Akademia z okazji Odzyskania Niepodległości przez Polskę

Baczność /Poczet Sztandarowy wprowadzić
Prowadzący:
Stajemy w dzień Narodowego Święta Niepodległości do uroczystego Apelu, aby oddać hołd wszystkim Polakom i żołnierzom walczącym o wolną i suwerenną Rzeczpospolitą. Chylimy sztandary i oddajemy cześć Tym, dzięki, którym po 123 latach zaborów odrodziła się niepodległa Polska, a także wszystkim, którzy bronili odzyskanej niepodległości płacąc za to krwią i życiem. Wzywam Was! Żołnierze Insurekcji Kościuszkowskiej, którzy z bronią w ręku walczyliście o ideały Konstytucji 3 maja. Was spod Racławic, Szczekocin, Maciejowic i Pragi. Do Was wołam! Żołnierze Legionów Polskich generała Jana Henryka Dąbrowskiego, którzy szliście „z ziemi włoskiej do polskiej”, świadcząc własną krwią, że „Jeszcze Polska nie zginęła”. Wzywam żołnierzy Księstwa Warszawskiego, którzy walczyli pod Gdańskiem i Raszynem, nad Berezyną i pod Lipskiem pokazując światu męstwo żołnierza polskiego.
STAŃCIE DO APELU!
CHWAŁA BOHATEROM!
Was wzywam! Twórcy niepodległego państwa polskiego – Romanie Dmowski, Wojciechu Korfanty, Ignacy Daszyński, Ignacy Paderewski, generale Józefie Hallerze, generale Józefie Dowbór-Muśnicki. Ciebie wzywam! Wodzu Naczelny i Pierwszy Naczelniku Państwa Marszałku Józefie Piłsudski.
Wzywam Was! Powstańcy Wielkopolscy i Śląscy, którzy krwią własną wytyczaliście polską granicę zachodnią. Bohaterscy żołnierze września 1939. Nieugięci obrońcy Westerplatte, Wizny, Grodna, Lwowa i Warszawy. Wzywam żołnierzy polskiego powojennego podziemia niepodległościowego, którzy nie złożyli broni do końca walcząc o Polskę w pełni wolną i suwerenną. Was wołam! Mordowanych przez NKWD i UB za to, że pozostaliście wierni niepodległej Rzeczpospolitej.
Do Was wołam! Polegli, zamordowani, zmarli z ran i zaginieni w długiej i krwawej drodze do niepodległej i wolnej Ojczyzny, żeby Was zapewnić, że Wasza ofiara nie poszła na marne. Z Waszej krwi wzrosła wolna i niepodległa Polska, która dzisiaj oddaje Wam najwyższą cześć. Do was zwracam się potomni! Czynów i imion żołnierzy, którzy oddali życie w walce o niepodległość – nie zapomnijcie. Niech ich postaci i bohaterskie czyny utrwalone w naszej świadomości i tradycji oręża polskiego będą przykładem wierności Ojczyźnie.
CHWAŁA BOHATEROM!
CZEŚĆ ICH PAMIĘCI!

Do hymnu

Ojczyzna to kraj, w którym się urodziliśmy – kraj naszych ojców, dziadów, pradziadów, nasza ojczyzna to Polska. Żyjemy wśród ludzi, którzy mówią tym samym językiem, mają podobną tradycję, troszczą się o swoją ojczyznę i w razie potrzeby jej bronią. I tak trwa od przeszło 1000 lat – biało-czerwony kraj. Urodziliśmy się w Polsce, która na przestrzeni przeszło tysiąca lat przechodziła różne wydarzenia – radosne i bolesne. Te szczególnie bolesne miały miejsce pod koniec XVIII wieku. Rok 1772, 1793 i 1795 to czarne daty w dziejach naszego kraju. Wtedy to dokonały się trzy kolejne rozbiory Polski. Wrogie państwa zagarniały polskie ziemie, nasza ojczyzna stopniowo traciła swoją niepodległość. Katastrofa rozbiorów i utrata państwowości nie załamały jednak narodu polskiego. Jego wola przetrwania i uparte dążenie do odzyskania niepodległości stały się podstawą do odrodzenia wolnej Ojczyzny. Zanim nadszedł 11 listopada 1918 roku – upragniony dla Polaków dzień niepodległości – kraj nasz znajdował się 123 lata pod zaborami: rosyjskim, pruskim i austriackim. Przez tyle lat zaborcy próbowali narzucić Polakom swoją kulturę, język i obyczaje. Ale dzięki patriotycznym sercom naszych pradziadów najcenniejsze wartości zostały uratowane.

Uczeń
Rodzic był przykładem dla swoich dzieci,
Nauczyciel uczył polskiego, mimo zakazów zaborców,
Ksiądz bronił wiary chrześcijańskiej,
Żołnierz, który musiał służyć w armii carskiej, ale pamiętał, że jest Polakiem.

Utwór: Jacek Wójcicki „Miejcie nadzieję” (Grupa uczniów wchodzi z zapalonymi świecami)

Uczeń I
A jak ciebie kto zapyta.
Kto ty taki, skąd ty rodem?
Mów, żeś z tego łanu żyta,
żeś z tych łąk, co pachną miodem
Mów, żeś z takiej chaty,
co Piastowską chatą była.
Żeś z tej ziemi, której kwiaty
gorzka rosa wykarmiła.

Była tu niewola,
ale z ziemi włoskiej
zbierało się wojsko przy wodzu Dąbrowskim.
Śniła im się Polska
wolna, odrodzona!
Śnił się Orzeł Biały
i jego korona!
Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę.
Będziemy Polakami.
Dał nam przykład Bonaparte
jak zwyciężać mamy.
Przeminęło wiele lat
nadziei i marzeń.
Nasze dzieje rosły,
pośród smutnych zdarzeń.

Uczeń II
Było wiele powstań,
wiele klęsk, żałoby.
Lecz wciąż brzmiał Mazurek
pieśni narodowej.
Listopad, lub styczeń
wciąż biało czerwony,
walczył, by nasz Orzeł
trwał w blasku korony.
Każdy z nas rodzi się w jakiejś ojczyźnie
wśród ludzi, którzy mówią tym samym językiem,
mają podobną tradycję, troszczą się o swoją ojczyznę
i w razie potrzeby jej bronią.
W 1914 roku trzy państwa zaborcze Rosja, Austria i Niemcy rozpoczęły między sobą wojnę.
Wybuchła I wojna światowa.
Polacy musieli walczyć w szeregach wrogich armii.
Walczyli i ginęli wierząc w to, że ta walka przyniesie Polsce niepodległość.

Prowadzący
I oto sen się spełnił. Zmagania wojenne zakończyły się klęską Niemiec i Austrii oraz rewolucją w Rosji, której przywódcy uznali prawo narodu polskiego do niepodległości. Dzięki tym wydarzeniom oraz poparciu naszych spraw przez Stany Zjednoczone, Francję i Anglię powstało w listopadzie 1918 roku niepodległe PAŃSTWO POLSKIE. Polska po ponad stu dwudziestu latach niewoli pojawiła się znowu na mapach świata.

Recytacja: Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą...”

Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą!
Łańcuch twych kajdan stał się tym łańcuchem
Na którym z lochu, co był twą stolicą
Lat sto, swym własnym dźwignęłaś się duchem.
Dzisiaj wychodzisz po wieku z podziemia,
Z ludów jedyny ty lud czystych dłoni,
Co swych zaborców zdumieniem oniemia,
Iż tym zwycięża jeno, że się broni.
Żadne cię miana nad to nie zaszczycą,
Co być nie mogło przez wiek twą ozdobą!
Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą!
Lecz czymś największym, czym być można: Sobą.
Uczeń:
Wolność nie jest dana na zawsze, trzeba o nią zabiegać i walczyć. Po latach germanizacji i rusyfikacji, po serii nieudanych powstań narodowowyzwoleńczych, Polacy wzięli sprawy w swoje ręce.
I wojna światowa dobiegała końca, niosła klęskę wszystkim trzem zaborcom.
Rosja pogrążyła się w zamęcie rewolucji i wojnie domowej, wielonarodowa monarchia austrowęgierska rozpadała się i chyliła ku upadkowi, a Niemcy uginały się pod naporem wojsk Ententy. Dla Polaków była to niepowtarzalna szansa, aby móc odzyskać utracony byt państwowy.

W dniu 10 listopada 1918 roku przybył do Warszawy Józef Piłsudski. Jego przyjazd wywołał entuzjazm ludność stolicy jak i całej Kongresówki. W dniu 11 listopada Rada Regencyjna przekazała Józefowi Piłsudskiemu Naczelne Dowództwo nad formującym się Wojskiem Polskim.
Polska znowu była wolna!

Prowadzący:
Baczność, poczet sztandarowy wyprowadzić.
Dziękujemy wszystkim za udział w akademii.