Poznajemy owady, omówienie cyklu rozwojowego motyla

SCENARIUSZ ZAJĘCIA PRZEPROWADZONEGO
W GRUPIE V – SŁONECZKA W DNIU 20.05.2013

Temat: Poznajemy owady, omówienie cyklu rozwojowego motyla.

Cele ogólne:
• Zapoznanie z etapami rozwoju motyla
• Poznanie owadów mieszkających na łące

Cele szczegółowe: (dziecko)
• Zna owady mieszkające na łące
• Zna treść opowiadania
• Wie jak wygląda cykl rozwojowy motyla
• Potrafi odgadnąć zagadki dotyczące owadów
• Potrafi naśladować owady
• Potrafi podzielić na sylaby nazwy owadów
• Potrafi

Metody pracy:
• Czynne: zadań stawianych do wykonania
• Słowne: polecenia, opowiadanie
• Oglądowe: historyjka obrazkowa, pokaz, obserwacja
• Aktywizujące: ekspresja ruchowa, słowna

Formy pracy:
• Indywidualna
• Zbiorowa

Środki dydaktyczne: ilustracja przedstawiająca łąkę i jej mieszkańców, cykl rozwojowy motyla, płyta CD, szablony motyli, ilustracje do ewaluacji


PRZEBIEG

1. Słuchanie zagadek dotyczących mieszkańców łąki: motyl, pszczoła, komar, biedronka, wyjaśnienie słowa ,,owady”
2. Zabawa ruchowa ,,Na łące”- dzieci naśladują sposoby poruszania się owadów, dzielą ich nazwy na sylaby.
3. Słuchanie opowiadania W. Kozłowskiego pt.: ,,Nikt mnie więcej nie zobaczy”. Rozmowa na temat treści opowiadania.
4. Przedstawienie cyklu rozwojowego owada na przykładzie motyla: gąsienica, poczwarka, motyl. Omówienie ilustracji, wyjaśnienie słowa metamorfoza.
5. „Przemiana gąsienic w motyle”- ruchowa ekspresja twórcza. Dzieci przedstawiają ruchem poszczególne fazy przeistaczania w motyla.
6. Ewaluacja – jeśli dziecku podobało się zajęcie ustawia się pod ilustracją motyla, jeśli nie ustawia się pod ilustracją gąsiennicy.
7. W trzeciej części dnia kolorowanie farbami plakatowymi wg własnej inwencji szablonu motyla.

Treść opowiadania:
,,NIKT MNIE WIĘCEJ NIE ZOBACZY’’ - W. Kozłowski

Gąsienica uważa się za bardzo piękna i nie ominęła ani jednej kropli rosy, żeby się w niej nie przejrzeć.
- Ach, co to za uroda! – szeptała, oglądając ze wszystkich stron swój pospolity pyszczek i wyginając grzbiet, żeby popatrzeć na dwa złociste prążki.
- Szkoda, że nikt nie zwraca na mnie uwagi!
Aż raz zdarzyło się, że po łące chodziła dziewczynka i zbierała kwiaty. Gąsienica czym prędzej wypełzła na największy kwiatek.
Dziewczynka spostrzegła ją i powiedziała:
- Co to za brzydactwo!
- Ach tak! – syknęła obrażona gąsienica.
- Wobec tego nikt, nigdy, nigdzie, za nic na świecie, w żadnym wypadku i w żadnych okolicznościach więcej mnie nie zobaczy! Daję na to słowo honoru, uczciwej gąsienicy! Skoro się dało słowo honoru – należy go dotrzymać, zwłaszcza kiedy się jest gąsienicą. I gąsienica wpełzła na drzewo. Z pnia na sęczek, sęka na gałąź, z gałęzi na gałązkę. Wyciągnęła z pyszczka jedwabną niteczkę i zaczęła się nią owijać. Snuje się niteczka, owija gąsienicę raz, drugi, trzeci, dziesiąty, setny... i wreszcie gąsienica zniknęła w miękkim jedwabnym kokonie.
- Och, jaka jestem zmęczona! – westchnęła – ale owinęłam się znakomicie. W kokonie było ciepło... i nudno. Gąsienica ziewnęła raz, potem drugi i zasnęła. Mijał dzień za dniem. Letni wietrzyk kołysał gałązką, szeleściły cicho liście, a obrażona gąsienica spała i spała.
Obudziła się wreszcie – widocznie słońce musiało mocno dogrzewać, bo w końcu upał był nieznośny.
- Muszę przewietrzyć trochę mój domek! – postanowiła i wyskrobała małe okienko w kokonie.
- Ach, jak pięknie pachną kwiaty, gąsienica wychyliła się nieco – nikt mnie tu wśród listków nie zauważy, co mam sobie żałować powietrza – pomyślała.
Wychyliła się jeszcze troszeczkę, znowu troszeczkę i... wypadła ze swojej kryjówki!
Ale zamiast spaść z drzewa na ziemię uniosła się do góry.
I nagle na tej samej łące zobaczyła tę samą dziewczynkę – co za wstyd – pomyślała – że jestem brzydka, to nie moja wina, gorzej że teraz wszyscy będą mnie nazywać kłamczuchą. Dałam słowo honoru, że nikt mnie więcej nie zobaczy i słowa nie dotrzymałam.
Hańba! - Zrozpaczona upadła na trawę. A wtedy nadbiegła dziewczynka i zawołała:
- Ach, jaki piękny!
- Czyżby to o mnie mowa? – szepnęła zdziwiona gąsienica – zdaje się, że o mnie. I wierz tu ludziom! Dziś mówią tak a jutro zupełnie inaczej. Na wszelki wypadek przejrzała się jednak w kropli rosy.
- Cóż to takiego? W lusterku ktoś nieznajomy z długimi, bardzo długimi wąsami.
Wygięła grzbiet. Na grzbiecie są dwa piękne, kolorowe skrzydła!
- Patrzcie, patrzcie stał się cud – jestem motylem!
I kolorowy motylek poszybował wysoko nad łąką, bo przecież on nie dawał motylkowego słowa honoru, że nikt go nie ujrzy.