Razem - lepiej i weselej. Scenariusz zajęcia

SCENARIUSZ ZAJĘCIA DLA DZIECI 5-LETNICH

TEMAT : Razem - lepiej i weselej.

Cele ogólne:
- wdrażanie do postrzegania samego siebie i innych jako członków jednej grupy
- stwarzanie możliwości do wykazywania inwencji własnej w wypowiedzi słownej i w pracach
plastycznych
- rozbudzanie zainteresowania literaturą piękną dla dzieci
- rozwijanie wyobraźni i umiejętności dostrzegania elementów humorystycznych oraz fantastycznych
w utworach wierszowanych

Cele operacyjne:
Dziecko:
- uświadamia sobie i akceptuje podobieństwa i różnice między członkami grupy
- akceptuje prawo wszystkich dzieci do wspólnej zabawy
- zgodnie współdziała w zabawie
- słucha tekstu wierszowanego ze zrozumieniem
- poznaje takie środki literackiego wyrazu jak: porównanie, przenośnia
- wypowiada się nt. wysłuchanego utworu z użyciem poprawnie zbudowanych zdań
- wyraża ruchem cechy i czynności postaci z wiersza
- dostrzega rym i rytm w wierszu: tworzy proste rymy, realizuje rytm w zdaniu
- stosuje liczebniki porządkowe 1-5
- wykonuje pracę plastyczną zw. tematycznie z omawianym utworem poetyckim.

Metody:
- oparte na aktywności nauczyciela:
słowna: recytacja, rozmowa kierowana, wyjaśnienie, instruktaż do zabawy ruchowej i pracy plastycznej
- oparte na aktywności dzieci:
słowna: swobodne wypowiedzi, rozmowa kierowana nt. treści wiersza, wspólna recytacja wiersza, dobieranie rymów
- oglądowa: praca z obrazkiem
czynna: zadań stawianych przed dzieckiem
aktywizująca: zabawa z rekwizytem, praca plastyczna według inwencji własnej dziecka.

Formy:
grupowa, zespołowa, indywidualna.

Środki dydaktyczne: kłębki kolorowej wełny, zdjęcia dzieci (przyniesione wcześniej przez dzieci
z domu), kolorowe duże koło z brystolu, obrazki przedstawiające rymujące się wyrazy (rak – mak, wieżowiec – sportowiec, lala – sala, miś – ryś, mama – lama, kot – płot, koń – słoń), kuferek, a nim: „głaz” ze styropianu lub papieru pakowego, długopis, kalkulator, młotek, lornetka książka, grzechotka, poduszka oraz klej, farby, pędzle, pojemniki na wodę.


PRZEBIEG ZAJĘCIA:

I. Część wstępna:
• Przywitanie całej grupy – piosenką „Wszyscy są, witam was” -
„Wszyscy są, witam was, zaczynamy, już czas! Jestem ja, jesteś ty – raz, dwa i trzy!” – po kolejnych powtórzeniach piosenki następuje przywitanie się dzieci za pomocą różnych części ciała – noskami, palcami, „niedźwiedzim uściskiem” i podaniem dłoni.

• Wprowadzenie do zajęcia – zabawa dyd. „Kłębuszki” –
dzieci siedzą w kole, w środku którego znajduje się kilka kłębków kolorowej wełny.
Ich rozciągnięte nitki prowadzą w różne końce sali, a przyczepione są do nich zdjęcia dzieci (przyniesione przez nie wcześniej do przedszkola).
Zadaniem wybranych dzieci jest, nawijając nitkę na kłębek, odnaleźć wszystkie zdjęcia.
Następnie każde z dzieci odszukuje wśród nich własne i nakleja pośrodku dużego koła, wykonanego z kolorowego brystolu i zawieszonego na tablicy magnetycznej.
Nauczycielka wyjaśnia dzieciom, iż to koło ze zdjęciami dzieci – to „portret naszej grupy”, w którym każdy ma swe miejsce, jak w rodzinie.

II. Część właściwa:

1. Zapoznanie dzieci z utworem Anny Kamieńskiej pt.„Palce”-
- Posłuchajcie, króciutkiego wierszyka - bajeczki o pewnej rodzince. Wiersz ten napisała pani
Anna Kamieńska.
• Prezentacja wiersza - recytacja nauczycielki, z jednoczesnym wskazywaniem odpowiednich palców.

A. Kamieńska „Palce”
Było braci pięcioro:
pierwszy – tęgi i zdrowy
łamie w ręku podkowy.
Drugi – pełen ochoty,
nie omija roboty.

Trzeci jak strąk wysoki
gapi się na obłoki.
Czwarty – bardzo nieśmiały
rozmyśla przez dzień cały.
Piąty – mały, malusi
lula w kolebusi.

- Jak poetka nazwała palce? Kim oni są w wierszu? ( są braćmi)
- Ilu ich było? Przeliczmy wszyscy razem nasze palce. (dzieci przeliczają głośno palce).
- Czy zapamiętaliście, jacy ci bracia są w wierszyku? Co robią? Posłuchajcie wiersza jeszcze raz.
Pokazujcie wraz ze mną paluszki.

2. Ponowna recytacja wiersza przez nauczycielkę – dzieci wskazują odpowiednie palce.

3. Rozmowa nt. treści utworu:
- Jaki jest pierwszy z „braci-paluszków”? ( gruby, tęgi, zdrowy, silny)
- Co to znaczy „łamie w ręku podkowy”? Kto z was wie? (jest taki silny, że potrafiłby złamać podkowę).
- Jaki jest drugi z braci? Co oznaczają słowa: „nie omija roboty”? (jest pracowity, chętny do pracy, lubi coś robić, pracować, itp.)
- A trzeci z braci? Czy jest podobny do pierwszego lub drugiego? (nie, jest wysoki i patrzy na obłoki, gapi się).
- Poetka wyraziła się ,że jest on wysoki jak strąk? Co to znaczy, kto wie? (jeśli dzieci nie wiedzą, nauczycielka pokazuje im ilustrację przedstawiającą pnącze fasoli i wyjaśnia, iż rosnąc, wspina się ono coraz wyżej po tyczce)
- Jaki jest czwarty, ten średni brat? Kto pamięta? (nieśmiały). Co on robi przez dzień cały? (myśli, rozmyśla, marzy itp.)
- Czy piąty braci też jest taki silny, jak pierwszy lub taki pracowity, jak drugi? (nie, jest najmniejszy i śpi)
- W czym śpi najmłodszy z braci? (w kolebusi) Kto wie, co to jest kolebka, kołyska? (jeśli żadne z dzieci nie wie, nauczycielka wyjaśnia i pokazuje ilustrację przedstawiającą kołyskę)

4. „Słuchaj i pokazuj” – zabawa ruchowo-naśladowcza
Nauczycielka ponownie recytuje wiersz, a dzieci pokazują ruchem treść kolejnych wersów –
według inwencji własnej.

5. „Skrzynia Skarbów” – zabawa z rekwizytem - nauczycielka wnosi „Skrzynię Skarbów”(kuferek), w którym dzieci znajdują następujące rekwizyty: „głaz” ze styropianu lub papieru pakowego, długopis, kalkulator, młotek, lornetkę, książkę, grzechotkę, poduszkę.Zadaniem chętnych dzieci jest dobranie rekwizytów do postaci poszczególnych palców i próba odegrania scenki przedstawiającej Rodzinę Braci Paluszków.
Pozostała część grupy odgaduje nazwę postaci-palca, który jest przedstawiany przez kolegów.

6. „Dokończ zdanie” – zabawa z rymami –
Nauczycielka recytuje ponownie utwór, przy czym nie kończy co drugiego wersu –
Zakończenie to dopowiadają dzieci (N.: „pierwszy tęgi i zdrowy łamie w ręku......”; Dz.: „podkowy”)
- Czy zauważyliście coś ciekawego w wyrazach wiersza? Czy pasują do siebie, czy nie? Co mają podobnego? (mają podobne końcówki, sylaby, rymują się )
- Tak, niektóre wyrazy w wierszu brzmią podobnie, rymują się. Popatrzcie teraz na te obrazki, nazwijcie je i spróbujcie dobrać w pary tak, żeby się rymowały.

7. „Znajdź rym” - dzieci oglądają rozłożone na dywanie obrazki i dobierają je w pary, a następnie cała grupa głośno je wypowiada, wyklaskując rytmicznie sylaby (np.: rak – mak, wieżowiec – sportowiec, lala – sala, miś – ryś, mama – lama itp).

8. Próba interpretacji wiersza:
- Jak myślicie, dlaczego autorka wiersza, pani Anna kamieńska, porównała nasze palce do braci?
(bo tworzą jedną dłoń, są zawsze razem, razem działają, itp.)
- Właśnie, mimo, że każdy z nich jest inny – jeden bardzo silny, drugi zwinny, pracowity, jeszcze inny nieśmiały, czy ten ostatni – malutki, to jednak wszystkie palce są nam bardzo potrzebne i pomagają sobie nawzajem, tak jak bracia.
- A czy wy jesteście wszyscy tacy sami, czy się różnicie? (dzieci wypowiadają się na temat różnic i podobieństw w wyglądzie i zachowaniu swoim i kolegów, jakie zauważają).
- Tak i wśród was są odważni i trochę mniej śmiali, weseli i smutni, głośni i tacy, którzy wolą spokój i ciszę, mniejsi i więksi, ale każdy z was należy do naszej grupy i każdy z was jest w naszej grupie lubiany i potrzebny – tak, jak potrzebne są nam wszyscy „bracia - paluszki”. Zobaczymy, czy umiecie ze sobą współpracować jak bracia i siostry, jak palce jednej dłoni.
Nauczycielka proponuje zabawę „Pięć palców”.

9. „ Pięć palców” – zabawa ruchowa – dzieci poruszają się swobodnie po sali w rytm muzyki; na przerwę w muzyce dobierają się piątkami i układają ze swoich ciał, na dywanie, kształt dłoni, przy czym próbują dobrać się wzrostem odpowiednio do długości kolejnych palców.

10. „Rodzina Paluszków” – praca plastyczna –
- odbijanie własnej dłoni, pomalowanej dowolnym kolorem farby plakatowej na grubym kartonie;
- domalowywanie „minki” i elementów stroju, fryzury każdemu z „braci –paluszków” według inwencji własnej dziecka;
- wycinanie i naklejanie swej „Rodziny Paluszków” na wykonanym wcześniej „portrecie grupy” – wokół zdjęć dzieci;
- swobodne wypowiedzi dzieci nt. wykonanej przez siebie pracy.

III. Zakończenie i ewaluacja zajęcia –
Nauczycielka informuje dzieci, że kciuk może służyć także do porozumiewania się bez słów, do wyrażania pochwały lub niezadowolenia. Prosi dzieci, aby pokazały kciukiem, czy dobrze bawiły się podczas zajęć, czy nie (kciuk uniesiony w górę lub opuszczony w dół). Uzasadnienie przez chętne dzieci swej opinii, wyciągnięcie wniosków na następne zajęcia.


Opracowała: Anna Rzeczkowska