Prądy estetyczne i literackie doby oświecenia

Prądy estetyczne i literackie doby oświecenia


KLASYCYZM – zrodzony w XVII w. jako opozycja do baroku. Klasycy chcieli przeciwstawić się koncepcji jakoby człowiek był istotą słabą, wątłą, chwiejną, szukającą wsparcia dla siebie poza sobą. Dlatego ukazywali człowieka jako istotę obdarzoną rozumem i wolą, wyśmiewali tych, którzy zapomnieli o powyższych cechach człowieczeństwa.
Przedstawiciele klasycyzmu( pisarze francuscy): Pierre Corneille, Molier, Jean La Fontaine. Klasycy posługiwali się jasnym stylem, starali się przemawiać do rozumu odbiorcy a nie uczuc. Szukali wsparcia dla swych idei w dziełach antycznych .Starożytne reguły przeniknęły do rzeźby, malarstwa, architektury, w literaturze dominowały gatunki starożytne.

ROKOKO- styl ten był wynikiem swobody życia dworskiego. Charakteryzował się:
– beztroskim, frywolnym nastrojem,
– błahą tematyką,
– bogactwem szczegółów,
– ucieczką od teatralności baroku w świat równie sztuczny, ale przyjazny człowiekowi.
Cechy jego łatwo rozpoznać w sztukach plastycznych czy poezji.

SENTYMENTALIZM- istotą dzieła tego typu jest ukazywanie i wywoływanie określonego rodzaju uczuć. Utwory sentymentalne:
– wzruszały obrazami przyrody życzliwej człowiekowi,
– budziły smutek z powodu rozłąki kochanków,
– rozczulenie nad niewinnością dzieci i ludzi prostych,
– brak gwałtowności, bo natura to czuła matka człowieka.