Moje - nie moje. Do kogo to należy? - zabawa matematyczna według scenariusza E. Gruszczyk - Kolczyńskiej

Temat: „Moje – nie moje. Do kogo to należy?” – zabawa matematyczna według scenariusza E. Gruszczyk – Kolczyńskiej.
GRUPA: „Muchomorki”
PROWADZĄCA : Marzena Baca - Ludwiczak

Cele główne:
• doskonalenie umiejętności grupowania przedmiotów ze względu na przynależność.
• doskonalenie umiejętności przeliczania przedmiotów
• rozwijanie wyobraźni i pomysłowości

Cele szczegółowe (dziecko):
• grupuje przedmioty ze względu na przynależność.
• przelicza przedmioty
• rozwija wyobraźnię i pomysłowość
• wie jak należy się ubrać, stosownie do pogody
• śpiewa piosenkę

Metody:
• czynne:
- metoda kierowania własną aktywnością dziecka
- metoda zadań stawianych dziecku
- metoda ćwiczeń utrwalających wcześniej nabyte umiejętności
• słowne:
- opowiadanie
- rozmowa
- objaśnienie
Formy:
• zbiorowa
• indywidualna
Rodzaj aktywności: słowna, ruchowa

Środki dydaktyczne:
Piosenka „Idzie zuch”, opowiadanie „Zimowy poranek” (Nauczycielka Przedszkola 8/2006), scenariusz zabawy matematycznej E. Gruszczyk – Kolczyńskiej „Moje – nie moje. Do kogo to należy? (Wychowanie w Przedszkolu 2/1999), koc, przedmioty należące do kilkorga dzieci (buty, czapki, kurtki), kilka przedmiotów należących do nauczycielki (kurtka, buty, czapka, szalik), tyle szarf, ile jest grup przedmiotów, szarfa dla każdego dziecka, wesoła melodia, tacki i koreczki dla każdego dziecka.

Przebieg zajęć:
1. Piosenka „Wszyscy są witam was” – jako wprowadzenie do zajęć. Zwrócenie uwagi na silny wiatr – obserwacja poruszających się na wietrze drzew i krzewów.
2. Opowiadanie „Zimowy poranek” i krótka rozmowa.
- Jak należy się ubrać, gdy chcemy wyjść z domu, a na dworze jest silny wiatr?
- Co trzeba na siebie założyć?
3. Zabawa matematyczna „Moje – nie moje. Do kogo to należy?” według scenariusza E. Gruszczyk – Kolczyńskiej.
Nauczycielka wyjmuje kolejno spod koca zgromadzone przedmioty (patrz środki dydaktyczne) i pyta „Co to jest?...Czyje to jest?”. Dzieci ustalają, do kogo należą te przedmioty i układają osobno przedmioty należące do poszczególnych dzieci i do nauczycielki. Następnie nauczycielka otacza szarfą każdą grupkę przedmiotów i stwierdza czyje one są.
4. Liczenie obiektów. Chętne dzieci przeliczają przedmioty pogrupowane w szarfach. Następnie każde z dzieci otrzymuje tackę i koreczki do liczenia. Nauczycielka proponuje ułożenie na tacce tylu koreczków, ile było przedmiotów w jednej szarfie (pięć). Najpierw prosi dzieci o położenie na tacce jednego koreczka. Dzieci głośno liczą „jeden”, następnie dzieci dokładają kolejno po jednym koreczku, za każdym razem dotykając koreczków palcem i głośno przeliczając. Gdy dzieci mają po pięć koreczków na tacce, nauczycielka chwali je, mówiąc, że mają ich właśnie tyle, ile jest przedmiotów w jednej szarfie.
5. „Ułóż to, co chcesz”. Dzieci układają na tackach kompozycje dowolne z koreczków.
6. Podsumowanie i zakończenie zajęć.