Program nauczania języka migowego dla kl. IV

Wstęp

Współczesne sprawy jednostek upośledzonych zyskują coraz głębsze zainteresowanie społeczne. Znalazło to już oddźwięk w uchwalonej przez ONZ Deklaracji Praw Dziecka z dnia 20 listopada 1959 roku, której zasada 5 głosi: „Dziecko upośledzone pod względem fizycznym, umysłowym lub społecznym należy traktować, wychowywać i otaczać szczególną opieką, z uwzględnieniem jego stanu zdrowia i warunków życiowych.”
Druga połowa XX wieku to czas głębokich zmian w rehabilitacji niesłyszących dzieci. Zgodnie z dyrektywą Rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 1988r. oraz Konwencją o Prawach Osób Niepełnosprawnych, język migowy ma być językiem urzędowym
w krajach Unii Europejskiej. Wymagania te zostały spełnione przez m .in. Niemcy, Finlandię, Szwecję, Czechy, Słowację.
W ustawie z dnia 19 sierpnia 2011r. art. 4 o języku migowym i innych środkach komunikowania, odnotowano iż: „Osoba uprawniona ma prawo do swobodnego korzystania z wybranej przez siebie formy komunikowania się.” Natomiast art. 9 pkt. 1 brzmi: „Organ administracji publicznej jest zobowiązany do udostępnienia usługi pozwalającej na komunikowanie się.” Dalej w art. 10 pkt.1 jest napisane: „Podmiot zobowiązany zapewnia możliwość korzystania przez osoby uprawnione z pomocy wybranego tłumacza języka migowego lub tłumacza przewodnika.”
W związku z powyższym istnieje potrzeba kształcenia dzieci i młodzieży, w zakresie języka migowego. Będzie to wpływało na lepsze kontakty z niesłyszącymi rówieśnikami, a także sprzyjało rozwojowi uczącej się języka migowego osoby.

Cele ogólne programu:
uwrażliwienie na pozawerbalną formę komunikowania się,
kształtowanie umiejętności komunikowania.

Cele szczegółowe:
uczeń rozumie proste wypowiedzi w tym języku,
formułuje proste wypowiedzi w zakresie objętym materiałem nauczania,
zna alfabet palcowy,
wymienia znaki pojęć liczbowych,
pokazuje znaki uzupełniające daktylografię,
przedstawia znaki ideograficzne.

Zasady dodatkowe
Zasada przekazywania skrótów
Zasada przekazywania dużych liter

I Znaki daktylograficzne

1. Polski alfabet palcowy
Znaki statyczne w pozycji klasycznej.
Znaki statyczne w pozycji odmiennej od klasycznej.
Znaki dynamiczne.
Znaki diagrafów.
Znaki dynamiczne będące modyfikacją znaków statycznych.

2. Znaki pojęć liczbowych.
Znaki liczebników głównych.
Znaki liczebników porządkowych.
Znaki ułamków zwykłych.
Znaki ułamków dziesiętnych.

3. Znaki i zasady uzupełniające daktylografię.
Znaki wyrazów jednoliterowych.
Znaki działań arytmetycznych.
Znaki interpunkcyjne.

II Znaki ideograficzne

1. W szkole.
2. W klasie.
3. Czas – przestrzeń – barwa.
4. W internacie.
5. W świetlicy.
6. W stołówce.
7. W mieście.
8. Na wycieczce.
9. Sport i rekreacja.
10. U lekarza.
11. Nazwy geograficzne.
12. Historia i współczesność.
13. Po ukończeniu szkoły.

Sprawdzanie osiągnięć uczniów następuje poprzez:
zadawanie pytań problemowych i poleceń,
dialog,
ukierunkowaną obserwację uczniów podczas wykonywania zadań i poleceń formułowanych przez nauczyciela.

Sprawdzanie wiadomości i umiejętności odbywa się na bieżąco.

Literatura:
„Szkolny słownik języka migowego” – Bogdan Szczepankowski, Marek Rona
„Podstawy języka migowego” – Bogdan Szczepankowski
„Słownik polskiego języka mijanego” – Józef Kazimierz Hendzel