Jesteś wyjątkowy - You are special Scenariusz przedstawienia na podstawie bajki autorstwa Maxa Lucado

Scenariusz został napisany z myślą o uczniach kl. 4-6 szkoły podstawowej w Polsce. W tym celu uproszczono niektóre dialogi i opisy i dostosowano do potrzeb sceny polskiej szkoły. Wszystkie teksty w cudzysłowiu zaczerpnięte są bezpośrednio z książki pt. You are special, Max Lucado, Oxford, 2005
Obsada:
Narrator, Punchinello (mały niezdarny chłopiec), Lucia (dziewczynka bez naklejek, Eli (brodaty sędziwy rzeźbiarz), Wemmicks (kilkoro dzieci z naklejkami)
Scenografia:
Miasto, domy, uliczki, w głębi na wzgórzu dom Eli’ego
Scena I:
Miasto, dzieci chodzący po uliczkach, przyklejający sobie wzajemnie naklejki: gwiazdki i kropki jako nagrodę lub naganę za ich dobre lub słabe osiągnięcia.
Narrator:
This is the story of the Wemmics. They were strange wooden people living in a town. Why were they strange? Because the only job they had was to stick stickers to each other. There were two kinds of stickers: grey big dots for the ones who made mistakes, were awkward and slow, and shiny golden stars for the ones who were bright, quick, funny.
Scena II
Na scenę wychodzi Punchinello, cały w szarych kropkach, smutny chłopiec, potyka się, stuka głową o konar drzewa, spotyka kolegów, którzy doklejają mu dodatkowe kropki.
Chłopiec 1: Oh, Punchinello, I haven’t seen you for ages! Why are you so sad? Oh, be careful! Not again, another dot for you!
Punchinello: I’ve been at home. I don’t want to go outside. Everything I do turns to be a disaster, ouch.
(Punchinello potknął się i upadł na ziemię, chłopcy przyklejają kropki i odbiegają)
Chłopiec 2: And a dot from me.
Chłopiec 3: : And from me.
Scena III
Punchinello siedzi pod drzewem, bawi się patykami, wciąż jest smutny, zniechęcony; wtem dostrzega nadchodzącą w podskokach dziewczynkę, która nie ma na sobie żadnych naklejek, a ona, widząc chłopca pod drzewem zatrzymuje się.
Lucia: Good morning, Punchinello. Why are you so sad?
Punchinello: Good... I’m not sure if it’s good, really... What’s your name? What do you do that they don’t stick?
Lucia: I’m Lucia. „It’s easy. Every day I go to see Eli.”
Punchinello: „Eli?”
Lucia: „Yes, Eli. The woodcarver. I sit in the workshop with him.” He lives on the hill in that house. Go and see! You will know! (dziewczynka wykrzykuje ostatnie zdanie i odbiega w podskokach z przyjaznym uśmiechem)
(zamyślony chłopiec patrzy na przemian w stronę, gdzie zniknęła dziewczynka, na swoje naklejki i na dom Eli’ego)
Punchinello: I want to be like her. I’m going to Eli!
Scena IV:
Punchinello wchodzi do domu Eli’ego; za ogromnym stołem Eli wykonuje pracę rzeźbiarską; wszystko wydaje się chłopcu duże i straszne; próbuje się wycofać, trzęsie się ze strachu, gdy jest już w drzwiach, słyszy głos Eli’ego.
Eli: „Punchinello! How good to see you.”
(chłopiec odwraca się i ze zdziwieniem odpowiada)
Punchinello: „You know my name?”
Eli: „Of course I do. I made you.” I have been waiting for you every day.
Punchinello: Lucia told me about you. I want to be like her. With no stars nor dots on me. What does she do that the stickers don’t stick to her?
Eli: You know, my little boy, they stick to you only when you allow them to. They stick because you worry too much what other people think and say about you. „Who are they to give stars or dots? They’re Wemmics just like you. What they think doesn’t matter, Punchinello. All that matters is what I think. And I think you are very special.”
Punchinello: „Me? Special? Why? I can’t walk fast. I can’t jump. My paint is peeling. Why do I matter to you?”
Eli: „Because you are mine. That’s why you matter to me” (Eli ogarnia chłopca czułym gestem ojcowskim, przez chwilę stoją w milczeniu) Trust my love to you so the stickers will not stick to you. Lucia already knows that. You can learn how to trust me if you „come to see me every day and let me remind you how much I care.”
(Punchinello powoli odchodzi a stojąc w drzwiach słyszy):
Eli:”Remember! You are special because I made you and I don’t make mistakes.”
(Punchinello powoli schodzi ze wzgórza, zamyślony):
Punchinello: „I think he really means it.”
(Pierwsza naklejka spada na ziemię. Ponieważ ten najważniejszy moment może być niezauważony przez widownię, chłopiec zatrzymuje się, podnosi ją do góry, spogląda wokół, odwraca się w stronę domu Eli’ego)
Punchinello: It works! They are falling off me! Thank you Eli!
Scena V
Dzieci biegające po uliczkach. Szczęśliwy Punchinello - już bez kropek – idący z Lucia’ą w stronę domu Eli’ego.
Narrator: From this moment Punchinello learns how to trust Eli and his words. Slowly, he gets rid of all the stickers and becomes the joyful little boy visiting Eli every day and learning from him how special and important he is.
KONIEC
Opracowała: Aniela Baranowska (nauczycielka języka angielskiego)