Mój obraz w oczach innych. Scenariusz zajęć

Anna Kołodziej
Scenariusz zająć dla uczniów klas IV-VI szkoły podstawowej

TEMAT: „Mój obraz w oczach innych”

CELE
Cele poznawcze:
- uczeń poznaje nowy środek komunikacji międzyludzkiej, jakim jest ton głosu;
- dowiaduje się, że sposób mówienia wpływa na postrzeganie nas przez inne osoby;
- uzyskuje świadomość, że brzmienie głosu komunikuje nastrój i aktualnie przeżywane emocje.
Cele kształcące:
- uczeń kształtuje zdolność odczytywania nastroju innych ludzi z ich tonu głosu;
- ćwiczy umiejętności mówienia różnym tonem i różnymi stylami komunikacji;
- uczy się wnioskować z własnego sposobu mówienia o tym, jak jest odbierany przez innych;
- eksperymentuje własnym głosem;
Cele wychowawcze:
- ćwiczy samokontrolę emocjonalną;
-pogłębia rozumienie zasad skutecznej komunikacji;
- uczy się dostosowywać ton głosu do odbiorcy komunikacji (adekwatna komunikacja wobec różnych osób).

OGNIWO WSTĘPNE:
Zabawa integrująca, wprowadzająca w temat: „Plotki” – uczniowie ustawiają się w parach, w dwóch rzędach; na sygnał uczniowie rozpoczynają rozmowę na wybrany przez nauczyciela temat; na sygnał kończą rozmowę i dzieci z jednego rzędu przesuwają się o jedno miejsce, aby każdy mógł porozmawiać z każdym (wersja idealna); tematy: „Jakich lubisz ludzi?”, „Jakich ludzi nie lubisz?”, „Co Ci się we mnie podoba?”, „Jaki powinien być najlepszy przyjaciel?”, „Co inni ludzie we mnie lubią?”, „Czego inni ludzie we mnie nie lubią?”, „Co ja lubię w Tobie?”, „Czego ja nie lubię w Tobie?” itp.

OGNIWO CENTRALNE:
Omówienie spostrzeżeń, jakie pojawiły się po zabawie integrującej.
Przejście do zasadniczego tematu zajęć: „Mój głos – mój nastrój”.
Pogadanka z uczniami: Jak się komunikujemy? Za pomocą czego? Co służy do komunikacji poza słowami? Skąd wiemy, co ktoś myśli, czuje? Jak nam to komunikuje? (słowa, postawa ciała, strój, mimika, sposób poruszania się, głos)
Refleksja: Jak może brzmieć głos?  spokojnie, łagodnie, szorstko, gładko, głośno, płaczliwie, zdecydowanie.
Ćwiczenia:
1. Mówienie różnych słów i przysłuchiwanie się: - świadomie łagodnym głosem, np. „Lubię Cię”, „jestem szczęśliwy”, - głosem twardym i ostrym, np. „Jestem zły”, „Odczep się”;
2. Dobranie się parami, rozmowa o czymkolwiek: wyższa osoba w parze mówi tonem groźnym, twardym, a mniejsza płaczliwym; po jakimś czasie zamiana ról: mniejsza mówi groźnym, a wyższa płaczliwym;
3. Stworzenie nowej pary: wyższa osoba mówi uczuciowo, a niższa słucha mechanicznie; po jakimś czasie zamiana ról;
Omówienie ćwiczeń:. Pytania skierowane do uczniów: Co odkryliście, kiedy mówiliście „różnymi głosami”?, Jak się czujecie?, Jak myślicie, co czuje 2 osoba? Jak czuliście się, kiedy byliście tylko mechanicznie słuchani przez 2 osobę, bez jej większego zaangażowania?
Miniwykład mający na celu odpowiedź na pytania: W jakich sytuacjach stosujemy ćwiczone przez sposoby mówienia? Czy dzieje się to spontanicznie, czy może mówimy specjalnie w taki, a nie inny sposób? Co możemy osiągnąć, a co stracić, mówiąc płaczliwie/uczuciowo/twardo/szorstko/miękko/łagodnie?

OGNIWO KOŃCZĄCE:
Uczniowie szukają wśród siebie (także wśród nauczycieli) osób, które: zawsze mówią twardo i szorstko albo takich, które mówią tylko miło i łagodnie? Omawiają z nauczycielem sposób, w jaki te osoby są odbierane przez innych. Odpowiadają na pytanie: „Które są bardziej lubiane i dlaczego?” Pogadanka kończy zajęcia.