Opis i analiza zadań - §8 ust. 2 pkt 1. Uczestnictwo w różnych formach doskonalenia zawodowego i wykorzystywanie zdobytej wiedzy oraz umiejętności w podnoszeniu jakości pracy szkoły

mgr Aneta Ościk
Szkoła Podstawowa nr 44 im. UNICEF
ul. Gen. Grota – Roweckiego
41-907 Bytom

Opis i analiza zadań - §8 ust. 2 pkt 1


Uczestnictwo w różnych formach doskonalenia zawodowego i wykorzystywanie zdobytej wiedzy oraz umiejętności w podnoszeniu jakości pracy szkoły.

Od początku mojej pracy dydaktyczno – wychowawczej, podejmowałam szereg działań służących podwyższaniu jakości pracy szkoły. Dbałam o ciągłe doskonalenie się, dlatego ukończyłam wiele kursów i szkoleń, z których wiadomości wykorzystywałam, realizując różnorodne zadania na terenie szkoły. Konferencje i warsztaty, w których uczestniczyłam, organizowane były przez znane i renomowane instytucje kształcenia nauczycieli, takie jak: Wojewódzki Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli „WOM” w Katowicach, Centrum Edukacji Obywatelskiej w Bytomiu, Ośrodek Rozwoju Edukacji jak również wydawnictwa edukacyjne: Pearson Polska i Macmillan Polska. Szkolenia dobierałam starannie, aby miały konkretny cel i dostarczały mi wielu pomysłów i umiejętności pozytywnie wpływających na efekty mojej pracy z uczniami i wychowankami.

1. Doskonalenie zawodowe w ramach szkoleniowych posiedzeń Rady Pedagogicznej:

a. „Psychospołeczne warunki funkcjonowania w szkole i placówce” (2 godziny dydaktyczne - wrzesień 2011 r.);
b. „Odpowiedzialność zawodowa nauczycieli”; (2 godziny dydaktyczne – kwiecień 2013 r.)
c. „Kontrola realizacji podstawy programowej”; (6 godzin dydaktycznych – wrzesień i październik 2012 r.);
d. „Klucze do sukcesu - nowoczesny system wspomagania szkół i przedszkoli oraz doskonalenia nauczycieli w Bytomiu” – panel cyklicznych szkoleń podnoszących jakoś pracy kadry nauczycielskiej, współfinansowany ze środków Unii Europejskiej, w ramach programu „Kapitał ludzki” (30 godzin dydaktycznych – cały rok szkolny 2013 / 2014).

Projektem, na który chciałam zwrócić szczególną uwagę, ponieważ przyniósł mi najbardziej wymierne korzyści poszerzające moje wiadomości metodyczne i umiejętności pedagogiczne, był cykl „Klucze do sukcesu - nowoczesny system wspomagania szkół i przedszkoli oraz doskonalenia nauczycieli w Bytomiu”. Celem przedsięwzięcia było podniesienie jakości doskonalenia zawodowego nauczycieli 21 szkół i 5 przedszkoli w Bytomiu, ukierunkowanego na rozwój kompetencji w zakresie metodyki, pedagogiki, psychologii oraz narzędzi ICT w kontekście wdrażania reformy programowej.
W ramach projektu, uczestniczyłam w następujących szkoleniach:

„Behawioralne sposoby zarządzania klasą”

Każdy nowy rok szkolny przynosi nowe nadzieje, oczekiwania i wyzwania, zarówno dla nauczycieli, jak i uczniów. Nawet w najlepszych szkołach kadra dydaktyczna doświadcza często frustracji i zrezygnowania na polu wysiłków kreujących środowisko sprzyjające efektywnemu nauczaniu. Jak zapewnić wychowankom edukację na najwyższym poziomie? Jak poradzić sobie z problemami wychowawczymi, które nauczyciel może napotkać na swojej drodze? Jak nie dopuścić do trudności z utrzymaniem dyscypliny w klasie? Wreszcie, jak przekazać uczniom wiedzę z przedmiotu w sposób interesujący i na tyle absorbujący, aby uczeń skoncentrowany był tylko i wyłącznie na elementach planu dydaktycznego? Wszystkie te informacje zostały ujęte w ramach szkolenia. Przypomniałam sobie, jak ważny jest właściwy język komunikacji z uczniem, poczynając od właściwego tonu głosu, przez wprowadzenie ciekawych metod i form pracy, na języku niewerbalnym – mowie ciała – kończąc. Zaznajomiłam się ze skutecznymi strategiami zarządzania klasą, takimi jak prewencja zachowań agresywnych, zanim jeszcze wystąpią, oraz interwencje w przypadku, gdy problemy z dyscypliną zaistniały. Dowiedziałam się, iż w ramach działań prewencyjnych, należy stworzyć uczniom uporządkowane środowisko, wyznaczyć hierarchię, konsekwentnie przestrzegać wcześniej ustalonych reguł, aby zminimalizować w nich poczucie niepewności i dyskomfortu. Powinno się także wprowadzić przewidywalność konsekwencji niesubordynacji i stabilny plan działań oraz postawić jasny cel, który ma zostać osiągnięty na lekcji. W przypadku interwencji i reagowania na zaistniałe problemy z dyscypliną, należy wprowadzić otwarte i zrozumiałe nazywanie zachowań niedopuszczalnych oraz oczekiwań w stosunku do ucznia. Równie istotny jest element niewdawania się w dyskusje z uczniem stwarzającym problemy, proste i jasne formułowanie poleceń, aby nie odchodzić od zaplanowanych na lekcję działań.


Efekty:
• Staram się nie koncentrować się na negatywnych zachowaniach uczniów, nie rozbijać lekcji przydługimi wywodami umoralniającymi, jasno dawać do zrozumienia niewłaściwość niektórych zachowań, zarówno poprzez jasne komunikaty, jak i odpowiednie spojrzenie oraz pewny ton głosu.
• Tworzę na lekcji przyjazną atmosferę, uczniowie mają możliwość indywidualnego wypowiadania się na tematy związane z lekcją.
• Informuję uczniów o celach lekcji i o przydatności wiedzy, którą za chwilę przyswoją, w dalszym życiu. Uczniowie nastawiają się na konkretne efekty, które ma przynieść lekcja.


„Metody i formy pracy aktywizujące uczniów”

Głębokie zmiany w programach nauczania, jakie wprowadziła reforma szkolnictwa, zmusiły kadrę nauczycielską do odejścia od encyklopedycznego modelu przekazywania wiedzy, na rzecz aktywizowania uczniów do kreatywnego i twórczego podejścia do nauki. Skuteczna komunikacja pomiędzy uczniem i nauczycielem decyduje o sukcesie stosowanych metod pracy. Aktywna postawa wszystkich biorących udział w procesie edukacyjnym, skutkuje dobrym przygotowaniem młodych ludzi do życia w społeczeństwie konsumpcyjnym, zalewanym potokiem informacji na każdym kroku. Wprowadzając metody aktywizujące uczniów, należy pamiętać o ich indywidualnych możliwościach psychofizycznych, percepcji i preferencjach uwarunkowanych zróżnicowanym rozwojem psychicznym. Zdolność zapamiętywania zależy jednakże w dużej mierze od zastosowanej przez nauczyciela metody. Na szkoleniu zaznajomiłam się z piramidą zapamiętywania, z której wynika, iż najskuteczniejszą metodą zapamiętywania jest nauczanie innych w formie samopomocy koleżeńskiej, co skutkuje natychmiastowym wykorzystaniem wiedzy w praktyce. Dobre efekty przynoszą także: praktyka poprzez działanie, grupa dyskusyjna, bezpośrednie demonstracje doświadczeń. Jako mniej skuteczne przedstawiono metody audiowizualne, czytanie i wykład, które mogą służyć jako metody uzupełniające działania praktyczne. Dowiedziałam się o szeregu metod aktywizujących, takich jak: dyskusja, odgrywanie ról, drama, symulacje, burza mózgów, mapa pojęciowa (mentalna), linia czasu, drzewo decyzyjne, praca w grupach, synektyka czyli stymulacja myślenia za pomocą metafor i analogii czy debata. Zapoznałam się nas z terminami: efekt synergii, czyli zorganizowanej i zsynchronizowanej pracy zespołowej, zasada Pareto mówiąca, iż 20% pracy przynosi 80% efektów a pozostałe 80% pracy skutkuje tylko 20% efektów. Zaznajomiłam z podstawowymi zasadami neurodydaktyki, czyli nauczania przyjaznego mózgowi.

Efekty:
• Na zajęciach bardzo często stosuję metodę burzy mózgów, odgrywanie ról, linie czasu, samopomoc koleżeńską, metody audiowizualne i pracę w grupach. Pozwalają one uczniom dostosować tempo przyswajania wiedzy do swoich możliwości. Zdolni uczniowie występują często w roli edukatorów dla uczniów słabszych, przedstawiając materiał językiem używanym wśród młodzieży, omawiając zagadnienie edukacyjne z punktu widzenia ucznia, prezentując rozwiązania, które im samym pomogły zrozumieć temat.


„Uczyć ciekawie i efektywnie”

Wykonując pracę nauczyciela, wkładam ogromny wysiłek w wypracowanie i stosowanie metod pracy umożliwiających jak najskuteczniejsze przekazywanie wiedzy moim uczniom. Z chęcią uczestniczyłam więc w szkoleniu z zakresu form umożliwiających ciekawe i efektywne nauczanie. Przypomniałam sobie wiele faktów z dziedziny funkcjonowania psychologicznego człowieka. Zaprezentowano nam wpływ asymetrii półkul mózgowych na pamięć i sposoby uczenia się. Poruszono kwestie inteligencji wielorakiej, przedstawiając różnorodne metody i techniki nauczania, pozwalające na wykorzystanie potencjału umysłowego przedstawicieli różnych typów inteligencji. Nauczyłam się mnemotechnik ułatwiających zapamiętywanie, wykorzystujących wiedzę z zakresu lateralizacji półkul mózgowych.

Efekty:
• W wyniku wiedzy zdobytej na szkoleniu, stosuję na lekcjach mnemotechniki ułatwiające zapamiętywanie bieżącego materiału, takie jak: pary skojarzeń i słowa zastępcze w nauczaniu nowego słownictwa, nawiązujące do polskiego brzmienia wyrazów czy też mapy myśli systematyzujące słownictwo w zakresie wybranego tematu.
• Uczniowie chętnie uczestniczą w wymyślaniu skojarzeń i słów zastępczych, jak również żywiołowo reagują na moje propozycje. Z fascynacją odkrywają możliwości jakie niosą ze sobą mnemotechniki.


„Techniki szybkiego czytania, zapamiętywania, uczenia się”

Na tym szkoleniu zaznajomiłam się z teorią szybkiego czytania, która mówi, iż przeciętny dorosły człowiek czyta około 150 do 250 słów na minutę, a ludzie stosujący szybkie czytanie, czytają ponad pięćset, a czasami nawet ponad tysiąc słów na minutę. Aby czytać szybciej niż przeciętny czytelnik, należy ćwiczyć czytanie przez przynajmniej cztery miesiące, codziennie, minimum piętnaście minut, stosując prawdziwy trening zawierający takie ćwiczenia jak: rytmiczne uderzanie wskaźnikiem w tekst, przyzwyczajające oko do skakania po tekście; podkreślanie polegające na płynnym przesuwaniu wskaźnikiem pod linijką, wzdłuż tekstu i obserwowaniu tekstu; czytanie tekstu ze zrozumieniem i skupieniem. Aby czytać szybciej, należy patrzeć na tekst szerzej. Istnieją ćwiczenia poszerzające pole widzianego tekstu, takie jak: piramidy, tablice. Ważnym terminem w teorii szybkiego czytania jest antycypacja, czyli przewidywanie tekstu. Udowodniono badaniami, iż nie ma znaczenia kolejność liter przy zapisie danego słowa, ważne, aby pierwsza i ostatnia były na swoim miejscu. Dzieje się tak dlatego, że czytamy całe słowo od razu. Na szkoleniu brałam udział w szeregu ćwiczeń stosowanych w treningu szybkiego czytania. Wskazano na błędy czytelnicze: regresję, czyli powracanie wzrokiem do raz już przeczytanego tekstu; fonetyzację, czyli wymawianie, szeptanie lub poruszanie ustami podczas czytania cichego.
Warsztaty zorganizowano, aby przybliżyć nam zagadnienia związane z szybkim czytaniem i uzmysłowić korzyści, jakie niesie przyswojenie tej metody. Warto pracować nad udoskonalaniem czytania, gdyż umiejętność tę wykorzystujemy codziennie i ma ona duży wpływ na efektywność wielu naszych działań.

Efekty:
• Podczas pracy z tekstem na lekcji, zaproponowałam dzieciom używanie wskaźnika do śledzenia tekstu (ołówek, długopis lub pędzelek do malowania). Przyniosło to zaskakujące efekty – uczniowie byli bardziej skoncentrowani na tekście, wyłapywali więcej szczegółów, potrafili szybko wskazać potrzebne informacje. Podniosła się dyscyplina podczas ćwiczeń z tekstem, gdyż uczniowie nie prowokowali zachowań rozpraszających oraz rezygnowali z reakcji na bodźce zewnętrzne, aby nie zgubić się w ćwiczeniu.


„Skuteczne motywowanie uczniów do pracy ze szczególnym uwzględnieniem ucznia zdemotywowanego”

Podczas tych warsztatów, zaznajomiłam się z różnymi teoriami motywacji, min.: Filozofią potrzeb Abrahama H. Maslowa, Dwuczynnikową teorią motywacji Herzberga, Model kontinuum motywacji Deciego i Ryana. Zdobyłam wiedzę z zakresu terminów takich jak: facylitacja społeczna – czyli proces związany z napięciem wynikającym z obecności innych osób i możliwości oceny przez nich naszego działania; próżniactwo społeczne – czyli unikanie wykonania zadnia poprzez chowanie się za plecy pozostałych członków grupy. Nauczyłam się skutecznych metod podnoszenia motywacji zespołu klasowego poprzez określenie indywidualnych czynników motywujących poszczególnych uczniów i dobieranie właściwych metod i form wynikających z analizy tych czynników.

Efekty:
• W pracy dydaktycznej stosuję teorię stawiania celów, które muszą być sprecyzowane (jednoznacznie, bez miejsca na luźną interpretację), mierzalne (sprawdzane punktowymi testami umiejętności), ambitne (przedstawiające konkretną wartość dla uczniów, różną dla każdej klasy), realistyczne (dostosowuję zakres i tempo przedstawiania materiału do możliwości klasy) i terminowe (z dokładną datą i zakresem wymagań do testów).
• Jestem nauczycielem, który docenia pracę ucznia, pomaga uwierzyć w swoje możliwości, promuje współpracę, dostosowuje metody pracy do preferencji uczniów, przez co dzieci efektywniej przyswajają wiedzę.







2. Doskonalenie zawodowe w ramach szkoleń, konferencji i warsztatów zewnętrznych:

a. „Debata jako metoda nauczania aktywizująca uczniów” (2 godziny dydaktyczne – maj 2012 r.);
b. „Konferencja podsumowująca program Comenius” (4 godziny dydaktyczne – kwiecień 2013 r.);
c. „Wytyczne do egzaminu szóstoklasisty. Spotkanie z ekspertem OKE p. Knapik” (2 godziny dydaktyczne – październik 2013 r.);
d. „Procedury sprawdzianu szóstoklasisty z języka obcego” (2 godziny dydaktyczne – listopad 2013 r.);
e. „Przygotowanie dokumentacji nauczyciela mianowanego ubiegającego się o awans na stopień nauczyciela dyplomowanego. (2 godziny dydaktyczne – czerwiec 2013 r.);
f. „Panelowa konferencja metodyczna wydawnictwa Pearson:
3. Sprawdzian szóstoklasisty, Adam Jańczak;
4. We’re All Different... Catering for the Varying Needs of the Upper Primary Classroom, Piotr Steinbrich (2 godziny dydaktyczne – styczeń 2014 r.);
g. „On The Road.” Macmillan. (1 godzina dydaktyczna – luty 2014 r.);
h. „Jak przygotować się do rozmowy z komisją – awans zawodowy na nauczyciela dyplomowanego (3 godziny dydaktyczne – czerwiec 2014 r.)

Szczególną uwagę chciałabym zwrócić na korzyści płynące z uczestnictwa w szkoleniach związanych z wytycznymi i procedurami sprawdzianu szóstoklasisty z języka obcego. Nowa forma sprawdzianu, która zacznie obowiązywać od 2015 roku, dla większości nauczycieli języków obcych stała się przedmiotem problemów. Niewielka ilość informacji związanych z przebiegiem sprawdzianu z języka obcego, brak jasno określonych form zadań egzaminacyjnych oraz zbliżający się wielkimi krokami termin pierwszego sprawdzianu na nowych zasadach powodowały niepewność co do trafności wyboru ćwiczeń szkolących na lekcjach umiejętności językowe. Konferencje, w których brałam udział, jasno określiły formę sprawdzianu szóstoklasisty i dokładnie sprecyzowały wymagania techniczne, pozwalające przygotować uczniów do tego ważnego wydarzenia.




Efekty:
• Znam dokładny podział arkusza sprawdzianu szóstoklasisty. Wiem, na jakie umiejętności językowe trzeba zwrócić szczególną uwagę na lekcji. Dostosowałam formy i metody pracy z uczniami do potrzeb przygotowania ich do sprawdzianu.

Konferencje metodyczne organizowane przez wydawnictwa Pearson i Macmillan, bardzo mocno zazębiały się tematyką z wytycznymi OKE, dotyczącymi sprawdzianu szóstoklasisty. Uczestnictwo w tych szkoleniach pozwoliło mi ukierunkować jasno wysiłki w dążeniu do celu szczegółowego: przygotowania uczniów do sprawdzianu oraz do celu ogólnego nauczania języka angielskiego: umiejętności posługiwania się językiem w codziennych sytuacjach życiowych.

Udział w warsztatach tematycznie związanych z procedurą awansu zawodowego, pozwolił mi przygotować i skompletować wszystkie niezbędne materiały. Ważnym elementem szkoleń było jasne sprecyzowanie celów awansu zawodowego i wyeliminowanie wszelkich niejasności związanych ze spełnieniem wymagań awansowych.

Efekty:
• Skompletowałam dokumentację potrzebną do uzyskania stopnia nauczyciela mianowanego (teczka nauczyciela ubiegającego się o awans).
• Przygotowałam się merytorycznie do rozmowy z ekspertami z Kuratorium Oświaty.


PODSUMOWUJĄC

Wszystkie szkolenia wewnętrzne i zewnętrzne, w których uczestniczyłam, pozwoliły mi na nowo przyjrzeć się mojej pracy, zastosować zróżnicowane metody i formy, skoncentrować się na indywidualnych potrzebach uczniów.
Uzmysłowiłam sobie zasadność tezy nauczania przez praktykę i wprowadziłam elementy poprawiające jakość moich lekcji.
Zyskałam wiedzę z zakresu przebiegu sprawdzianu szóstoklasisty z języka obcego.
Przygotowałam się do procedury uzyskania awansu zawodowego na nauczyciela dyplomowanego.
Systematycznie doskonaliłam się, aby uzyskiwać pozytywne efekty pracy dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej, a przez to wpłynąć na podniesienie jakości pracy szkoły.


3. Samodoskonalenie przez Internet

W trakcie mojej pracy w ramach samodoskonalenia się, wykorzystuję możliwości, jakie niesie ze sobą Internet. Na bieżąco korzystam z portali internetowych, dzięki którym mogę śledzić zmiany w prawie oświatowym, korzystać z materiałów publikowanych przez innych nauczycieli a także przeglądać najnowsze artykuły z zakresu dydaktyki i wychowania. Bardzo cenne są dla mnie portale przeznaczone dla nauczycieli takie jak: www.pearson.pl, www.macmillan.pl, www.oup.com oraz strona MEN – www.men.gov.pl czy Kuratorium Oświaty w Katowicach – www.kuratorium.katowice.pl.
Aby rozwijać zainteresowania uczniów, uatrakcyjniać lekcje języka angielskiego i pomagać uczniom w efektywnym przyswajaniu wiedzy, doskonaliłam swój warsztat pracy również poprzez wyszukiwanie w Internecie artykułów poświęconych metodom aktywizującym, które zapewniają uczenie się przez odkrywanie i praktykę. Kształtują cechy charakteru takie jak ciekawość, kreatywność, otwartość i tolerancję dla innych, szacunek dla drugiego człowieka. Rozwijają samodzielność ucznia, zachęcają go do podejmowania odpowiedzialności za organizację i przebieg lekcji, rozwijają umiejętność współpracy w grupie rówieśniczej, wdrażają do zachowania dyscypliny.

Poszukuję także ciekawych metod pracy wychowawczej. Czytam artykuły on-line, poświęcone zagadnieniom rozwojowym dziecka, kreowaniu sprzyjających warunków funkcjonowania dzieci i młodzieży w grupie klasowej, odpowiedzialności dorosłych za wychowywanie dzieci w duchu poszanowania praw jednostki do indywidualności, jak również szacunku do drugiego człowieka. Jestem także matką dwóch synów, a fakt ten ma ogromny wpływ na moją pracę wychowawczą i opiekuńczą w szkole. Fascynuje mnie świadome i odpowiedzialne podejście do kwestii związanych z wychowaniem dzieci. Jestem zwolennikiem wychowania dzieci w duchu „rodzicielstwa bliskości”, opartego na zasadach teorii przywiązania w psychologii rozwojowej. Zasady świadomego rodzicielstwa stosuję w pracy wychowawczej, pamiętając o tym, jak ważne jest umożliwienie wychowankom dorastania w ich własnym tempie (a nie tempie osoby dorosłej). Staram się zastępować encyklopedyczny model wykładania wiedzy i „tresurę” wychowawczą działaniami kreującymi ambicję w dążeniu do odkrywania świata i aktywne uczestniczenie w zajęciach. Świadomość, iż dzieci inaczej postrzegają świat niż dorośli i pewne postępowania wobec nich nie mają sensu, że młode życie jest sumą różnych etapów, stanów skrajności – równowagi i nierównowagi, pozwala dostrzec najważniejsze zadanie wychowawcy: stanie na straży prawidłowego szkolnego rozwoju dzieci i udzielanie im wsparcia, by wyrosły na szczęśliwych, zaradnych, pewnych siebie, inteligentnych społecznie ludzi. Wierzę w znikomą wartość wychowawczą celowego wywoływania trudnych emocji: zawstydzania, straszenia, itp., gdyż mózg najlepiej się uczy, kiedy czuje się dobrze i bezpiecznie. Staram się akceptować emocje wychowanków i pozwalam na artykułowanie ich w sposób otwarty, z zachowaniem reguł poszanowania drugiego człowieka, gdyż w ten sposób mogę uzyskać wiele informacji na temat aktualnego stanu psychicznego dzieci oraz ich poczucia bezpieczeństwa w placówce.
Cenię sobie portale internetowe fundacji działających na rzecz dzieci, na których można znaleźć wiele pożytecznych informacji dotyczących radzenia sobie z problemami wychowawczymi. Korzystam ze stron www.fsr.org.pl (Fundacja Świadomi Rodzice), www.dziecisaważne.pl, www.agnieszkastein.pl (portal Agnieszki Stein, psychologa dla rodziców).

Efekty:
• Pogłębiłam swoją wiedzę z zakresu dydaktyki, metodyki i zagadnień wychowawczych.
• Na godzinach wychowawczych pozwalałam uczniom otwarcie i bez oceniania poruszać tematy związane z ich aktualnym samopoczuciem psychicznym. Starałam się rozwiązywać rodzące się problemy i skutecznie przekonywać do bezkonfliktowego radzenia sobie ze sporami. Budowałam atmosferę wzajemnego zaufania i byłam oparciem dla wychowanków w chwilach zwątpień i okresów obniżenia wiary we własne możliwości.






Popularyzacja wiedzy z zakresu nauczanego przedmiotu

1. Prowadzenie zajęć „English Helpline” dla dzieci mających trudności w nauce języka angielskiego

W ostatnich trzech latach szkolnych prowadziłam zajęcia dodatkowe z języka angielskiego dla uczniów mających trudności w nauce, potrzebujących pomocy w opanowaniu bieżącego materiału, z klas 5 i 6. Uczniowie rozwiązywali zadania wyrównujące ich braki z zajęć podstawowych, grali w różnorakie gry językowe, które pozwalały im skuteczniej zapamiętywać nowe słownictwo, a także pokazywały, że nauka języka angielskiego skutkuje lepszym zrozumieniem świata i ludzi oraz może być miła i przyjemna, bez nudnego wkuwania słówek na pamięć.
Zachęcałam uczniów do korzystania z umiejętności posługiwania się językiem angielskim w życiu codziennym, do korespondowania z uczniami z innych krajów, do wypowiadania się na forach poświęconych grom i aktywnościom czasu wolnego. Niejednokrotnie pełniłam rolę tłumacza pomagającego zrozumieć zawiły język specjalistyczny i potoczny używany w środowisku graczy komputerowych. Za każdym razem starałam się przyglądać uważnie językowej działalności pozaszkolnej moich uczniów i wprowadzać na lekcje treści powiązane z codziennym życiem i zainteresowaniami uczniów.

Efekty:
• Zachęciłam słabsze dzieci do nauki języka angielskiego.
• Uczniowie trenowali systematyczność, utrwalali zdobyte wiadomości, budowali pewność siebie i wiarę we własne możliwości.
• Wzrosła aktywność dzieci na lekcjach.
• Uczniowie otrzymywali lepsze oceny ze sprawdzianów i kartkówek (poprawa jakości pracy szkoły).
• Zwiększyła się motywacja uczniów do nauki języka, gdyż połączenie nauki z hobby to lepsze wyniki i, co za tym idzie, poprawa jakości pracy szkoły.
• Sukcesy moich uczniów, ich zaangażowanie, niejednokrotnie ukazywane dopiero na zajęciach dodatkowych, uświadomiły mi ogromną wartość podejmowania trudu pracy z uczniem słabym językowo i wpłynęły korzystnie na moją motywację do wykonywanej pracy.
2. Przygotowywanie i udział uczniów w konkursach i olimpiadach przedmiotowych – reprezentowanie i promocja szkoły w środowisku zewnętrznym

Zdaję sobie sprawę, jak ważną rolę odgrywa skuteczne motywowanie uczniów do przyswajania wiedzy poprzez stawianie im ambitnych celów, możliwych do zrealizowania przy zwiększeniu wkładu pracy. W związku z tym zachęcałam dzieci do udziału w konkursach szkolnych, międzyszkolnych i miejskich. Dokładałam wszelkich starań, aby moja oferta była ciekawa dla uczniów i pozwalała im się rozwijać.
Prowadziłam koło zainteresowań języka angielskiego, dla uczniów pragnących poszerzyć swoje umiejętności i rozwijać zainteresowania. Wprowadzałam ciekawe metody pracy, przygotowując uczniów do konkursów. Zdając sobie sprawę ze specyfiki środowiska, w którym funkcjonuje nasza szkoła, ukierunkowywałam uczniów na osiąganie sukcesów poprzez systematyczne zaznajamianie ich z procedurami konkursów i kładłam nacisk na niezrażanie się niepowodzeniami. Tłumaczyłam, jak ważny jest sam fakt uczestnictwa w konkursie i cyklu przygotowawczym do niego, uzmysławiałam, iż sukcesy przychodzą jako finalizacja wysiłków w dążeniu do celu.
W roku szkolnym 2011 / 2012, przygotowani przeze mnie uczniowie uczestniczyli w konkursach: Bytomska Olimpiada Języka Angielskiego (17 osób uczestniczących w I etapie szkolnym), Proverbs Quiz (awans pary uczniów do II etapu konkursu i finalne zajęcie IV miejsca), konkurs wiedzy o Danii w ramach poszerzania wiedzy o Unii Europejskiej (awans pary uczniów do finału konkursu).
W roku szkolnym 2012 / 2013: Bytomska Olimpiada Języka Angielskiego (awans ucznia do II etapu), My Little English Book, Miejski Konkurs Językowy „Brilliant Kids”; Konkurs wiedzy o Irlandii (dwie uczennice w finale); Mały Globtroter – Walia (dwie uczennice w finale); Konkurs Piosenki Anglojęzycznej.
W roku szkolnym, między innymi: Bytomska Olimpiada języka Angielskiego, Bieg Terenowy o Europejskie Gwiazdki; Minieurowizja; Konkurs układania flag krajów europejskich z bibułek.

Efekty:
• Wśród uczestników konkursów byli uczniowie po raz pierwszy biorący udział w pozaszkolnych formach sprawdzania wiedzy z języka angielskiego. Ogromny sukcesem dydaktycznym był dla mnie awans tych uczniów do etapów pozaszkolnych, gdyż dzięki niemu mogli oni uwierzyć we własne siły i podwoić swoje wysiłki w przyswajaniu języka angielskiego.
• Niezmiernym sukcesem wychowawczym było zaprezentowanie się jednej z uczennic na konkursie piosenki anglojęzycznej. Przełamując barierę nieśmiałości, mogła zaprezentować talent wokalny, a tym samym nabrać wiary w swoje możliwości i sens dalszego kształcenia i rozwijania tego talentu.


3. Prowadzenie zajęć w ramach kółka języka angielskiego „The Eagles” z uczniami szczególnie uzdolnionymi językowo

Obserwując uczniów i analizując ich wyniki z przedmiotu, postanowiłam powołać do życia kółko języka angielskiego dla uczniów szczególnie uzdolnionych językowo. Nie ukrywam także, iż celem moim było podniesienie skuteczności przygotowania dzieci do konkursów i olimpiad, a co z tym idzie uzyskiwanie wysokich lokat w tychże konkursach. Do udziału w zajęciach zaprosiłam do uczniów, którzy wykazywali wybitne umiejętności na lekcji, żywe zainteresowanie kulturą krajów anglojęzycznych oraz niestrudzony zapał w ponoszeniu swoich umiejętności językowych, a także otrzymywali wysokie stopnie z opanowania bieżącego materiału. Już sama nazwa zajęć: The Eagles (w tłumaczeniu na język polski – Orły), była dla nich nobilitująca. Otwarcie szczycili się przynależnością do kółka, chętnie przychodzili na zajęcia, żywiołowo reagowali na wszelkie innowacje w nauczaniu języka.
Stosowałam zróżnicowane metody pracy: atrakcyjne ćwiczenia multimedialne, gry językowe, układanki i puzzle, rozwiązywanie testów konkursowych z ubiegłych lat oraz współzawodnictwo.

Efekty:
• Uczniowie uzdolnieni poczuli się docenieni, co świetnie wpłynęło na rozwój ich dążeń do biegłego posługiwania się językiem angielskim.
• Prestiż, jaki dawało uczestnictwo w Orłach, przełożył się na podniesienie w dzieciach wiary we własne możliwości, kształtowanie odpowiedzialności za pozytywne wybory decydujące o ich przyszłości, kreowanie silnych charakterów uczniów i utwierdzanie ich w przekonaniu, że warto wkładać trud w naukę, aby potem uzyskać wysokie lokaty w konkursach.
• Uczniowie rozwijali swoje umiejętności językowe i osiągali większe sukcesy w konkursach szkolnych i pozaszkolnych.


4. Prowadzenie biblioteczki języka angielskiego „Little English Library”

Pozyskałam dla naszej szkoły książeczki Penguin Readers, z których utworzyłam szkolną biblioteczkę językową Little English Library. Książeczki podzielone są na różne stopnie trudności pod względem zasobu i trudności słownictwa. Do wyboru były materiały o stopniach elementary, begginers, lower pre-intermediate oraz pre-intermediate.
Praca na materiałach biblioteczki odbywała się dwuetapowo. Pierwszy etap to zachęcenie uczniów do korzystania z zasobów biblioteczki poprzez przedstawianie na lekcjach ciekawych fragmentów książek, budzenie ciekawości ucznia oferowanymi tytułami, pracę z tekstem, skuteczne wyszukiwanie informacji. Drugi etap to umożliwienie uczniom wypożyczania książeczek do domów, jako kontynuację czytania lekcyjnego. W dalszej części miało miejsce omawianie przeczytanej pozycji na zajęciach dodatkowych z języka angielskiego oraz służenie pomocą w poprawnym tłumaczeniu tekstów. W dużej mierze korzystanie z biblioteczki przedstawiałam jako zabawę językiem, a nie suche czytanie przedstawionego tekstu. Uczyłam dzieci różnej interpretacji języka w zależności od kontekstu.
W oparciu o materiały biblioteczki odbył się szkolny konkurs „Little English Library – konkurs na precyzyjne tłumaczenie”, w którym udział wzięli uczniowie szczególnie uzdolnieni językowo. Element współzawodnictwa podniósł motywację do nauki, a wspaniała atmosfera podczas konkursu pozwoliła uczniom na swobodniejsze podejście do kształtowania swoich umiejętności językowych.

Efekty:
• Z biblioteczki języka angielskiego chętnie korzystali uczniowie pragnący rozwijać swoje zainteresowania językiem angielskim. Brali aktywny udział w lekcjach bazujących na książeczkach oraz wypożyczali pozycje do domu, trenując w ten sposób umiejętność czytania ze zrozumieniem w języku angielskim, ortografię języka oraz wytrwałą pracę w dążeniu do samodoskonalenia.
• Konkurs językowy uświadomił uczniom ich ogromny potencjał umysłowy, pozwolił szerzej spojrzeć na konieczność kształcenia świadomości językowej, uwrażliwił na wykorzystywanie języka w praktyce i zmienne okoliczności interpretacji językowej w zależności od sytuacji.


5. Opieka nad pracownią językową

W procesie edukacyjnym dzieci ważną rolę odgrywa otoczenie, w którym się rozwijają, przyswajają wiedzę i spędzają czas. Przez wiele lat mojej pracy starałam się, aby sala, w której odbywają się moje zajęcia, była dla dzieci miejscem, do którego chętnie przychodzą.
Pozyskałam różnego rodzaju pomoce dydaktyczne, min.: tablicę interaktywną, plakaty, tablice gramatyczne, uatrakcyjniające wygląd sali oraz prowadzone zajęcia.
W wyposażeniu sali i promowaniu nauki języka angielskiego, nieoceniona pomocą wykazali się moi uczniowie. Chętnie wykonywali różnego rodzaju plakaty i plansze z bieżącego materiału. Razem zagospodarowywaliśmy gazetki klasowe i na korytarzu, poświęcone językowi angielskiemu.
W roku szkolnym 2012 / 2013 sfinansowałam i zorganizowałam renowację mebli w sali językowej. Osobiście zakupiłam farby oraz, z pomocą konserwatora, pomalowałam szafki na atrakcyjny kolor. Zakupiłam flagi Wielkiej Brytanii dużego formatu, które zostały zawieszone w oknach sali.

Efekty:
• Powstała tablica informacyjna Breaking News, na której umieszczane były aktualne informacje o nadchodzących konkursach anglojęzycznych i dyplomy laureatów konkursów. Wyróżnieni uczniowie zyskiwali wzmocnienie motywacji do nauki języka, poprzez zaprezentowanie ich osiągnięć całej społeczności szkolnej.
• Dzieci przygotowujące plakaty pomocnicze do nauki języka angielskiego zauważyły, iż uczyć można się nawet wtedy kiedy rysujemy. Świadomość tworzenia pomocy dydaktycznych dla młodszych pokoleń i późniejszego wykorzystania przygotowanych przez nich materiałów przez wszystkich uczestników zajęć owocowała nabraniem chęci i zapału do pracy.
• Włączenie się uczniów w prace upiększające salę kształtowało ich poczucie integracji ze szkołą oraz współodpowiedzialność za wygląd miejsca, w którym przebywają codziennie przez wiele godzin.
Aktywna praca wychowawcza na rzecz szkoły i społeczności uczniowskiej

1. Pełnienie funkcji opiekuna Samorządu Uczniowskiego

W roku szkolnym 2012 / 2013 zostałam wybrana przez uczniów na opiekuna Samorządu Uczniowskiego. Uznaję to jako niezaprzeczalny dowód sympatii uczniów oraz wyraz zaufania, jaki we mnie pokładają. Wierzę także, iż metody wychowawcze, które stosuję, są atrakcyjne do tego stopnia, iż uczniowie powierzyli mi tę zaszczytną funkcję.
W ramach pracy z członkami SU zorganizowałam szereg akcji obejmujących aspekty wychowawcze w naszej szkole. Na bieżąco zwoływałam spotkania z samorządami klasowymi, ustalałam plan działania, wyznaczałam cele do zrealizowania. Organizowałam dyskoteki szkolne, na których pełniłam rolę opiekuna.

Zorganizowałam imprezy szkolne, takie jak:
 Konkurs na „Superchłopaka”, związany z obchodami Dnia Chłopaka. Każda z klas przeprowadziła wewnętrzne wybory najsympatyczniejszego chłopca, który potem reprezentował klasę w wyborach ogólnoszkolnych. Superchłopakiem został chłopiec, cieszący się opinią dobrego kolegi, ale również żartownisia i zawadiaki. Uzyskanie tego honorowego tytułu zmobilizowało go do poprawienia zachowania i prezentowania bardziej nobilitującej postawy, w związku z ogromną odpowiedzialnością, jaką niesie ze sobą fakt, iż jest przykładem, z którego czerpią młodsi koledzy.
 Konkurs z okazji Dnia Kobiet na „Najsympatyczniejszą Koleżankę”. W tym wypadku klasy także wyłoniły swoją przedstawicielkę do ogólnoszkolnych wyborów. Honorowy tytuł uzyskała dziewczynka, która jest dobrą uczennicą i koleżanką, posiada mnóstwo przyjaciół i chętnie pomaga swoim kolegom i koleżankom w odnalezieniu się w rzeczywistości szkolnej.
 Obchody pierwszego dnia wiosny, pt.: „Zielono mi i wiosennie”. Zapowiedziałam, iż każdy kto w tym dniu ubierze się na zielono, może zostać zwolniony z odpowiedzi ustnej. Uczniowie bardzo chętnie włączyli się w akcję. Miło było obserwować radosny nastrój panujący wśród młodzieży.
 Obchody rocznicy uchwalenia Deklaracji Praw Dziecka. Zorganizowałam happening plastyczny dla uczniów klas I-III, pod tytułem „Mam prawo do...”. Uczniowie młodszych klas przedstawili w formie plakatów prawa zawarte w Deklaracji. Prace plastyczne zostały zaprezentowane w formie wernisażu na parterze szkoły. Uczniowie klas IV-VI uczestniczyli w projekcie literackim, pt.: „W moim idealnym świecie...”. Ich zadaniem było samodzielne wymyślenie wierszy traktujących o prawach dzieci, ich przestrzeganiu i unikaniu sytuacji łamiących te prawa. Wiersze, w atrakcyjnej formie graficznej opatrzonej rysunkami i grafikami, zostały zaprezentowane jako wystawa na I piętrze szkoły.
 Akcja UNICEF „Wszystkie Kolory Świata”. Była to już druga edycja projektu, więc uczniowie naszej szkoły chętnie wzięli w nim udział. Uczestnicy uszyli laleczki reprezentujące dzieci różnych narodowości. Laleczki zostały zaprezentowane na wystawie szkolnej. Spośród wszystkich laleczek uczniowie wybierali tę, która będzie reprezentowała szkołę w ogólnopolskich wyborach na najładniejszą laleczkę. W finalnej fazie akcji, laleczki zostały zakupione przez uczniów naszej szkoły, a cały dochód z akcji został przekazany na dofinansowanie środków medycznych i szczepionek dla dzieci z najuboższych regionów świata. W tej akcji pełniłam rolę współorganizatora, przygotowywałam wystawę prac i koordynowałam sprzedaż laleczek na terenie szkoły.
 Dzień Samorządności, podczas którego odbyły się wybory nowego składu zarządu SU, na nadchodzący rok szkolny. Akcja poprzedzona była kampanią wyborczą. Kandydaci na przewodniczącego SU przygotowywali plakaty i rozwieszali je w szkole, przekonujące o słuszności wyboru swojej osoby. Akcję zapoczątkowałam określeniem jasnych reguł obowiązujących kandydatów podczas kampanii wyborczej. Poinformowałam o konieczności przedstawiania pomysłów realnych, możliwych do wykonania w szkole, używania poprawnej polszczyzny na plakatach, prezentowania swojej osoby jako godnej zaufania i powierzenia zaszczytnej funkcji przewodniczącego SU. Przeprowadziłam także wybory wśród uczniów, na nowego opiekuna SU spośród nauczycieli.

Efekty:
• Uczniowie chętnie włączali się w obchody szkolnych imprez. Zarząd Samorządu Uczniowskiego rozwijał swoje umiejętności zarządzania społecznością szkolną. Członkowie samorządów klasowych kształtowali w sobie odpowiedzialność za dobre zorganizowanie klasy i skuteczne informowanie koleżanek i kolegów o nadchodzących wydarzeniach szkolnych.
• Niezmiernym sukcesem jest fakt, iż zostałam ponownie wybrana na opiekuna SU, na rok szkolny 2014 / 2015 (zgodnie z przepisami szkolnymi, dany nauczyciel nie może pełnić funkcji opiekuna SU dwa lata z rzędu).

Jako reprezentacja naszej szkoły wzięłam udział, wraz z zarządem Samorządu Uczniowskiego, w IV Zlocie Samorządów Uczniowskich w Katowicach. Podczas zlotu uczniowie uczestniczyli w warsztatach poświęconych integracji społeczności uczniowskiej z osobami niepełnosprawnymi. Obejrzeliśmy przedstawienie zaprezentowane przez organizacje opiekujące się dorosłymi niepełnosprawnymi, poruszające tematykę akceptacji niepełnosprawnych przez środowisko i problemy z nią związane. Mogliśmy wysłuchać historii i porozmawiać z dziewczynką, która nagle zachorowała na stwardnienie rozsiane. Realnie zetknęliśmy się z problemami, jakie choroba spowodowała w jej życiu. Uświadomiłam moim uczniom, że życie jest nieprzewidywalne i należy korzystać z niego, póki jesteśmy zdrowi i mamy siłę samodzielnie egzystować.
Uczniowie uczestniczyli w warsztatach terapii zajęciowej oraz dogoterapii. Przekonali się na własnej skórze o niedogodnościach bycia niepełnosprawnym poprzez skorzystanie z możliwości poruszania się na wózkach inwalidzkich.

Efekty:
• Reprezentowałam wraz z uczniami naszą szkołę na szczeblu wojewódzkim.
• Członkowie Zarządu Samorządu Uczniowskiego podnieśli swoją samoświadomość dotyczącą funkcjonowania w społeczeństwie, otworzyli się na rozwiązania związane z akceptacją osób niepełnosprawnych, uczestniczyli w praktycznych zajęciach, wczuwając się w rolę, jaką niesie ze sobą bycie niepełnosprawnym. Uwrażliwili się na los osób niepełnosprawnych.


2. Opracowywanie i wdrażanie metod i form pracy z uczniami sprawiającymi problemy wychowawcze i edukacyjne

W ciągu ostatnich trzech lat, pełniłam funkcję wychowawcy klasy.
Dokładnie zagłębiłam się w przyczyny powstawania problemów wychowawczych i edukacyjnych moich wychowanków, przeprowadziłam wywiady z rodzicami, obserwowałam zachowanie uczniów na tle społeczności szkolnej, konsultowałam się z pedagogiem szkolnym.
Po dogłębnej analizie, sporządziłam dla trzech uczniów Kwestionariusze Indywidualnych Potrzeb Ucznia oraz Plany Działań Wspierających.
Zaproponowałam w nich metody pracy z uczniami takie jak: indywidualne podejście nauczyciela do ucznia, przesadzenie uczniów do pierwszych ławek, mobilizowanie do wysiłku poprzez chwalenie, dostosowywanie tempa pracy do ich możliwości psychofizycznych, bezpośrednie nadzorowanie pracy i wskazywanie pomyłek a w przypadku ucznia sprawiającego problemy wychowawcze, angażowanie go do konkretnych zadań kształtujących odpowiedzialność, eliminujących przyczynę problemów – znudzenie i niską samoocenę.
Jako narzędzie ewaluacyjne zastosowałam rozmowy z nauczycielami, z których wynikało, iż stosowali moje wytyczne w pracy z danymi uczniami. Przeanalizowałam także osiągnięcia edukacyjne, z których wynikało, iż każdy z uczniów otrzyma promocję do następnej klasy.

Efekty:
• Wybrani uczniowie z problemami edukacyjnymi zniwelowali częściowo braki w przyswojonej wiedzy, zwiększyli wysiłki edukacyjne, podbudowali wiarę we własne możliwości czego wynikiem było otrzymanie promocji do następnej klasy.
• Uczeń powodujący problemy wychowawcze poprawił swoje zachowanie. Angażowany w zadania takie jak segregowanie nakrętek plastikowych i przygotowywanie ich do odbioru, wieszanie gazetek klasowych, pełnienie dyżurów lekcyjnych, dbanie o ścieranie tablicy i opiekowanie się sprzętem audio przestał postrzegać się jako niepotrzebne ogniwo klasowe, zyskał sympatię i prestiż wśród koleżanek i kolegów, przestał narzekać na nudę i reagować na negatywne bodźce uniemożliwiające uczestniczenie w lekcji.


3. Opracowanie i udostępnienie szkolnych programów wychowawczych

W ciągu ostatnich trzech lat dwa razy opracowywałam plany wychowawcze. W 2011 roku był to plan dla klas IV a w 2013 – dla klas VI. Zawarłam w nich szczegółowe zagadnienia, które należy zrealizować na godzinach wychowawczych. Bazowałam na szkolnym programie wychowawczym, tworząc propozycje spójne z wizją i misją szkoły.
Opisałam szczegółowo formy i metody pracy przy realizacji działów takich jak.: regionalizm i poczucie przynależności do wspólnoty europejskiej, edukacja zdrowotna, kształtowanie postaw tolerancji, samorządność – przygotowanie do pracy i życie w społeczeństwie, kultura spędzania wolnego czasu, orientacja zawodowa, kulturotwórcza rola szkoły, współpraca z rodzicami, ukierunkowywanie uczuć i emocji ze szczególnym uwzględnieniem asertywności, czuwanie nad rozwojem intelektualnym uczniów, szkolny program przeciwdziałania agresji, odpowiedzialność, budowanie więzi i poczucia wspólnoty ze szkołą, działalność opiekuńcza szkoły.

Efekty:
• Wychowawcy klas IV i VI wdrożyli zaproponowane przez mnie formy i metody pracy, podnosząc jakość pracy placówki.
• Przygotowałam uczniów do życia obywatelskiego oraz kształtowałam postawy moralne i społeczne. Poszerzałam horyzonty myślowe uczniów.