Jak motywować uczniów do nauki?

Na początku swojego życia dzieci są ciekawe świata, szczęśliwe z jego odkrywania, rządne nowych doświadczeń a zatem chętne do nauki. Z czasem jak się okazuje to zainteresowanie niestety spada. Radość badacza zamienia się w pracę bez satysfakcji. W wiekiem dziecięce „chcę” przeradza się w „muszę”. Wewnętrzna motywacje zostaje zastąpiona przez tę zewnętrzną jaką staje się system kar i nagród. Dla pierwszoklasisty z biegiem czasu szkoła przestaje być miejscem lubianym. Niejednokrotnie nauczyciele popełniaj błąd zapominając o tym, że dziecko wtedy chętnie się uczy, kiedy jest zainteresowane, widzi sens i cel swojej pracy. Potrzeba jest motorem napędowym każdego działania. Zadaniem nauczyciela jest tak pokierować zachowaniem i działaniem ucznia, aby było ono szczęśliwe a jego potrzeby spełnione. Zadaniem wychowawcy jest zatem odkryć jakie potrzeby dziecko chce zaspokoić. Warto poznać każdego ucznia i dostosować motywację do jego aktualnych potrzeb.
Należy jednak pamiętać, że na sukces dziecka nie składa się jedynie motywacja. Dużą rolę odgrywają też inne predyspozycje jak osobowość, cechy intelektualne dziecka, jego stan zdrowia czy też sytuacja rodzinna. Rolą nauczyciela jest zatem spojrzenie na dziecko wielowymiarowo.
Uczeń będzie zmotywowany do działania, kiedy może rozwijać swoje zainteresowania, do których ma predyspozycje. Nauka sprawi radość dziecku wtedy, gdy dzięki niej będzie miało pozytywną samoocenę, zbuduje wiarę w siebie. Zadania powinny być zatem dostosowane do możliwości ucznia, podzielone i realizowane etapami z uwzględnieniem stopniowania trudności. Nie należy zapominać o konkretnych pochwałach na koniec każdego etapu. Dziecko musi się czuć docenione, zatem chwali się nie tylko za efekt ale i wysiłek wkładany w realizację zadania.
Błędy są wpisane w każdą działalność, trzeba pozwalać je dzieciom popełniać. Dziecko, które potrafi radzić sobie z porażkami nie będzie się zniechęcało do dalszej pracy. Zawsze powinno się dodawać mu wiary i odwoływać się do jego poprzednich sukcesów. Nigdy też nie wolno porównywać ucznia z innymi. Warto bazować na ciekawości dziecka a więc podawać wiedzę w przystępny sposób korzystając w różnych ciekawych pomocy. Nauka będzie miała sens kiedy odwołamy się do życia codziennego i pokażemy jej zastosowanie.
Zadaniem wychowawcy jest nauczyć dziecko takim metod zaspokajania potrzeb, aby były one korzystne dla niego i otoczenia. Nade wszystko należy pamiętać o budowaniu zaufania i rozmowie. Tylko życzliwe podejście, sympatia pozwolą uczniowi otworzyć się. Nie zapominajmy też o najważniejszym. Nauczyciel jest największą motywacją dla dziecka.