Agresja wśród dzieci

Zbiorczym terminem na określenie emocji i zachowań konfliktu jest agresja.
Agresja - zachowanie, które jest umyślnym działaniem na szkodę jednostek lub własności i którego nie da się społecznie usprawiedliwić.

„Frustracja wywołuje agresje”
zredukować frustrację (gniew) poprzez rozmowę, empatię – brak agresji

Główne czynniki wpływające na zachowania agresywne

Aby skutecznie wpływać na problem agresji, musielibyśmy jednocześnie mieć wpływ na środowisko (podwórko), które otacza dziecko, rodzinę (dom) i kolegów (szkoła), co jest nierealne. Jedyne co możemy zrobić to reagować na poziomie złości której konsekwencją jest agresja.

Czynniki determinujące zachowania agresywne u dzieci w wieku szkolnym:

Na zachowanie agresywne mają wpływ również takie czynniki jak:
czynniki kulturowe; bieda, brak wykształcenia, niestabilność rodziny (osoby te muszą udowadniać swoją pozycję w grupie poprzez agresję słowną i fizyczną)

ale również:
Hormony, zmiany fizjologiczne, anatomiczne
Płeć – chłopcy bardziej agresywni od dziewczynek, za to dziewczynki agresywne w relacjach (manipulowanie, intryga), chłopcy fizycznie
Wiek – adolescenci, dzieci w wieku szkolnym
Temperament, osobowość – dziedziczny (osobne materiały w załączniku)
Przemoc – w domu, na podwórku, na przerwie, w telewizji
Stres – za dużo nauki, brak pomocy naukowych lub warunków w domu
Społeczne, dom, środowiskowe - podwórko

DLACZEGO DZIECKO JEST AGRESYWNE?

Dziecko jest agresywne werbalnie lub/i fizycznie, ponieważ nie wie jak się poprawnie bronić słowem - wzór wyciągnięty z domu;
Dziecko jest agresywne ponieważ, w domu też go tak traktują i musi się „wyładować” w szkole, na podwórku;
Dziecko jest agresywne, ponieważ jego ulubione gry i filmy mają takich bohaterów i ono też chcę takie być;
Dziecko jest agresywne, ponieważ jest niestabilne emocjonalnie i musi udowadniać swoją pozycje wśród rówieśników, najważniejsza jest dla niego pozycja w grupie kolegów, ponieważ tam jest „kimś”, nawet kosztem reprymendy ze strony Dyrekcji w szkole, opiekuna czy rodziców;
Im bardziej dziecko jest agresywne (bojowe, pyskate), tym bardziej woła o pomoc!
Im bardziej dziecko jest ciche i zamknięte w sobie, tym bardziej woła o pomoc!

Rozmowa jest receptą a nie kary, krytyka, złość!!!

DLA RODZICÓW

Widząc problem nie poprzestawaj na jednym pytaniu zwracając się do dziecka - „czy wszystko ok?”, ponieważ zawsze odpowiedź będzie: „tak, wszystko dobrze”. Należy dyplomatycznie, delikatnie z empatią wyciągnąć od dziecka problem, z którym się zmaga, ono bardzo tego chce, ale się boi lub wstydzi;
Nie krytykuj, nie mów za dużo negatywnych uwag!
Zamiast wzmacniać złe zachowania krytyką, chwal częściej dobre!
Mówiąc o złym zachowaniu daj od razu alternatywne wyjście (jak należy się zachować). Jesteś jego wzorcem, a ono tego potrzebuje;
Nie mów, że dziecko jest głupie, tylko, że „głupio się zachowało”.
Działaj emocjami. np. Jest mi smutno, że tak zrobiłeś, porozmawiaj spokojnie, zaproponuj alternatywne wyjście, po czym daj dziecku 5 minut w ciszy samemu dla przemyślenia Twoich słów.
Weź pod uwagę kolegów dziecka, zainteresowania, dziewczynę itp..
Dziecko aby zwrócić uwagę rodzica na siebie jest w stanie;
stosować przemoc
pogorszyć się w nauce
zachorować! np anoreksja

KONKLUZJA

Dziecko musi wiedzieć, że może liczyć na rodziców (opiekunów) w każdej sytuacji i że, zawsze będą po jego stronie.

Jeżeli dziecko ma oparcie u rodzica (opiekuna), to z pewnością nie będzie prowokowało ani ulegało zachowaniom agresywnym.

Jeśli dziecko mówi „nienawidzę cię” to nasza odpowiedź powinna brzmieć: „Jest mi przykro i smuto, że tak mówisz, bo ja cię bardzo kocham”

Jeżeli człowiek jest wartościowy wewnętrznie, to nie musi się afiszować i udowadniać innym dookoła jaki z niego bohater.

Dziecko agresywne, będzie „pyskatym cwaniakiem” najczęściej wtedy, kiedy będzie miało kibiców, samo raczej jest bezbronne.

Nigdy nie rozmawiaj z winowajcami w grupie, lepszy skutek będzie, jeśli każdy z osobna stanie przed „sądem”.

Nigdy nie porównuj swojego dziecka z innymi dziećmi!

Lepiej nagradzać niż karać, wzmacniając dobre zachowanie!!!

W mózgu, na każdym etapie rozwoju dziecka, zachodzą niezwykle skomplikowane procesy, czasami dziecko nie rozumie pewnych uwag, nie dlatego, że nie chce ale dlatego, że nie może, ponieważ nie ma jeszcze ukształtowanych pewnych struktur mózgu.

Pamiętajmy że:

„Przemoc nie jest oznaką siły, lecz słabości”
Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko


Psycholog, mgr Anna Dudzińska