Piercing

PIERCING JAKO FORMA SAMOOKALECZENIA

Piercing – gromadzenie na ciele kolczyków, jest zjawiskiem powszechnym na zachodzie, a stającym się popularnym w Polsce.
Na terenie naszej Ojczyzny zaczynają się tworzyć ugrupowania, które w swych szeregach zrzeszają amatorów w/w metody zdobienia ciała. Tak więc stale powiększa się liczba osób będących kolekcjonerami kolczyków, których zbiory prezentują na własnym ciele.
Piercing, z jednej strony fascynuje, jest sposobem na poprawienie samopoczucia, jak również na przyciągnięcie uwagi innych. Jednakże nie każdy pasjonat ozdób u innych, decyduje się na kolczykowanie własnego ciała.
Dlatego tez można stwierdzić, że osoby stosujące piercing są specyficzna grupą. Grupę tę charakteryzują mechanizmy psychologiczne skłaniające ich do tej formy ekspresji, zapewne te mechanizmy prowadza do samookaleczeń.
Uważam, że pomiędzy piercingiem a samookaleczeniem nie ma żadnej różnicy. Mimo tego, że większość kolczykujących się uznaje piercing za sposób autokreacji, wyrażeniem własnej filozofii życia czy po prostu stylem życia, ja uważam piercing za formę samookaleczenia.
Zazwyczaj patrząc na „zakolczykowane” ciała , staram się odpowiedzieć sobie na pytanie : Co osoby „ zakolczykowane” przez to komunikują?
Czy to ich filozofia życia?
Czy być może wyrażają swoje trudności emocjonalne , a może wyrażają swoją traumatyczną przeszłość , z którą nie mogą sobie poradzić ?
Często zastanawiałam się również jakie motywy kierują osobą do zadawania sobie tylu cierpień oraz jaki wpływ wywiera piercing na osobowość człowieka.
Oglądałam liczne witryny internetowe, rozmawiałam na czacie z osobami stosującymi piercing i to pozwala mi stwierdzić, że kolczyki mają wyrażać osobowość, indywidualność, mają kreować wizerunek ich właściciela. Ekspresja, której służy piercing, ma najczęściej na celu chęć wyróżnienia się z tłumu, przyciąganie spojrzeń przechodniów czy imponowanie innym. Piercing daje również poczucie dopełnienia , bycie bardziej realnym, gdyż kolczyki wypełniają poczucie wewnętrznej pustki. Piercing jest również sposobem na przełamanie strachu przed bólem, sprawdzenie granic wytrzymałości , a także zamienienie bólu wewnętrznego na ból fizyczny.
Uważam , że w przypadku kolczykowania pojawiają się następujące mechanizmy wskazujące na związki z samookaleczeniem:
- traktowanie piercingu jako formy ekspresji
- odczuwanie przyjemności podczas przekłuwania skóry igłą
- ból związany z zabiegiem traktowany jest jako sposób na rozładowanie napięcia
- traktowanie bólu jako kary, a zarazem pokuty za swoje poczucie winy
- traktowanie piercingu jako formy uzależnienia od modyfikowania ciała
- traktowanie kolczykowania jako sposobu na przełamanie strachu przed bólem
- sprawdzenie przez kolczykującą się osobę ile jest w stanie wytrzymać
- odnawianie podczas bólu przekłuwania kontaktu z rzeczywistością
- zapomnienie o bólu psychicznym
- poczucie kontroli podczas opieki nad gojącymi się ranami
- dokonywanie w przeszłości samookaleczeń ( podcinanie żył) oraz myśli samobójcze
- niskie poczucie własnej wartości
Carl Liebermann ( światowej sławy psychiatra) powiedział: „... Ludzie pragną zaspokoić potrzebę bycia kimś innym, specjalnym, oryginalnym, ale przekłuwanie różnych części ciała na pewno im w tym nie pomoże. Nie dający się opanować ból emocjonalny zamieniają na ból fizyczny...”- dlatego tez twierdzę, że piercing jest formą samookaleczenia.
Osoby, które regularnie dokonują samookaleczeń, powinny poddać się resocjalizacji. Jednakże ten rodzaj autoagresji nie jest zbyt popularny w opracowaniach. Być może dlatego , że do samookaleczeń przyznaje się zbyt mała ilość osób je dokonujących. Osoby stosujące piercing, nie uważają tej formy za samookaleczenie, przecież to tylko ozdoby – tak mówią uzależnieni od piercingu.
Uważam, że piercing jako proces przekłuwania ciała i umieszczania w nim kolczyków powinien zainteresować specjalistów w dziedzinie wychowania, gdyż jest on odzwierciedleniem różnych trudności i problemów. Zazwyczaj piercing stosują ludzie młodzi, a ich komunikat jest autoagresywny - to wołanie o pomoc.