Recenzje książek: "Drama a wychowanie" Anny Dziedzic, "Sekrety superpamięci" Harry'ego Lorayne, "Posługiwanie się pamięcią" Tony Buzana

RECENZJA KSIĄŻKI ANNY DZIEDZIC „DRAMA A WYCHOWANIE”. Wydawnictwo CODN Warszawa 2000
Zanim sięgnęłam po kolejną książkę dotyczącą dramy przemknęła mi myśl iż nie warto jej czytać gdyż przecież tyle już wiem i stosuję. Miałam już za sobą lekturę m.in. takich pozycji jak: „Drama na lekcjach języka polskiego”, „Drama w szkole podstawowej”, „Drama na podstawie utworu literackiego”. Teraz mogę powiedzieć, że grubo się myliłam.
Książka „Drama i wychowanie” skierowana jest do wszystkich nauczycieli i pedagogów szkolnych a także do wychowawców ośrodków wychowania pozaszkolnego. Mogą z niej korzystać ludzie różnych profesji pracujący z różnymi zespołami dziecięcymi i młodzieżowymi. Jak z tego widać ma charakter uniwersalny.
Autorka niniejszej publikacji przez wiele lat zajmowała się popularyzacją dramy jako metody dydaktyczno-wychowawczej na lekcjach przedmiotowych, szczególnie języka polskiego i historii. Powstały wówczas publikacje ,których była współautorką, które to wcześniej wymieniłam. Na jej rozważania teoretyczne o dramie a także na formę dramy jaką proponuje polskim odbiorcą wpływ miała przede wszystkim angielska szkoła dramy, która niewątpliwie wyróżnia się na świecie.
Praca „Drama i wychowanie” składa się z dwóch części :
1. dotyczy teorii dramy
2. zawiera gotowe scenariusze do wykorzystania na zajęciach

W części teoretycznej A. Dziedzic zwraca uwagę na dramę jako:
• metodę wychowawczą,
• jako przedmiot szkolny
• jako formę artystyczną

Z technik dramowych szczegółowo opisuje:
”teatr forum”- nieznany do tej pory w szkole polskiej oraz
„gorące krzesło”- zwane inaczej „wywiadem” wyjątkowo przydatne w zajęciach dydaktyczno-wychowawczych wszelkiego typu.

Książka ta jest praktycznym poradnikiem metodycznym dla nauczycieli. Zawiera bardzo szczegółowo opisane wszystkie dramy. Przedstawione dramy trwają długo, dwie czasem trzy jednostki lekcyjne.

Każdy scenariusz składa się z następujących części:
-informacja o tym jak doszło do powstania konkretnej dramy
-informacja o uczestnikach
-szczegółowe cele ogólnorozwojowe, wychowawcze i dydaktyczne
-techniki dramowe stosowane na zajęciach
-uwagi o realizacji i sugestie na temat kontynuacji tematu i dalszej pracy z młodzieżą.

Zaletą również jest specyficzny układ scenariuszy przemyślany i klarowny. Są one bowiem ułożone według zasady stopniowania trudności dla nauczyciela i dla uczestników. Jako pierwsza przedstawiona jest drama bardzo pogodna, najkrótsza i najprostrza w kompozycji, oparta na najłatwiejszych i najbezpieczniejszych technikach. Ostatnia zaś drama podejmuje temat trudny i może mało atrakcyjny zwłaszcza dla młodzieży-temat losu starego człowieka.
Są to zajęcia skomplikowane w konstrukcji i wymagają dużych umiejętności pedagogiczno dramowych od nauczyciela jak i ogromnego zaangażowania, powagi i mądrości od uczestników.

Opisane scenariusze zajęć dramy wychowawczej są adresowane do młodzieży jednak po odpowiedniej adaptacji celów i technik uważam, że można je z powodzeniem realizować z dziećmi szkoły podstawowej.

RECENZJA KSIĄŻKI HARRY’EGO LORAYNE „SEKRETY SUPERPAMIĘCI”.

Według Amerykańskiego Instytutu Badań Pamięci, 70% ludzi uznaje swoje zdolności zapamiętywania za niedostateczne, 5% za dobre a zaledwie ułamek procenta badanych osób przyznaje się do dobrej pamięci. W naszym kraju sytuacja wcale nie jest lepsza.
Już od dawien dawna obserwuje się pewien paradoks: najważniejszemu elementowi zdobywania, poznawania i odtwarzania wiedzy nie poświęca się w obowiązującym systemie edukacji najmniejszej uwagi.

Książka „Sekrety superpamięci” uznawana jest od blisko dwudziestu lat za klasyczny i podstawowy tekst w dziedzinie technik zapamiętywania. Metody, które podaje autor np. Łańcuchowa Metoda Skojarzeń, lub Zakładkowa Metoda Pamięci weszły na trwałe do innych poważniejszych opracowań psychologicznych jako przykłady umiejętnego wykorzystania nieprawdopodobnych możliwości wyobraźni człowieka.

Każdy człowiek obdarzony jest pamięcią, czyli funkcja a zarazem zdolnością umysłu do przechowywania i odtwarzania informacji. Dokładne zdefiniowanie jej jest jednak trudne: powinno się rozpocząć je od precyzyjnego określania pojęcia mózgu i umysłu. Nie jest to jednak bynajmniej konieczne do tego by skorzystać z omawianej pozycji książkowej
Książka H. Lorayne jest raczej praktycznym poradnikiem używania pamięci. Słowo „używania” stosuję tu rozmyślnie bo jej autor miast mówić o „doskonaleniu”, „rozwijaniu”, kształceniu” pamięci mówi w sposób jasny jak się nią posługiwać, jakie reguły i metody stosować.
Na samym wstępie autor już zakłada, że każdy człowiek ma nie tyle dobrą pamięć a superpamięć. Nie każdy jednak posiada odpowiednie „programy użytkowe” pozwalające ją uruchomić. Te praktyczne programy łącznie z opisami znajdują się w niniejszej książce.
Autor nie jest naukowcem ani teoretykiem. Jego książka nie zawiera skomplikowanych opisów budowy i funkcjonowania mózgu ani technicznej terminologii.

Podstawy na których autor buduje swoją koncepcję dostępu do superpamięci, to: wyobraźnia, wizualizacja i świadome skojarzenia. Harry Lorayne uważa, że superpamięć to superwyobraźnia.
Funkcje zapamiętywania przyporządkowuje prawej półkuli mózgu, odpowiedzialnej za wyobraźnię, intuicję, wizualizację, zdolności artystyczne, abstrakcje i skojarzenia. Opisywane reguły zapamiętywania układają się w praktyczne wskazówki szerszego wykorzystania fragmentu mózgu. Dotyczą one również trenowania uwagi.
Metody Harry Lorayne można zaliczyć do znanych powszechnie metod mnemotechnicznych. Nie ma w nich jednak typowych skojarzeń układów wierszowanych, skrótów werbalnych czy analogii zewnętrznych. Jest prostota i oczywistość , która wynika z tego, że uator sam dokonał odkrycia, a następnie sprawdził jego funkcjonowanie w praktyce.
Dobra pamięć ma wymierną wartość w każdej sferze ludzkiego życia. To kluczowy element sukcesu w każdej dziedzinie życia. Autor zapewnia iż poznane dzięki jego książce metody pozwolą osiągnąć sukces.
Warto również podkreślić dużą rolę tłumacza pana Marka Siurawskiego. Przełożenie bowiem niniejszej pracy na język polski wymagało nie tylko dobrej znajomości zagadnienia ale niejako stworzenie polskiej wersji metody Lorayne’a.


RECENZJA KSIĄŻKI TONY BUZANA”POSŁUGIWANIE SIĘ PAMIĘCIĄ”.

Układ książki Tony Buzana jest tak skomponowany, aby możliwie najszybciej osiągnąć zamierzoną poprawę pamięci.
Treść całości dzieli się na trzy główne części.
Z części 1 można dowiedzieć się jak kształtowała się wiedza o pamięci i systemach pamięciowych.
Część 2 to opis Głównego Systemu Pamięciowego oraz sposobu wykorzystania go w praktyce.
Po lekturze części 3 można nauczyć się zapamiętywać dowolne informacje dzięki mapom myśli.

Bardziej szczegółowo wygląda to tak:

Rozdziały 1-9 obejmują sprawdzian obecnych możliwości pamięciowych każdego człowieka, podstawowe informacje o działaniu pamięci i podstawowe zasady, które trzeba znać, aby rozwinąć pamięć w stopniu naprawdę wysokim. Są tu przedstawione podstawy Łańcuchowej Metody Skojarzeń i kilka „doraźnych” list tzw. zakładek pamięci umożliwiających zapamiętywanie 10,20 i 25 dowolnych informacji.

Rozdział 10 mówi o tym jak powiększyć poznane listy zakładek 10-krotnie a później 100-krotnie.

Rozdział 11 traktuje o tym jak zachowuje się pamięć w funkcji czasu, dzięki czemu można tak rozłożyć pracę lub naukę aby maksymalnie wykorzystać jej możliwości.

Rozdział 12 omawia Główny System Pamięciowy, nazwany tak dlatego, że tworzy podstawę dla praktycznie nieograniczonej liczby innych systemów, przydatnych zwłaszcza do zapamiętywania informacji opisanych w rozdziałach 14-21 a więc: kart, liczb wielocyfrowych(dzięki temu można poprawić wyniki swoich testów na inteligencję), numerów telefonów, spraw do załatwienia, rocznic, terminów i dat z całego bieżącego stulecia, słów obcego pochodzenia i słów obcojęzycznych.

Rozdział 22 traktuje o nowej technice zwanej mapą myśli. Ta nowa metoda pamięciowa przełożona na sztukę notowania ma polepszyć 10-krotnie zapamiętywanie i odtwarzanie zapamiętanych informacji.

Rozdziały 23-27 dotyczą sposobu łączenia mapy myśli z innymi systemami pamięciowymi aby:

- łatwiej zapamiętywać nazwiska i twarze,
- przypominać sobie to, co się zapomniało,
- lepiej zdawać egzaminy ustne i pisemne,
- wygłaszać przemówienia,
- opowiadać dowcipy i zapamiętywać sny.