Czynniki warunkujące rozwój człowieka

I KLASYFIKACJA CZYNNIKÓW ROZWOJU ONTOGENETYCZNEGO

1. GENETYCZNE UWARUNKOWANIA ROZWOJU JEDNOSTKI:

Przez uwarunkowania genetyczne rozumiemy te czynniki, które wiążą się z wyposażeniem organicznym jednostki, z jej genotypem. Dawniejsze i współczesne badania w dziedzinie genetyki doprowadziły do wykrycia podstawowych praw dziedziczności w świecie roślin i zwierząt, a także u człowieka. Związki między genotypem a zachowaniem się jednostki są bardzo złożone. Od różnic genotypowych zależą tzw. szlaki rozwoju, charakterystyczne dla poszczególnych ludzi z danej populacji [Przetacznik-Gierowska, s. 54]. Szlaki rozwoju odznaczają się swoistym rytmem i tempem, tj. „wzorcem” rozwoju oraz poziomem, tj. „kanałem”, w którym rozwój przebiega. W tym sensie właśnie czynniki genetyczne tworzą predyspozycje rozwoju indywidualnego. Od związków dziedzicznych trzeba jednak odróżnić cechy wrodzone, które ujawniając się w chwili urodzenia dziecka, mogą być wynikiem wczesnych doświadczeń, nabytych w okresie życia wewnątrzmacicznego, wskutek biologicznego oddziaływania organizmu matki na płód. Wpływ czynników genetycznych na rozwój psychiczny dziecka i na kształtowanie się jego osobowości jest zawsze pośredni. Wyniki wielu badań empirycznych wskazują również na pośrednie oddziaływanie dziedziczności na rozwój psychiczny jednostki, a także na uwikłanie uwarunkowań genetycznych w inne czynniki i warunki rozwoju człowieka [Przetacznik-Gierowska, s. 55-57].

2. EKOLOGICZNE (ŚRODOWISKOWE) UWARUNKOWANIA ROZWOJU JEDNOSTKI:

Ekologiczne warunki rozwoju człowieka można podzielić na dwie podstawowe grupy: czynniki biogeograficzne oraz czynniki ekonomiczne i społeczno-kulturowe.
a) Czynniki biogeograficzne - należą do nich ukształtowanie terenu (klimat, temperatura, wilgotność, nasłonecznienie, radiacje, pole elektromagnetyczne, ruchy powietrza itp.), fauna i flora otocznia, zasoby mineralne i wodne wraz z mikroelementami znajdującymi się w glebie i w wodzie [Przetacznik-Gierowska, s. 60].
b) Czynniki ekonomiczne i społeczno-kulturowe - należą do nich warunki materialne, wyznaczane przez poziom ekonomiczny całego społeczeństwa oraz wysokość zarobków rodziny w stosunku do liczby osób na utrzymaniu, jak też i składniki środowiska lokalnego, jak gęstość zaludnienia, typowy rodzaj osiedli, stan higieny, warunki mieszkaniowe i komunikacyjne, zróżnicowanie zawodowe mieszkańców, poziom organizacyjny szkolnictwa w danym regionie i w miejscu zamieszkania dziecka itp. W okresie dzieciństwa i młodości całe otoczenie dziecka staje się zarazem jego środowiskiem wychowawczym. W pewnych sytuacjach środowisko może wpływać niekorzystnie na rozwój człowieka i może ten rozwój ograniczać i hamować. Jeśli na przykład małe dziecko żyje w warunkach uniemożliwiających mu wystarczająco częste i ścisłe kontakty społeczne i uczuciowe z osobami dorosłymi, zwłaszcza z matką i ojcem, poznaje ono tylko mały wycinek otaczającego go świata. Jego środowisko jest wówczas monotonne i ubogie. Bez pośrednictwa dorosłych dziecko ma niewielkie szanse przyswajania ogólnego dorobku kulturowego i najprostszej choćby wiedzy o świecie [Przetacznik-Gierowska, s. 60-61].

3. WYZNACZNIKI ROZWOJU - są to niezbędne, konieczne determinanty kształtowania się procesów psychicznych i form działalności jednostki, uwikłane w całokształt zewnętrznych i wewnętrznych warunków jej życia oraz w złożony układ czynników genetycznych i ekologicznych. Do najważniejszych wyznaczników rozwoju człowieka zaliczamy aktywność własną, bez której udziału rozwój psychiczny nie mógłby w ogóle dokonywać się i przebiegać, oraz wychowanie, kierujące kształtowaniem się świadomości i osobowości człowieka. Oba wyznaczniki rozwoju: aktywność własna i wychowanie są wzajemnie sprzężone. Wychowanie przez innych ludzi i społeczeństwo zostaje w coraz większym stopniu zastępowane przez samowychowanie i samokształcenie, w którym oba te czynniki wzajemnie się przenikają [Przetacznik-Gierowska, s. 61-64].
A) Aktywność własna - jest charakterystycznym stanem i podstawową cechą każdego żywego organizmu, która sprawia, że ów organizm reguluje czynnie swe stosunki ze światem zewnętrznym. Rozwój regulacji stosunków człowieka z jego środowiskiem polega zarówno na zmianach przystosowawczych zachodzących w organizmie i w psychice jednostki, jak też na wywoływaniu przez podmiot zmian w otoczeniu. Tak rozumiana aktywność ludzka jest nie tylko stanem, lecz również procesem, i wyraża się w postaci konkretnych czynności i działań podejmowanych przez człowieka od wczesnego dzieciństwa. Działania i czynności są zatem przejawem aktywności. Aktywność dziecka, będąc wyznacznikiem jego rozwoju, podlega sama kształtowaniu i doskonaleniu wraz z wiekiem. Progresywny charakter aktywności człowieka polega na tym, że w ciągu życia poszerzają się dziedziny jego działalności, i usprawniają rozmaite wykonywane przez niego czynności. W związku z pojawianiem się nowych potrzeb i dążeń w coraz bardziej złożonym środowisku człowiek zmienia repertuar swych czynności i działań, kształtuje takie ich formy i rodzaje, które zapewniają mu optymalną regulację stosunków ze światem zewnętrznym [Przetacznik-Gierowska, s. 61-64]. Stefan Szuman przypisuje duże znaczenie aktywności własnej dziecka uważając ją za niezmiernie ważny czynnik rozwoju. Podkreśla on rolę działania w rozwoju umysłowym małego dziecka, jak również rolę zabawy, która w wieku przedszkolnym jest jednym z najważniejszych sposobów uprawiania i przejawiania przez dziecko aktywności w świecie zewnętrznym.
B) Wychowanie - jest to planowe i zamierzone oddziaływanie na psychikę wychowanka zmierzające do ukształtowania jego osobowości. Rola i funkcja wychowania zmieniają się w toku rozwoju osobniczego: cele, metody i środki wychowawcze dostosowane są do stadium rozwojowego dziecka i do indywidualnych właściwości wychowanka. Siła wychowania jako wyznacznika rozwoju jest wielka, bowiem ma ono charakter indywidualnych wpływów na dziecko, wywiera bezpośrednie oddziaływanie na psychikę dziecka przez dorosłych, które mają ogromne znaczenie w kształtowaniu się osobowości [Przetacznik-Girowska, s. 64].


II CZYNNIKI WRODZONE (ENDOGENNE) ORAZ CZYNNIKI ŚRODOWISKA OTACZAJĄCEGO (EGZOGENNE)

1. CZYNNIKI ENDOGENNE:

A) Czynniki genetyczne - to zespół odziedziczonych po rodzicach cech, które wyznaczają rozwój osobniczy. Dlatego nazywane są determinantami. Decydują one o pewnych niezmiennych właściwościach gatunku, jak również o pewnych jakościowych cechach jednostki, określając „w chwili zapłodnienia, z góry i w zasadzie w sposób nieodwracalny, przebieg rozwoju” [Wolański, s. 35-187]. Zespół determinantów przekazywanych przez rodziców, ten jakby kod genetyczny różny u poszczególnych osób, określony jest pojęciem genotypu [Przewęda, s. 14. Właściwości poszczególnych genów, chromosomów oraz całego genotypu przejawiają się przez regulację działania organizmu, którego są częścią. Regulacja ta występuje na wielu poziomach, od molekularnego aż po organizmalny. Współdecydują one o wszystkich strukturach i funkcjach organizmu, jego płci, szybkości zmian i poziomie przemiany materii, właściwościach fizycznych i psychicznych. Akcja poszczególnych genów różnie się przejawia, jedne działają raczej pojedynczo, inne w zespołach. Wzajemne powiązania czynności genów wynikają z ich współdziałania lub wzajemnego oddziaływania na siebie. Przejawiać się to może w formie addytywnego (sumującego się) wpływu na pewne cechy lub też dominacji jednych genów nad innymi, które są względem nich recesywne, wreszcie wzajemnego korygowania czynności genów lub następstwa w czasie ich akcji. Wady w materiale genetycznym, które wykraczają poza właściwy dla gatunku zakres zmienności, powodują powstawanie anomalii budowy lub działania organizmu. Współdziałanie genów dotyczy nie tylko różnych genów położonych w parach homologicznych loci, lecz także różnych loci, w tym położonych w odmiennych (niehomologicznych) chromosomach. Te pierwsze dają efekty depresji w przypadku kojarzenia wsobnego (homozja) czy bujania cech i wysokiej wrażliwości u mieszkańców (heterozji). Endogenne czynniki genetyczne nazwać można determinantami, określają one bowiem w chwili zapłodnienia, z góry i w zasadzie w formie nieodwracalnej, zasadniczo biochemiczne normy reakcji organizmu, a tym samym przebieg rozwoju w danych warunkach [Wolański, s. 57-58.
B) Czynniki paragenetyczne i niegenetyczne - należą do wrodzonych przyczyn wpływających na proces rozwoju osobniczego. Nie polegają one jednak na dziedziczeniu po rodzicach cech przekazywanych jako kod genetyczny w garniturze chromosomowym i tworzących genotyp, lecz na wpływie w ciągu życia łonowego (w okresie zarodka i płodu) czynników związanych z genami matki, z przemianą materii wspólnego dla płodu i matki środowiska wewnętrznego, ze stopniem pokrewieństwa rodziców, z ich wiekiem, kolejnością ciąży itp. Liczne badania dowodzą, że te, wydawałoby się, nie najważniejsze czynniki mają w rzeczywistości istotny wpływ na jakość fizycznego rozwoju jednostki nie tylko w okresie prenatalnym, ale również w całym przebiegu ontogenezy. Tę grupę czynników nazwano stymulatorami i regulatorami [Przewęda, s. 15]. Jest to grupa czynników współdziałających, które względem organizmu płodu są zewnętrzne, natomiast endogenne w stosunku do organizmu matki. Ponieważ jednak płód wraz z łożyskiem stanowi jednostkę biologiczną, a łożysko jest w części narządem matki, a w części płodu istnieje możliwość pojmowania tej grupy czynników, jako w pewnym sensie specyficznych czynników :endogennych” pośrednich. Grupa ta dotyczy głownie, lecz nie wyłącznie, wpływów, jakim podlega zarodek i płód. Nie wyłącznie, gdyż przedłużony efekt występuje po urodzeniu, a rzutuje niekiedy na cały dalszy rozwój. Endogenne czynniki paragenetyczne obejmują: a) wpływ genów właściwych organizmowi matki, w tym tej części genów, które matka w danej ciąży nie przekazała swemu dziecku – inaczej mówiąc chodzi tu o czynnik genetyczno-konstytucjonalny matki, czyli pośrednią transmisję wpływu genów właściwych tkankom matki na rozwijające się śródmacicznie jej dziecko, b) wpływ wieku tak matki, jak i ojca na biologiczną wartość ich gamet, szczególnie protoplazmy jaja, c) wpływ kolejności ciąży na immunologiczne właściwości matki, a z kolei oddziaływanie jej reakcji odpornościowych na płód szczególnie, gdy jest on płci męskiej, a dalszych ciąży – niezgodność genów uzyskanych przez płód od ojca z genami matki (genetyczno-konstytucjonalnymi jej właściwościami) powoduje formowanie się reakcji obronnych matki, które zależnie od zestawu genów uzyskanych z danego plemnika ojca w każdej ciąży mogą być inne. Zawsze jednak pozostają nie bez wpływu na rozwój zarodka i płodu. Tę grupę czynników, która wiąże się z genetycznymi właściwościami rodziców i płodu, jednak nie jest wynikiem zasadniczych funkcji genów, lecz pośrednim oddziaływaniem konstytucji matki, a więc przede wszystkim cytoplazmatycznych oddziaływań, nazwać można umownie „Obok-genetyczną” (paragenetyczną) [Wolański, s. 58-59]. Z czynnikami paragenetycznymi wiążą się niekiedy w sposób, który trudno rozdzielić w przejawach i efektach, niegenetyczne wpływy matki o charakterze biologicznym. Chodzi o : a) wpływ metabolizmu matki jako środowiska rozwoju płodu, z którym płód kontaktuje się w sposób silniejszy niż samodzielny organizm ze środowiskiem zewnętrznym, b) pourodzeniowy, biologiczny wpływ matki na drodze karmienia własnym mlekiem. Ten wpływ matki tutaj występuje jako właściwości metabolizmu, które: - powstały pod wpływem środowiska wewnątrzmacicznego jej z kolei matki, - formują się pod wpływem oddziaływań środowiska zewnętrznego, szczególnie żywienia, przyjmowanych leków przez matkę, tryb życia w czasie ciąży oraz przed nią. Ponieważ środowisko wewnętrzne matki jest jedno, wpływy genetyczno-konstytucjonalne, przymus metaboliczny wywierany po linii żeńskiej, oraz wpływy środowiska zewnętrznego wzajemnie się przenikają. Środowisko śródmaciczne matki jest zaś po części środowiskiem zewnętrznym, a po części nieomal środowiskiem wewnętrznym płodu, bowiem wiele substancji przenika przez barierę łożyska stosunkowo swobodnie. Na środowisko wewnętrzne matki wpływa zaś i jej wiek, i liczba poprzednio przebytych ciąży, i warunki oraz tryb jej życia przed okresem ciąży. Spożywanie mleka matki po urodzeniu przedłuża wpływ matki na drodze oddziaływań głównie hormonalnych. Ten typ niegenetycznych oddziaływań rozumiemy jako pewien regulator biologiczny, na drodze „przymusu” prowadzący do formowania się „nawyków” metabolicznych płodu. Zespół czynników paragenetycznych i matczynych regulatorów nazywamy stymulatorami i regulatorami, bowiem pobudzają one i regulują przebieg rozwoju na zasadzie pewnych „wymuszonych” nawyków metabolicznych u potomka. Stąd pewna grupa omówionych czynników nazywana jest przymusem matczynym regulującym śródmaciczny rozwój płodu. [Wolański, s. 59-60]

2. CZYNNIKI EGZOGENNE:

Czynniki egzogenne są to czynniki otaczającego świata oddziałujące na organizm dziecka ciągłymi bodźcami burząc jego równowagę fizjologiczną (homeostazę), zmuszając do przystosowania się do warunków zewnętrznych i modyfikując jego rozwój. Dlatego czynniki te nazwano modyfikatorami. Pod działaniem czynników egzogennych kształtuje się fenotyp, czyli zespół cech osobnika, powstałych w wyniku reagowania właściwości dziedzicznych (genotypu) na zmiany środowiska zewnętrznego [Przewęda, s. 15]. Czynniki egzogenne są to elementy środowiska otaczającego organizm, których różnorodność polega na skali natężenia, a nieskończona wręcz zmienność na ilość kombinacji między elementami współwystępującymi. Te czynniki egzogenne, które w danym czasie powodują zmiany przystosowawcze organizmu, nazywane są czynnikami ekologicznymi. Czynniki środowiska zewnętrznego obejmują poza czynnikami ekologicznymi także ten zakres i zestaw elementów środowiska, w którym organizm żyje, do których już dawniej nastąpiło pełne przystosowanie – a więc nie modyfikują one jego właściwości w danym okresie. Rozwój ontogenetyczny jest wynikiem współdziałania czynników genetycznych i ekologicznych, czynniki środowiskowe w jakimś stopniu „zmieniają” więc realizację programu genetycznego, zależnie od tego w jakim zestawie i natężeniu występują. Z tego powodu czynniki egzogenne nazywane są również modyfikatorami. Ponieważ jednak modyfikatory mogą mieć naturę organiczno-biologiczną lub społeczno-ekonomiczną, rozdzielamy je, te pierwsze nazywając modyfikatorami naturalnymi, a te drugie modyfikatorami kulturowymi [Wolański, s. 60-61.
Wzajemna zależność obu grup czynników, egzogennych i endogennych, polega na tym, że pierwsze z nich, zewnątrzpochodne, wpływają modyfikująco na przebieg rozwoju fizycznego, który jest zdeterminowany drugimi, wewnątrzpochodnymi. Te zaś decydują o możliwościach adaptacji organizmu do warunków świata zewnętrznego [Przewęda, s. 15-16].
3. TRYB ŻYCIA:
Czynniki współdziałające pośrednie - rozkład codziennych zajęć, obciążenie wysiłkiem fizycznym i umysłowym, charakter odpoczynku, sen – kolejność i czas trwania wymienionych czynności napięcia i relaksu, ich odrębność w poszczególnych porach roku, składają się na działanie organizmu żywego [Wolański, s. 61].

LITERATURA:
1. PRZETACZNIK-GIEROWSKA Maria, Makiełło-Jarża Grażyna, Psychologia rozwojowa i wychowawcza wieku dziecięcego.
2. PRZEWĘDA Ryszard, Rozwój somatyczny i motoryczny.
3. WOLAŃSKI Napoleon, Rozwój biologiczny człowieka.