Inscenizacja baśni H. Ch. Andersena pt. "Stokrotka"

Przedstawienie będzie krótkie
Znane Wam, niestety – smutne.
Obejrzyjcie bajkę z nami.
Wnioski wyciągnijcie sami.


Narrator - Daleko na wsi, tuż koło drogi, stała altana. Przed nią był mały ogródek kwiatowy, w którym kwitły najpiękniejsze kwiaty: róże, tulipany, piwonie i malwy. Tuż obok ogrodu, za płotem na murawie, rosła mała stokrotka. Zwracała się śnieżnobiałymi płatkami do słońca, patrzyła w nie i słuchała skowronka, który śpiewał w powietrzu.
Patrzyła na szczęśliwego skowronka z podziwem.

Stokrotka - Ach, jak on pięknie śpiewa! Tak bardzo się cieszę, że mogę go słuchać.

Narrator - W ogrodzie rosły piękne , eleganckie kwiaty i nikt nie zwracał uwagi na maleńką, polną stokrotkę.

Stokrotka -Jakże one piękne i bogate. Na pewno do nich przyleci w odwiedziny skowronek. Dobrze, że jestem tak blisko, mogę przynajmniej przyglądać się ich wspaniałościom.

Narrator - Nagle mała stokrotka usłyszała:

Ptaszek - Ćwir , ćwir! Jaka ta trawa mięciutka. O! Jaki piękny mały kwiatuszek o złotym serduszku i srebrzystej sukience. Taki delikatny i …samotny.

Narrator - Ptaszek zaśpiewał dla niej najradośniej jak tylko potrafił i uleciał pod błękitne obłoki.

Stokrotka - Dziękuję!

Narrator - Wzruszona i uradowana stokrotka spojrzała na ogrodowe kwiaty. Były sztywne i nadęte, w bardzo złym humorze. Przykro było małemu kwiatuszkowi.
Wtem do ogrodu przyszła dziewczynka z wielkim nożem, zbliżyła się do tulipanów i zaczęła je obcinać jeden po drugim.

Stokrotka - Nie!

Narrator - Krzyknęła stokrotka, ale nikt nie słyszał jej głosu, nikt nie zwracał na nią uwagi.
Kiedy przyszedł wieczór mały kwiatuszek skulił delikatne płatki i rozmyślał:

Stokrotka -Jak to dobrze, że mieszkam daleko w trawie i że jestem małym, biednym kwiatkiem. Przecież to ja mogłam być na miejscu tych pięknych tulipanów (wzdycha)

Narrator - Myśląc o tym i o odwiedzinach skowronka- zasnęła.
Rankiem, kiedy wyciągnęła radośnie płatki do słońca, usłyszała głos ptaszka.

Stokrotka - To mój przyjaciel! Ale dlaczego śpiewa tak żałośnie?

Ptaszek - Kiedy byłem wolny, mogłem latać wysoko do słońca, śpiewać i cieszyć się widokiem pięknych kwiatów. Teraz jestem uwięziony w klatce. Czy będę jeszcze kiedyś szczęśliwy? (płacze)

Stokrotka -Biedny skowronek. Ale cóż ja mogę zrobić, jak go uwolnić?

Narrator - Wtedy do ogrodu weszło dwóch małych chłopców. Jeden trzymał nóż. Zmierzali wprost do stokrotki.

Stokrotka - Czego oni chcą?

Chłopiec 1- Weźmy ten kawałek murawy, tylko wyrwij ten kwiatek! Fu… jak śmierdzi! ( wącha kwiat i zatyka nos)

Chłopiec 2 - Nie, niech zostanie. Może i śmierdzi, ale ładnie wygląda.

Narrator - I zabrali wykopany kawałek murawy do klatki skowronka.

Ptaszek –( w klatce) Nie ma tu wody, umieram z pragnienia. Gardło mnie pali. Ach, będę musiał umrzeć z daleka od słońca i świeżej ziemi (zanurza dziobek w trawce i spostrzega stokrotkę)

Ptaszek - Ach, to ty biedny kwiatuszku. Ty też tu musisz umierać... Dali mi ciebie zamiast łąki z kwiatami. Każde źdźbło trawy ma mi zstąpić drzewo, a każdy z twoich pachnących płatków ma być dla mnie pachnącym kwiatem. To tylko przypomina mi, ile straciłem (płacze)

Narrator - Nadszedł wieczór i nikt nie przyszedł, nie przyniósł ptaszkowi kropli wody. Wyczerpany skowronek rozprostował skrzydełka, mała główka pochyliła się ku stokrotce i serce ptaka pękło ze smutku i tęsknoty.
Następnego dnia przyszli chłopcy, ze smutkiem popatrzyli na martwe ciałko, po czym wykopali mu w ogrodzie grób, włożyli do pudełka i zakopali.
Pytacie co ze stokrotką?

Chłopiec 1- Wyrzuć to zielsko, do niczego już się nie przyda!

Narrator - Jak postanowili tak i zrobili. Nikt nie pomyślał o małej stokrotce, która tak bardzo współczuła i kochała skowronka.


Literatura
• Hans Christian