Ballada o zamieci śnieżnej

Ballada o zamieci śnieżnej


Ni to rock , ni to krzesany.

Niezwyczajny nekrotaniec

zadumany zadymaniem...



Ma w sobie coś z tańca ochotek,

tylko jest zaberrowany.

Chodnik krwawą bielą spływa.

Na trotuarze trwa powstanie.



Skrzypce liści już nie grają

batem zimna wychłostane.

Teraz wiatr przejmuje ich myśl

i zamienia w wirowanie.



O dom jak kot się ociera,

miaucząc przy tym rozpaczliwie.

Prosi : "Wpuśćcie mnie do środka.

Jest mi zimno - nie wytrzymam!"



" Dobrze" - mówię. - " Proszę wejść.

Przy kominku się ogrzejesz.

Chcesz , to porozmawiamy sobie

o pantarejowskim misterium.

Poznam Cię od strony śmierci

bo ten świat to już mnie nie chce..."


--------------