Scenariusz uroczystości z okazji Święta Niepodległości

Na tablicy rozwieszone hasło 11 listopada 1918 – 2009, flaga, portret Józefa Piłsudskiego, Biały

Narrator I

Do hymnu /śpiewamy hymn/. Usiądźcie.

Często słyszymy słowa: Polska, jesteśmy Polakami, ojczyzna, patriotyzm. Na co dzień jednak nie zastanawiamy się, co to tak naprawdę znaczy, co to jest? No, może tylko podczas sukcesów naszych sportowców.

/wchodzi dwóch uczniów z szalikami w ręku i śpiewają „Polska, biało-czerwoni”/

W przeszłości bywało inaczej. Polacy musieli bronić swojej wolności i godności. Często ryzykowali życiem.
Zaraz, ale..., o co w ogóle chodzi. Co to za święto? O czym ta mowa? Popatrz /palcem wskazuje na tablicę i głośno czyta napis/.

Narrator I
Zaraz wszystko wyjaśnimy. Dlatego proszę uważnie słuchać tego, co się będzie działo.

Narrator II
/w tle muzyka F. Chopina/
Dawno temu, w 1795 roku Polska zniknęła z map Europy i świata. Stało się tak, ponieważ Polacy zaczęli bardziej dbać o swoje interesy, bogactwo i zabawy, a coraz mniej o dobro kraju rodzinnego.
Ciągłe kłótnie poważnie osłabiły Rzeczpospolitą. Jej sąsiedzi Rosja, Prusy i Austria podzielili się ziemiami polskimi i nasze państwo na długie 123 lata zostało zakute w łańcuch niewoli.
/w tym czasie dzieci – zaborcy zakładają łańcuchy w kolorach ich flag na Polskę i sadzają ją na

Piosenka „Orszaki – dworaki” sł. A. Osiecka /fragmenty/

1. Historio, historio! Jaka w tobie siła, żeś ty całe światy, żeś ty całe światy z mapy poznosiła?
2. Historio, historio, czarna dyskoteko! Nie pozwalasz wytchnąć, nie pozwalasz wytchnąć, ludziom ani wiekom.

Narrator II
Ale duch narodu nie umarł. Rodzice dbali, aby dzieci znały mowę polską, przestrzegały polskich obyczajów. Uczono je miłości do ojczyzny i szacunku dla bohaterów narodowych. Kto wtedy był Polakiem?

Wiersz „Prawdziwy Polak”

To rodzic, który był przykładem dla swoich dzieci,
To nauczyciel, który uczył języka polskiego mimo zakazu zaborców,
To ksiądz, który dbał o wiarę chrześcijańską,
To żołnierz, który musiał służyć w armii carskiej, ale pamiętał, że jest Polakiem,
To dzieci z Wrześni, które nie chciały mówić w szkole po niemiecku.

Piosenka „Orszaki – dworaki”, sł. A. Osiecka /fragmenty/

1. Historio, historio! Ty żarłoczny micie! Co dla ciebie znaczy, co dla ciebie znaczy jedno ludzkie życie?
2. Historio, historio! Cóżeś ty za pani, że za ciebie giną, że za ciebie giną chłopcy malowani?

Wiersz „Pieśń o naszej ziemi” W. Pol /fragmenty/

A czy znasz ty, bracie młody,
Twoje ziemie, twoje wody?
Z czego słyną, kiedy giną
W jakim kraju i Dunaju?
A czy znasz ty, bracie młody
Twojej ziemi bujne płody?
Pola bitew, ojców groby –
I pomniki starej doby?
Trzeba będzie się nałamać,
Z sobą, z ludźmi, z życiem, z losem
I nie wolno Bogu kłamać
I pod lada upaść ciosem.
Trzeba będzie ważyć, służyć,
Milczeć, cierpieć i wojować!
I niejedno miłe zburzyć,
I inaczej odbudować...

Wiersz „Polska” A. Słonimski /fragmenty/

I cóż powiedzą tomy słowników,
Lekcje historii i geografii,
Gdy tylko o niej mówić potrafi
Krzak bzu kwitnący i śpiew słowików.
Pytasz się synu, gdzie jest i jaka?
W niewymierzonej krainie leży.
Jest w każdym wiernym sercu Polaka,
Co o nią walczył, cierpiał i wierzył.
W szumie gołębi na starym rynku,
W książce poety i na budowie,
W codziennej pracy, w życzliwym słowie,
Znajdziesz ją w każdym dobrym uczynku.

Wiersz „Gdybym ja był Szwajcarem” I. Krasicki

Gdybym ja był Szwajcarem, stałbym ja na warcie,
Gdybym ja był Moskalem, mówiłbym otwarcie,
Gdybym ja był Francuzem, nie byłbym ja dumnym,
Gdybym ja był Anglikiem, byłbym ja rozumnym,
Gdybym ja był Turczynem, nigdy bym nie fukał,
Gdybym ja miał być Włochem, ja bym nie oszukał,
Gdybym ja był Prusakiem, nigdy bym nie łupił,
Gdybym ja miał być Niemcem, ja bym się nie upił,
Gdybym ja był Hiszpanem, ja bym był pokornym,
Gdybym ja był Węgrzynem, dałbym wina tanio,
A jak to być Polakiem, gdy Polaków ganią?
Niedobrze być nierządnym, słabym, mizerakiem,
Prawda jednak miło mówić, żem Polakiem.

Narrator II
Nadszedł rok 1918. 11 listopada zakończyła się I wojna światowa. Dawne mocarstwa Rosja, Prusy, Austria osłabły. Polska odzyskała niepodległość, znów widniała na mapach świata. Na czele jej wojsk stanął Józef Piłsudski – późniejszy dowódca narodu.
/dzieci symbolizujące mocarstwa zdejmują łańcuchy z Polski, a Polska koronę z głowy/

Pieśń „Marsz pierwszej brygady” A. Hałaciński, T. Biernacki
Legiony to – żołnierska nuta
Legiony to – ofiarny stos
Legiony to – żołnierska buta
Legiony to – straceńców los!
Ref. My, Pierwsza Brygada
Strzelecka gromada
Na stos rzuciliśmy – swój życia los,
Na stos, na stos...
O, ile mąk, ile cierpienia,
O, ile krwi, wylanych łez
Pomimo to – nie ma zwątpienia
Dodawał sił wędrówki kres!
Krzyczeli, żeśmy stumanieni,
Nie wierząc nam, że chcieć – to móc!
Leliśmy krew osamotnieni,
A z nami był nasz drogi Wódz.

Narrator II
Aby nigdy więcej nie powtórzyły się te dni, o historio!

Wiersz „Kwiaty polskie” J. Tuwim /fragmenty/
Daj rządy mądrych, dobrych ludzi,
Mocnych w mądrości i dobroci.
Pysznych pokora niech uzbroi,
Pokornym gniewnej dumy przydaj,
Poucz nas, że pod słońcem twoim
Nie masz Greczyna ani Żyda.
Lecz nade wszystko - słowom naszym
Zmienionym chytrze przez krętaczy,
Jedyność przywróć i prawdziwość:
Niech prawo zawsze prawo znaczy,
A sprawiedliwość - sprawiedliwość.
Każda niech Polska będzie wielka.
Synom jej ducha czy jej ciała
Daj wielkość serc, gdy będzie wielka,
I wielkość serc, gdy będzie mała.

Piosenka „Nasza najpiękniejsza” sł. K. Marzec /wyd. Nowa Era, kl. III/

Wiersz „Oblicze Ojczyzny” T. Różewicz
Ojczyzna to kraj dzieciństwa
Miejsce urodzenia
To jest ta mała najbliższa
Ojczyzna.
Miasto, miasteczko, wieś
Ulica, dom, podwórko
Pierwsza miłość
Las na horyzoncie
W dzieciństwie poznaje się
Kwiaty, zioła, zboża
Zwierzęta
Pola, łąki
Słowa, owoce
Ojczyzna się śmieje
Na początku ojczyzna
Jest blisko
Na wyciągnięcie ręki
Dopiero później rośnie
krwawi, boli.

Wiersz „Kwiaty ojczyste” T. Kubiak
Kwiaty nad Wisłą mazowieckie
Stokrotki, fiołki i kaczeńce
Zielone wiechy nad Warszawą
Kwieciste nad domami wieńce.
Kwiaty znad Odry, gąszcze róż
Stukolorowe pióra pawie
W parkach Szczecina i Opola
W małych ogródkach pod Wrocławiem.
Kaliny, malwy białostockie
Lubelskie bujne winogrady,
Dziewanny złote pod Zamościem
I w Kazimierzu białe sady.
Kwiaty nad Wisłą, Narwią, Bugiem
Zbierane w słońcu, przy księżycu
Kocham was kwiaty mej Ojczyzny
Nad Odrą, Wartą i Pilicą.

Wiersz „Tutaj” J. Ficowski
Tutaj głaszczą powietrze skrzydełka jaskółek,
tutaj obłok, jak bocian, na topoli siada.
Tu maki czerwienieją - zbóż serduszka czułe -
i na łące się pasą złotych jaskrów stada.
Tutaj wierzba koślawa jak zielona kwoka
pod skrzydła bierze ptactwo, co w jej cieniu ćwierka.
Tutaj deszczyk lipcowy, co sfrunął z wysoka,
układa modrych kałuż świecące lusterka.
Tutaj pająk w swą siatkę kroplę rosy złowił,
tu ważka jak kokarda na trzcinie zawisła,
sroczka skrzeczy na płocie: "Jadą goście nowi!"
i od gór aż do Gdańska niebo spławia Wisła.
Tu rośnie kwiat, gdzie tylko płomień słońca padnie,
tutaj skoczna wiewiórka szeleści na sośnie.
Lecz co to znaczy - Tutaj? Czy ktoś z was odgadnie,
w jakim to wszystko kraju świeci, pachnie, rośnie?

Narrator I
Tak o naszej ojczyźnie pisali poeci. A co mówimy my sami. Posłuchajcie wypowiedzi uczniów naszej szkoły:
/dwoje uczniów czyta na przemian wypowiedzi swoich kolegów i koleżanek – po 3/

Piosenka „Kocham Cię, Polsko”
Za Sukiennice, za Katowice,
Za łosia, żubra i za łasicę,
Za Hel, za Wisłę i za Kasprowy,
Za narodowy kotlet schabowy,
Za to, że wiosną wciąż mnie zachwycasz,
Że jak nie upał no to śnieżyca,
Za to, że z Tobą czuję się swojsko
Ja tak po prostu kocham Cię
REF: Kocham Cię /Polsko/
Kocham Cię /Polsko/
Kocham Cię Polsko /x2
Za blask choinki i za kolędy,
Za wielkie czyny, za nasze błędy
Za dziury w drogach, w rosole oka,
Za Wawelskiego rzecz jasna smoka,
Za mecz na Wembley, za skok Małysza,
Mało trzeźwego z Krupówek misia,
Za to że z Tobą czuję się swojsko
Ja tak po prostu kocham Cię

Narrator I
A teraz chciałabym, abyśmy wszyscy złożyli uroczystą przysięgę powtarzając za słowami poetki
Wisławy Szymborskiej. Wstańcie i podnieście dwa palce do ślubowania. Powtarzajcie za mną:
Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
Nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
Radością, smutkiem, dumą, gniewem.

Narrator I

Teraz usiądźcie.

UKŁON