Opis i analiza przypadku ucznia z deficytami funkcji percepcyjno-motorycznych

Opis i analiza przypadku ucznia
z deficytami funkcji percepcyjno-motorycznych.
I. Identyfikacja problemu.
Wśród populacji przedszkolnej, zwłaszcza wśród dzieci 6-letnich, coraz częściej spotykamy uczniów, którzy napotykają trudności w przyswajaniu wiedzy. Przyczyny mają różny charakter. Według H. Spionek niepowodzenia to „rozbieżność miedzy wiadomościami, umiejętnościami i nawykami faktycznie opanowanymi przez uczniów, a materiałem jaki opanować powinni według założeń programowych”. Pierwsza przyczyną zaburzeń zachowania dzieci oraz ich trudności i niepowodzeń są:
- uszkodzenia układu nerwowego;
- negatywne wpływy środowiskowo-wychowawcze i układy patogenne czynników biologiczno-społecznych;
- innym powodem zaburzeń są sytuacje, w których dom rodzinny zaburza życie emocjonalno-uczuciowe oraz nie zapewnia właściwych warunków do nauki i odpoczynku.
Może to zaburzyć nie tylko rozwój poznawczy i emocjonalny dziecka, lecz stworzyć mu liczne doraźne i bezpośrednie przeszkody w osiągnięciu dobrych wyników w nauce w przedszkolu, a później w szkole. Najczęściej dochodzi do zaburzeń zachowania oraz trudności i niepowodzeń szkolnych wówczas gdy na dziecko działają jednocześnie czynniki patogenne natury biologicznej jak i społecznej.
Obejmując wychowawstwo nad grupą już w pierwszych dniach zauważyłam, że jeden z chłopców wyraźnie odstaje od reszty. Aleks sprawiał problemy wychowawcze, niechętnie podejmował wszelkie działania edukacyjne. Poprawnie liczył w zakresie 20. prace plastyczne wykonywał szybko i niestarannie, często niszczył swoje rysunki. Nagminnie przeszkadzał w pracy innym dzieciom, utrudniał prowadzenie zajęć. Często popadał w konflikty z rówieśnikami.

II. Geneza i dynamika zjawiska.
Aleks był wychowywany przez babcię i dziadka. Miał młodszego o rok brata. Matka chłopców była alkoholiczką i zostawiła synów pod opieką swoich rodziców. Nikt nie znał ich ojca. Babcia bardzo starała się zapewnić im jak najlepsza opiekę, jednak musiała tez pracować, nie mogła poświęcić im całego swojego czasu. Dziadek pracował na wyjeździe, często nie było go w domu.
Problemy chłopca zapewne spowodowane były sytuacją rodzinną. Miał on problemy z zapamiętywaniem, nie potrafił dokonać analizy i syntezy słuchowej prostych wyrazów, wypowiadał się niechętnie, miał problem z orientacja w przestrzeni. Lepiej radził sobie z treściami matematycznymi.
Niepowodzenia w zerówce decydują o dalszych losach szkolnych dziecka. Mogą nastąpić związane z problemami reakcje nerwicowe i trudności wychowawcze spotęgowane nieprawidłową reakcją środowiska rodzinnego i szkolnego. Właściwa interwencja już w przedszkolu może zmniejszyć skutki zaburzeń, które są przyczyną niepowodzeń. W związku z dużymi trudnościami w wypowiedziach oraz rozumieniu słuchanego tekstu konieczne jest otoczenie chłopca szczególną troską i opieką terapeutyczną.

III. Prognoza.
Negatywna
Bez podjęcia działań wspomagających w przedszkolu i domu:
- nastąpi pogłębienie się trudności w nauce;
- zwiększenie braków w zdobywaniu wiedzy i umiejętności w klasie pierwszej i dalej;
- chłopiec straci motywację do nauki;
- nastąpi utrata wiary we własne możliwości;
- pogłębiać się będą problemy na dalszych etapach kształcenia.
Pozytywna
Podjęte działania doprowadza do:
- usprawnienia funkcji psychomotorycznych;
- wyrównywania braków w umiejętnościach i wiadomościach;
- zapobieganie ewentualnym przyszłym niepowodzeniom szkolnym.

IV. Propozycje rozwiązania.
W pracy indywidualnej z Aleksem należało oddziaływać za pomocą środków pedagogicznych na przyczyny i przejawy trudności w uczeniu się, mające na celu eliminowanie niepowodzeń a także ich ujemnych konsekwencji.
Cele:
- systematyczna praca nad usprawnieniem i doskonaleniem funkcji poznawczych;
- zaangażowanie w pomoc dziecku grupy i jego dziadków.
Plan działania:
- skierowanie chłopca na badania do poradni psychologiczno-pedagogicznej;
- stwarzanie sytuacji umożliwiających osiąganie sukcesów;
- wdrożenie grupy do pomocy koledze;
- współpraca z dziadkami chłopca.

VI. Wdrażanie oddziaływań i ich efekty.
Po rozpoznaniu problemu u Aleksa rozpoczęłam z nim systematyczną pracę mająca na celu zmniejszenie trudności w opanowywaniu podstawowych treści. Systematycznie, codziennie pracowałam z nim indywidualnie. Wdrożyłam do pomocy dzieci z grupy, którzy motywowali go i zachęcali do podejmowania wysiłku poprzez dostrzeganie jego małych sukcesów. Angażowałam Aleksa do wykonywania różnych zadań na rzecz grupy, przydzielałam mu funkcję dyżurnego. Okazał się być chłopcem uczynnym i chętnym do pomocy. Cały czas prowadziłam rozmowy z babcią nakłaniając ją do badania dziecka w poradni. Ponieważ nie była jego prawnym opiekunem miała utrudnione podejmowanie jakichkolwiek poważniejszych działań. Po jakimś czasie dziadkowie zdecydowali się wystąpić do sądu o uznanie ich za rodzinę zastępczą obu chłopców.
Prowadzone przez mnie oddziaływania szybko przyniosły pozytywne rezultaty. Rozwinęła się u niego koncentracja uwagi i pamięć, uczył się krótkich wierszy i piosenek. Dokonały się postępy w orientacji w przestrzeni. Dokonały się postępy w zakresie analizy i syntezy słuchowej. Aleks włożył z naukę dużo pracy i wysiłku. Do tego stał się mniej konfliktowy i nie sprawiał większych problemów wychowawczych. Dumna byłam z tego, iż uczyniłam z Aleksa pełnowartościowego członka naszej grupy, dlatego przykro mi było, kiedy babcia na koniec roku oświadczyła, iż chłopiec od września podejmie naukę w innej placówce – bliżej ich miejsca zamieszkania.