O sobie samym - konspekt zajęć

Konspekt

Uczestnicy: grupa dzieci 6-letnich

Temat kompleksowy: „O sobie samym”
Cele ogólne:
– budowanie systemu wartości, doskonalenie umiejętności werbalizowania swoich przemyśleń i przeżyć dotyczących wartości,
– rozwijanie umiejętności wyrażania i nazywania uczuć.
Cele operacyjne:
Dziecko:
– podaje określenia związane z wartościami uczciwość i kłamstwo (burza mózgów),
– potrafi trafnie wartościować uczciwość w ocenianiu i sądzeniu,
– rozumie, że uczciwość to prawdomówność i poszanowanie prawdy,
– wie, że gdy nie oszukuje innych, czuje się dobrze,
– podaje przykłady dobrego i złego zachowania się ludzi,
– rozpoznaje i nazywa uczucia – swoje i innych.
Metody:
– czynne: samodzielnych doświadczeń, zadań stawianych do wykonania,
– słowne: rozmowa, wiersze, objaśnienia,
– percepcyjne: pokaz, osobistego przykład,
– stymulujące twórcze myślenie dzieci: dokonywanie skojarzeń, rozumowanie dedukcyjne – technika twórcza „Co by było, gdyby...?”.
Środki dydaktyczne: obrazki, nagrania muzyki na CD, pojemniki z napisem „Prawda” i „Fałsz”, papierowe kulki
***


Przebieg zajęć:
1. Powitanie „Jak się masz?”
Powitanie dzieci na melodię „Panie Janie”. Wywołane dziecko może wejść do koła i gestem wymyślonym przez siebie zademonstrować powitanie z grupą: Witaj... (wstawiamy imię dziecka), witaj..., Jak się masz, jak się masz? Wszyscy cię lubimy, wszyscy cię lubimy, Bądź wśród nas, bądź wśród nas.
2. Burza mózgów – uczciwość kontra kłamstwo.
Przypomnienie terminu uczciwość i kłamstwo w nawiązaniu do wiersza „Kłamczucha” i „Skarżypyta” Jana Brzechwy. Dzieci poprzez burzę mózgów systematyzują wiedzę na temat tych pojęć. Nauczyciel zwraca się do dzieci: Myślę, że wszyscy zgodzimy się, iż uczciwość to ważna wartość w życiu każdego z nas. Dzisiaj podsumujemy nasze dotychczasowe działania związane z tą wartością.
3. Zabawa dydaktyczna „Prawda – fałsz”.
Nauczyciel wypowiada kilka zdań, a dzieci mają za zadanie stwierdzić, czy mówi prawdę, czy nie, np.: Zosia ma dwa warkoczyki – prawda czy nie? Inne stwierdzenia zależą od pomysłowości nauczyciela. Przeliczanie złych i dobrych wypowiedzi wrzucamy do pojemników z napisami „Prawda”, „Fałsz” kulek, porównywanie ich ilości.
4. Zabawa muzyczno–ruchowa „Krzesło gwiazd”.
Nauczyciel stawia w kole krzesło, dzieci wędrują przy rytmicznej muzyce po obwodzie koła. Gdy muzyka cichnie – to dziecko, które stoi na wprost niego siada. Wymieniamy wtedy dobre cechy dziecka i możemy powiedzieć dlaczego jest lubiane. W następstwie tego otrzymuje ono oklaski i wiwaty na swoją cześć. Oklaski są oznaką docenienia dziecka za to, jakim jest.
5. Ćwiczenia słuchu fonematycznego.
Określanie liczby głosek w danym wyrazie i poszukiwanie zaczynającej się na każdą głoskę w nim zawartą nazwy cech charakteru lub innych właściwości człowieka:
U – ukochany...
C – cudowny...
Z – zaradny...
C – czuły...
I – inteligentny, inny...
W – wolny, wesoły...
O – odpowiedzialny, olśniewający...
Ś – śmiały, śmieszny...
Ć – ciepły (fonematycznie słychać „ć”)...
6. Zakończenie.
Podsumowanie zajęć – zadawanie dzieciom pytań w formie problemowej: Czy lubicie, gdy ktoś mówi prawdę? Jeżeli tak, to dlaczego?, Jak się czujecie, gdy ktoś nie dotrzymuje obietnicy?, Czy znacie kogoś, kto nie mówi prawdy?, Jak myślisz – dlaczego niektórzy ludzie nie mówią prawdy?, Czy chcecie, aby ludzie wam ufali, jeśli tak, to dlaczego?