Król i mandolina

Za górami, za lasami,
Za siedmioma dolinami,
Mieszka król co z tego słynie,
Że wciąż gra na mandolinie.
Już o brzasku grać zaczyna,
Aby skończyć przed obiadem,
Lecz nie kończy... i gra dalej,
Ciągle mówi –„ Potem, potem...”
Grywa rano i w południe,
Aż księżniczce głowa puchnie.
Od obiadu do kolacji,
Od kolacji do śniadania,
Ciągle nie ma dosyć grania.
Wszyscy grania dosyć mają,
Wszyscy uszy zatykają.
Wszystkie dwórki i dworzanie,
Marzą, że król grać przestanie.
Ma też błazna król na dworze –
Może błazen tu pomoże? -
I przed królem z prośbą staje,
Lecz król brzdąkać nie przestaje
Guwernantka ręce łamie
- Ja nie mogę w takim stanie,
Uczyć książąt i księżniczek
Czytać, pisać i rachować,
Niech król mandolinę schowa -
Kucharz płacze
– Królu drogi, nie chcą sklejać się pierogi,
I ucieka farsz raz, dwa, gdy
Twa mandolina gra.
- Niechaj krawiec – władca rzecze –
- Igłę z nitką tu nawlecze
I pozszywa te pierogi,
By dla farszu zamknąć drogi.
I znów struny mandoliny,
Szarpie król od pół godziny.
Nagle... trach! I struna pękła,
Aż się mała mysz przelękła.
Mandolina grać przestała...
W zamku... cisza panowała...
Spojrzał król na mandolinę,
Zrobił bardzo dziwną minę...
-Nie ma struny, nie ma grania –
No i w szafie na ubrania
Mandolinę władca schował...
Tak się bardzo zdenerwował.
Wszyscy z ulgą odetchnęli...
Nigdy więcej nie słyszeli króla,
Który z tego słynie,
Że wciąż gra na mandolinie.
Teraz inne ma zajęcia.
Ciągle chodzi na przyjęcia.
Na przyjęcia i na bale,
A o mandolinie starej,
Król już nigdy nie wspomina...
Już zapomniał... ot i finał.