Opis metody ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Jest to metoda terapeutyczna, niewerbalna, zastosowana w pracy z dziećmi. Uaktywnia języka ciała i ruchu.
Autorka tej metody wyprowadziła swój system terapeutyczny z naturalnych potrzeb dziecka zaspakajanych w kontaktach z dorosłymi. System wypracowany w latach sześćdziesiątych, upowszechniony w Polsce na przełomie lat 70-tych i 80-tych, opiera się na idei powiązania ruchu z całokształtem procesów poznawczych i emocjonalno-motywacyjnych. Ruch jako czynnik rozwoju i środek terapii został doceniony na przełomie XIX i XX wieku przez trzech pedagogów: Rudolfa Steinera, Emila Jacques-Dalcroze i Rudolfa von Labana. Weronika Sherborne, uczennica i kontynuatorka dzieła Labana stała się twórczynią własnej metody pracy z dziećmi.
Podstawowe założenia tej metody to rozwijanie przez ruch:
- świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
- świadomości przestrzeni i działania w niej,
- dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Główny cel:
- stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała,
- usprawnienie motoryki, własnej siły i sprawności.
Warunki do ćwiczeń:
- zabawowa, radosna atmosfera,
- możliwość osiągania sukcesu w każdym ćwiczeniu,
- wspólna satysfakcja z pokonywania trudności,
- dzieci wraz z rodzicami, instruktorami ćwiczą ubrane w dresy, boso na podłodze,
- ćwiczenia są prowadzone w parach, potem w trójkach, aż do ćwiczeń z całą grupą,
- udział w zajęciach jest dobrowolny,
- należy unikać rywalizacji, krytyki, chwalić za starania, nie za efekty.

Dla kogo ta metoda:
- dla dzieci z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, przede wszystkim w przypadkach upośledzenia umysłowego, dzieci autystycznych, z wczesnym mózgowym porażeniem dziecięcym,
- dla dzieci z tzw. normą intelektualną, przejawiających zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej,
- dla dzieci mających trudności w czytaniu i pisaniu,
- dla dzieci jąkających się i nerwicowych,
- dla dzieci przebywających w instytucjach wychowania zbiorowego.

Grupy ćwiczeń wspomagających rozwój dziecka.

1. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała:

a) Służące wyczuwaniu własnego ciała: leżenie na plecach, na brzuchu, czołganie się,
b) Służące wyczuwaniu rąk i nóg np. podciąganie kolan do siadu skulonego, maszerowanie,
c) Wyczuwanie nóg np. dotykanie palcami stóp podłogi,
d) Wyczuwanie łokci np. dotykanie łokciami kolan,
e) Wyczuwanie twarzy np. zabawne miny, wytrzeszczanie oczu,
f) Wyczuwanie całego ciała np. leżenie na plecach, turlanie się.

2. Ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu:

a) Ćwiczenia w parach np. jedna osoba robi mostek, a druga obchodzi ją na czworakach, przechodzi pod nią, dookoła,
b) Ćwiczenia w grupach np. grupa tworzy „tunel”, reszta czołga się pod tunelem, na plecach, brzuchu.
Charakterystyczną cechą tej grupy ćwiczeń jest wykonywanie ich na podłodze.

3. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą.

Polegają one na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas sesji ruchowych. Ćwiczenia dają możliwość przeżycia wspólnego wysiłku fizycznego. Rozwijają i uczą koncentracji, zwracania uwagi na drugą osobę, Przykładowe ćwiczenia w parach: (partner „aktywny” i partner „bierny”) – to opieranie się plecami o partnera, pchanie pokonujące opór, podnoszenie na plecach, ciągnięcie za kostki lub przeguby. Ćwiczenia w tej grupie to huśtanie i ćwiczenia skoczne: dwóch współćwiczących wspomaga osobę skaczącą, trzymając ją za dłonie i łokcie.

4. Ćwiczenia twórcze.

Mogą występować w każdej grupie ćwiczeń jak wynik zachęty, ośmielania i pochwały uczestników zajęć. Na szczególną uwagę zasługują ćwiczenia „twórcze” w formie tańca, dające możliwość uwolnienia się od wewnętrznych napięć i niepokojów.

Efekty metody.
Terapia ruchowa Weroniki Sherborne wywiera najsilniejszy wpływ na sferę emocjonalną
i motoryczną. Pozytywnie wpływa na:
- rozwój emocjonalny – łagodzi zaburzenia i napięcia emocjonalne, rozwija uczucia wyższe,
- rozwój społeczny – rozwija inicjatywę i aktywność przejawianą w zabawie, łatwość wchodzenia w interakcję z dorosłymi i rówieśnikami,
- rozwój poznawczy – kształci orientację w schemacie własnego ciała i przestrzeni, rozwija zdolność koncentracji uwagi,
- rozwój ruchowy – podnosi sprawność i aktywność ruchową.

Bibliografia:
B. Kaja „Zarys terapii dziecka”, Wyd. III poprawione, uzupełnione, Bydgoszcz 1995.
T. Opolska „Pokonujemy trudności w czytaniu i pisaniu”, Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej MEN, Warszawa, 1997.