Zabawy z czarodziejem na ulicy Śmiesznej. Scenariusz zajęć

Scenariusz zajęć zintegrowanych
przeprowadzonych w grupie 5,6 - latków

Prowadząca: Beata Mika

Temat kompleksowy: Lato , lato czeka.
Temat dnia: Zabawy z czarodziejem na ulicy Śmiesznej.
Cele ogólne:
- rozbudzanie wyobraźni i fantazji dziecięcej;
- rozpoznawanie i nazywanie różnych stanów uczuciowych;
- rozwijanie zainteresowań literackich, zabawy słowem pisanym;
- wzbudzanie radosnej atmosfery, stanu euforii;
- wprowadzanie atmosfery bezpieczeństwa, optymizmu, poczucia akceptacji;
- rozluźnianie mięśni ciała.

Cele operacyjne: dziecko:
- rozpoznaje i nazywa różne stany uczuciowe;
- rozwija wyobraźnię;
- poznaje nowe wiersze;
- odtwarza werbalnie i niewerbalnie fragment wiersza „Lokomotywa”;
- zna adres swojego zamieszkania;
- zna różne dzieci świata;
- zna kolory tęczy i wie jak ona powstaje;
- wyzwala twórczą ekspresję ruchową;
- koncentruje energię i skupia się na zadaniu;
- odczuwa radość ze wspólnej pracy;
- posługuje się liczebnikami głównymi i porządkowymi;
- pobudza ekspresję plastyczną;
- doskonali manualność;
- zna powiedzenie „Śmiech to zdrowie”;
- czuje się swobodnie, wchodzi w stan euforii;
- zdobywa kolegów, ma poczucie akceptacji;
- czuje się bezpiecznie, rozluźnia mięśnie ciała, brzucha;
- jest optymistycznie nastawione do ludzi i świata.

Metody: słowna, działalności praktycznej, oparta na obserwacji, met. W. Sherborne , Dennisona.
Formy organizacyjne: praca zbiorowa, grupa, indywidualna.
Formy aktywności: słowna, ruchowa, muzyczna, plastyczna.
Środki dydaktyczne: wiersze: H. Szayerowej „Ulica Śmieszna”, J. Tuwima „Lokomotywa”, H. Ożogowskiej „Tęcza”, A. Kamińskiej „Co kto robi”, napisy ulicy Śmiesznej z numerami domów 1-10, tekturowy, kolorowy dom; kolorowe ilustracje domów; postacie dzieci świata; maskotka małpy i słonia; strój czarownika; ilustracje z dziećmi ukazujących różne nastroje; muzyka: śmiech dzieci, „Fantazja” , „Laserdanse”, bibuła, wycinanka, klej, nożyczki.


Przebieg zajęć:

1. Słuchanie piosenki pt. „Fantazja”.
2. Czarodziej zaprasza do zabawy.
N-la w stroju czarodzieja mówi: Jestem wesołym czarodziejem Hokus-Pokus. Chodzę sobie po świecie, chodzę przez dzień cały i pragnę, żeby się dzieci nie dąsały i zawsze buzie uśmiechnięte miały. Moja czarodziejska różdżka ma taką moc, że po dotknięciu wszystkie stają się wesołe i uśmiechnięte.
N-ka wypowiada zaklęcie:
Kręć się różdżko z wietrzykiem co wieje,
przywołaj tu do mnie radość i wesele.
Następnie różdżką dotyka dziecko mówiąc: pac, pac, plum.
Obserwując uśmiechnięte twarze dzieci chwali swoją różdżkę za „czarodziejską moc”.
3. Zaproszenie na ulicę Śmieszną.
Dzieci tańczą taniec- rytuał, naśladują ruchy czarodzieja. Dzieci przenoszą się na ulicę, w tle słychać wesołą muzykę
4. Na ulicy Śmiesznej.
N-lka recytuje fragment wiersza H. Szayerowej oraz puszcza nagranie ze śmiechem. Gdy czyta powtórnie, w miejscu gdzie wiersz opowiada o śmiechu przedszkolaki się śmieją.
H. Szayerowa „Ulica Śmieszna”

Jeśli komuś smutno
I do płaczu spieszno
Niech się uda śpiesznie
Na ulicę Śmieszną.
Na Śmiesznej w powietrzu
Dźwięczy śmiechu nuta
Bo jeszcze o smutkach
Nikt nie słyszał tutaj.
Szyby w oknach drżą
Od śmiechu szczerego.
To dzieci się śmieją
Z czego? Z byle czego.
I śmech od ścian domów
Odbija się echem
Bo tam każdy z każdym
Rozmawia ze śmiechem.

Więc zamiast się smucić
To na Śmieszna spieszcie
Jeśli tylko jest taka
W waszym mieście.

5. Spacer po ulicy Śmiesznej.
Dzieci spacerują po sali przy muzyce, witają się ze sobą dowolnym, fantazyjnym gestem, robią do siebie śmieszne miny, śmieją się.
6. Zabawy na ulicy Śmiesznej.
Dzieci mówią adresy – nazwy ulic swoich domów. Zwiedzając ulicę Śmieszną widzą wiele kolorowych domów. N-lka mówi, że jest tam jeden szczególny dom. Dzieci otwierają okna w tym domu:
a) Okno 1 – tam znajdują się ilustracje dzieci o różnych stanach uczuciowych i mimice twarzy. Rozmowa nt. Po czym poznajemy, że to dziecko jest radosne? Co mogło sprawić tę radość? Kiedy jest nam wesoło? Pokazywanie różnego rodzaju śmiechu.
b) Zabawa ruchowa – „Stań pod odpowiednim numerem domu na ulicy Śmiesznej”.
c) Okno 2 – odkrycie obrazka z lokomotywą. Zabawa w pociąg przy fragmentach wiersza „Lokomotywa” J. Tuwima. Dzieci z n-lką mówią wiersz, modulując głos oraz próbują naśladować treść śmiesznym ruchem, gestem, mimiką.
Rozmowa - czym można jechać na wakacje?
d) Okno 3 – tam mieszkają dzieci świata, odgadywanie jakie to są dzieci.
e) Okno 4 - wykorzystanie wiersza A Kamieńskiej „Co kto robi?” – do zabaw twórczych w „tomkowanie”.
A. Kamieńska „Co kto robi?”

Co kto robi?
- Co robi murarz? – Muruje.
- A co robi malarz? – Maluje.
- A kucharz? – Kucharzy.
- A gospodarz? – Gospodarzy.
- A doktor? – Doktoruje.
- A mały Tomek? – Tomkuje.
- A co to jest tomkowanie?
- O, to za trudne pytanie.

B. Zabawa ruchowa - Spotkanie małpy i słonia na ulicy Śmiesznej bo tam dzieją się same dziwy:
- naśladowanie małpek – metoda W. Sherborne
- słonia – Ćwiczenie Dennisona.
C. Okno 5 – rytmizacja tekstu lub improwizowanie własnej melodii do wiersza H. Ożogowskiej „Tęcza” – układanie tęczy na dywanie z bibuły dwóch zespołów bo ulica Śmieszna jest kolorowa. Chętne dziecko przypomina – jak powstaje tęcza.
H. Ożogowska „Tęcza”

Lśni na niebie tęcza,
Śliczna kolorowa.
Pytają się dzieci:
- Kto ją namalował?
Słonko malowało
Pędzelkiem ze złota.
Udała się słonku malarska robota.

7. Jak wyobrażam sobie mój dom na ulicy Śmiesznej? – ekspresja plastyczna. N-ka recytuje ostatnią zwrotkę wiersza H. Szayerowej. Praca z wycinanką, projektowanie śmiesznego domu i zawieszenie na ulicy Śmiesznej.
8. Czarodziej Hokus – Pokus żegna się z wszystkimi życząc radości i uśmiechu co dzień oraz zbliżające się wakacje. Zapamiętanie przysłowia „Śmiech to zdrowie”.

Źródło: "Pedagogika przedszkolna" Anna Klim-Klimaszewska