Ta, co nie zginęła……. - scenariusz akademii z okazji Narodowego Święta Niepodległości

PROWADZĄCY:
Witam serdecznie wszystkich zgromadzonych tu, na uroczystym apelu z okazji rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.
Mówią o nas, że jesteśmy narodem - jak żaden chyba inne - zafascynowanym przeszłością i miłością do Boga i Ojczyzny.
Czy to prawda? Cóż znaczą dla współczesnego młodego pokolenia te słowa? Czy można je zlekceważyć, wymazać z naszej świadomości? Czy inne narody mylą się przypisując nam te cnoty?
Naszym zadaniem jest utwierdzać siebie i innych, że posiadamy nadal te cnoty, może tylko trochę zaćmione zostały trudnościami dnia codziennego. Uporządkujmy nasze patriotyczne wartości. Przede wszystkim bądźmy Polakami, dumnymi ze swojej historii.
FILM HISTORYCZNY: – prezentacja multimedialna.
CHÓR: „Jest takie miejsce....”
WIERSZ: - „ A jak ciebie kto zapyta”
A jak ciebie kto zapyta
Kto Tyn taki, skąd Ty rodem?
Mów, żeś z tego łanu żyta,
Żeś z tych łąk, co pachną miodem;
Mów, że jesteś z takiej chaty,
Co Piastową chatą była,
Żeś z tej ziemi, której kwiaty
Gorzka rosa wykarmiła.....

Jan Paweł II – patron naszej szkoły ponad wszystko umiłował ojczyznę. Przypominamy sobie jego słowa.

FILM: – Prezentacja multimedialna „TO JEST MOJA MATKA TA OJCZYZNA...”

Recytator:
Dzisiaj wielka jest rocznica,
Jedenasty listopada.
Tym, co zmarli za Ojczyznę,
Hołd wdzięczności Polska składa.
Im to bowiem zawdzięczamy
Wolność – polską mowę w szkole,
To, że tylko z kart historii, Poznajemy dziś niewolę.

PROWADZĄCY:
W 1772 roku Polska była dużym krajem rozciągającym się od Morza Bałtyckiego aż do Morza Czarnego. Była jednym z największych Państw ówczesnej Europy. Jednak w 1772, a potem w 1793 i 1795 roku doszło do trzech kolejnych rozbiorów, w czasie których trzy mocarstwa nasi sąsiedzi: Austria, Prusy i Rosja zagarnęły ziemie Polski, te, które od wieków należały do nas. Polska przestała istnieć, zniknęła z mapy Europy.

SCENA I
(Mapa Polski rozłożona na stoliku, nożyczki, trzy krzesła. Nagle rozlega się muzyka, np. Beethoven. Po chwili na scenę wchodzą uczniowie w strojach z epoki: Franciszek I,
Wilhelm II prowadzący pod ręką carycę Katarzynę. Siadają przy stoliku. Muzyka cichnie)

CARYCA: Gdy wojska moje zajęły Warszawę i wygrały bitwę pod Maciejowicami, sprawa Polski wydaje się zmierzać ku rychłemu zakończeniu. Moi Panowie czas dla Polski już się skończył i raz na zawsze należy wymazać ją z mapy Europy. Musimy uczynić wszystko, aby już nigdy Polacy nie chwycili za broń i strzec raz na zawsze ustalonego porządku.

WILHELM II: Masz rację, Katarzyno. Dokonajmy więc szybko tego, co dawno należało uczynić, tym bardziej, że magnaci nam sprzyjają i o własne interesy dbają.

FRANCISZEK I: Ja, przyłącze do mojego cesarstwa pozostałe tereny nad Bugiem, Wisłą i Pilicą. To żyzne tereny, nadam im nazwę Galicji Zachodniej.

CARYCA: Do mnie należeć będą pozostałe zimie na wschód od Bugu i Niemna.

WILHELM: Ja zadowolę się resztą ziem nad Pilica i Bugiem wraz z Warszawą.

(Aktorzy biorą nożyczki i „tną Polskę na kawałki”. W tym czasie rozlega się głośna, groźna, przejmująca muzyka. Postaci z kawałkami mapy schodzą ze sceny)

Recytator:
Sto lat niewoli znieśliśmy w pokorze,
Wyzuci z ziemi, pogarda karmieni,
Twa sprawiedliwość wszystko zwrócić może,
Twoja Opatrzność zło w dobro przemieni.

Wojna się sroży, lud polski znękany,
Biedny i głodny – kiedy koniec pyta?
Kiedy opadną gniotące kajdany?
Kiedy nam przyszłość jeszcze zaświta!?

CHÓR: „Bez tej miłości...”

SCENA II
(Rozlega się polonez Ogińskiego „Pożegnanie Ojczyzny”. Na scenę wchodzą tancerze: kilka par, wszyscy ubrani na czarno, dziewczynki trzymają w ręku czerwona różę. Chwilę tańczą poloneza. Gdy muzyka cichnie, trzy tancerki wychodzą do przodu, każda recytuje po jednej zwrotce wiersza Norwida „Moja piosenka”).

Tancerka I
Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów nieba...
Tęskno mi Panie......

Tancerka II
Do kraju tego, gdzie winą jest dużą
Popsować gniazdo na gruszy bocianie.
Bo wszystkim służą.....
Tęskno mi Panie.....

Tancerka III
Do kraju tego gdzie pierwsze ukłony
Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie:
„Bądź pochwalony...”
Tęskno mi Panie...


(Gdy ponownie rozlegają się dźwięki poloneza, dziewczynki wracają do swojej pary i wszyscy tancerze schodzą ze sceny).

Recytator
Schowaj, matko, suknie moje,
Perły, wieńce z róż:
Jasne szaty, świetne stroje-
To nie dla mnie już!
Niegdyś jam stroje, róże lubiła,
Gdy nam nadziei wytrysnął zdrój:
Lecz gdy do grobu polska zstąpiła,
Jeden mi tylko przystoi strój:
Czarna sukienka!
Narodowe nucąc śpiewki,
Widząc szczęścia świt,
Kiedym szyła chorągiewki
Do ułańskich dzid-
Wtenczas mnie kryła szata godowa;
Lecz gdy śród bitwy brat zginął mój,
Kula przeszyty w polach Grochowa-
Jeden mi tylko przystoi strój:
Czarna sukienka!
(K.Gaszyński: Czarna sukienka - fragment)