Komunikacja interpersonalna

Najbardziej zainteresowały mnie zasady komunikacji interpersonalnej, gdyż ich znajomość ułatwia
funkcjonowanie w świecie, jakim jest społeczeństwo. Ich znajomość powinna prowadzić do wspólnego poszukiwania rozwiązań i odczuwania satysfakcji w czasie relacji z innymi ludźmi.
Komunikacja jest jedną z najważniejszych kompetencji osobowych, którą należy kształcić i rozwijać. Brak umiejętności komunikacyjnych prowadzi najczęściej do agresji psychicznej i fizycznej.
Zdolności komunikacyjne są nie tylko fundamentem porozumienia z innymi, ale także z samym
sobą. Dzieci od najmłodszych lat, ale także dorośli powinni uczyć się umiejętności sprawnego
wyrażania siebie, pokazywania, nazywania, sygnalizowania swych potrzeb, myśli, pragnień i obaw. Wtedy człowiek ma szansę na pełniejszą integrację z drugim człowiekiem lub z grupą.
Należy w systematyczny i uporządkowany sposób usprawniać zdolności komunikacyjne dzieci,młodzieży i dorosłych.
Mały człowiek uczy się chodzić, jeść, mówić i zdobywa inne umiejętności głównie przez naśladownictwo. Tak samo jest ze sztuką współżycia z innymi. Rodzice świadomie lub bezwiednie przekazują dzieciom określoną hierarchię wartości. Czynią to przy każdej okazji, pokazując, jacy są i jak
reagują, jak odnoszą się do siebie, jak kochają i szanują swoje dzieci: zaufanie i pomocna dłoń,
czy złość i odrzucenie, obojętność czy zaangażowanie i współczucie. Z najdrobniejszych zachowań
dziecko czerpie wiedzę, co rodzice uważają za dobre i właściwe, a co za niewłaściwe i złe. Z tą wiedzą wzrasta. Niewielu rodziców ma świadomość, że ich często nawet odruchowe zachowania czy
wypowiedzi wywierają na dzieci nieporównywalnie większy wpływ niż upomnienia i zabiegi wychowawcze.
Brak umiejętności właściwej komunikacji jest przyczyną wywołania u dzieci poczucia niesprawiedliwości i nieuczciwości. Są zagniewane i urażone, gdy czują, że z jakiejś przyczyny zostały niesprawiedliwie potraktowane lub niesłusznie oskarżone.
Ten gniew i żal, jeśli nie zostanie we właściwy sposób rozładowany, może utrzymywać się przez
wiele lat. Czasami dochodzi do głosu dopiero wtedy, gdy stają się one dorosłe i czują, że wreszcie
mogą rozmawiać ze swoimi rodzicami jak równy z równym. Zdarza się jednak, że do szczerej rozmowy i wyjaśnień nigdy nie dochodzi z powodu braku umiejętności właściwej komunikacji. Wtedy
nieuświadomiony, nierozładowany żal za krzywdy doświadczone od rodziców, niepojednanie się
z nimi rzutuje na dorosłe życie.
Poprzez umiejętne przekazywanie myśli, emocji dajemy dziecku prawo do przyznawania się do
własnych błędów. Nie musi inwestować ogromnej ilości energii uczuciowej w ukrywanie tego,
co czuje i w obronę siebie. Ma wtedy dość odwagi, by przyznać się do pomyłki. Bierze z nas przy-
kład. Zdaje sobie sprawę, że nie musi być doskonały, by zasługiwać na akceptację. Jest wartościowy taki, jaki jest.
Właściwy kontakt interpersonalny odgrywa dużą rolę w kształtowaniu osobowości i charakteru
młodego człowieka. Sprzyja rozpoznawaniu emocji , talentów i zainteresowań rozmówcy, jego
przekonań, poglądów, stosunku do siebie, innych ludzi i świata. Służy budowaniu poczucia własnej
wartości, umiejętności samodzielnego radzenia sobie z problemami życiowymi, w tym także związanymi z procesami uczenia się i bycia w grupie.

Literatura:
1. Materiały z wykładów prowadzonych przez p. dr Elżbietę Okońską
2. Kamilla Bargiel-Matusiewicz ,„Negocjacje i Mediacje”, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne,
Warszawa 2007
3. Roy J. Lewicki, Alexander Hiam, Karen Wise Olander , „Pomyśl, zanim powiesz”, Wydawnictwo Amber