Wiemy jak brudaska zamienić w czyścioszka. Scenariusz zajęć edukacyjnych dla 3-latków

Cele ogólne:
• doskonalenie samodzielności w zakresie czynności samoobsługowych,
• utrwalenie nawyków higienicznych,
• wdrażanie do samodzielności w myśleniu

Cele operacyjne:
Dziecko:
• wie, jakie czynności potrafi wykonać samodzielnie,
• rozpoznaje przedmioty służące do dbania o higienę,
• dokonuje samodzielnej oceny przez podniesienie emblematu wesołej lub smutnej buźki,
• umie założyć kapcie,
• zna nazwy poszczególnych ubrań i potrafi wskazać je na sobie,
• zna zasady ubierania poszczególnych elementów ubrania (np. sweterek zapięty na właściwe guziki, nogawki w spodniach opuszczone),
• śpiewa piosenkę w grupie oraz ilustruje ruchem jej treść,
• dostosowuje sposób poruszania się do słyszanej melodii (marsz, bieg)

Metody (wg M. Kwiatkowskiej):
a) czynne: metoda zadań stawianych dziecku, metoda ćwiczeń, metoda zabawowa,
b) słowne: rozmowa, instrukcje i objaśnienia słowne,
c) oglądowe: pokaz i obserwacja

Formy: zbiorowa, indywidualna

Środki dydaktyczne: worek z różnymi przedmiotami (mydło w płynie, ręcznik, szczoteczka do zębów, pasta, kubek, autko, pędzel, kolorowanka, klocek), emblematy wesołej i smutnej buźki dla każdego dziecka, koło hula-hop, plastikowy koszyczek, płyta CD (piosenka pt. „W łazience”, melodia do zabawy muzyczno-ruchowej)

* Zajęcie przebiega z udziałem 6-latka odgrywającego rolę „brudaska”. Dziecko-gość ma ręce oraz twarz pobrudzone węglem, podwiniętą jedną nogawkę, wyciągnięty podkoszulek, źle zapięty sweterek oraz ubrany tylko jeden kapeć.


Przebieg zajęć:
1. Powitanie
Dzieci siedzą w kręgu na dywanie. Nauczyciel prosi, aby:
a) zaklaskały dzieci, które potrafią umyć ręce,
b) pomachały dzieci, które umieją siedzieć prosto przy stole,
c) potupały dzieci, które potrafią sprzątać zabawki.
Po wymienieniu wszystkich haseł nauczyciel chwali dzieci, że wiele czynności potrafią wykonać samodzielnie.

2. Przedstawienie zaproszonego gościa
Słychać pukanie do drzwi... Do sali wchodzi dziecko-gość (6-latek) pełniące w zajęciu rolę „brudaska” (brudne ręce i twarz, niewłaściwy ubiór). Nauczyciel informuje dzieci, że gość przyszedł do nich, ponieważ chciałby być czystym i eleganckim przedszkolakiem i ma nadzieję, że maluszki podpowiedzą mu, jak to zrobić. Następnie nauczyciel pyta dzieci, co niewłaściwego widzą w wyglądzie gościa.

* Dalszy przebieg zajęcia będzie zależał od udzielonej przez dzieci odpowiedzi, tzn. od tego na co zwrócą uwagę najpierw – na brudne ręce i twarz, czy niewłaściwy ubiór.

3. „Czego używamy do mycia?” – zabawa dydaktyczna
Jeśli dzieci zauważą, że gość ma brudne ręce i buzię, nauczyciel pyta: Co trzeba zrobić, aby być czystym? Gdy dzieci odpowiedzą, że należy się umyć, nauczyciel wyciąga worek, w którym znajdują się różne przedmioty. Zadaniem dzieci będzie pomóc „brudaskowi” w wybraniu tych, które służą do mycia rąk, twarzy oraz zębów. W tym celu nauczyciel wręcza każdemu dziecku emblematy dwóch buziek - jednej uśmiechniętej , a drugiej smutnej . Gdy dzieci uznają, że dana rzecz jest potrzebna do mycia (np. mydło, ręcznik, szczoteczka do zębów, pasta, kubek) - podnoszą buźkę uśmiechniętą, a gdy stwierdzą, że wyciągnięty z worka przedmiot nie służy do utrzymania higieny - pokazują buźkę smutną.

4. Mycie rąk przez „brudaska” oraz śpiew zbiorowy piosenki pt. „W łazience”
Nauczyciel zadaje dzieciom pytanie: Gdzie gość powinien się udać, aby się umyć? Dzieci odpowiadają: „Do łazienki!” Dziecko-gość zabiera wybrane przez dzieci artykuły higieniczne i idzie do łazienki, gdzie myje ręce, twarz oraz zęby. W tym czasie dzieci śpiewają piosenkę pt. „W łazience”, wykonując jednocześnie gesty, ilustrujące jej treść.

1. Co dzień rano do łazienki maszeruję ładnie,
kran odkręcę, swoje ręce umyję dokładnie.
Oczy, uszy, szyję, też pięknie umyję,
chlapu-chlapu, plusku-plusku,
piana aż na nosku.
2. Potem jeszcze szczotka, pasta do zębów nabrana
i szoruje swoje zęby, ale duża piana.
Najpierw szczotka wkoło,
potem w bok dokładnie
teraz będą moje zęby
znów błyszczały ładnie.

5. „Co trzeba poprawić w wyglądzie gościa?” – rozmowa kierowana
Jeśli dzieci zwrócą uwagę na to, że gość jest niewłaściwie ubrany, nauczyciel pyta: Co trzeba poprawić w jego wyglądzie? Dzieci udzielają odpowiedzi:
- Trzeba opuścić jedną nogawkę.
- Trzeba schować podkoszulek do spodni.
- Trzeba zapiąć sweterek na właściwie guziki.
Dziecko-gość poprawia swoje ubrania zgodnie z sugestiami dzieci.

6. „Zakładamy kapcie” – ćwiczenie w samodzielnym ubieraniu kapci
Nauczyciel informuje dzieci, że gość ma ubrany tylko jeden kapeć, ponieważ nie potrafi sam założyć drugiego. Nauczyciel prosi dzieci, aby każde zdjęło jeden kapeć i pokazało gościowi, jak należy go ubrać.

7. „Pokaż swoje ubranie” – zabawa utrwalająca nazwy ubrań
Dzieci poruszają się na dywanie w rytm muzyki (marsz, bieg). W czasie pauzy nauczyciel wymienia nazwę wybranego ubrania. Zadaniem dzieci jest odnaleźć dane ubranie na sobie i wskazać je palcem. Osoby, które nie mają na sobie wymienionego ubrania, kucają. Zabawa powtarza się kilka razy.

8. Pożegnanie „iskierką przyjaźni”
Dziecko-gość dziękuje dzieciom, że nauczyły go, co ma robić, aby wyglądać zawsze czysto i porządnie. Dzieci żegnają się z gościem „iskierką przyjaźni”, tzn. kolejno głaszczą się po plecach aż „iskierka” dojdzie do pierwszej osoby.