Mierzymy, kto wyższy - scenariusz w zakresie kształtowania gotowości do nauki matematyki

Scenariusz w zakresie kształtowania gotowości do nauki
matematyki przeprowadzonej w grupie VII

Uczestnicy: grupa dzieci 6-letnich
Temat dnia: „Mierzymy, kto wyższy”
Obszar edukacji: wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci wraz z edukacją matematyczną.
Cele ogólne:
– poznawanie przyborów służących do mierzenia i różnych sposobów ich mierzenia,
– określanie wysokości bez przyborów pomiarowych (niższy, wyższy, najniższy, najwyższy),
– poznawanie cech ludzkich różniących od innych – wzrost,
– dokonywanie pomiaru wspólną miarą,
– nauka wyciągania wniosków.
Cele operacyjne:
Dziecko:
– potrafi nazwać przedmioty służące do mierzenia, potrafi się nimi posługiwać,
– mierzy długość dywanu krokami, stopa za stopą,
– potrafi określić wielkość przedmiotów przy użyciu zwrotów: niższy, wyższy, najniższy, najwyższy,
– potrafi samodzielnie dokonać pomiaru wspólną miarą.
Metody pracy:
* Czynne – zadań stawianych do wykonania, samodzielnych doświadczeń, ćwiczeń utrwalających
* Słowne – instruktarz, rozmowa
* Oglądowe – pokaz
Formy pracy:
Indywidualna, grupowa
Środki dydaktyczne: 2 sylwety postaci różnego wzrostu, miarka papierowa (pasek papieru), centymetr krawiecki, miarka metrowa, linijka, arkusz papieru, kolorowe flamastry.
***


Przebieg zajęć:
1. Zabawa ruchowa „Wysoki – niski”
Dzieci swobodnie biegają po sali, na hasło wysoko – dzieci we wspięciu na palcach chodzą po sali w rytm tamburynu. Na hasło nisko – dzieci w przygarbieniu chodzą ociężale po sali w rytm tamburynu
2. „Kto jest wyższy”
Nauczyciel prosi, żeby dzieci określiły, która z postaci dzieci umieszczonych na tablicy jest wyższa. Sprawdza, czy dzieci miały rację – na pasku papieru zaznacza kolorowymi flamastrami wysokość postaci
3. Zapoznanie z przyborami mierzącymi
Oglądanie różnych przyrządów służących do mierzenia: : centymetr krawiecki, miarkę metrową (metrówkę), linijkę. Nazywanie ich, określanie, co można mierzyć za ich pomocą i kto z nich korzysta. Np.: termometr – służy do mierzenia temperatury, zegar – do mierzenia czasu, centymetr krawiecki – do mierzenia długości (szerokości) materiału, Waga – do mierzenia masy (potocznie – ciężaru). Nauczyciel porządkuje i weryfikuje wypowiedzi.
4. „Jesteśmy różni”
Nauczyciel zaprasza na środek dwoje dzieci, pozostałe dzieci wskazują, kto jest wyższy, a kto niższy. Następnie wybiera kolejno dwoje dzieci, które dołączają do stojących, reszta grupy porównuje wzrost czworga kolegów. Nauczyciel ustawia je od najwyższego do najniższego zgodnie z sugestiami grupy. Dzieci kolejno podchodzą do tablicy, na której rozwieszony jest arkusz papieru i odwracają się do niej plecami, nauczycielka zaznacza kolorowym flamastrem wzrost każdego dziecka. Grupa przekonuje się, czy poprawnie określili wzrost kolegów.

5. Mierzenie długości dywanu w sali.
Nauczyciel pokazuje dywan i mówi dzieciom, że zmierzą dzisiaj jego długość krokami, a potem – stopami. Najpierw nauczyciel mierzy długość dywanu krokami, głośno licząc. Za nim kolejno robią to samo dzieci. Potem nauczyciel pyta: – Czy nam wszystkim wyszła taka sama długość dywanu? Dlaczego? Jeśli dzieci same nie odnajdą przyczyny, nauczyciel wyjaśnia, że wiążę się to z wysokością danej osoby. Im osoba jest wyższa, tym ma dłuższe nogi i robi dłuższe kroki. Udowadnia to w ten sposób, że robi krok równocześnie z drugą osobą. Dzieci widzą, że krok nauczyciela jest dłuższy niż krok dziecka. Potem nauczyciel mierzy długość dywanu stopa za stopą. To samo robią kolejno dzieci. Nauczyciel pomaga liczyć i określać, komu wyszło najwięcej tych stóp. Potem pyta dzieci: – Czy wyszła nam taka sama długość dywanu, gdy mierzyliśmy ją stopa za stopą? Dlaczego? Jeżeli dzieci nie znają odpowiedzi, nauczyciel wyjaśnia, że długość stopy jest uzależniona (na ogół) od wysokości. Pokazuje swoją stopę i mierzy ją (porównuje długość) ze stopą chętnego dziecka. Dzieci porównują wyniki i dochodzą do wniosku, że długość dywanu mierzona stopami jest większa, jeżeli stopa jest mniejsza.
6. Zabawa ruchowa „Zmierz się ze mną”
Dzieci biegają po sali, na sygnał zatrzymują się i ustawiają plecami do osoby stojącej najbliżej, ręką sprawdzają, kto jest wyższy, a kto niższy. Wyższe dziecko kuca, a niższe staje wysoko na palcach. Zabawę powtarzamy 3 razy.
7. Zakończenie
Wykonanie zadania z kart pracy.