Relacje międzyludzkie

Relacje międzyludzkie-
Nawiązywać relacje to reagować,
Reagować to rozumieć siebie.
Rozumieć siebie to być oświeconym.
Relacje międzyludzkie są szkołami oświecenia.
(Anthony de Mello)
Ze strony: http://www.nonileczy.pl/psychologia-relacji-miedzyludzkich.htm
Nawiązywanie relacji międzyludzkich to nieodzowna potrzeba i część naszego życia, to także wielka przyjemność, która pozwala czerpać satysfakcję z udanych związków międzyludzkich, ale także i bardzo potrzebna najważniejsza praktyczna umiejętność społeczna, która pozwala nam normalnie funkcjonować w społeczeństwie - w grupie społecznej, osiągać swoje, innych i wspólne cele i zaspokajać tym samym różne nasze ważne potrzeby oraz realizować się osobiście i zawodowo i służyć innym.
Umiejętność nawiązywania zdrowych relacji, relacji przyjaźni, dzielenia się i wypełniania potrzeb innych ludzi - współpracy (a nie odwetu > dominacji > izolacji), bycia dla innych i dawania siebie, współtworzenia z innymi jakiegoś dobra poprzez budowanie swojego sukcesu na sukcesach innych i umiejętnego postępowania z innymi - to nie tylko najważniejsze i najcenniejsze umiejętności społeczne ludzi sukcesu najlepiej radzących sobie w kontaktach z innymi.
Każda relacja z drugim człowiekiem powinna być oparta na zapewnieniu drugiej osobie podczas kontaktu interpersonalnego, bezwarunkowej i bezinteresownej akceptacji, która wspiera poczucie bezpieczeństwa emocjonalnego w rozmowie, zrozumienia innego punktu widzenia, tolerancji, afiliacji, szacunku, wyczuciu, otwartości, naszej wiarygodności i zaufaniu do nas, takcie i kulturze osobistej. Należy być dla innych przyjaznym, szczerym, naturalnym i pomocnym.
Zaufanie do drugiego człowieka jest rzeczywistym podłożem tworzenia prawdziwych więzi międzyludzkich. Wszelkie zaburzenia lub całkowity brak takich więzi jest uznawany za główny czynnik wszelkich zaburzeń emocjonalnych i co za tym idzie, somatycznych. Najczęściej niewłaściwe relacje z innymi ludźmi zaczynają się już w domu rodzinnym, na bazie więzi z rodzicami. Bardzo często wychodzi tutaj potrzeba zmian charakteryzująca się gruntownym przewartościowaniem idei i umiejętności współistnienia z ludźmi.


Komunikacja- ( według „Encyklopedii Pedagogicznej XXI w.)
etymologię tego słowa można wyprowadzić z łacińskiego coommunicare ( być w relacji). Jednak uważa się obecnie , że ten termin jest kalka językową angielskiego comunication ( informacja, porozumiewanie się). Można powiedzieć, że komunikacja t proces porozumiewania się ludzi, którego celem jest przekazywanie informacji lub zmiana zachowania osoby lub grupy osób. Jeżeli stronami porozumiewającymi są ludzie mówimy wtedy o komunikacji interpersonalnej.
KOMUNIKACJA-
proces wymiany wiadomości w środowisku społecznym, który obejmuje aktywność poznawczą, stany afektywne oraz zachowanie.
Potocznie komunikacja rozumiana jest jako działanie, jako coś co jedna osoba robi drugiej. Komunikując się pełnimy rolę nadawcy lub /i odbiorcy. W bezpośrednich kontaktach jesteśmy jednocześnie odbiorca i nadawcą.
Nadawca jest osobą, która przekazuje informacje. Zamiary, uczucia, myśli decydują o tym, jakie informacje chcemy przekazać, czyli określają treść komunikatu. Zaś informacje, by mogły być przekazane, muszą być przełożone na sygnały, które jest w stanie zauważyć i potrafi zrozumieć nasz rozmówca. Takimi sygnałami są zachowania nadawcy.
Porozumiewamy się za pomocą kodu, języka, czyli wypowiedzi słownych (werbalnych ) i wszystkich pozostałych ( niewerbalnych ). Język, jakim posługuje się nadawca musi być zrozumiały dla odbiorcy.
Aby odbiorca mógł odczytać znaczenia komunikowane przez nadawcę musi zauważyć zachowania rozmówcy, a widzi te, które są mu potrzebne, potwierdzają jego sposób myślenia, zaspokajają jego ciekawość lub narzucają się same, ponieważ są silniejsze, nowe, niezwykłe. Odbiór informacji wymaga koncentracji. Odebrane zachowania są odblokowane- przekładane przez odbiorcę na treść informacji. Powstaje otworzona wiadomość w umyśle odbiorcy.

Konflikt- z łac. conflictus- zderzenie

1) ( według: W. Okoń „ Nowy słownik Pedagogiczny”, Warszawa 1996)
Równoczesne występowanie dwóch sprzecznych dążeń między jednostkami lub zbiorowościami ludzi, którego przyczyną jest zagrożenie lub rzeczywiste zmniejszanie szans życiowych jednej strony przez drugą, niekiedy przyczyną może być różnorodny stosunek obu stron do określonych wartości.
2) według „ Encyklopedii Pedagogicznej XXI wieku”
stan sprzeczności analizowany w psychologii, socjologii i w pedagogice na różnych poziomach oraz w rozmaitych kontekstach znaczeniowych. oznacza proces społeczny zachodzący pomiędzy jednostkami, grupami, klasami w wyniku sprzeczności interesów i powodujący wrogość między nimi. Następstwem konfliktu jest współzawodnictwo i walka lub rozwiązanie kompromisowe. Zjawisko występowania konfliktu występuje w sytuacjach współzawodnictwa i/lub rywalizacji.
Wyróżnia się rodzaje konfliktów:
A) intrapersonalny- gdy występuje w sprzeczności motywów, a realizacja jednego z nich wyklucza realizację drugiego i na odwrót.
B) Interpersonalny- gdy pojawia się sprzeczność działań dwóch lub więcej osób.
C) Grupowy i/lub między narodowy- gdy zachodzi sprzeczność działań lub interesów dwóch lub więcej grup społecznych.

Osoba dominująca-
Pan sytuacji, mająca największy wpływ na daną sytuację. ( według: www.megaslownik.pl)

( Joanna Heidtman, „Osoba dominująca” w: „Wprost” 2007 nr 1)
Ludzie o takiej osobowości są ekstrawertywni, chcą przewodzić, wiedzą, co jest najlepsze. Stawiają ambitne cele zarówno sobie, jak i innym. Domagają się akceptacji dla swoich pomysłów, ponieważ uważają je za słuszne. Koncentrują się na tym, by zadania były zrealizowane jak najszybciej. Są też stale niezadowoleni ze status quo. Szukają wyzwań i ochoczo je podejmują. Chętnie pracują sami i odpowiadają za realizację celów. Dominujący" nie potrafią zrozumieć lub docenić poglądów i uczuć innych. Są niecierpliwi wobec siebie i innych. Często nie biorą pod uwagę zróżnicowania ważności zadań - wszystkie traktują jako jednakowo pilne.

Osoby o "dominującym" typie osobowości w zespole pełnią funkcję lidera. Nadają kształt wysiłkom zespołu. Ujednolicają idee, cele i plany tak, by powstał spójny, wykonalny projekt, możliwy do szybkiego wdrożenia. Typ "dominujący" charakteryzuje wysoka motywacja i równie wysoki poziom energii. Jego osobiste zaangażowanie i wkład w pracę zespołu są bardzo duże. Nie lubi jednak zajęć monotonnych i wymagających skrupulatności.
"Dominujący" prezentuje dyrektywne podejście do pracowników. Osoba taka w niewielkim stopniu zdolna jest do rozumienia ludzi i okazywania im ciepła. Nie toleruje niezdecydowanych, wolniej myślących, szybciej się męczących. Jest raczej prostolinijna i krytyczna, nie wstydzi się okazywać silnych reakcji. Łatwo sprowokować jej wybuch. Ze względu na zdecydowane nastawienie na rywalizację i zwycięstwo kilka osób o podobnych cechach może uczynić zespół nieproduktywnym.

Osoby "dominujące" mają skłonność do spekulowania, a czasem do manipulowania innymi. Chcą dowieść swojej racji i konkurują, jeżeli są pewne przewagi. Często wykorzystują do tego celu powszechne i niepodważalne zasady. Z łatwością wyznaczają cele i wprowadzają porządek. Mają skłonności do szybkiego dzielenia ludzi na tych "za" i tych "przeciw". Nie lubią tracić czasu. Korzystają z mocnych argumentów i prezentują je rzeczowo, ale niekoniecznie precyzyjnie. Chcą wszystkim narzucić swoje zdanie.
Komunikując się z innymi, typy "dominujące" oczekują konkretnych efektów. Słuchają tylko tych, którzy ich zdaniem mogą coś wnieść do ich własnych poglądów. Lubią krótkie i rzeczowe wystąpienia. Jeżeli taki typ osobowości zadaje pytania, oczekuje konkretnych i jasnych odpowiedzi. Nie należy go atakować pytaniami zamkniętymi, które mogą go ośmieszyć. Dobrze jest go dopuścić do głosu, lecz trzeba uważać, aby nie przejął kontroli. Może się upierać przy swoim zdaniu, więc nie należy go na siłę przekonywać. Wystąpienia ocenia drobiazgowo na podstawie mankamentów i wpadek prelegenta. Stosunkowo łatwo można rozpoznać jego nastawienie, obserwując jego mowę ciała.

Osoby "dominujące" mają silnie rozwiniętą potrzebę kontroli. Dążą do wywierania wpływu na innych, by osiągnąć swój cel. Zazwyczaj bardzo wprawnie posługują się językiem i chętnie wchodzą w konfrontację z innymi. Są świadome politycznych aspektów różnych działań i biorą je pod uwagę przy podejmowaniu decyzji. Kiedy przewodzą innym, preferują autokratyczny styl kierowania. Stosunkowo łatwo rozwijają takie kompetencje jak delegowanie zadań. Trudniej im opanować umiejętność dbania o harmonijną współpracę zespołu.

W sytuacjach konfliktowych "dominujący" przyjmują styl rywalizacji, charakteryzujący się dążeniem do rozstrzygania konfliktu na swoją korzyść. Wykazują wyższość własnych racji i interesów nad racjami i interesami innych. Dążą do pokonania innych, do trzymania się jednego, obranego wcześniej rozwiązania i szybkiego rozstrzygnięcia przez narzucenie swoich racji lub wywieranie wpływu.