"Woda - obraz przeszłości". Scenariusz inscenizacji ekologicznej

Występują:
Dziewczynki: (dziewczynka 1 - Ania, dziewczynka 2 - Magda dziewczynka 3 - , Kasia), Rybka, Hydrosfera – Pani w todze, ekspedientka (dwie role może grać jedno dziecko)

Sceneria:(ładna pogoda, plaża nad rzeką, wokół pełno śmieci)
Dziewczynka 1: Moja mama ciągle krzyczy na mnie, że zużywam za dużo wody. Wprawdzie myję zęby pod bieżącą wodą, ale to chyba nic złego?
Dziewczynka 3: Moja tak samo, aż mam tego dosyć. Najpierw prosi mnie o pomoc w zmywaniu naczyń, a potem narzeka, że bez sensu leję wodę. Zupełnie nie rozumiem, o co jej chodzi?
Dziewczynka 2: E tam (machnięcie ręką). Ja codziennie biorę kąpiel z bąbelkami i nie przejmuję się takimi głupstwami. Zresztą, co może się stać, skoro wody jest tak dużo? Pamiętacie, ostatnio na przyrodzie, mówiliśmy, że zajmuje ona ¾ powierzchni ziemi.

(dziewczynki siadają nad brzegiem rzeki)
Dziewczynka 1: Słuchajcie, czy nie uważacie, że woda w rzece wygląda inaczej niż zwykle? Czyżby zmieniła kolor?
Dziewczynka 3: Chyba przesadzasz. Może śmieci jest nieco więcej, chociażby te puszki i stary kalosz. Ale to chyba nic strasznego! Myślę, że mój papierek niewiele tu zmieni. (dziewczynka wyrzuca papier po zjedzonym batoniku i śmieje się) ChaCha!

(w tym momencie z otchłani brudnej wody wyłania się ryba)
Ryba: Który to już śmieć wpada do naszego królestwa? Nie jestem w stanie ich policzyć!
Dziewczynka 2: Słyszałyście, kto to powiedział?
Dziewczynka 3: Słyszałam, ale nie mam pojęcia. Jak mówi mój tata, dzieci i ryby głosu nie mają.
Ryba: Chyba nadszedł najwyższy czas, aby głos zabrali ci, którzy cierpią z powodu waszych bezmyślnych zachowań!
Dziewczynka 1: O czym ty mówisz, przecież jeden mały papierek, jeszcze nikomu nie zrobił krzywdy!
Ryba: Jeden niewinny papierek! Ile razy już to słyszałam?! Czy nie wiecie, że woda, w której żyję ja i moi kuzyni jest podstawą życia na ziemi? Człowiek zatruwa nasze królestwo wylewając ścieki, stosując środki ochrony roślin, które spływają z pól, myjąc samochody nad brzegiem. Przez te chemikalia trudno nam jest nawet oddychać! Czy to się kiedykolwiek zmieni?
(ryba znika, na twarzach dzieci widać przejęcie)
Dziewczynka 2: Co mamy o tym myśleć? Nigdy nie sądziłam, że bezmyślne postępowanie człowieka może tak bardzo krzywdzić innych?
(słychać szum wody, z której wyłania się dziwna postać – pani w todze „Hydrosfera”)
Dziewczynka 1: Co to za dziwna postać? Kim pani jest?
Hydrosfera: Jestem królową wód. Nie przypuszczałam, że będę zmuszona wyłonić się ze swego podwodnego świata, aby przemówić wam – ludziom, do rozumu. Czy chcecie zobaczyć, jak będzie wyglądał świat za sto lat?
(dziewczynki naradzają się)
Dziewczynka 3: Czy na pewno chcemy wiedzieć, jaka przyszłość nas czeka?
Dziewczynka 2: Myślę, że tak. To jedyny sposób, żeby przekonać się, co się stanie, jeśli my ludzie, nadal będziemy tak żyć!
Hydrosfera: W takim razie czas zacząć naszą wycieczkę. (wypowiada zaklęcie i przenosi w przyszłość) H2O za lat sto!
Dziewczynka 1: Spójrzcie, udało się! Jesteśmy w przyszłości! Tylko, dlaczego wszystko jest takie brudne? (dziewczyny oglądają swoje ubrania)
Dziewczynka 3: Fuj! Cała się kleję! Chodźcie nad rzekę, przynajmniej umyjemy ręce.
Dziewczynka 2: Moment! Chwila! Co się stało z nasza rzeką Brzozówką? Przecież była tu odkąd pamiętam!
(zamiast rzeki, stoi budynek z napisem „Muzeum wody”)
Dziewczynka 1: Dziewczyny, widzicie ten napis! W miejscu, gdzie tak miło spędzałyśmy czas znajduje się ,,Muzeum wody”. Wejdźmy i zobaczmy, co to takiego?
(dziewczynki oniemiały z wrażenia na widok zgromadzonych eksponatów; szklanki z napisami: Morze Bałtyckie, Ocean Atlantycki, Pacyfik, Wisła)
Dziewczynka 3: Patrzcie! To nasze Morze Bałtyckie!
Dziewczynka 2: To niemożliwe, przecież niedawno byłam tam na wakacjach(dziewczynka z niedowierzaniem bierze szklankę do ręki)
Hydrosfera: Co wy robicie? Nigdy więcej nie dotykajcie tych eksponatów! One są bezcenne! To wszystko, co nam z Bałtyku zostało!
Dziewczynka 1: To nie może być prawda! Chodźmy stąd! Nie chcę tego słuchać!
Dziewczynka 3: Nie martw się. To jakiś żart. Na pewno nie wygląda to tak strasznie.
Dziewczynka 2: Ja też tak uważam. Kupmy lepiej coś do picia, bo ten upał jest nie do zniesienia!
(dziewczyny wchodzą do sklepu)
Dziewczynka 1: Dzień dobry! Poproszę wodę.
Ekspedientka: Jaką? Dużą, czy małą?
Dziewczynka 1: Zdecydowanie dużą. Taki dziś upał.
(sprzedawczyni wyjmuje dużą łyżkę i nalewa do niej wodę)
Dziewczynki: Co pani najlepszego robi?
Ekspedientka: No przecież chciałyście dużą!
Dziewczynki: Owszem dużą, ale butelkę!
(ekspedientka wybucha śmiechem): Chacha! Co? Duża butelka wystarcza mi dziennie na całe miasto!
Dziewczynka 3: To jakiś koszmar! Nie chcę wiedzieć, co jeszcze nas czeka! Muszę jak najszybciej wrócić i zrobić wszystko, aby nigdy do tego nie doszło!
Hydrosfera: Czyżbym słyszała panikę w waszym głosie? Owszem, przyszłość może wyglądać strasznie, ale to już zależy od was.
Dziewczynka 2: Nie przypuszczałam, że życie bez wody jest takie trudne, a wręcz niemożliwe! Proszę pozwól nam wrócić.
Hydrosfera: Dobrze, przeniosę was z powrotem, ale mam nadzieję, że podróż w przyszłość skłoniła was do myślenia.(hydrosfera wypowiada zaklęcie i dzieci wracają do teraźniejszości)
Sto lat wstecz, przyszłość precz!
Dziewczynka 1: Hura! Udało się! Znowu jesteśmy nad naszą kochaną Brzozówką!
Dziewczynka 3: Jeszcze mam przed oczyma ten okropny scenariusz. Zróbmy pierwszy krok i posprzątajmy te śmieci.
Dziewczynka 2: Nie zapomnijmy ich posegregować!
Dziewczynka 1: Śmieci segregujesz – Ziemię ratujesz! (dziewczynki zbierają śmieci i siadają nad brzegiem rzeki)
Dziewczynka 2: Jak dobrze, że mamy pod dostatkiem wody. Musimy zrobić wszystko, aby przyszłość pokoleń nie zmieniła się w ten koszmar!
Dziewczynka 3: Trzeba zacząć od siebie. Koniec z bezsensownym laniem wody. To nieprawda, że jeden człowiek nic nie może!
Dziewczynki: Pamiętajcie! Życie bez wody, to życie bez przyszłości!
Dziewczynka 2: Mamy nadzieję, że wy także, droga publiczności, wyciągnęliście z tego wnioski!