Scenariusz wieczoru poetycko - muzycznego "Z Janem Pawłem II - o urodzie świata"

CELE:
–Zapoznanie wychowanków z wybranymi tekstami, utworami poetyckimi i muzycznymi na temat przyrody, krajobrazów i piękna świata;
–Wzbudzanie pozytywnych uczuć wychowanków: podziw dla urody świata, witalność, radość, poczucie swobody, wolności i jedności z naturą;
–Zachęcanie młodzieży do prezentowania własnych talentów wokalnych i muzycznych.

POMOCE:
– Wybrane fragmenty przemówień J. Pawła II, wiersze J. Twardowskiego: „O lasach”, „Uświęcenie”, „Świat”, „Mrówko ważko biedronko”, fragmenty „Tryptyku Rzymskiego” oraz „Pieśni o Bogu ukrytym” J.P. II, teksty wybranych utworów muzycznych,nuty, mikrofon, instrumenty muzyczne, materiały do dekoracji sali: niebieski materiał, świece, fotografie przedstawiające J.P. II na tle przyrody, podczas pielgrzymek itp.


TREŚĆ:

I. UTWÓR MUZYCZNY: „One flight down” Norah Jones.


II. RECYTATOR I
„Był tak jak każdy z nas – człowiekiem poszukującym prawdy i piękna. Jak każdy z nas potrzebował również wytchnienia od codziennych zajęć. Uważny widz – wpatrujący się w twarz Jana Pawła II, kiedy stanął on na przykład wśród Tatr – dostrzegał coś znacznie więcej niż tylko przyjemność oglądania pięknej przyrody. Żywy kontakt z naturą inspirował go do wypowiadania myśli, dotyczących religii i człowieka. W wypowiedzi te wplatały się osobiste przemyślenia, dzięki czemu były tak prawdziwe i mądre".

III. RECYTATOR II
„Szanując ślad Stwórcy odciśnięty w całym stworzeniu lepiej rozumie się naszą prawdziwą i głęboką tożsamość ludzką – mówił Ojciec Święty. – Jeśli bowiem człowiek zapomina w swojej pracy o współdziałaniu z Bogiem, może czynić gwałt stworzeniu, powodując szkody, które odbijają się także na człowieku, jak to widzimy przy wielu okazjach. Szacunek dla istoty ludzkiej oraz szacunek dla natury stanowią jedność, jednak obie mogą wzrastać i przyjmować należyte rozmiary, jeśli zarówno w człowieku, jak i w przyrodzie uczcimy Stwórcę i Jego dzieło”.

IV. UTWÓR MUZYCZNY: „Kiss the rain” Yaruma.


V. RECYTATOR I
„Ziemia jest darem powierzonym ludziom przez Boga od samego początku. Jest to dar Boży udzielony przez kochającego Stwórcę, jako środek podtrzymywania życia, które On sam stworzył. Prawo, które zostało przez Boga wpisane w naturę i można je odczytać za pomocą rozumu, skłania do poszanowania zamysłu Stwórcy...To prawo wyznacza pewien wewnętrzny porządek, który człowiek powinien szanować”.


VI. RECYTATOR III
„Jeśli chcesz znaleźć źródło
musisz iść w góry, pod prąd,
Przedzieraj się, szukaj, nie ustępuj,
Wiesz, że ono musi tu gdzieś być...
Strumieniu, leśny strumieniu,
odsłoń mi tajemnicę swego początku.

Z wolna słowom odbieram blask,
Spędzam myśli jak gromadę cieni,
z wolna wszystko napełniam nicością,
która czeka na dzień stworzenia.

To dlatego, by otworzyć przestrzeń
dla wyciągniętych Twych rąk,
to dlatego by przybliżyć wieczność,
w którą byś tchnął.

Nienasycony jednym dniem stworzenia,
coraz większej pożądam nicości,
aby serce nakłonić do tchnienia
Twojej Miłości...

...Zmieszały się chwila i wieczność,
kropla morze objęła -
opada cisza słoneczna
w głębię tego zalewu.

Czyż życie jest falą podziwu, falą wyższą niż śmierć?
Dno ciszy zatoka zalewu - samotna ludzka pierś.
Stamtąd żeglując w niebo,
kiedy wychylisz się z łodzi,
miesza się szczebiot
dziecięcy - i podziw”.

VII. UTWÓR MUZYCZNY: „Strumień” (fragm.) – „Tryptyk rzymski” J.Paweł II (śpiew przy akompaniamencie).

VIII. RECYTATOR I
„Bóg się ukrył dlatego by świat było widać
gdyby się ukazał to sam byłby tylko
kto by śmiał przy nim zauważyć mrówkę
piękną złą osę zabieganą w kółko
zielonego kaczora z żółtymi nogami
czajkę składającą cztery jajka na krzyż
kuliste oczy ważki i fasolę w strąkach
matkę naszą przy stole która tak niedawno
za długie śmieszne ucho podnosiła kubek
jodłę co nie zrzuca szyszki tylko łuski
cierpienie i rozkosz oba źródła wiedzy
tajemnice nie mniejsze ale zawsze różne
kamienie co podróżnym wskazują kierunek
miłość której nie widać
nie zasłania sobą”.

IX. RECYTATOR II
„Poszedłem w lasy ogromne szukać
buków czerwieni

jeżyn dojrzałych dzięciołów małych
rogów jelenich
jagód prawdziwych wilg piskląt żywych
mrowiska

i w oczy sarny- brązowej panny
popatrzeć z bliska-
szyszek strąconych- tajemnic sowich
zająca

i strach mnie porwał
na myśl o Bogu - bez końca”.

X. UTWÓR MUZYCZNY: „Etiuda tercjowa” F. Chopin.


XI. RECYTATOR III
„Modrzew cienie przewleka igłami jasnymi,
jodła szyszki podnosi, radują się graby,
zimorodka przebudził śpiącego z ważkami
trzmiel, co niby niedźwiadek spadł między owady.
O rosy aksamitne, topolami drżące-
wietrzyku, co mi mówisz przez puch osinowy,
obok ciepłej żywicy, dwa jeże kłujące
ze szczęścia się zwierzają pod liściem bukowym.
Noc przyjdzie ze słowikiem i świt z cietrzewiami
nad zajączkiem zabawnym z oczami dobrymi...
Przestałem mówić brewiarz. I myślę ze łzami
o tych, co się uświęcą dotykając ziemi”.


XII. RECYTATOR I
„Uwielbiam cię, siano wonne, bo nie znajduję w tobie
dumy dojrzałych kłosów.
Uwielbiam cię, siano wonne, któreś tuliło w sobie
Dziecinę bosą.

Uwielbiam cię, drzewo surowe, bo nie znajduje skargi
w twoich opadłych liściach.
Uwielbiam cię, drzewo surowe, boś kryło Jego barki
w krwawych okiściach.
Uwielbiam cię, blade światło pszennego chleba,
w którym wieczność na chwilę zamieszka,
podpływając do naszego brzegu
tajemną ścieżką”.


XIII. UTWÓR MUZYCZNY: „Do kołyski” Dżem (śpiew przy akompaniamencie)

XIV. RECYTATOR III
„Mrówko co nie urosłaś w czasie wieków
ćma od lampy do lampy
na przełaj i najprościej
świetliku mrugający nieznany i nieobecny
koniku polny
ważko nieważka
wesoło obojętna
biedronko nad którą zamyśliłby się
nawet papież z policzkiem na ręku

człapię po świecie jak ciężki słoń
tak duży, że nic nie rozumiem
myślę jak uklęknąć
i nie zadrzeć nosa do góry
a życie nasze jednakowo
niespokojne i malutkie".

XV. RECYTATOR II
„...Kontempluję piękno ojczystej ziemi, uprzytamniam sobie ten szczególny wymiar zbawczej misji Syna Bożego. Tu z wyjątkową mocą zdaje się przemawiać błękit nieba..., tu śpiew ptaków brzmi bardziej swojsko, a wszystko to świadczy o miłości Stwórcy, o odkupieniu, którego Syn Boży dokonał dla człowieka i dla świata. Wszystkie te istnienia mówią o swej świętości i godności...”.

XVI. UTWÓR MUZYCZNY: „Zdumienie” P. Rubik (śpiew przy akompaniamencie).