Każdy człowiek jest wartościowy - scenariusz zajęć

SCENARIUSZ ZAJĘĆ

Temat: Każdy człowiek jest wartościowy.

Miejsce realizacji: Świetlica szkolna
Czas: 60 min.
Grupa: mieszana (uczniowie klas I-III)

Cele:
1. Wyrabianie postawy życzliwości wobec drugiego człowieka.
2.Uwrażliwianie na potrzeby innych, kształtowanie postaw empatycznych, otwartych na drugiego człowieka.
3.Zachęcanie do niesienia pomocy słabszym, młodszym, mniejszym, niepełnosprawnym.
4.Zwrócenie uwagi na trudności i ograniczenia w życiu człowieka wynikające z niepełnosprawności, słabości.

Metody pracy: plastyczna, pogadanka, poglądowa, scenki dramowe, zabawy ruchowe, relaksacyjne,
Forma pracy: grupowa, w parach, indywidualna,
Środki : arkusz szarego papieru lub innego o dużej powierzchni, kolorowe pisaki lub markery, szalik do zawiązania oczu, tekst opowiadania B. Andrzejczuk Chłopiec na wózku (z serii: Opowiastki familijne, czyli pół godziny dla rodziny), zdjęcia niepełnosprawnych sportowców, tancerzy, obrazów wykonanych przez artystów bez rąk (zdjęcia/wydruki z Internetu), gazety sportowe dot. paraolimpiad, itp.


Przebieg zajęć :
1. Wprowadzenie, czynności organizacyjne (wstępne).
Wychowawca wita zebrane w kręgu na dywanie dzieci, krótko przedstawia temat i cel zajęć i zachęca do aktywnego i twórczego spędzenia czasu. Podaje informacje (przypomina informacje) nt. zmysłów człowieka, ich roli w odbiorze świata
2.Wiosenny pejzaż w „ciemno”.
Pośrodku zebranych w kręgu dzieci wychowawca umieszcza arkusz szarego papieru, pisaki i wyjaśnia przebieg zabawy, której celem jest stworzenie wspólnego obrazu- wiosennego pejzażu. Każdy uczestnik zabawy ma za zadanie narysować na nim coś od siebie – tak aby komponowało się to z całością, ale w chwili rysowania będzie miał zasłonięte szalikiem oczy. Pozostałym uczestnikom nie wolno pomagać rysującemu (naprowadzać go, kierować ręką, itd.). Zabawa kończy się w momencie, gdy wszyscy chętni wezmą w niej udział i powstanie wspólne dzieło „ gotowy do powieszenia pejzaż wiosenny”.
Na koniec wychowawca umieszcza wspólny „obraz” w widocznym miejscu i następuje rozmowa kierowana na temat zabawy ( dzielenie się wrażeniami) : co sprawiało mi trudność, jak się czułem rysując kolejny fragment, co czułem gdy koledzy widzieli jak rysuję, a ja nie, gdy się śmiali ?, itd.
3. Scenki dramowe.
W tym ćwiczeniu dzieci występują w charakterze osób niepełnosprawnych ( odgrywają role osób niewidomych, niedosłyszących, głuchych, poruszających się o kulach itp.).
Nauczyciel wybiera dziecko i mówi:
- Jesteś osoba niewidomą - podlej kwiaty w sali.
- Jako osoba głucha dokonaj zakupu książki.
-Wytłumacz, jako osoba niewyraźnie mówiąca, jak podróżny może dojść do stacji.
- Poruszając się o kulach spróbuj podnieść z ziemi plecak i założyć go na plecy.
-Jesteś osobą niewidomą – pozbieraj rozsypane klocki (puzzle).

Na koniec prowadzący dla pobudzenia refleksji może zadać pytanie :
-czy uważacie, że to, co pokazywaliście, było zabawne i łatwe do wykonania ?
-czy zauważyliście, że wokół was jest dużo kolegów, którzy zmagają się na co dzień z takimi trudnościami?
4. Każdy człowiek zasługuje na uznanie – pogadanka zainspirowana tekstem opowiadania
Nauczyciel odczytuje dzieciom tekst opowiadania pt.: Chłopiec na wózku, a następnie przeprowadza pogadankę, zwracając min. uwagę dzieci na to, że „inny” nie znaczy gorszy, że każdy człowiek jest potrzebny, wartościowy, zasługuje na szacunek, że pomimo ograniczeń ludzie niepełnosprawni chcą żyć i realizować swoje marzenia, biorą udział w specjalnych olimpiadach sportowych, tworzą dzieła sztuki, np. ustami, palcami od stóp, tańczą na wózku, itd. Pogadance może towarzyszyć pokaz zdjęć niepełnosprawnych sportowców, tancerzy, pocztówek, zdjęć obrazów wykonanych przez artystów bez rąk (zdjęcia, wydruki z Internetu, gazety sportowe).
5. Wiewiórka i dziupla.
Jedno dziecko z zawiązanymi oczyma jest wiewiórką, która (cały czas asekurowana przez wychowawcę) porusza się po sali w poszukiwaniu dziupli . Dziuplę tworzą pozostałe dzieci, które trzymają się za ręce tworząc zamknięty krąg. Zadaniem dziupli jest w zupełnej ciszy, nie puszczając dłoni, aby nie przerwać „kółeczka” uciekać przed wiewiórką. W momencie złapania dziupli (jednego z dzieci) następuje wybór nowej wiewiórki i zabawa toczy się dalej.
6.Robot i Przewodnik.
Dzieci dobierają się w pary, pary dzielą się rolami: jedna jest Robotem, druga Przewodnikiem. Robot ma zamknięte lub zawiązane oczy. Prowadzący tak organizuje zabawę, aby pary zajmowały cztery kąty pokoju. Każdy prowadzący robota ma za zadanie tak nim kierować (robot ma związane oczy), aby ten bezkolizyjnie dotarł do przeciwległego kąta sali i nie zderzył się z innym robotem.
7. Podsumowanie zajęć, informacja zwrotna.
Np. Runda – niedokończone zdania
Dzisiaj dowiedziałem się, że........................................
Niepełnosprawny kolega ma prawo do........................................