Rysunek dziecka w wieku przedszkolnym

Rysunek dziecka jest wyrazem jego przeżyć i jego wiedzy. Małe dziecko zwykle pod koniec 3 roku życia, gdy tylko może utrzymać w ręce kredkę, chętnie wodzi nią po kartce. Początkowo są to różne linie proste i faliste i nie wyrażają żadnych konkretnych rzeczy. Takie rysunki, które przedstawiają jakieś układy, rytm ( oczywiście przypadkowy)- nazywamy bazgrotami. W okresie bazgrot nie jest ważne dla dziecka co rysuje,ważne jest to że w ogóle rysuje.
Wkrótce jednak, po opanowaniu najprostszych kształtów graficznych, dziecko zaczyna nadawać swoim bazgrotom jakieś znaczenie, przy czym to znaczenie może się zmieniać zależnie od chwilowych wyobrażeń i skojarzeń. Z tą chwilą dziecko zaczyna wkraczać w fazę tzw. "schematu rysunkowego".
Z biegiem czasu te bardzo ubogie schematy rysunkowe (głowonogi) zaczynają upodabniać się swoimi konturami do rzeczywistych kształtów. Pojawiają się coraz lepsze proporcje z coraz większą ilością szczegółów, by dojść do schematu możliwie w pełni rozwiniętego. Im bogatsze, pełniejsze są spostrzeżenia dziecka o przedmiotach i zjawiskach, które je otaczają, tym dokładniej ta wiedza o świecie będzie się odbijała w jego twórczości plastycznej. Przedmiotowe rysowanie dzieci zaczynają od rysowania człowieka. Dla małego dziecka najbliższą taką osobą jest matka, którą starają się najpierw narysować w postaci głowonoga.
Po okresie rysowania głowonogów następuje okres rysowania tzw. "ludzików". "Ludziki" mają już tułów, prawie zawsze ozdobiony pionowym rzędem guzików. Postacie ludzkie początkowo wyrażane są w widoku frontalnym, są sztywne, bez ruchu, bardzo statyczne. Dzieci bardzo lubią zwierzęta i chętnie je rysują tworząc własne koncepcje plastyczne. Najczęściej przedstawianymi zwierzętami są kot i pies w widoku frontalnym. Bardzo bliski jest dziecku dom rodzinny, a podczas spacerów obserwuje też inne domy. Lubi więc je rysować według własnych schematów. Najczęściej dzieci przedstawiają dom o jednej frontowej ścianie z oknami i drzwiami. Dom jest przykryty dachem z kominem, z którego bucha gęsty dym. Dzieci rysują to, o czym wiedzą i jak to sobie wyobrażają. Inną bardzo znamienną cechą rysunków dziecięcych jest dowolna zmiana proporcji. Dziecko powiększa na rysunku to, co jest dla niego najważniejsze.
Tę cechę można zauważyć już w samym rysowaniu przez dziecko postaci ludzkich, tzn. w proporcjach ciała ludzkiego. Najważniejsza jest głowa, są w niej oczy, są usta uśmiechające się do dziecka. Ważność głowy najlepiej wyrazić, gdy się ją znacznie powiększy w stosunku do całego ciała i tak też rysują dzieci.
Plastyczną twórczość dzieci cechuje duże uproszczenie. Dzieci operują konkretami, starają się, aby każda narysowana forma coś albo kogoś przedstawiała. Uproszczenie form wypływające przede wszystkim z ograniczonej wiedzy dzieci, nadaje ich pracom wiele uroku. Dziecko rysuje to, co jest niezbędne do wyrażania jego przeżycia, które obudziło chęć wypowiedzi plastycznej. Nie ma w twórczości plastycznej dziecka "gadulstwa", jest w niej prostota, umiar, oszczędność. Kompozycje są przejrzyste, jasne, bez starania się o iluzyjne przedstawienie form. Małe dzieci mają wielkie poczucie harmonijnego rozłożenia elementów graficznych i oryginalnego zestawiania barw. Poza tym rysunki dzieci stają się ładne i nabierają pozytywnych walorów estetycznych, gdyż są szczerym i bezpośrednim wyrazem dziecięcych zainteresowań i emocjonalnych przeżyć na tle tego, co jest w świecie do zobaczenia i co można plastycznie ołówkiem i barwą przedstawić.