Scenariusz spotkania poetyckiego

Scenariusz spotkania poetycko – muzycznego
„Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą...”

Narrator
Gorąco witamy wszystkich gości i dziękujemy serdecznie za przyjęcie naszego zaproszenia na wieczór poetycko – muzyczny zainspirowany słowami księdza Jana Twardowskiego : „Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą...”
Żyjemy w świecie, w którym nierzadko dochodzi do aktów przemocy i agresji. Nawet bliscy oddalają się od siebie. Mówi się o kryzysie wartości, braku ideałów. Lekarstwem na wszelkie zło jest miłość – czarodziejski klucz, który otwiera zziębnięte serca, pozwala człowiekowi w pełni przeżywać jego człowieczeństwo.
Jesteśmy tu razem, bo połączyła nas poezja. Pragniemy dzielić się refleksją o tajemnicy przemijania i odkrywać w poetyckich strofach to, co dobre i piękne. Warto wsłuchać się w ciszę własnego serca i powiedzieć sobie: „Żyję nie tylko dla siebie, ale i dla innych.”
[A .Sikorowski „Przyjaciel”] lub [Cz. Niemen „Wspomnienie”]
Na początek naszego spotkania kilka lirycznych tekstów wprowadzi nas w „jesienne klimaty” i choć ta nasza polska złota jesień już powoli odchodzi, powróćmy do niej na skrzydłach poezji.
„Jak nie kochać jesieni” Tadeusz Wywrocki
[Stare Dobre Małżeństwo „Jesień”]

Narrator
Lecą liście z drzewa... opadają na ziemię... Tym samym składają drzewu dar z siebie samych, by mogło zachować życie, możność dalszego wzrostu i rozwoju, przetrzymać ciężki okres zimy. Mieniące się wieloma barwami liście, różnobarwne z nich dywany ścielące się pod naszymi nogami potrafią poruszyć wszystkich. A polska jesień jest szczególna – nazywana jest przecież złotą.
„Jesienny polonez” Wanda Chotomska, „Jesień” Leopold Staff

Narrator
„Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
I ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą...
I nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
Czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą...”
[Skaldowie „W żółtych płomieniach liści...”]

Narrator
Jesień to również okres, który skłania do refleksji nad przemijaniem, tymczasowością... to czas, kiedy podejmujemy próbę rozliczenia siebie jako człowieka... rozmyślamy, czujemy...
„Żal” Jan Twardowski
[E. Adamiak „Jesienna zaduma”]
„Kochać i tracić” Leopold Staff, „Tryptyk rzymski” Jan Paweł II, „Trzeba nam dalej płynąć” Bolesław Leśmian

Narrator
„Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
Zostaną po nich buty i telefon głuchy...”
„Idą ku mnie kalinami...”
[M. Grechuta „Ocalić od zapomnienia”]

Narrator
Uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny ukazuje poważny nastrój zamyślonych, stojących przy mogiłach swoich najbliższych. Pierwsze dni listopada nie są dla siebie konkurencyjne. Wiele je łączy, mają wyjątkową moc łączenia rodzin oraz jednoczenia przeciwników. Wracają do nas najpiękniejsze chwile, które spędziliśmy razem. Wpatrując się w chwiejny płomyk świecy, w kwiaty kołyszące się na wietrze przypominamy sobie najpiękniejszy uśmiech, najmądrzejsze słowa, najserdeczniejszy gest tych, którzy pośród nas są już nieobecni.

„Zaduszki” internet, „Zasypia cmentarz” Magdalena Ponichter, „Wierzę” Jan Paweł II
[Dżem „Zapal świeczkę”]

Narrator
Jan Paweł II powiedział: „Dzień Wszystkich Świętych zachęca nas, abyśmy nie zamykali się nigdy w sobie, lecz patrzyli ku Panu, abyśmy rozjaśniali się, byśmy nie cenili naszych ubogich cnot, lecz łaskę Boga, który zawsze zawstydza, byśmy nie przeceniali swoich sił lecz zaufali po synowsku Temu, który nas umiłował, kiedy byliśmy grzesznikami i równie, abyśmy nigdy nie ustali w czynieniu dobra.

„Jest miejsce dokąd listy nie dochodzą...” internet, „W Zaduszki” J. Kulmowa

Narrator
Kamil Cyprian Norwid powiedział:
„Naród składa się z jednego pokolenia żyjących i z wielu pokoleń umarłych, którzy ukształtowali jego przeszłość i z tej przeszłości w sposób decydujący wpływają na rozwój teraźniejszości.”
W Zakopanem nad bramą zabytkowego cmentarza na Pękowym Brzysku widnieje napis, który wszystkich zwiedzających pobudza do refleksji nad przeszłością i teraźniejszością: „Ojczyzna to pamięć i groby. Naród tracąc pamięć, traci życie.”

„Na cmentarzu” Maria Konopnicka, „Znicze” Danuta Wawiłow, „Tym, co odeszli” Hanna Łochocka

Narrator
W te listopadowe dni, pochylając głowy nad grobami, powinniśmy się zastanowić nad własnym życiem, które kiedyś będzie miało swój ziemski kres. Pamiętajmy, że ci, którzy już odeszli mieli tak samo jak my swoje zwycięstwa i zmartwienia, że też kochali i gniewali się. I warto w tej chwili zadumy i refleksji pomyśleć o naszym życiu, by iść przez nie czyniąc dobrze, kochać ludzi, pomagać innym.

Na tym kończymy naszą liryczną, jesienną podróż... może niekoniecznie złotą, słoneczną, ale z pewnością zmuszającą nas do refleksji, do zatrzymania się na chwilę i wsłuchania w słowa pięknej, kojącej polskiej poezji.

Na zakończenie posłuchajmy słów poety, którego już nie ma, ale którego poezja wciąż z nami jest.

[„Spieszmy się kochać ludzi...” wersja muzyczna]