Tworzymy grupę. Konspekt zajęć na godzinie wychowawczej w klasie I

KONSPEKT ZAJĘĆ NA GODZINIE WYCHOWAWCZEJ W KLASIE I

TEMAT: TWORZYMY GRUPĘ.

Cele ogólne:
1. Przełamanie onieśmielenia.
2. Wzajemne poznawanie się.
3. Budowanie zaufania.
4. Doskonalenie komunikacji.

Cele szczegółowe:
- uczeń powinien wiedzieć:
• na czym polega współistnienie w grupie,
• jak i kiedy mówić, by skupić uwagę na sobie,
• jak stworzyć okazję do lepszego poznania się,
- uczeń powinien umieć:
• przełamać onieśmielenie, rozluźnić się,
• przygotować się do odgrywania scenek,
• przełamać barierę dystansu fizycznego,
• pobudzić inwencję twórczą i ekspresję ruchową,
- uczeń powinien znać:
• zasady wspólnej zabawy

Forma pracy:
- działania twórcze

Środki dydaktyczne:
- karteczki z nazwami przedmiotów,
- arkusze papieru, mazaki,
- piłeczka,

Przebieg lekcji.

Faza wprowadzająca.

1. Sprawy organizacyjno – porządkowe.
2. Wyjaśnienie głównych celów lekcji.
3. Podanie tematu.

Faza realizacyjna (ćwiczenia i zabawy).

I. Przełamywanie onieśmielenia
1. Zabawa na powitanie.
Uczestnicy siedzą. Prowadzący podaje kolejne hasła, a uczniowie, których dotyczy wymienione kryterium, wstają, np.: „Witam wszystkich, którzy:
­ jedli jajka na śniadanie,
­ mają na sobie coś niebieskiego,
­ noszą okulary,
­ mają brązowe oczy,
­ są spod znaku raka,
­ są spod znaku koziorożca
2. Podawanie przedmiotu
Uczniowie stają w kole zwróceni twarzami do siebie. Prowadzący podaje jakiś przedmiot, który uczestnicy przekazują sobie tak, jakby ten przedmiot był: bardzo ciężki, gorący, kruchy, cuchnący, lepki, wypełniony gazem lżejszym od powietrza.
3. Chodzenie.
Połowa uczniów jest obserwatorami (siedzą). Druga połowa chodzi swobodnie po sali i wykonuje polecenie: chodzimy jak ludzie bardzo zmęczeni, smutni, radośni, zamyśleni.
Obserwatorzy oceniają, kto zagrał najciekawiej.
Zmiana ról: chodzimy z otwartym parasolem pod wiatr, w śnieżnych zaspach, po gorącym piasku (obserwatorzy oceniają, kto zagrał najciekawiej).
­ tworzymy „Ministerstwo Głupich Kroków” (kilku chętnych uczniów prezentuje wymyślone przez siebie kroki).
4. Tratwa ratunkowa.
Uczestnicy dzielą się na pięcioosobowe zespoły. Każdy zespół otrzymuje arkusz papieru wyobrażający tratwę ratunkowa. Wszyscy uczestnicy mają się zmieścić na nim i wytrzymać około 30 sekund
5. Zgadnij, co to jest.
Uczniowie siadają w kręgu. Chętni przedstawiają pantomimicznie różna przedmioty, a pozostali zgadują, co to jest.
6. Rakieta.
Uczniowie stojąc w dość ciasnym kręgu wykonują przysiad, a następnie naśladując start rakiety, wyskakują w górę, przy czym wydają wspólny okrzyk.

II. Wzajemnie poznajemy się.
1. Gra z piłką.
Uczestnicy siedzą w kręgu. Prowadzący podaje swoje imię i jakąś informację o sobie, a następnie rzuca piłkę do kogoś innego. Zadaniem tej osoby jest powtórzyć to, co usłyszała oraz podać swoje imię i jakąś swoją cechę, a potem rzucić piłkę do kolejnej wybranej osoby.
Można zapytać uczestników, czego nowego dowiedzieli się o swoich kolegach.
2. Niedokończone zdanie.
Uczestnicy siedzą w kręgu. Prowadzący rozpoczyna zdanie i kolejno wskazuje osoby, które je kończą. Przykłady zdań:
- na bezludną wyspę zabrałbym ...
- mój ulubiony film to ...
- jest mi smutno, kiedy ...
- najważniejsza cech przyjaciela to ...
- chce mi się śmiać, kiedy ...
- złości mnie najbardziej ...
- chciałbym być ...
- dwa słowa opisujące mnie to ...
3. Proporczyki.
Uczniowie w kilku słowach opisują swoje proporczyki.

III. Budujemy zaufanie.
1. Dlaczego ufam?
Uczniowie łączą się w grupy kilkuosobowe. Każdy z uczestników grupy wpisuje cechę charakteru, którą ceni najbardziej u tej osoby, której ufa. Grupy prezentują swoje listy, podkreślając te, które uważają za najważniejsze.
Zapytać uczniów czy zależy im na zaufaniu innych i co mogą zrobić, aby je zwiększyć.
2. Komu ufam?
Uczniowie siadają w kręgu. Każdy zastanawia się nad poszczególnymi osobami: czy ufa tej osobie czy nie. Jeśli tak – kładzie przed sobą zapałkę. Następnie każdy liczy ile zapałek położył przed sobą i podaje wynik.
Dyskusja na temat zaufania w klasie - czy darzymy siebie zaufaniem,
- od czego zależy zaufanie do innych osób,
- co moglibyśmy zrobić, aby w przyszłości każdy mógł przed sobą położyć więcej zapałek

IV. Doskonalimy komunikowanie się.
1. Głuchy telefon.
Uczestnicy siedzą w dwóch rzędach. Prowadzący wręcza teksty pierwszym osobom z rzędów. Odczytują one po cichu informacje i przekazują je szeptem do ucha osobom siedzącym obok. Te przekazuję kolejnym i tak dalej do końca rzędu. Ostatnie osoby powtarzają głośno to, co usłyszały. Końcowe wersje tekstów porównuje się z pierwowzorem. Przykładowe teksty:
- „Nasz gospodarz sprawił profesorowi wielką przyjemność ofiarowując mu mapę Islandii”
- „Trzy krótkie dzwonki oznaczały alarm przeciwpożarowy”.
Warto zapytać uczniów:
­ z jakiego typu zakłóceniami w procesie porozumiewania mają najczęściej do czynienia w codziennym życiu,
­ w jaki sposób można zapobiegać powstawaniu takich zakłóceń.
2. Precyzja wypowiedzi.
Chętny uczeń siada tyłem do grupy i opowiada, co widzi na rysunku, który ma przed sobą. Pozostali uczniowie kierując się jego opisem starają się wykonać taki rysunek nie widząc go. Ćwiczenie może być powtórzone przez innego ucznia z innym rysunkiem.
Uczniowie podsumowują tę zabawę i wymieniają doświadczenia.

Faza podsumowująca.

Uczniowie oceniają, które ćwiczenia były najciekawsze, które pozwoliły im się lepiej poznać i czy odpowiada im taka forma godzin wychowawczych.