Agresja wśród młodzieży

O agresji wśród dzieci i młodzieży mówi się i pisze w ostatnich latach wiele. Przybiera ona bowiem coraz to drastyczniejsze formy, a wiek sprawców obniża się. Przerażenie budzą informacje dotyczące popełnianych czynów przez młodych ludzi. Znęcanie, gwałty, rozboje, a nawet zabójstwa mrożą krew w żyłach dorosłych. Młodzi ludzie wyładowują swój gniew i niezadowolenie, bijąc innych, znęcając się nad słabszymi, obrażając, wyśmiewając, wykluczając z grupy.
Spotykamy też często przejawy autoagresji polegające na samookaleczeniach czy samobójstwach.
Przyczyn takich zachowań należy szukać w kilku miejscach.
Pierwszym z nich będzie na pewno rodzinny dom i najbliższe otoczenie, skąd młody człowiek czerpie wzorce do naśladowania. Brak wsparcia i ciepła, nieokazywanie uczuć, brak poczucia bezpieczeństwa, brak zaangażowania w sprawy dziecka, powoduje, że czuje się ono odtrącone, sfrustrowane i samotne.
Również postawa przyzwalająca i brak jasno wytyczonych granic, których młody człowiek nie powinien przekraczać oraz brak konsekwencji, to na pewno ważne czynniki wpływające na rozwój agresji.
Na to, czy młody człowiek staje się agresywny, czy nie, poważny wpływ ma postawa rodzica nieznoszącego sprzeciwu, skłonnego do rękoczynów, wybuchającego gniewem, niepanującego nad emocjami, a co za tym idzie domowe awantury, wulgaryzmy, obrzucanie obraźliwymi słowami, poniżanie. Dziecko wychowujące się w takim domu, przenosi te zachowania do szkoły czy na podwórko.
Na postawy agresywne, zdaniem naukowców, mają wpływ także cechy dziedziczne, np. temperament.
Agresja wśród młodych ludzi jest więc często wynikiem niskiego poczucia własnej wartości, wołaniem o uwagę, pomoc, gdy dziecko nie radzi sobie z własnymi problemami, również szkolnymi, reakcją obronną lub przeświadczeniem, że w społeczeństwie panuje przyzwolenie na przemoc.
Młodzi ludzie, by nie okazywać słabości, zachowują się agresywnie. Próbują coś udowodnić lub komuś zaimponować, często przy tym nie wierząc w siebie i we własne możliwości, co próbują ukryć przed innymi oraz przed samym sobą.
Niewątpliwie zagrożenia współczesnego świata oraz media wpływają na zachowania naszych pociech. Brutalność w filmach, grach komputerowych, bezpardonowość, dosadny język telewizji, polityki, ulicy odbija się na osobowości młodego człowieka. Przestaje on odróżniać dobro od zła, rzeczywistość od fikcji, a agresję przyjmuje jako powszechnie dozwoloną, akceptowaną, modną, by nie rzec - normalną.
Zjawisko agresji nasila się i coraz trudniej z nim walczyć. Zakazy i nakazy nie są rozwiązaniem, gdyż często przynoszą odwrotny skutek. Nie można również pozostać biernym, przyzwalać na łamanie zasad przez nasze dzieci. Stawiamy więc sobie pytanie: Jak z nim walczyć?
Kochajmy własne dzieci „zdrową” miłością. Stwórzmy im rodzinę, dom, w którym poczują się bezpieczne. Wytyczmy granice, których będą przestrzegać i bądźmy w tym konsekwentni. Obserwujmy swoje pociechy, umiejętnie z nimi rozmawiajmy, spokojnie tłumaczmy i pokazujmy, co jest dobre a co złe, gdzie przebiega granica między rzeczywistością a fantazją, światem wirtualnym. Unikajmy przy tym wulgaryzmów, panujmy nad emocjami. Pomagajmy w rozwiązywaniu problemów, by dziecko czuło, że nie jest pozostawione samemu sobie i zawsze ma na kogo liczyć.
Zwracajmy uwagę na to, z kim dziecko się spotyka, z kim się kontaktuje w Internecie, jakiego języka używa w rozmowach z rówieśnikami, co ogląda, w co gra. Róbmy to dyskretnie, nie nachalnie, by młody człowiek nie czuł się śledzony, a jego wolność ograniczona. Dziecko, zwłaszcza w okresie dojrzewania, jest na to szczególnie wyczulone.
Nasza rola, rola rodziców, jest więc najważniejsza. Nie zapominajmy jednak, że w zapobieganiu i walce z agresją nie jesteśmy sami. Zawsze możemy liczyć na pomoc pedagogów, nauczycieli, wychowawców, psychologów.