Przynależność do subkultury - sposób na młodzieżowy bunt czy na rozwijanie zainteresowań i zdolności?

Przynależność do subkultury-sposób na młodzieżowy bunt, czy na rozwijanie zainteresowań i zdolności?

WSTĘP

Jak wszyscy wiemy subkultury poznajemy przeważnie w czasie dojrzewania, kiedy dostrzegamy wszelkie wady świata i chcemy się im sprzeciwić. Początkowo zaciekawia nas dana subkultura. Następnie dążymy do niemal całkowitego upodobnienia się z jej przedstawicielami. Wtedy właśnie stajemy się członkami subkultur. Choć z biegiem czasu one bardzo ewoluowały to jednak wciąż można je zauważyć. Prawie wszystkie subkultury są ściśle związane z muzyką i krystalizują się przeważnie z gatunków muzyki. Nie zapominajmy, że wiernymi swej subkulturze możemy być nawet do końca życia, chcemy przez to powiedzieć, że punkiem, czy hipisem, można być w każdym wieku.

SUBKULTURA

Właściwie wyjaśnienie tego pojęcia jest bardzo trudne, gdyż każda z subkultur jest inna. Definiuje ją między innymi Mirosław Pęczak, który twierdzi, że subkultura jest spójną grupą społeczną, wyróżniającą się od reszty społeczeństwa pozostając w pewnym sensie na marginesie, przez swoją "inność" wyrażającą swój bunt, sprzeciwiającą się powszechnie utartym wzorcom, sposobom życia, czy rządom. Członkowie każdej z subkultur wyróżniają się specyficzną ideologią, ubiorem oraz wyglądem.
Hipisi wykrystalizowali się w Stanach Zjednoczonych w połowie lat 60. Inspiracją do powstania ruchu był sprzeciw przeciw wojnie w Wietnamie. Wietnam stał się symbolem walki prostych ludzi o należne im prawa, walki przeciw przemocy i niesprawiedliwości. Władze USA od 1967 roku rozpoczęły likwidację ośrodków hipisów. Przypisywano im całe zło, jakie Ameryce przyniósł wiek XX - narkomanię, przestępczość, sekciarstwo religijne.
Hipisów wyróżniał prosty, niedrogi, a zarazem zmysłowy strój, wykazujący pokrewieństwo z naturą. Wyrażał on wolność i nie ukazywał różnic majątkowych. Hipisi nosili długie włosy na znak buntu. Ubiór składał się zazwyczaj z kwiecistych bluzek, niekiedy z rozszerzanymi rękawami, zniszczonych i podartych jeansów dzwonów. U kobiet były to długie, barwne spódnice. Noszono także tanie ozdoby, tj. drewniane i plastikowe koraliki, pacyfki, apaszki i opaski na głowach. Kwiaty były symbolem życzliwości. Stąd wzięło się sformułowanie „dzieci kwiaty”.
Ideologią ruchu hipisowskiego był skrajny pacyfizm, co wyrażają hasła „Make love, not war” (czyń miłość, nie wojnę), „Non-violence” (bez przemocy) i „Peace and love” (pokój i miłość). Hipis żyje każdą chwilą, nie martwi się przyszłość, nie nosi zegarka, bo czas dla niego jako taki nie istnieje. Chodzi boso, gdyż jest dzieckiem ziemi i nie depcze matki natury, stara się żyć z nią w zgodzie i ją rozumieć. Unika kontaktów z wszelkimi instytucjami, zarówno świeckimi (jak szkoła, wojsko, praca), jak i kościelnymi. Hipis nie ma stałego domu, ciągle się przemieszcza. Wolność dla niego to brak przymusu, rodziny, norm moralnych. Rodziną dla hipisa jest cała społeczność hipisowska, składająca się z jego braci i sióstr.
Muzyka hipisów utworzyła się z połączenia bluesa, rock and rolla, muzyki ludowej. Po raz pierwszy zostały w niej zastosowane instrumenty elektryczne i wzmacniacze elektroniczne. Zespoły przybierały własny styl w myśl hasła: "Jesteśmy muzyką, którą gramy, muzyka jest naszą filozofią, religią, mową, bronią i polityką". Zażywali narkotyki takie jak marihuana, haszysz czy halucynogeny. Odegrały one dużą rolę w istnieniu ruchu, przyczyniając się jednocześnie do jego upadku.
Hipisi są zwykle wegetarianami - zwierzęta to moi przyjaciele, a ja nie jadam przyjaciół. Byli oni buntownikami przeciw wartościom, które większość ludzi uważała za najważniejsze, to jest kariera, postęp, majątek, pozycja społeczna. Hipisi, z dala od miast zakładali komuny, gdzie uprawiali rośliny ekologiczne, szyli ubrania, wykonywali drobne sprzęty codziennego użytku i starali się być samowystarczalni. W komunach wszystkie dobra były wspólne a hipisi równi wobec siebie. W Polsce na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych powstały komuny w Warszawie, na Mazurach i w Bieszczadach.
Miejscem spotkań hipisów są różne festiwale, zarówno muzyczne jak i manifestacje, protesty antywojenne. Najsłynniejszym zlotem stał się festiwal w Woodstock w 1969 roku. Była to mała farma niedaleko Nowego Jorku, gdzie przybyło ponad pół miliona miłośników nowej muzyki. Woodstock stał się dla hipisów symbolem wspólnoty i jedności. W Polsce też odbywają się zloty hipisowskie, które biorą swoją nazwę właśnie od legendarnego w miejscowości Woodstock.

RASTAFARIANIE (RASTAMANI)

Na przełomie lat 70. i 80., mniej więcej równolegle z ruchem punk, pojawiła się w Polsce subkultura rastafarian. Wielu jej uczestników wywodziło się właśnie z subkultury punkowej, także pierwsza piosenka bliska stylistyce reggae, „Ganja”, została nagrana przez punkowy zespół Brygada Kryzys, założony m.in. przez Roberta Brylewskiego. W 1982 roku Brylewski utworzył pierwszy polski zespół reggae „Izrael”, grający zresztą najbardziej tradycyjną i typową odmianę reggae – roots reggae.
Nazwa subkultury pochodzi od imienia księcia Ras Tafari, który w 1930 roku został cesarzem Etiopii. Koronacja była traktowana na Jamajce jako spełnienie się proroctwa biblijnego oraz wygłoszonego trzy lata wcześniej proroctwa Marcusa Garveya, który stworzył podstawowe założenia ruchu rastafarian. Walczył on o równouprawnienie rasowe i postulował powrót do kultury przodków. W doktrynie ruchu pojawił się rasizm jako wyższość czarnej rasy nad białą, który został z niej jednak wyeliminowany.
Barwy reggae to barwy flagi Etiopii - zielony, żółty, czerwony. Przy nich często może pojawić się także lew nieustraszony w boju - symbol siły. Tacy też chcą być rastamani w walce o swoje ideały. W typowym stroju uczestników subkultury rasta, który jest kolorowy i zwiewny, dominują kolory reggae. Ich fryzurą są przeważnie dredy, lub zwykłe warkoczyki, przykrywane nieraz charakterystycznymi kolorowymi czapkami robionymi na drutach. Lubią oni też nosić różne wisiorki i koraliki, podobnie, jak hippisi, z którymi swoją drogą łączy ich też zamiłowanie do palenia marihuany, zwanej ganją.
Prawdziwy rastafarianin to człowiek wyzbyty wszelkich przejawów agresji, prowadzący spokojny, bezstresowy styl życia zgodny z naturą. Propaguje wolność i równość dla wszystkich ludzi, uważa życie za najwspanialszy dar i bardzo je docenia. Rastamani często są wegetarianami. Słuchają muzyki reggae i wszelkich jej odmian. Muzyka ta pochodzi z Jamajki, charakterystyczne dla niej są rytmicznie powtarzane krótkie, tłumione akordy gitarowe oraz tradycyjne bębenki. Jest bardzo melodyjna i pozwala wesoło pobujać się w pozytywnych rytmach. Obecnie coraz bardziej znanym jej odłamem jest muzyka ska, będąca „szybszą” odmianą reggae.
Najsłynniejszym reggae’owym twórcą był Bob Marley. A najbardziej znane polskie reggae’owe zespoły to : Raggafaya, Bakshish, Cała góra barwinków, Dusbka, Habakuk, Pajujo, czy Tabu.

Skini są jedną z subkultur młodzieżowych, preferujących kult siły i przemocy. Jawią się jako grupa niezwykle brutalna, o skrajnie agresywnych postawach. Ruch wyłonił się pod koniec lat 60. w Wielkiej Brytanii. Pierwsi skini wywodzili się z patologicznych, zdemoralizowanych rodzin. Zapewne potrzeba zwrócenia na siebie uwagi była główną przyczyną rodzącej się w nich agresji. Swoim wyglądem i zachowaniem chcieli szokować i budzić strach. Narastała w nich coraz większa nienawiść skierowana przeciwko imigrantom. Uważali, że to oni zabierali im pracę, mieszkania, miejsca w szkołach i na uczelniach.
Podobnie jak członków innych grup młodzieżowych, skinów łatwo można rozpoznać po: sposobie ubierania się, stylu bycia, używanych przez nich symbolach. Ich strój nawiązuje do tzw. "wzorów proletariackich", a więc wysokie ciężkie buty, podkute ćwiekami, dżinsy, szeroki pas, kurtka typu „flyers”. Do tego niektórzy noszą jasną koszulę i szelki. Charakterystyczny ubiór skina to również krótkie buty na grubej podeszwie, białe sznurówki, białe skarpetki. Podobnie ubierają się kobiety; noszą także dżinsy, męskie koszule i szelki. Mężczyźni najczęściej golą włosy lub zostawiają je bardzo krótko przystrzyżone, natomiast dziewczęta preferują z przodu krótko ostrzyżone włosy, z tyłu zaś nieco dłuższe
W połowie lat 70-tych. ruch skinheadów rozpadł się na dwa odłamy. Pierwszy - nacjonalistyczny - walczył z punkami i innymi młodzieżowymi grupami. Drugi natomiast - anarchistyczny - identyfikował się z punkami i występował przeciwko obcym grupom rasowym i nacjonalistycznym. Obydwa odłamy łączyła jednak nienawiść do przeciwników i duży stopień agresji. Ich ideologia opiera się na przewrotnym rozumieniu i interpretowaniu hasła: "Duma - Honor - Ojczyzna". Świętem skinheadów jest 20 kwietnia - dzień urodzin Hitlera. Jest to związane z nacjonalistycznymi postawami skinów, tudzież z faszystowskimi upodobaniami niektórych zwolenników ruchu. Uważają, że Hitler słusznie chciał zaprowadzić porządek w Niemczech, tępiąc Żydów czy ludzi innych narodowości. Tak samo - ich zdaniem - powinno być w Polsce. Generalnie zwalczają subkultury punków, metalowców, satanistów. W myśl zasady: "jeśli nie będą się ciebie bać - będą się z ciebie śmiać" chcą narzucać swoje prawa, szerząc kult siły. Jako argumentów używają oczywiście pięści. Niektóre z haseł to "Polska dla Polaków", "Żydzi do gazu" czy "Precz z czarnuchami". Stąd największa agresja skinów skierowana jest do Afrykańczyków i Żydów. Uprawiają te sporty, które przyczyniają się do podniesienia kondycji i sprawności fizycznej. Na ogół nie palą, nie piją alkoholu i nie biorą narkotyków. W walce są jednak bezwzględni i bardzo brutalni. Potrafią bić i kopać ofiarę do utraty przytomności. Atakują zawsze grupowo, najczęściej wieczorem lub w nocy. Grasują w pobliżu dyskotek, restauracji, pubów, kościołów, a także na boiskach sportowych. Specjalnością skinheadów są tzw. zadymy, czyli rozróby wywoływane w miejscach publicznych. Niepokojącym zjawiskiem ostatnich lat jest nasilenie agresji skinów w Polsce i w krajach Europy Zachodniej.

PUNKOWCY

Subkultura Punk pojawiła się na przełomie lat 70. i 80., kiedy hippisi i gitowcy stracili nieco na zainteresowaniu, a młodzież potrzebowała nowej alternatywy wobec muzyki. Punk jest najlepszym przykładem łamania wszelkich struktur politycznych przez subkultury. Powstał on spontanicznie, wywołany przez grupy sfrustrowanej młodzieży, która nie umiała się odnaleźć w brutalnej rzeczywistości agresywnego kapitalizmu. Warunki ogólnego kryzysu, brak perspektyw na poprawę sytuacji wyzwalały w młodzieży negatywny stosunek do zastanej sytuacji i postawy buntownicze. Bunt wyrażany był zarówno poprzez strój, który z założenia miał szokować, być brzydki i niechlujny oraz muzykę, prostą, opartą na kilku akordach, zależnie od tekstu – wesołą, poważną. Samo słowo punk oznacza "śmieć, odpadek".
Niewątpliwie "ojcem" muzyki punkowej wywodzącej się z rock & rolla jest zespół Sex Pistols. Jeszcze przed sformalizowaniem się tej subkultury i muzyki grali Ramones, Television czy Talking Heads, więc na dobrą sprawę to oni winni uchodzić za najstarsze kapele punkowe. Lata 80. przyniosły drugą falę tego zjawiska, a jej fenomenem była idea "zrób to sam" przejawiająca się m.in. w spontanicznym zakładaniu zespołów. Wtedy punk rock stał się bardziej przystępny dla przeciętnego słuchacza, ale i bardziej komercyjny.
Charakterystyczne elementy stroju punka, to: obcisłe spodnie z podwiniętymi nogawkami (często czerwone, dżinsy lub spodnie w kratkę czy pionowe paski), wojskowe buty, glany czy trampki, często z kolorowymi sznurówkami, koszulki z zespołami punkowymi i skórzane lub dżinsowe kurtki, często nabijane ćwiekami, kolczyki w różnych częściach ciała, tatuaże. Typowymi „ozdobami” są agrafki, łańcuchy, żyletki, naszywki i znaczki – bardzo popularne w Polsce od początku istnienia tej subkultury. Bardzo charakterystyczne są też fryzury: stawiane na lakier, kolorowe irokezy, ale na co dzień punkowcy noszą zazwyczaj bardzo krótkie irokezy. Obecnie ich wygląd już nie szokuje tak bardzo, jak kiedyś.
Główną ideologią punka było sprzeciwianie się władzy i walka z systemem. Zawsze śmiało mówili co myślą, bez względu na ograniczenia narzucone przez władze. Ludzie ci lansowali hasło „NO FUTURE” – BEZ PRZYSZŁOŚCI, a środkiem do promowania tej idei była muzyka - bardzo proste, głośne i wulgarne utwory miały niesamowitą moc oddziaływania na wszystkich niepokornych buntowników. Chcieli oni wykrzyczeć swe frustracje i przedstawić całemu światu swoją wizję życia. Punk szokował, bulwersował i zyskiwał rzesze naśladowców. Rozwój tego ruchu przypominał reakcję łańcuchową. Punki byli bardzo mocna grupą, wręcz nie do ruszenia, nie poddawali się. Sprzeciwiali się ograniczaniu wolności i niezależności człowieka. Stąd ich wygląd. Chcą, aby nikt nie przeszedł obok nich obojętnie. robią to, na co mają ochotę. Z czasem punkowcy zaczęli głosić hasła anarchistyczne nawołujące do bojkotu wszelkich instytucji państwowych tj. wojska, policji czy parlamentów, czasem nawet negują istnienia Boga. Nienawidzą skinheadów za ich skrajnie nacjonalistyczne poglądy. Nie tolerują także rasistów. W konfrontacji skinów z punkami często dochodzi do tzw. „zadym’’, które są odzwierciedleniem frustracji i zagubienia. Członkowie tej subkultury uważają, że świat opiera się na obłudzie, a życie to ciągła pogoń za pieniędzmi.
Niektórzy punkowcy są wegetarianami. Protestują przeciwko wiwisekcji, wykorzystywaniu zwierząt w celach naukowych. Ich główne hasło brzmi "PUNK'S NOT DEAD", które oznacza "punk nie umarł". Jako ich symbol możemy często spotkać się z literą "A" w kółku, co oznacza anarchię. Jeśli chodzi o sympatie punków do innych subkultur, to najbardziej lubią oni rastafarian i muzykę reggae. Punkowców często można spotkać na koncertach reggae, zdarza się też, że noszą oni krótkie dready lub irokeza zrobionego z dreadów.
Najlepszą polska kapelą tego gatunku muzycznego jest niewątpliwie zespół Dezerter. Po za nim są także m. in.: Farben Lehre, The Bill, Moskwa, Ksu, Leniwiec.

Jedną z najwęższych i najbardziej okrojonych subkultur są tzw. Depeszowcy. Fani różnych grup i zespołów muzycznych tworzą fankluby, zloty związane z ukochanym zespołem itp. Jednak żaden fanklub nie rozpowszechnił się na cały świat, tak jak nastąpiło to w przypadku Depeszowców. Jak sama nazwa wskazuje jest to ogromna grupa „kultywująca” rockową, brytyjską grupę Depeche Mode, która zadebiutowała w 1979 roku, a światową sławę zyskali po trasie koncertowej w USA 1988r. Do Polski po raz pierwszy zawitali w 1985r i od tego czasu fala popularności depeszowców systematycznie zaczęła wzrastać. Oczywiście podobne ruchy w przeszłości miały już miejsce, np. w latach 70 - tych fani Davida Bowie utworzyli własną stylistykę w wyglądzie i zachowaniu. W przypadku depeszowców cały styl bycia opiera się głównie na wyglądzie wokalisty i frontmana zespołu, a mianowicie mam tu na myśli Dawida Ghana. Tradycyjny strój ( a raczej wizerunek) depesza wygląda następująco: krótko przycięte, postawione włosy, czarna skórzana kurtka (tzw. ramoneska), czarne spodnie, czarne pantofle na grubej podeszwie, białe , jeansowe spodnie, krzyże na szyi, emblematy z logo zespołu. Członkowie tej subkultury nie przypisują sobie żadnej ideologii, która łączyła by ich w jakiś bardzo bliski sposób, twierdzą, że to, co jest wspólne to zamiłowanie do muzyki Depeche Mode, oraz podobny wizerunek, nic poza tym. A więc subkultura ta jak widać znacznie się różni od wszystkich, które wcześniej opisywaliśmy. Postrzegani są za bardzo ugodową i spokojną subkulturę, która nie ma konfliktów na tle ideologicznym, gdyż takiego tła praktycznie rzecz biorąc nie ma. Twierdzą, że cała ich ideologia życia jest zawarta w tekstach Martina Gore, które mówią o życiu, wierze i miłości, czyli o tym, co jest dla nich najważniejsze

Subkultura metalowców powstała na początku lat 70 XX wieku w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Gromadziła fanów muzyki heavymetalowej i jej podgatunków. Jest to jedna z najbardziej znanych subkultur. Nie mają oni dokładnej ideologii. Liczy się ten sam gust muzyczny oraz bycie razem. Zapoczątkowana przez ludzi młodych, chcących stanąć na drodze wszelkim przeciwnościom; nietolerancji, przemocy, jak również komercjalizacji przemysłu muzycznego, która kontynuowana jest do dzisiaj. Na temat metalowców powstało wiele wszelakich przesądów i stereotypów, którymi nieliczni kierują się do chwili obecnej. Wśród nich wykształciło się jedno bardzo popularne, choć nie mające nic wspólnego z rzeczywistością stwierdzenie, że metalowcy to wyznawcy szatana. Nie można mówić o jednolitej ideologii metalowców, gdyż pogląd na życie oraz wyznawanie religii zależą zarówno od osobowości, jak i od preferowania gatunku muzyki.
Wygląd typowego „metalowca”, pierwotnie wzorowany jest na wyglądzie rockersów - skórzane kurtki motocyklowe lub ramoneski, dżinsowe spodnie i długie włosy. Różnice w stroju są wynikiem upływu czasu. W zasadzie chyba zawsze będą modne skórzane kurtki, często nabijane ćwiekami, skórzane spodnie, koszulki z nadrukami ulubionych zespołów. Pod koniec lat 80. modne zaczęły być spodnie bojówki. Buty to obecnie zazwyczaj glany wojskowe, opinacze. Ozdoby to głownie czarne skórzane paski (z ćwiekami), bransoletki (tzw. pieszczoty), srebrne łańcuszki, bandany.
Dominującą tematyką muzyki metalowej są nawiązania do dwóch kierunków: mitologicznego oraz satanistycznego. Muzyka jest dla metalowców niezwykle ważna i zawsze jest na pierwszym miejscu. Ideologia opiera się na zamiłowaniu do muzyki i dobrej zabawy. Zainteresowania metalowców są bardzo szerokie, co oznacza, że są to często ludzie o interesujących osobowościach. Metalowcy z reguły nie są agresywni i choć z pewnymi ograniczeniami, akceptują inne subkultury. Negatywnie nastawieni są do dresiarzy. Subkulturę metalową można by w zasadzie nazwać grupą społeczną fanów muzyki metalowej. Zaangażowanie w subkulturę jest bardzo silne, choć nie wymaga żadnych deklaracji. Metalowcy traktują swoją przynależność do subkultury jako rzecz normalną i nie lubią się tym chwalić.
Za pierwszy polski zespół hardrockowy uznaje się grupę Test, powstałą w 1971 roku, której muzyka zdecydowanie zdradzała inspirację zespołami Black Sabbath i Deep Purple. W latach 70. w Polsce właściwie nie było żadnych znanych grup hardrockowych, za to czasem przyjeżdżały grupy zagraniczne. Przełom lat 80. i 90. to okres powstawania wielu zespołów grających mocniejsze odmiany metalu, oprócz trashu i blacku, także death metal. W latach 90. pojawiało się ich coraz więcej.

Subkultura gotycka wykształciła się na przełomie lat 70. i 80. z ruchu post-punk. Jest związana z muzyką o nazwie rock gotycki. Kolor czarny jest bardzo charakterystyczny dla gotów. Oznacza tajemniczość, grozę i niespokojną aurę.
Goci gustują w długich, skórzanych płaszczach, czarnych koszulach, spódnicach i glanach. Ozdoby to paski i obroże na szyję z ćwiekami, srebrne naszyjniki, łańcuchy, kolczyki i tatuaże. Noszą oni zazwyczaj czarne włosy. Popularny jest ostry makijaż z podkreślonym okiem i bladymi twarzami.
Teksty piosenek zazwyczaj opowiadają o śmierci, grozie, niepokoju i są przesycone pesymizmem. Goci to ludzie niezwykle wrażliwi. Przedmiotem ich wspólnych dyskusji są: śmierć, przemijanie, los człowieka, życie pozagrobowe. Goci interesują się poezją, literaturą, zwykle są to osoby dość inteligentne lub za takowe się uważające. Z drugiej strony nie ma żadnego wyznacznika zainteresowań, które łączą członków tego ruchu. Subkultura gotycka jest postrzegana jako "mroczna" i dla osób z zewnątrz często niezrozumiała. W powszechnej opinii króluje stereotyp wiecznie zasmuconego, samookaleczającego się gota. Ponadto, wielu ludzi błędnie utożsamia subkulturę gotycką z satanizmem. W rzeczywistości goci mimo swej fascynacji mrokiem, nie mają nic wspólnego z kultem szatana. Subkultura gotycka jest popularna w Polsce, dzięki audycjom prowadzonym przez Tomasza Beksińskiego w Programie Trzecim Polskiego Radia. Subkultura ta jest niejednorodna ze względu na wpływy muzyki elektronicznej, punka, death metalu, black metalu, neofolku, industrialu oraz innych nurtów, dzięki czemu wewnątrz niej istnieją spory o określenie tego, czym jest gotyk.

WOODSTOCK

Przystanek Woodstock jest letnim festiwalem odbywającym się co roku na przełomie lipca i sierpnia pod hasłem "Miłość Przyjaźń Muzyka". Zwany także najpiękniejszym festiwalem świata, jest jedną z największych i najpopularniejszych tego typu imprez. Woodstock odbywa się w Polsce w Kostrzynie nad Odrą na starym poligonie wojskowym. Przyjeżdżają na niego setki tysięcy ludzi pochodzących nie tyko z Polski, lecz także z Niemiec, Czech, Ukrainy. Z roku na rok woodstockowiczów przybywa. Zbierają się tam punkowcy, metale, rastamani, hipisi, goci i rockowcy w różnym wieku - wszyscy by spotkać się, poznać, wspólnie posłuchać muzyki i pobawić. Podczas trzech dni festiwalu na trzech scenach odbywają się koncerty zespołów z całego świata grających wszelkie odmiany muzyki : rockowej, punkowej, metalowej, reggae oraz folkowej. Wybrane spośród tysięcy drogą eliminacji zespoły występują za darmo. Organizatorem przystanku jest Jerzy Owsiak z Fundacją Wielkiej Orkiestra Świątecznej Pomocy, która tym letnim koncertem chce podziękować wszystkim wolontariuszom i ludziom wspierającym jej styczniowe, finałowe działania. Pierwszy festiwal odbył się w 1995 roku w Czymanowie nad jeziorem Żarnowieckim. Natomiast w tym roku impreza ta obchodzi swoje 18 urodziny - jest organizowana 18 raz.

POGO

Pogo jest to grupowy taniec charakterystyczny dla subkultur punków oraz metalowców. Zabawę tę zaobserwować można na każdym niemal koncercie rockowym. Wywodzi się z ona właśnie od wspomnianych już punków. W Polsce rozpowszechniona została w latach osiemdziesiątych na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie. Punkowcy tańczyli tam pogo podczas każdego koncertu, urosło to wśród nich do rangi niezbędnego rytuału. "Rytualny taniec pogo, utwardzający ducha i mięśnie"- jak mówią Jarocińskie archiwa. Jest to swoiste ćwiczenie w odporności na ból, a zarazem "wyładowanie agresji i negatywnych emocji". Pogo polega na dość chaotycznym wzajemnym odbijaniu się od siebie, przepychankach w tańczącym tłumie. Zdarza się, że tańczący padają na ziemię, jednak zwykle od razu podnoszeni są przez osoby tańczące obok. Pogo w większości przypadków nie zawiera elementów groźnych dla zdrowia, choć dla osób postronnych może sprawiać wrażenie prawdziwej bijatyki. Istnieje także bardziej brutalna odmiana tego tańca zwana mosh, jednak jest ona rzadsza.

FESTIWAL W JAROCINIE

Festiwal Muzyków Rockowych w Jarocinie wcześniej nosił nazwę Ogólnopolskiego Przeglądu Muzyki Młodej Generacji. Powstał w 1980 roku z inicjatywy Waltera Chełstowskiego, choć festiwale muzyczne miały tam miejsce już od 1970 roku. Dość długo był największym festiwalem muzyki młodzieżowej, głównie rockowej. Za czasów PRL był rodzajem odskoczni od szarej rzeczywistości i oazą wolności. Na festiwalu grano punk rocka, rocka, heavy metal, bluesa, reggae. Festiwal w latach 80. był jedynym miejscem prezentacji niezależnych grup muzycznych, gdzie często ignorowana była cenzura. Było to miejsce oderwania się od problemów, gdzie zezwalano na swobodę w ubiorze, zachowaniu oraz wyrażaniu własnych poglądów. Festiwal po 1980 roku odgrywał dużą rolę dla świata muzycznego, głównie dzięki festiwalowej publiczności. Dochodziło do częstych incydentów wygwizdania grupy muzycznej, obrzucania pomidorami, błotem lub kamieniami. Publiczność festiwalowa nie tolerowała oficjalnie w tamtych czasach promowanych zespołów. Do najbardziej znanych zespołów debiutujących w Jarocinie, można zaliczyć: Pidżama Porno, T.Love, Dżem, Oddział Zamknięty, Armia, Izrael, Sztywny Pal Azji, KAT, Hey i Dezerter.


PODSUMOWANIE

Subkultura w wielu aspektach jest pozytywnym zjawiskiem. Niesie ze sobą rozwój kultury, skupia wokół siebie ludzi i daje im możliwość rozwoju w grupie. Jest tworzona z myślą o danej zbiorowości. Lecz często przeradza się to w skrajne działania i niestety subkultura osiąga wtedy wymiar destruktywny. Nie podchodzi indywidualnie do jednostki, zapomina o jej potrzebach. Często też wybiega poza prawo, a co najgorsze neguje i niszczy dominującą kulturę, uważając ją za gorszą. Ważne jest to, że jeśli koniecznie człowiek czuje potrzebę przynależności do danej subkultury, powinien ją wybierać z głową, gdyż nieodpowiedni wybór może być tragiczny w skutkach.