osoby poszkodowanej, dotykamy jej, jeśli nie reaguje tzn. że jest nieprzytomna. Wzywamy na pomoc osoby znajdujące się w pobliżu oraz dzwonimy pod numer 112. Sprawdzamy oddech i tętno w sposób opisany powyżej, jeśli osoba oddycha układamy ja w pozycji bocznej, gdy nie oddycha przystępujemy do ratowania (oddech ratowniczy, uciskanie klatki piersiowej). Właściwego wykonania masażu nie można nauczyć się tylko \\"z książki\\" (nie wolno reanimacji ćwiczyć na żywych ludziach, gdyż może to spowodować ich zgon z powodu zaburzenia pracy serca). Poniższy tekst jest tylko przypomnieniem dla osób mających możliwość przećwiczenia czynności reanimacyjnych na przeznaczonym do tego celu manekinie – fantomie. Podczas reanimacji chory leży na plecach, na twardym, nieelastycznym podłożu (w przypadku kobiet w zaawansowanej ciąży podkładamy klin pod jej prawy bok - aby nie utrudniać dopływu krwi do płodu). Zaczynamy od odgięciu głowy do tyłu i dwukrotnym wdmuchnieciu powietrza do płuc. Na wybranym miejscu (dwa palce powyżej dolnego końca mostka) kładzie się dłoń, przy czym palce powinny być odgięte ku górze, by nie dotykać klatki piersiowej. Drugą dłoń kładziemy na grzbiet dolnej ręki. Ramiona muszą znajdować się w pozycji prostopadłej do klatki piersiowej. Przy wyprostowanych łokciach, na zasadzie dźwigni, naciskamy na mostek wgłębiając go na 4-5 cm w kierunku kręgosłupa z częstotliwością około 100 razy na minutę. Siła uciskania powinna wynikać z przeniesienia masy ciała ratującego, a nie z pracy jego mięśni. W ten sposób oszczędza się siły przy długotrwałej akcji reanimacyjnej i zapewnia wywieranie prostopadłego nacisku. Co czwarty cykl sprawdzamy tętno i oddech.W przypadku dziecka masaż serca wykonujemy jedną ręką, a u niemowlaka - dwoma palcami.
3. Ćwiczenia w parach oraz z wykorzystaniem fantomu:
- ułożenia w pozycji bezpiecznej ustalonej,
- wykonania oddechu ratowniczego, ucisku klatki piersiowej.

4. Podsumowanie zajęć:
nauczyciel zadaje pytania dotyczące tematu przeprowadzonych zajęć, uczniowie na zakończenie oglądają film o udzielaniu I pomocy.