Przystosowanie młodzieży do życia w internacie

Absolwent szkoły podstawowej wiejskiej przychodząc do internatu wchodzi w zupełnie nowe środowisko. Poznaje nowe normy i zasady, którymi kieruje się społeczność internacka. Opuszczenie domu rodzinnego i zamieszkanie w internacie powoduje zmiany w jego życiu, wiąże się z pewnego rodzaju zagubieniem i osamotnieniem do czasu zaakceptowania nowego środowiska i opiekunów.

Bardzo ważną rolę w procesie przystosowania młodzieży do życia w internacie odgrywa wychowawca, bo jako pierwszy jest poddany obserwacji wychowanków, którzy stosują różne strategie, żeby ich zauważono. Również stosunki w grupie zależą w dużym stopniu od tego, jaki styl kierowania przyjmuje wychowawca, jakie stawia zadania i wymagania swoim podopiecznym. Ważne jest, aby przyjęcie do internatu nie spowodowało u wychowanka nieprzyjemnych wrażeń, a zwłaszcza trwałych urazów, co może występować przy stosowaniu ostrych rygorów,
przecenieniu dyscypliny formalnej i nieliczeniu się z potrzebami młodzieży.

Funkcjonowanie wychowanka w internacie w dużej mierze zależy od tego, jak przebiega proces jego adoptowania się do nowych warunków, w jaki sposób poznaje wymagania internatu i stosunki panujące między rówieśnikami, a także od jego własnej aktywności w pokonywaniu różnego rodzaju trudności i problemów.

Bardzo ważna wychowanka jest potrzeba akceptacji przez grupę. Każdy pragnie być akceptowany przez kolegów, wychowawców i rodziców. Przychodząc do internatu stara się zdobyć akceptację wychowawców. Sprzyja temu przyjemny wygląd zewnętrzny, łatwość nawiązywania kontaktów. W znacznie trudniejszej sytuacji jest młodzież zaniedbana i źle wychowana. Można przypuszczać, że ci właśnie wychowankowie szczególnie silnie odczuwają brak akceptacji, a zarazem zaspokojenie tej potrzeby przychodzi im trudniej.

Wychowankowie zdobywają uznanie dzięki pełnionej funkcji w internacie, grupie oraz dobrym wynikom w nauce lub sporcie. Na poznanie zwyczajów wychowawców i otoczenia co trzeciemu wychowankowi wystarcza tydzień, większości - miesiąc, a nieco więcej niż co czwartemu potrzeba dwa miesiące.

Rozmowy ze starszymi koleżankami i kolegami poprawiają ich samopoczucie i pewność siebie. Jeśli nie są zaspokojone potrzeby bezpieczeństwa, kontaktów społecznych, uznania i sukcesu, wychowanek źle się czuje w internacie, nie akceptuje go, nie ma kolegów. Przebieg adaptacji utrudniają: konflikty z rówieśnikami, zatargi ze starszymi kolegami, niepowodzenia w szkole, nieporozumienia z wychowawcą.