Odkrywamy kosmos - scenariusz zajęć

Scenariusz w grupie dzieci 3-4 letnich

Data: 26.03.2015
Miejsce: Miejskie Przedszkole nr 2 w Sokołowie Podlaskim
Opracowała: Izabela Bielińska
Grupa wiekowa: 3-4-latki
Temat zajęcia: „Odkrywamy kosmos”
Cele ogólne:
- poznanie wiadomości dotyczących przestrzeni kosmicznej
- wdrażanie dzieci do współdziałania w grupie;
- pobudzanie ekspresji fantastycznej i plastycznej
Cele szczegółowe:
Dziecko:
- zna podstawowe pojęcia takie jak: planety, układ słoneczny, orbita, księżyc, kosmonauta, rakieta,
- potrafi wymienić kilka planet
- słucha z zaciekawieniem informacji o kosmosie
- wykonuje proste doświadczenia;
Metody i techniki pracy:
czynna, praktycznego działania
Formy pracy: grupowa, indywidualna
Pomoce dydaktyczne: plansza demonstracyjna układ słoneczny, globus, latarka (lampka), świeczka i słoik, balonik, słomka, sznurek, taśma klejąca, piłka zawinięta w folię aluminiową, bibuła, klej, pastele


Przebieg zajęć:

Część I (wstępna)
1. Przywitanie - Kosmiczny uścisk przyjaźni.
N. mówi: „kosmiczny uścisk przyjaźni puszczam w krąg i niech powróci do mych rąk” , następnie ściska dłoń dziecka po prawej stronie i czeka na jego powrót z lewej strony.
2. Wprowadzenie do tematu
Za chwilę wyruszymy w kosmiczną podróż, ale musimy przygotować się do drogi i trochę rozruszać.
Prawą nogą wypad w przód
i rączkami zawiąż but
Powrót, przysiad, dwa podskoki
W miejscu bieg i skłon głęboki
Wymach rączek w tył, do przodu
I rannego nie czuć chłodu.

Część II główna
3. Przypomnienie wiadomości o planetach Układu Słonecznego oraz kim był Mikołaj Kopernik
• Merkury – znajduje się najbliżej słońca, wykonanie pełnego okrążenia wokół słońca zajmuje mu tylko 88 dni ziemskich, z ziemi widać ta planetę tylko 2 godz. przed wschodem i 2 godz. po zachodzie słońca;
• Wenus – to druga w kolejności planeta od słońca i jednocześnie najbliżej ziemi. Wenus kręci się wokół własnej osi w odwrotną stronę niż reszta planet układu słonecznego;
• Ziemia – jest jedyną planetą na której występuje woda w stanie ciekłym, księżyc to jej naturalny satelita, ziemia widziana z kosmosu jest w dużej części niebieska, dlatego niektórzy nazywają ją niebieską planetą;
• Mars – nazywany jest inaczej czerwoną planetą, naukowcy sadzili, że jest to planeta bardzo podobna do ziemi i dlatego uważali że życie na niej jest możliwe, niestety jak dotąd nie odkryto tam żadnych marsjan;
• Jowisz – to największa planeta układu słonecznego, a wazy 2 razy więcej niż wszystkie planety razem wzięte, na obrót wokół słońca potrzebuje aż 12 ziemskich lat;
• Saturna wyróżniają charakterystyczne pierścienie, które można zaobserwować z ziemi już przy użyciu niewielkiego teleskopu. W rzeczywistości owe pierścienie to smuga skał i kawałków lodu;
• Uran – ma 27 księżyców, a ciekawostką jest to że uran obraca się wokół słońca leżąc trochę na boku;
• Neptun – jest bardzo zimną planetą, a żeby okrążyć słońce potrzebuje 160 ziemskich lat;
• Pluton – odkryty nie dawno bo 1930 r i nie wiemy o tej planecie zbyt wiele, jest to najdalsza planeta układu słonecznego.
4. Słońce – Uświadomienie dzieciom, że Słońce świeci w dzień i w nocy
.Doświadczenie 1
- globus oświetlamy latarką, a następnie określamy punkt, na którym się znajdujemy i obracamy
globusem. Dzieci dostrzegają, że latarka cały czas świeci, natomiast na globusie inne miejsce jest oświetlone. Wniosek dotyczący zjawiska dnia i nocy.
5. Zabawa ruchowa „Start rakiety”
6. W kosmos można polecieć specjalnym pojazdem rakietą. Rakieta to pojazd, który ma silnik odrzutowy. Doświadczenie wyjaśniające zasadę działania silnika odrzutowego.

Doświadczenie 2
– napełniamy balon powietrzem i puszczamy go. Wniosek z doświadczenia: strumień wyrzucanego gazu napędza przedmiot. Na takiej samej zasadzie działa silnik odrzutowy.
Doświadczenie 3
- szalona rakieta - potrzebne będą: balon, słomka do napojów, taśma klejąca, sznurek. Wykonanie: Sznurek przeciągnij przez słomkę i przywiąż jeden jego koniec do klamki drzwi. Następnie nadmuchaj balon (nie zawiązuj go) i przyklej słomkę do balonu. Teraz, trzymając naprężony sznurek, puść balon. Wniosek: Powietrze wydostając się z balonu, wytworzy ciąg, który popchnie balon do przodu (napęd rakietowy)
7. Zaproponowanie wspólnej wyprawy w kosmos, w celu sprawdzenia, co kryje się w dalszych częściach wszechświata.
Na słońce nie polecimy, ale może uda nam się zwiedzić inne zakątki kosmosu.
Krótka informacja o tym, dlaczego kosmonauci mają specjalny strój i kask. Człowiekowi do oddychania potrzebny jest tlen, w kosmosie nie ma tlenu, dlatego muszą mieć specjalne kaski, dzięki którym mogą oddychać.
Doświadczenie 4
- ze świeczką - zapalamy świeczkę i nakrywamy ją szklanką. Wniosek z doświadczenia: człowiek do oddychania potrzebuje tlenu, tak jak świeca do tego żeby się paliła, w kosmosie nie ma tlenu, tak jak nie ma tlenu pod słoikiem, więc nie moglibyśmy tam mieszkać, ponieważ nie mielibyśmy czym oddychać. Jadąc w kosmos musimy mieć specjalny strój
Opowieść ruchowa pantomimiczna „Kosmiczna wyprawa” - nauczycielka mówi i pokazuje poszczególne czynności, dzieci je naśladują; w tle słychać „kosmiczną” muzykę. (np. J. M. Jarre)
Czy Wy dzieci wiecie, że w rakiecie można odbyć najciekawszą podróż na świecie? Więc zapraszam do rakiety, nie potrzebne są bilety! Polecimy razem na kosmiczną wyprawę.
Czy jesteście gotowi na podróżowanie w nieznane?.... zanim wystartujemy musimy najpierw odpowiednio się ubrać, a więc wkładamy kosmiczny kombinezon - najpierw prawa, teraz lewa noga...gotowe?....jeśli tak to ...szuuuu.....zapinamy w naszych kosmicznych kombinezonach suwak...to jednak nie koniec naszej kosmicznej garderoby - nie mamy jeszcze butów, rękawic i kosmicznego hełmu... prawda?...od czego więc zaczniemy?...oczywiście od butów - uwaga wkładamy: prawy but, teraz lewy but i gotowe. ..teraz prawa i lewa rękawica i na końcu hełm...
Uwaga! Włączamy silnik: najpierw jedną, potem drugą ręką, zapinamy pasy, wyglądamy przez okno i 10, 9,8,7,6,5,4,3,2,1,0 - startujemy...lecimy wysoko, coraz wyżej i powoli „wchodzimy” w przestrzeń kosmiczną....uwaga turbulencje...zobaczcie z lewej strony mijamy burzę kosmiczną, w naszym kierunku leci mnóstwo odłamków skalnych...więc „gaz do dechy”!...uciekamy!.. musimy mocno skręcić w prawą stronę...udało się, możemy odetchnąć z ulgą - uff....Teraz możemy już spokojnie zostawić nasze gwiazdy w kosmosie (dzieci naśladują wyciąganie gwiazdy z kieszeni i zostawianie jej poza rakietą)wyjrzycie przez okno z prawej strony z pewnością zobaczycie planetę - przyjrzyjcie się jej uważnie może zobaczycie na niej jakiegoś ufoludka?...hm...ja widzę ufoludka a wy dzieci?pomachajmy mu i powiedzmy kosmiczne dzień dobry.....ioioio...to ostrzeżenie, że kończy nam się tlen w rakiecie musimy więc wracać na Ziemię, szybko wracamy...spójrzcie przez okno czy widzicie Ziemię?...tak, to właśnie ta niebieska planeta ... uwaga trzymajcie się mocno za chwilę będą turbulencje...uwaga zbliżamy się do Ziemi...lądujemy...uff...udało się ...mamy za sobą pierwszy lot w kosmos...rozpinamy pasy, zdejmujemy rękawice, hełm, buty, kosmiczny skafander... Dziękuję Wam za wspólną kosmiczną podróż.
9. Obserwujemy księżyc.
Oglądanie księżyca. Księżyc to ciało niebieskie pokryte szarym pyłem. Wydaje się nam, że świeci w nocy, ale tak nie jest.
Doświadczenie 5
- z piłką zawiniętą w folię aluminiową. Patrzymy na „księżyc” (piłkę w folii aluminiowej) – on nie
świeci, następnie kierujemy na niego światło latarki. Widzimy, jak światło się odbija i stwarza wrażenie jakby „księżyc” świecił. Wniosek z doświadczenia: księżyc nie świeci własnym światłem, tylko odbija światło słoneczne.
Dookoła ZIEMI
ciągle sobie biega
KSIĘŻYC – naszej ZIEMI
najbliższy kolega.
Cały miesiąc musi
biegać dookoła,
zanim raz okrążyć
naszą ZIEMIĘ zdoła.
SŁOŃCE go oświetla –
tam gdzie SŁOŃCE zerka,
światło się odbija
tak jak od lusterka.
Sam KSIĘŻYC nie świeci,
to, co widać z ZIEMI
jest właśnie odbiciem
słonecznych promieni.
fragm. Książki pt. „Dzieci pana Astronoma” W. Chotomskiej
Część III końcowa
10.Wspólna praca plastyczna „Układ słoneczny”- tworzenie za pomocą wcześniej przygotowanych przez dzieci materiałów: planet, gwiazd, rakiet Układu Słonecznego na granatowym brystolu.
11. Oglądanie efektów wspólnej pracy.