Mowa dziecka afatycznego

Mowa dzieci afatycznych

Niedokształcenie mowy o typie afazji podejrzewamy wtedy, gdy mowa dziecka nie rozwija się lub też rozwija się w ograniczonym zakresie, a wyniki badań psychologicznych nie wskazują na upośledzenie umysłowe w stopniu większym niż lekkie.
We wstępnej diagnozie trudno ustalić, czy obniżona sprawność umysłowa jest pierwotna czy wtórna w stosunku do zaburzeń mowy. Niedokształcenie mowy o typie afazji rozpoznajemy u dziecka, które słyszy, choć może nie rozumieć mowy.
Dziecko afatyczne w różnym stopniu nie rozumie przekazu werbalnego i ma specyficzne problemy w porozumiewaniu się za pomocą mowy. W tej sytuacji mogą, choć nie muszą pojawiać się zaburzenia sfery społeczno – emocjonalnej : niepewność, poczucie zagubienia, obniżona tolerancja na zmiany, tendencja do izolacji, wycofywanie się z kontaktów społecznych.
Podejmując się diagnozy i terapii małego dziecka ze znacznie zaburzonym rozwojem mowy trzeba brać pod uwagę różne ewentualności. Dziecko może być upośledzone, głuche, autystyczne dysartyczne, mutystyczne bądź bardzo zaniedbane. Jeżeli w trakcie terapii, będącej jednocześnie procesem diagnozy uda się wykluczyć wspomniane podejrzenia i jeżeli mowa nie rozwinie się przed 5 rokiem życia, bądź rozwinie się w ograniczonym zakresie, a zjawiska językowe rejestrowane w mowie dziecka będą przypominały zaburzenia w mowie dorosłych afatyków, to można postawić diagnozę niedokształcenia mowy o typie afazji.


Bibliografia
A. Paluch, E. Drewniak- Wołosz, L. Mikosza: „Afa- skala. Jak badać mowę dziecka afatycznego”