Plan pracy logopedycznej dla dziecka z Opóźnionym Rozwojem Mowy

Program logopedyczny na czas I etapu edukacji (klasy I-III)
Wiktoria C.

Diagnoza: niepełnosprawność intelektualna w stopniu umiarkowanym, dziecko słabo widzące i słabo słyszące, nasilona nadpobudliwość psychoruchowa, wada CUN oraz wada rozwoju mowy
I Charakterystyka warunków mownych:
1. Budowa i sprawność narządów artykulacyjnych:
-budowa prawidłowa,
-słaba sprawność narządów artykulacyjnych.
2. Oddychanie:
-wydech skrócony.
3. Stan słuchu:
-słuch fizyczny prawidłowy,
-słuch fonematyczny prawidłowy.
4. Fonacja:
-dziecko posługuje się mową.
5. Tempo mowy:
-nierównomierne.
6. Jakość foniczna wypowiedzi:
-brak płynności,
-nieprawidłowy akcent.
7. Zachowania towarzyszące mówieniu:
-gestykulacja.
II Diagnoza logopedyczna:
DYSLALIA WIELORAKA ZŁOŻONA (Opóźniony Rozwój Mowy)
III Charakterystyka czynności mówienia i rozumienia wypowiedzi:
Mowa zaburzona. Kontakt werbalny utrudniony. Dziecko nie buduje wypowiedzi zdaniowej, wspiera się gestami. Wiktoria rozumie proste polecenia i stara się je wykonać. Naśladuje gesty. Poprawnie wskazuje zwierzęta, przedmioty, części ciała. Dopasowuje dźwięk do przedmiotu, identyfikuje czynność na obrazku. W pełni rozumie pojedyncze wyrazy. Zna desygnaty z najbliższego otoczenia oraz znanego jej pojęcia. Na niskim poziomie rozumienie poleceń złożonych. Dziewczynka szybko się dekoncentruje i zniechęca. Do wykonania każdej czynności musi być motywowana i zachęcana.

Program terapii logopedycznej dla dziecka z opóźnionym rozwojem mowy


Program terapii logopedycznej przeznaczony jest dla dziecka z opóźnionym rozwojem mowy. Zawiera on ćwiczenia oddechowe, ćwiczenia narządów artykulacyjnych, ćwiczenia mowy i komunikacji oraz ćwiczenia usprawniające motorykę małą. Ponadto ma na celu rozwijanie funkcji poznawczych, orientacji w schemacie własnego ciała, orientacji przestrzennej i myślenia.
Program pracy z dzieckiem:
Cele programu:
- Stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka.
- Stymulowanie mowy i myślenia.
- Usprawnianie narządów artykulacyjnych.
- Usprawnianie motoryki małej.
- Budzenie wiary we własne siły i możliwości.
- Zachowanie zasady stopniowania trudności i indywidualizacji w procesie kształcenia umiejętności i nabywania wiedzy.
W procesie stymulacji rozwoju dziecka należy położyć szczególny nacisk na:
- ćwiczenia oddechowe – mają na celu pogłębienie oddechu, rozruszanie przepony, wydłużenie fazy wydechu, a także zapobieganie takim zjawiskom jak arytmia oddechowa, mówienie na wdechu:
• Dziecko leży na podłodze z misiem lub książką na brzuchu. Lewa dłoń leży na górnej części klatki piersiowej, a prawa na brzuchu. Chłopiec wdycha powietrze przez nos lub usta i nos, wypuszcza powietrze przez usta wymawiając przeciągniętą głoskę s . To samo ćwiczenie wykonujemy w pozycji stojącej i siedzącej.
• Wdech z jednoczesnym szybkim wzniesieniem rąk do boku, a wydech z powolnym przesuwaniem rak do przodu, aż do zupełnego ich skrzyżowania.
• Wdech z jednoczesnym wzniesieniem rąk bokiem do góry, a następnie ręce należy wolno opuszczać, wydychając powietrze powoli.
• Dłonie na karku, przy wdechu należy przesunąć łokcie silnie do tyłu, przy wydechu łokcie powoli wracają do przodu.
• Szybki wdech z jednoczesnym skrętem tułowia w bok, w czasie powolnego wydechu następuje powrót do normalnej pozycji.
• Pochylić tułów do przodu, ręce swobodnie zwisają, następnie przy prostowaniu tułowia i unoszeniu rąk w górę wykonać wdech, a potem powoli powtarzając skłon wykonać wydech.
• Uklęknąć i dłonie oprzeć na podłodze, przy wdechu unieść głowę i spojrzeć na sufit, przy wydechu powoli opuszczać ją coraz niżej.
Ćwiczenia oddechowe są w formie zabaw:
• „Kto dalej? Kto mocniej?”: dmuchanie na lekkie przedmioty: skrawki papieru, piórka, piłki ping-pongowe.
• „Lokomotywa” : naśladowanie wypuszczania pary: pssssssss, fffffffffff, jazdy pociągu: cz, cz, cz; tuf, tuf, tuf, tuf,zatrzymywania się lokomotywy na stacji: usz, usz, usz; hamowania: psssssss.
• Wydmuchiwanie baniek mydlanych przez słomkę.
• Dmuchanie do pojemnika z wodą za pomocą różnej grubości i długości rurek.
• Dmuchanie balonów i piszczałek.
• Gra na organkach, fletach, trąbkach i gwizdku.
• Dmuchanie na podwieszony przedmiot, np. kawałki waty, karbowanej bibuły albo gąbki i utrzymywanie go jak najdłużej w powietrzu.
• „Wąchanie kwiatków”: wciąganie zapachu, zatrzymywanie go jak najdłużej, potem wydmuchiwanie, zdmuchiwanie puchu z mlecza.
• Przenoszenie różnych lekkich przedmiotów za pomocą słomki lub rurki z jednego miejsca na drugie, np. kropek na biedronkę wykonana z tektury, jabłek na drzewo itd.
• „Zdmuchiwanie świecy”: dmuchanie delikatne, żeby płomień nie zgasł, następnie zdmuchiwanie z dużej odległości kilku świeczek jednocześnie.
• Naśladowanie śmiechu: pana- ho, ho, ho, pani- ha, ha, ha, dziecka- hi, hi, hi, staruszki- he, he, he,, śmiech wesoły, cichy i głośny.
- ćwiczenia narządów artykulacyjnych – mają na celu wypracowanie zręcznych
i celowych ruchów języka, warg i podniebienia. Do ćwiczeń narządów artykulacyjnych zaliczamy m.in.

o Ćwiczenia usprawniające wargi:
• „Balonik” - nadymanie policzków, usta ściągnięte.
• „Całuski” - usta układamy w "ciup" i cmokamy posyłając do siebie buziaki.
• „Staruszka” - usta wciągamy w głąb jamy ustnej.
• „Zmęczony konik” - parskanie wargami.
• „Piesek” - chwytanie ustami drobnych cukierków, chrupek, itp.
• „Kto silniejszy?” - napinanie warg w pozycji rozciągniętej. Dwie osoby siedzące naprzeciw siebie trzymają ustami kartkę papieru i każdy ciągnie w swoją stronę.
• „Rybka” - powolne otwieranie i zamykanie warg tworzących kształt koła, zęby zsunięte razem.
• „Świnka” - wysuwanie obu warg do przodu, udając ryjek świnki.
• „Wąsy” - wysuwanie warg jak przy wymawianiu u, położenie na górnej wardze słomki lub ołówka i próby jak najdłuższego utrzymania.
• „Drzwi do domu” - buzia to domek krasnoludka, a wargi to drzwi do domku. Pokaż jak wargi ściągnięte do przodu, otwierają się i zamykają.
• „Straż pożarna” - wyraźne wymawianie samogłosek w parach: e o, i u, a u
• „Suszarka” - utrzymywanie przy pomocy warg słomki, wciąganie powietrza nosem, wydychanie przez słomkę na dłoń.
• „Pojazdy” - naśladowanie poprzez wibrację warg warkotu motoru, helikoptera.itp.
o Ćwiczenia usprawniające język:
• Dotykanie palcem lub zimną łyżeczką podniebienia tuż za górnymi zębami, nazywając je np. parkingiem, w którym język (samochód) powinien przebywać, gdy mamy zamkniętą buzię.
• Przytrzymywanie czubkiem języka przy podniebieniu rodzynek, pastylek pudrowych, cukierków itp.
• Zlizywanie nutelli, mleka w proszku itp. z podniebienia przy szeroko otwartych ustach.
• „Konik na przejażdżce” - naśladowanie konika stukając czubkiem języka o podniebienie, wydając przy tym charakterystyczny odgłos kląskania.
• „Winda” - otwieranie szeroko buzi, poruszanie językiem do góry i do dołu.
• „Karuzela” - dzieci bardzo lubiš kręcić się w koło, twój język także. Włóż język między wargi a dziąsła i zakręć nim raz w prawą, raz w lewą stronę.
• „Chomik” - wypychanie policzków jedzeniem.
• „Malowanie sufitu” - malowanie pędzlem (językiem) swojego podniebienie (sufitu) zaczynając od zębów w stronę gardła.
• „Młotek”- uderzanie o dziąsła tuż za górnymi zębami, naśladując wbijanie gwoździ w ścianę.
• „Żyrafa” - otwieranie szeroko ust i wyciąganie języka do góry na podobieństwo żyrafy, która wyciąga szyje.
• „Słoń”- sięganie językiem do ostatniego zęba na górze i na dole, z prawej i lewej strony, na podobieństwo słonia, który potrafi manewrować trąbą
o Ćwiczenia usprawniające żuchwę:
• „Zamykanie i otwieranie domku”- szerokie otwieranie ust, jak przy wymawianiu głoski a, zęby są widoczne dzięki rozchylonym wargom.
• „Grzebień” - wysuwnie żuchwy, zakładanie i poruszanie dolnymi zębami po górnej wardze. Cofanie żuchwy, zakładanie i poruszanie górnymi zębami po dolnej wardze i brodzie.
• „Krowa” - naśladowanie przeżuwania.
• „Guma do żucia” - żucie gumy lub naśladowanie.
o Ćwiczenia usprawniające podniebienie miękkie:
• „Zmęczony piesek” - wdychanie i wydychanie powietrza ustami przy języku wysuniętym i szeroko otwartych ustach.
• „Chory krasnoludek” - kaszlenie z językiem wysuniętym z ust.
• „Balonik” - nabieranie powietrza ustami, zatrzymanie w policzkach, następnie wypuszczanie nosem.
• „Ubieranie postaci” - przysysanie poprzez wciąganie powietrza przez rurkę kolorowych papierowych ubranek i przenoszenie na postać.
• „Śpioch” - chrapanie na wdechu i wydechu.
• „Kukułka i kurka” - wymawianie sylab: ku - ko, ku -ko, uku - oko, uku - oko, kuku - koko, kuku - koko.
• „Chory krasnoludek” - zabawa fabularyzowana o krasnoludku, który był chory i leżał w łóżeczku.
Do krasnoludka przychodzi pan doktor i pyta: Jak się masz krasnoludku? Krasnoludek kaprysi, ziewa, nie chce jeść, nie chce pić, ponieważ jest przeziębiony:
o ziewa szeroko z opuszczoną nisko dolną szczęką: aaaaaaaaaa,
o nie chce jeść i bardzo chudnie: wciąganie policzków,
o kaszle: z wysuniętym na zewnątrz językiem,
o chętnie ssie smoczek: naśladowanie odruchu ssania,
o bardzo marudzi: mmmm (murmurando
Wzywamy pogotowie, które wydaje odgłosy:
o eo, eo, au, au, ay, ay, iu, iu,yu, yu.
Pan doktor zaleca:
o płukanie gardełka (gulgotanie),
o połykanie pastylek (naśladowanie połykania),
o oglądanie gardła w lusterku (podczas wymawiania samogłosek).
Krasnalek zmęczony zabiegami ziewa (szeroko), ziewa i usypia:
o chrapie (na wdechu),
o chrapie (na wydechu).
Następnie budzi się i będzie zażywał inhalacje:
o zaciska na przemian dziurki nosa (w tym czasie oddycha wolną dziurką),
o wdycha powietrze nosem - wydycha ustami.
Krasnalek czuje się już lepiej - sprawdza czy gardło go jeszcze boli:
o trzyma ręką gardło i wymawia sylaby (przy szeroko otwartych ustach),
o ga go ge gu gy, ka ko ke ku ky, oko eke uku aku, ago ego ugu ogo, ga go ge gu,
Zdrowy krasnoludek ma apetyt:
o zamyka usta i żuje coś smacznego (naśladowanie żucia).
Po posiłku krasnal dostał czkawki:
o ap-ap, op-op, up-up, ep-ep, yp-yp, ip-ip.
Kiedy czkawka minęła postanowił się pobawić:
o zdmuchuje skrawki papieru z blatu stołu, mówiąc przy tym: pa, po, pe, pi, pu, py.
o Ćwiczenia stymulujące sensorycznie narządy artykulacyjne.

- Usprawnianie motoryki małej:
1. Ćwiczenia dłoni:
• zgniatanie kartki papieru jedną ręką w małą kulkę,
• gniecenie gąbki,
• ściskanie piłeczek,
• ugniatanie papierowych kul i rzucanie nimi do celu,
• wyczuwanie różnych powierzchni – dotykanie,
• zabawy konstrukcyjne,
• zwijanie palcami chusteczek, apaszek,
• nakładanie zabawek na patyk, sznurek nawlekanie koralików, przewlekanie sznurków, tasiemek, sznurowadeł przez różne rzeczy i otwory,
• zabawy z gliną, masą solną: gniecenie, toczenie, wałkowanie
• modelowanie z plasteliny, modeliny, masy papierowej najpierw kuleczek, wałeczków; później form bardziej złożonych - zwierząt, postaci ludzkich, liter,
• zbieranie drobnych elementów (pieniążki, ziarenka, guziczki- dwoma palcami kciukiem i wskazującym, zbieranie wyżej wymienionych przedmiotów pęsetą
• wciskanie w tablicę korkową pinezek i wyjmowanie ich,
• darcie gazet, papieru
• ćwiczenia dłoni- wymachy, krążenia, uderzenia, pocierania, otwierania, zamykania.


2. Ćwiczenia palców:
• krążenia palcami, np. jednego palca wokół drugiego nieruchomego, wokół siebie obu palców,
• spacerowanie palcami po stole,
• zabawa „idzie kominiarz po drabinie”,
• naśladowanie gry na pianinie,
• odtwarzanie rytmu padającego deszczu
• strząsanie wody z palców,
• naśladowanie ruchów rozcierania,
• uderzanie palcem po wzorze (np. wzorze prostym z Metody Dobrego Startu – Marty Bogdanowicz),
• zabawy pacynką
• podbijanie balonika wyłącznie palcami prawej i lewej ręki,
• przerzucanie piłki średniej wielkości z ręki prawej do lewej i podrzucanie jej raz prawą, raz lewą ręką,
• wypuszczanie piłeczki tenisowej z ręki w dół i próby chwytania jej w locie, samymi palcami, zanim odbije się od podłogi,
• "rysowanie" palcami w powietrzu określonego przedmiotu,
• układanie z elementów geometrycznych postaci ludzkich, zwierząt, domków itp.
• układanie z patyczków,
• wprowadzenie do posługiwania się nożyczkami: wdrażanie do prawidłowego chwytu, bezpiecznego posługiwania się nimi,
• wycinanie najpierw prostych, potem nieco bardziej skomplikowanych kształtów z papieru,
• wydzieranie z kolorowego papieru i naklejanie wydzieranki na papier.
3. Ćwiczenia grafomotoryczne:
• zamalowywanie dużych powierzchni farbami grubym pędzlem,
• swobodne bazgranie na dużych arkuszach papieru, flamastrami, kredkami świecowymi, pastelami,
• rysowanie w liniach wzorów literopodobnych i szlaczków,
• zamalowywanie obrazków w książeczkach do malowania,
• rysowanie, malowanie: linii poziomych i pionowych (proste wzory wg Bogdanowicz) przy pomocy nauczyciela,
• rysowanie linii poziomych, pionowych samodzielnie na wzorze.
• rysowanie linii prostych, falujących, ukośnych (wspólnie z nauczycielem po wzorze, później samodzielnie,
• obrysowywanie kształtów przedmiotów, szablonów przedstawiających np. owoce, zwierzęta, gwiazdki, osoby i kolorowanie ich,
• kopiowanie rysunków o wyraźnym konturze przez kalkę techniczną lub przezroczysty papier,
• rysowanie szlaczków Dennisona,
• stemplowanie i kolorowanie,
• kolorowanie rysunków tematycznych,
• dowolne rysowanie.

- Rozwijanie funkcji poznawczych:
• naśladowanie czynności (zabawy odtwórcze – wstęp do zabaw tematycznych),
• nazywanie czynności wykonywanych przez różne osoby,
• wyszukiwanie obrazka do przedmiotu wskazanego przez nauczyciela,
• wyszukiwanie figury geometrycznej do wzoru na obrazku,
• układanie obrazków pociętych na 3-4 części na 1-2 przedmioty na obrazku,
- Rozwijanie orientacji w schemacie własnego ciała:
• pokazywanie poszczególnych części ciała i dotykanie ich,
• poruszanie wskazaną częścią ciała,
• wskazywanie i nazywanie poszczególnych części ciała,
• pokazywanie wskazanych części ciała z rozumieniem określeń góra, dół,
• zapoznanie Karola z umownymi oznaczeniami stron ciała.
- Rozwijanie orientacji przestrzennej:
• układanie przedmiotów według poleceń nauczyciela,
• układanie zabawek w wyznaczonym miejscu,
• układanie klocków według określonej zasady np. koloru,
• wznoszenie prostych budowli według wzoru,
• chodzenie po narysowanej ścieżce,
• chodzenie stosownie do wskazówek podawanych przez nauczyciela,
• omijanie przeszkód na narysowanych planszach.
- Rozwijanie myślenia:
• układanie obrazków według kolejności występowania po sobie: co było najpierw, a co potem,
• układanie obrazków według kolejności wydarzeń – proste historyjki obrazkowe,
• łączenie czynności i ich skutków,
• dostrzeganie podobieństw i różnic między przedmiotami,
• łączenie takich samych przedmiotów,
• łączenie przedmiotów, które do siebie pasują,
• dobieranie parami przedmiotów na obrazkach na zasadzie cech przeciwstawnych.
- Ćwiczenia mowy i komunikacji:
1. Zabawy dźwiękonaśladowcze:
• rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków z otoczenia np. szum wiatru: szszu, padający deszcz: kap, kap,
• rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków wydawanych przez różne przedmioty np. telefon: dryń, dryń, dzwon: bim – bom,
• rozpoznawanie i naśladowanie dźwięków wydawanych przez pojazdy np. pociąg: fu fu fu, samochód: brum brum, karetka: eo eo,
• rozpoznawanie i naśladowanie głosów zwierząt np. piesek: hau, kotek: miau.

2. Zabawy przed lustrem:
• Zabawy mimiczne: naśladowanie mimiki twarzy i nazywanie podstawowych nastrojów (wesoły, smutny, zły),
• Zabawy artykulacyjne: trening narządów artykulacyjnych(„Języczek Wędrowniczek”, „Baba w buzi...”)
• Zabawy głosowe:
- wybrzmiewacie samogłosek, sylab: głośno-cicho, długo-krótko (wielokrotne powtórzenia) z zachowaniem przesadnej mimiki twarzy;
- śpiewne mówienie: wydłużanie wypowiedzi daniela poprzez łączenie sylab w wyrazy;
- wspieranie wyrazistości wypowiedzi poprzez wyklaskiwanie sylab przy jednoczesnym kontrolowaniu artykulatorów w lustrze;
3. Ćwiczenia słuchu:
• rozpoznawanie i różnicowanie dźwięków z otoczenia,
• wykorzystanie onomatopei i dźwięków mowy,
• rozwijanie zdolności rozumienia prostych poleceń słownych,
• rozwijanie zdolności percepcji słuchowej (różnicowanie dźwięków muzycznych, natężenia, rytmu, czasu trwania – prozodii mowy),
• wydłużanie koncentracji uwagi, spostrzegania i kojarzenia wzorców słuchowych, wzrokowych i kinestetycznych.
• zgaduj – zgadula wyrazowa (kończenie słów – nauczyciel mówi pierwszą część słowa, dziecko je kończy- w początkowej fazie zabawa wspomagana obrazkami),
• „Głoskowe zagadki”- np. nauczyciel mówi: zaczyna się na głoską m i lata- co to jest? (motyl). Przed dzieckiem leżą różne ilustracje jego zadanie polega na wskazaniu rozwiązania zagadki.
• zabawa „Wybieranka”: nauczyciel ustawia różne przedmioty, następnie wymienia kolejno głoski, dziecko po wysłuchaniu głosek ma wybrać prawidłowy przedmiot,
np.: k – o – sz, z –e – g – a – r , p – i - ł – k – a.
4. Mowa bierna:
• wskazywanie i nazywanie przedmiotów w przestrzeni, na obrazku,
• słuchanie prostych rymowanek, opowiadań, wierszyków uczących znaczenia słów,
• znajdowanie przedmiotu, o którym mowa w przestrzeni bądź na obrazku,
• oglądanie obrazków, książek z rysunkami tematycznymi (zabawki, ubrania, pojazdy, przedmioty codziennego użytku, czynności);,
• słuchanie prostych opowiadań, bajek wspartych materiałem konkretnym.
5. Mowa czynna:
• zabawy logorytmiczne: koordynacja głosu i ruchu np. bocian kle-kle ,(naśladujemy chód bociana, ręce „imitują” otwieranie i zamykanie dzioba przy równoczesnym wypowiadaniu zgłosek kle-kle),
• samodzielne nazywanie przedmiotów z przedłużaniem samogłosek,
• wprowadzamy nie tylko nazwy przedmiotów, ale także nazwy czynności, właściwości przedmiotów,
• zapoznanie ze znaczeniem określeń przyimkowych: na, pod, nad, obok, za,
• wdrażanie do posługiwania się nimi w wypowiedzi,
• wdrażanie do posługiwania się zaimkami osobowymi: ja, ty, on, ona,, mój, twój,
• wdrażanie do samodzielnego wypowiadania się, określania czynności,
• wdrażanie do samodzielnego określania stanów emocjonalnych własnych i innych ludzi w rzeczywistości i na obrazkach,
• wprowadzenie elementów dialogu stosując pytania otwarte,
• proste zabawy tematyczne: wcielanie się w role - prowokowanie do spontanicznej aktywności słownej,
• „kąpiel słowna”, wielokrotne powtórzenia.
• ćwiczenia poszerzające słownik, materiał językowy dostosowany jest do wieku dziecka i obejmuje następujące kategorie:
o rodzina,
o części ciała,
o zabawki,
o pokarmy,
o owoce,
o warzywa,
o ubranie i dodatki,
o dom,
o przybory szkolne,
o pojazdy,
o świat poza domem,
o pojęcia ogólne,
o czasowniki,
o przymiotniki,
o przysłówki,
o liczebniki,
o zaimki, przyimki, spójniki,
o czas.
• ćwiczenia słownikowe oparte na powtarzaniu, czytaniu obrazkowo – literowym, opisywaniu przedmiotów:
o rzeczowniki, czasowniki,
o wypowiedzi dwuwyrazowe,
o wypowiedzi trzywyrazowe,
o rzeczowniki z określeniem (przymiotniki),
o określanie rzeczowników za pomocą przyimków,
o określanie czasowników,
o budowanie zdań,
o nadawanie zdaniom podstawowym formy pytania,
o nadawanie zdaniom podstawowym formy przeczącej
• ćwiczenia przygotowujące do nauki czytania i pisania:
o ćwiczenia percepcji wzrokowej (rozróżnianie, identyfikowanie i nazywanie przedmiotów, ich cech i czynności w warunkach naturalnych) – głównie do wykonania przez rodziców w domu;
o ćwiczenia koordynacji wzrokowo ruchowej poprzez wykonywanie czynności manualnych pod kontrolą wzroku (posługiwanie się przedmiotami, korzystanie z pomocy dydaktycznych, praca z edukacyjnymi programami komputerowymi dla dzieci);
o ćwiczenia analizy i syntezy wzrokowej (układanie całości z elementów, rozkładanie całości na elementy) – praca na materiale niegraficznym
• ćwiczenia na materiale graficznym (literowym) – rozsypanki literowe, sylabowe wyrazowe, edukacyjne programy komputerowe,
• wywoływanie głosek i korygowanie wad wymowy według technik logopedycznych;
• ćwiczenia stymulujące spontaniczne wypowiedzi podczas zajęć indywidualnych oraz swobodnych sytuacji komunikacyjnych:
• kształcenie umiejętności dialogowania, nauka stawiania pytań i udzielania odpowiedzi,
• nauka wierszy i piosenek.
- Relaksacja.
4.3. Metody pracy i środki dydaktyczne
W czasie terapii logopedycznej zostaną zastosowane poniższe metody pracy z dzieckiem i dostępne środki dydaktyczne.
Metody:
1. Logopedyczne - ćwiczenia oddechowe, fonacyjne, artykulacyjne, usprawniające narządy mowy, słuchu fonematycznego, autokontroli słuchowej i wzrokowej, metody odczytywania mowy z ust.
2. Pedagogiczne - mówienie rytmiczne, ćwiczenia rytmizujące, elementy logorytmiki, ćwiczenia słuchu muzycznego, elementy Metody Dobrego Startu.
3. Psychologiczne - ćwiczenia relaksacyjne, drama, obserwacja, wywiad.
4. Lingwistyczne - ćwiczenia rozwijające słownictwo, utrwalające formy gramatyczne, rozwijające dłuższe wypowiedzi.

Procedury osiągania celów:
Realizacja powyżej zaprezentowanego programu wymaga konieczności zastosowania różnorodnych propozycji ćwiczeń zawartych w literaturze fachowej oraz opracowanych we własnym zakresie, a także szeregu pomocy dydaktycznych. Treści, zakres materiału do ćwiczeń, rodzaje ćwiczeń oraz stopień trudności będą dobierane na bieżąco w zależności od możliwości dziecka.
Przewidywane efekty:
Proponowany program terapeutyczny ma w efekcie systematycznego wdrażania doprowadzić przede wszystkim do:
- wykształcenie postawy komunikacyjnej,
-usprawnienie motoryki i koordynacji narządów artykulacyjnych,
- utrwalenie poprawnego wzorca artykulacyjnego,
-usprawnienie funkcji mających wpływ na rozwój mowy (pamięci, koncentracji, percepcji słuchowej, wzrokowej, ruchowej i myślenia),
-rozwijanie zasobu słownictwa i umiejętności budowania wypowiedzi poprawnych pod względem gramatycznym.
Ewaluacja programu
Ewaluacja programu dokonywana będzie systematycznie na podstawie obserwacji dziecka, jego aktywności w trakcie prowadzenia terapii.
Opracowanie: Anna Wiśniewska-Miklaszewska