Elementy zabawy i nagrody jako motywacja ucznia w terapii dysleksji

Nie trzeba być pedagogiem, czy psychologiem, by wiedzieć, że dla dobrej zabawy człowiek zrobi niemal wszystko, chyba, że jest chory.
Wiemy to, ale tak nie postępujemy, by tę prawidłowość wykorzystać.
W Polsce są już od dłuższego czasu właściwe wzorce w dziedzinie wykorzystania zabawy w terapii, nauczaniu, leczeniu, szczególnie gdy dotyczy to dzieci.
Ogólnie wiadomo, że wykorzystanie form zabawy do uczenia
się, pobudza ciekawość dziecka, poprawia jego koncentrację, dobrze wpływa na pamięć i motywację.
Możemy uzyskać efekt zabawy poprzez wprowadzenie do terapii dysleksji nawet drobnych elementów, niewiele zmieniających w naszej pracy z uczniem.
Możemy operować słowem a także ruchem, dźwiękiem, kolorem. W pracy z tekstami często są to drobiazgi, łatwe do zastosowania i niezależnie od wieku ucznia dobrze przez nich przyjmowane.

"Zabiegi zachęcające do rozpoczęcia ćwiczeń:"

1. podawanie tekstów ćwiczeniowych na kolorowych kartkach (budzą przyjemniejsze emocje)
2. stosowanie w pracy z uczniem kolorowych przyrządów do pisania, zakładek, znaczków...
3. wystrój wnętrza sali w kolorach (sprzyja to koncentracji i myśleniu)
4. umieszczanie kartek z ćwiczeniami w różnych miejscach pokoju tak jak niespodzianek tzn. zwiniętych, złożonych (uaktywnia się ciekawość i koncentracja ucznia)
5. stosowanie w dłuższej pracy elementów relaksujących
6. wybór tekstów dla ucznia zawierających żarty, anegdoty, zabawne opisy i scenki
7. tworzenie tła muzycznego (dla poprawy koncentracji)

Aby uwaga ucznia przerodziła się w wytrwałość w pracy
to "zabawa" musi trwać w czasie. Taką możliwość dają schematy zabaw tematycznych, wykorzystujących role i reguły, jakie można w nich realizować.
Stosowanie elementów zabawy i odgrywania ról, jest potrzebne dla wzmocnienia dynamiki spotkań (terapeuta-uczeń)i przeniesienia osiągnięć ucznia w szersze sytuacje.
Zabawa jest także bardzo skuteczną i zdrową nagrodą.
Aby wzmóc tę formę, można niekiedy stosować drobne nagrody rzeczowe.
Należy nagradzać ucznia za nawet najdrobniejsze rzeczy, należy docenić jego sposób radzenia sobie, niezależnie, jak wypada on na tle rówieśników bez trudności w nauce. Jedną z form nagradzania może być np. przyznanie uczestnikowi prawo podejmowania decyzji. Szczególnie ważną nagrodą dla ucznia jest udział nauczyciela czy terapeuty w zabawie, co podnosi jej wartość.
Wówczas jest to zabawa prawdziwa ponieważ jej reguły dotyczą też osoby dorosłej. Odgrywając określoną rolę pozwalamy uczniowi unikać porównywania jego możliwości z naszymi (np. w czytaniu) i korzystać z zasobu naszych doświadczeń.
Zaufanie i porozumienie, jakim obdarzamy ucznia dyslektycznego będzie również nagrodą dla niego w tej dziedzinie. Każdy nauczyciel, czy terapeuta sam musi ocenić, czy potrafi bawić się w praktyce terapii dysleksji i czym umożliwia to swoim podopiecznym. Jeśli tak jest to najlepszym na to dowodem będzie śmiech uczniów na zajęciach.

BIBLIOGRAFIA:
A. Biela-Małecka "Minipodręcznik-Jakościowa diagnoza trudności w czytaniu i terapia dysleksji u starszych uczniów", Wyd. Samorządowe Sp. zo.o , Tarnobrzeg 2003r.