Scenariusz przedstawienia z okazji otwarcia szkolnej sali teatralnej

Scenariusz może być wykorzystany także z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru.

Aktor 1:
Witam wszystkich na tej sali
i o ciszę wielką proszę.
Tu będziemy dzisiaj grali.
/pokazuje na salę z wielkim uwielbieniem/

Być aktorem trudna sprawa,
nie każdemu biją brawa.

Ale mówiąc między nami,
mnie witają oklaskami.
/sugestywnie załamuje glos czekając na oklaski/

Damy dla was przedstawienie,
że podziwiać proszę.
Zapłacicie dobrym słowem,
niepotrzebne grosze.
/kłania się i wychodzi/

Aktor 2:
/wchodzi zamyślony, ubrany w długi płaszcz lub pelerynę/
Być albo nie być? Oto jest pytanie...
/chwila przerwy, nagle oburzony mówi/
Cóż to za banalne zdanie!
Setki lat znane, chyba na każdej scenie zagrane.
Może by tak raz inaczej...
/chwila przerwy, myśli/
/uradowany, zachwycony swym odkryciem/
Po co jest teatr? Oto jest pytanie!
/wychodzi, gasną wszystkie światła/
/Zza kurtyny słychać głos/
Aktor 3: Gaśnie światło. Bardzo powoli. budzi śpiące w kątach reflektory.
A kurtynę, miękką jak aksamit -niby grzywkę- z oczu nam odgarnia czyjaś ręka niewidzialna.
/pojawia się na scenie/
Aktor 4: Jest taka chwila przed spektaklem, gdy teatr się pogrąża w ciszy, wstrzymujesz oddech, światła gasną, w ciemności bicie serca słyszysz. I biciem serca chcesz obudzić muzykę, śpiącą w instrumentach, bo już nie możesz się doczekać na znak najpierwszy dyrygenta.
/słychać muzykę/
I nagle zachwyt - jest nareszcie! Już śpiewa w basach i wiolinach, i uwertura cię prowadzi tam, gdzie podnosi się kurtyna.
I muzyka wokół nas zakwita choć nie widać żadnego muzyka.
Światłem, gwarem wypełnia się scena. To początek Wielkiego Patrzenia.
/zaczyna się gwar na scenie, pojawiają się postacie, wszyscy się śpieszą, zaczynają przygotowywać dekorację/

Aktor 1:
Jeszcze nim się rozpocznie przedstawienie,
panuje wielki ruch na scenie
jedni budują dekorację,
drudzy wnoszą rekwizyty
(bywa, że solidnie zmachają się przy tym).

/nagle zapada cisza, wszyscy znikają ze sceny/

Aktor 1:
/powoli, z przejęciem i wzruszeniem/
A potem, zanim podniesie się kurtyna,
serce aktora zaczyna bić prędzej.
Gong, światła.
Słychać pierwsze słowa.
Już aktor tremę opanował.
/zostaje na scenie i w zwolnionym tempie zaczyna porusza się odgrywając jakąś rolę/

Aktor 5:
/pojawiając się od strony widowni, udaje widza/
A w teatrze
wszystko jest inaczej.
Tu naprawdę żyje to, na co patrzę.
/na scenie pojawiają się postacie, poruszają się w wolnym tempie/
Aktor,
co króla gra,
wcale nie jest za szybą ze szkła.
Ta aktorka
widzi mnie na pewno,
chociaż jest złotowłosą królewną.
I ten Książę,
piękny szalenie,
jest o krok ode mnie - choć na scenie...
/zatrzymuje się przed sceną przyglądając się zafascynowany tym, co się na niej dzieje/

/odwraca się do widowni/
A na widowni,
w czwartym rzędzie z lewej strony
siedzisz ty,
uroczysty, wzruszony,
i w sekundzie ciszy - gdy milknie aktor
- własne serce słyszysz.

Aktor 2:
Bo teatr to takie miejsce,
w którym mocniej bije serce.
Aktor 3: Bo teatr to magia, bo teatr to czary, miejsce niezwykłe, aż nie do wiary.
Aktor 4: Bo tutaj królują sny i marzenia, tu świat szaro - bury w bajkę się zmienia.
Razem:
To jest teatr,

Aktor 5:
a teatr jest po to,
żeby wszystko było inne niż dotąd.
Żeby iść do domu w zamyśleniu,
w zachwycie -
i już zawsze w misce księżyc widzieć.

Aktor 1:
Miej swój teatr i odwiedzaj
aktorów na scenach,
by powtarzać i odmieniać
wraz z nimi - MARZENIA.


W scenariuszu wykorzystano wiersze:
E. Skarżyńskiej „Teatr”
M. Głowackiej „Teatr” J. Kulmowej „Po co jest teatr?”
M. Witewskiej W. Chotomskiej „Przed spektaklem”